Ο άνθρωπος έχει μία δομή
Το πνευματικό πεδίο
Ο άνθρωπος έχει μία δομή, που βασικά του είναι άγνωστη, μια και δεν περιλαμβάνεται στην βασική του εκπαίδευση.
Δυστυχώς η ζωή μας εδώ έχει οριοθετήσει την εκπαίδευση ενός κοινωνικού εαυτού, με «δεν πρέπει» και «πρέπει», μια εκπαίδευση που βασίζεται μόνο στην λογική του φυσικού σώματος.
Ακόμα όμως και αυτό το φυσικό σώμα, παραδίδεται στους άλλους μέσω των συναισθημάτων του, που είναι ένα ακόμα πεδίο που δεν γνωρίζει, και γι' αυτό δεν κατανοεί τον πόνο και τον βιασμό σ' αυτό, αφού ο πόνος έχει φυσικές αντιστάσεις και έτσι μόνο είναι υπαρκτός.
Αναπτύσσεται νοητικά, μέσω του μηχανισμού του «εγώ», προσπαθώντας να δημιουργήσει την ζωή του μέσα από τις σκέψεις του, αγνοώντας τα συναισθήματά του, και έτσι επεκτείνεται σκεπτόμενος, αφήνοντας έξω από τον εαυτό του την πνευματική του συνείδηση.
Η έννοια «πνευματικός» τον τρομάζει... Ακόμα και όταν αρχίζει να κατανοεί τον εαυτό του και την ψυχική του δομή, ακόμα και όταν μέσα στην αυτογνωσία του εντάσσει το συναισθηματικό και νοητικό του πεδίο, το πνευματικό, που είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, παραμένει εγκλωβισμένο σε μια θεϊστικη θεωρία, που δεν του επιτρέπει να αγγίξει εκείνο το μέρος που εκπορεύεται από την δημιουργική Πηγή...
Προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του μέσα από μια δομημένη θεωρία, που κι αυτή έχει αναπτυχθεί νοητικά, και η οποία τον φτάνει μέχρι ένα σημείο να ανακαλύψει ότι ναι έχει συναισθήματα, που τα έχει αγνοήσει, λόγω της συναισθηματικής του «κακομεταχείρισης»...
Η ανθρώπινη εκπαίδευση διαιωνίζει τον φόβο και την απληστία, μέσα από μια καλοκάγαθη έκφραση, μέσα από την οποία η αγάπη πρέπει να δίνεται, αλλά όχι να παίρνεται…Το να πάρεις είναι αμαρτία... Έτσι η αγάπη χωρίς όρους γίνεται θηλειά στο λαιμό του συναισθηματικού μας πεδίου, και μένει αβοήθητη στις άγονες σκέψεις περί αγάπης, που δημιουργούν τους «βρυκόλακες» των ονείρων μας και της ζωής μας.
Αγγίιζοντας τα συναισθήματα, παραμένει σε μια επεκτατική δράση, που κορυφώνεται οριζόντια, μια και η ανάγκη του για συνύπαρξη χρειάζεται να επιβληθεί μέσα από τον μηχανισμό του «εγώ», για να μπορέσει να αποδείξει ότι ζει...
Ο θεός είναι μια δημιουργική αρχή, έξω από τον ανθρώπινο οργανισμό, και ο στόχος μας είναι να φτάσουμε στην ισάξια εικόνα και ομοίωσή του, μέσα από την θρησκευτική ευλάβεια ή κατ' άλλους μέσα από την ίδια μας την ζωή και τα πρότυπα της αγάπης και της καλοσύνης.
Το να θέλει να γνωρίσει ο άνθρωπος ποιος πραγματικά είναι, έχει μεγάλη απόσταση από το να πλησιάζει με σεβασμό αυτό που είναι...
Ακούει για το πνευματικό πεδίο, σαν μέρος όλης του της θεϊκής δομής, και επειδή η γνώση είναι θεωρητική προσπαθεί να το εντάξει στην ζωή του μέσα από πρακτικές ή προσπαθεί να βρει μεσολαβητές να έρθει σε επαφή με το πνεύμα του...
Η επιθυμία τον κρατάει στην ζωή... Τα φυσικά ένστικτα της έρχονται σε αντίθεση με την ώριμη ανάγκη εξαγνισμού τους και στην προσπάθειά του να βιώσει την αγνότητα καταπνίγει βίαια την φυσιολογική ροή προς τα πάνω... θεωρώντας τις πράξεις ενοχικές και το συναίσθημα αμαρτία. Παραμένει ένα λογικό ον που προσπαθεί μέσω της διανόησης να αγγίξει ότι μέχρι τώρα θεωρούσε αγνό και απόμακρο... το πνεύμα του. Όμως μέσα από την διανόηση το σώμα μένει βαρύ και άκαμπτο αναγκάζοντας τον νου του να απασχολείται διαρκώς με την φυσική του κατάσταση.
