Αυτοέκφραση
Tα ενεργειακά κέντρα μας έχουν συνδέσεις σε κάθε επόμενο "σώμα" μας!
Ετσι διερευνώντας το 2ο κέντρο και τον συμβολισμό του στην φυσική μας ζωή, εργαζόμαστε παράλληλα και με το 2ο κέντρο του συναισθηματικού μας "σώματος", για να βιώσουμε τις συναισθηματικές αιτίες των πεπραγμένων στην φυσική μας ζωή.
Συναισθηματικά ευάλωτοι, ανακαλύψαμε ότι η ευαισθησία μας για τις σχέσεις μας και την ζωή μας, είχε σημείο αναφοράς στους γονείς μας και στην εκπαίδευσή μας εν γένει, που δεν περιορίζεται σε ότι εκεινοι μας έμαθαν, αλλά επεκτείνεται και στο "κοινωνικό γίγνεσθαι", μια και η ζωή μας συνεχίζεται και πέρα από την οικογένειά μας, και μάλιστα σε πολύ μικρή ηλικία.
Η εξερεύνηση του σώματος ξεκινάει από την ηλικία που μπορούμε να κατανοήσουμε τις αντιστάσεις.
Ενα αντικείμενο, ένα σώμα...Στην παιδική αντίληψη αυτό το άγγιγμα δημιουργεί και αισθήματα. Η ηδονή δεν έχει συγκεκριμένη αιτία, μπορεί να προκύψει από οπουδήποτε.
Από το στήθος της μητέρας, από την πιπίλα του μπιμπερόν, από ένα χνουδωτό ζωάκι, από ένα μαξιλάρι, απ' ότι μας κεντρίζει τις αισθήσεις και μας δημιουργεί ευχαρίστηση, όχι γιατί αντιλαμβανόμαστε το αίσθημα αυτό με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά γιατί διαφοροποιεί τον εσωτερικό μας κόσμο και τον εναρμονίζει με το εξωτερικό περιβάλλον.
Η ανάμνηση αυτής της ηδονής, όσο μεγαλώνουμε, μας βάζει στην διαδικασία να προσπαθήσουμε να βρούμε την πηγή της και στον εαυτό μας.
Ετσι αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε το σώμα μας και τα κέντρα που μας δίνουν την μεγαλύτερη αυτο-ευχαρίστηση...
Το στόμα και τα γεννητικά όργανα, γίνονται οι "αυτο-εκφραστικές" μας δυνατότητες να προσεγγίσουμε τον εαυτό μας, μέσα από το 5ο και το 2ο κέντρο μας.
Οσο μεγαλώνουμε, το συναισθηματικό μας πεδίο αρχίζει να "εφαρμόζει" καταλυτικά στο σώμα μας, και να μας δίνει τις "αναμνήσεις" της δυσαρέσκειας, της χαράς, της ηδονής, του φόβου, της μοναξιάς, μέσα από τα τωρινά μας βιώματα.
Αν κάποιος μπορούσε να "δει" το συναίσθημα, θα αντιλαμβανόταν ότι αυτό δεν δημιουργείται, απλά ανακαλείται από κάποια μνήμη που μοιάζει να είναι αρχέτυπη.
Μας έμαθαν να καθόμαστε, να τρώμε, να αναπτύσσουμε τον χαρακτήρα μας, να μιλάμε, να εκφραζόμαστε, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να μας εκπαιδεύσει στα συναισθήματα. Το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν οι εκπαιδευτές μας είναι να τα καταχωρήσουν σε "καλά" ή "κακά" και να μας "απαγορεύσουν" με αυτόν τον τρόπο να τα βιώνουμε με αλήθεια.
Είναι "κακό" να χαϊδευεις τα γεννητικά σου όργανα, και αυτή η εντολή έκανε το αίσθημα της ηδονής που προκαλεί το εκεί άγγιγμα, να καταχωρείται στα μη αποδεκτά αισθήματα και να λειτουργεί με έναν μη υγιή τρόπο, σαν συναίσθημα, διαχωρίζοντας μας από τα ίδια μας τα σεξουαλικά μας όργανα, σαν ένα μη αποδεκτό μέρος του σώματος, που προκαλεί ετερόκλητα συναισθήματα, ηδονής και ντροπής...
Το νοητικό μας πεδίο, εύκαμπτο και προσαρμόσιμο στην κάθε μας ζωή και στα βιώματά της, και άρρηκτα συνδεδεμένο με το πνευματικό μας πεδίο, μπλόκαρε στο ίδιο σημείο την αρχέτυπη λειτουργία του κέντρου αυτού, με αποτέλεσμα η πνευματική του αξία που είναι η δημιουργία και η αναγέννηση της ύπαρξής μας, να περιορίζεται στο πρακτικό επίπεδο.
Με αυτόν τον τρόπο η αιώνια σύνδεση της σεξουαλικής ζωτικής ενέργειας με την αυτό-έκφραση, που μέσα από το πνευματικό μας «σώμα» προωθούσε την εμπειρία στο φυσικό επίπεδο, έμεινε μονομερής πράξη αγάπης δεχόμενη ερεθίσματα από το περιβάλλον, περιορίζοντας την ηδονή σε ένα τμήμα του φυσικού σώματος.
Μετά την σεξουαλική πράξη, η ευδαιμονία και η πληρότητα ήταν αισθήματα που περιορίζονταν μονομερώς στην περιοχή αυτή, μέσα από την στιγμιαία εκφόρτιση της σεξουαλικής έντασης. Το αίσθημα δεν ήταν ηδονικό, αφού δεν μπορούσε να βιωθεί με ολόκληρο το είναι μας, αλλά ήταν αίσθημα ανακούφισης, τόσο στιγμιαίο, που μόνο αυτή η ανάμνηση μας έκανε διαρκώς και διαρκώς να το αναζητάμε, μέσα από διαφορετικούς συντρόφους, θέλοντας απλά να αυξήσουμε την διάρκεια του στιγμιαίου...
Η έκφραση της τρυφερότητας, της ευαισθησίας και της ενότητας των όντων μέσα από το πνευματικό μας «σώμα», δεν μπορούσε να δώσει την απαραίτητη εσωτερική έμπνευση στο νοητικό, με αποτέλεσμα να παραμείνει στο συναισθηματικό και φυσικό, και να αξιολογείται, με περιορισμό και κρίση, με βάση τα πρότυπα και τα στερεότυπα της φυσικής ζωής, που δεν αναγνώριζαν την πληρότητα της ηδονής, αλλά την περιόριζαν στην σεξουαλική αμαρτία και ανηθικότητα.
Η πνευματική, νοητική, συναισθηματική και φυσική τρυφερότητα, ευαισθησία και ενότητα των όντων, ενώνει τον «ουρανό» και την «γη» εντός μας, κάνοντας τον χώρο της θειότητας να καταλαμβάνει όλο το είναι μας. Και αυτή η ανάγκη των ανθρώπων να αυτοπραγματωθούν μέσα στον χώρο του θεού, ανέπτυξε την εσωτερική «επιστήμη» του Εαυτού, αναγνωρίζοντας την θειότητα της αγάπης, σαν ουσιαστική ενωτική δομή, χωρίς κριτήρια και επιλογές...
Δημοσίευση στο ReikiCenter-Forum
Bάσω Νικολοπούλου