Το πνευματικό πεδίο του ανθρώπου δεν είναι μια ουτοπία. Ακόμα και αν δεν μπορεί να αποδειχτεί μέσω μιας εφαρμοσμένης επιστημονικής προσέγγισης, μια και η ψυχολογία και η ψυχοθεραπευτική διατείνεται μόνο στα ψυχικά πεδία (συναίσθημα, νόηση), υπάρχει η εσωτερική παρατήρηση του Εαυτού μας, που δεν μπορεί πια να μας αναπτύξει οριζόντια και είναι το ορμητικό κύμα της αιωνιότητας που μας τραβά προς τα πάνω, για να βρούμε ολόκληρο τον Εαυτό μας μέσα στο συμπαντικό στερέωμα.
Το πνευματικό πεδίο του ανθρώπου για να συμμετάσχει στην δομή του, δεν χρειάζεται την φυσική αγνότητα, γιατί από μόνο του είναι αγνό. Δεν χρειάζεται συγκεκριμένες ασκήσεις και διατριβή σε γνωστικό επίπεδο.
Χρειάζεται απλά να συμπεριληφθεί στον Εαυτό μας, μέσα από την κάθετη ανάπτυξη.
Χρειάζεται μόνο ένα εύκαμπτο σώμα και εκείνη την ευελιξία που εσωτερικά αναπτύσσει μια απλή ιδέα σε πραγματικότητα.
Είναι κάτι φυσιολογικό και δεν χρειάζεται κανείς να γίνει άξιος γι' αυτό, γιατί είναι σαν να λέμε «πρέπει να είμαι άξιος για να αποκτήσω τα χέρια μου».
Αν κάποιος μας έλεγε, από την μέρα που γεννηθήκαμε ότι τα χέρια είναι κάτι έξω από εμάς και δεν τα έχουμε, αν μας απαγόρευαν να τα χρησιμοποιούμε, αν αυτά τα λειτουργικά εργαλεία μας έπειθαν ότι δεν ανήκουν στην δομή του σώματός μας, θα βρίσκαμε τρόπους να κάνουμε την εργασία των χεριών με άλλα όργανα. Δεν θα ξέραμε γιατί υπάρχουν στο σώμα μας και κρέμονται έτσι χωρίς να τα εντάσσουμε στον μηχανισμό των κινήσεών μας, πράγμα που θα τα έκανε ακίνητα.
Αυτό δεν θα σήμαινε όμως ότι δεν θα είχαμε χέρια. Ακόμα και να μην αναγνωρίζαμε τα χέρια, σαν μέρος της λειτουργικότητάς μας, αυτά θα ανήκαν δομικά στο σώμα μας.
Αν τώρα κάποιος μας έλεγε, ότι τα χέρια ανήκουν στον οργανισμό μας και μπορούμε να τα κινούμε και να αγγίζουμε με αυτά, φυσικά δεν θα τον πιστεύαμε με μιάς...
Θα χρειαζόταν η δική μας προσπάθεια, η έρευνα και η τεκμηρίωση, καθώς και η αναζήτηση τρόπων να επαναφέρουμε τα νεύρα στην φυσιολογική τους εργασία, ώστε να επανέρθει η κίνηση... να ξεμπλοκάρουμε το αγκύλωμα που προήρθε από την πεποίθηση χρόνων.
Τραβηγμένο ίσως παράδειγμα, αλλά σκεφτείτε πόσο αγώνα θα χρειαζόμασταν για να δεχθούμε ένα μέρος μας σαν δικό μας, αν η πεποίθησή μας ήταν ότι αυτό το μέρος δεν υπάρχει…Παρ' όλα αυτά, δεν θα χρειαζόταν καμία προσπάθεια να προετοιμάσουμε το σώμα να δεχθεί τα χέρια του. Το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν η πίστη ότι είναι δικά μας και η εμπιστοσύνη ότι θα καταφέρουμε να τα εναρμονίσουμε με ολόκληρο το σώμα μας.
Έτσι απλά εναρμονίζουμε και τα πεδία μας με πίστη και εμπιστοσύνη στην ολότητά μας... στον Εαυτό μας που δεν είναι ένα φυσικό ον μόνο, αλλά ένα πνευματικό ον σε φυσική εκδήλωση.
Βάσω Νικολοπούλου