Μέσα στον πολωμένο φυσικό κόσμο

Τα 7 αμαρτήματα

Μέσα στον πολωμένο φυσικό κόσμο, υπάρχουν οι κοινωνικοί και θρησκευτικοί κανόνες που οριοθετούν τον εαυτό μας.
Το «καλό» και το «κακό» έχουν βάση και δομή μέσα μας, μα όπως αναπτύσσεται στην πορεία ο Εαυτός μας, αναγνωρίζουμε ότι η φυσική «παράσταση» που παίζουμε, περιέχει την πόλωση σαν σκηνικό και εμείς χρειαζόμαστε ολοκλήρωση για να υπερβούμε έναν απλό ρόλο.
Οι πρωταγωνιστές σε ένα έργο είναι πότε καλοί, πότε κακοί, ανάλογα με το πώς δομούν τον ρόλο τους και πως τον αποκαλύπτουν στον συναισθηματικό μας κόσμο!
Έτσι μαθαίνουμε το υποκειμενικό καλό, που μας βάζει στον ευρύτερο κοινωνικό καλό, διευρύνοντας τον ρόλο του κακού.
Ο Ρομπέν των Δασών, αυτός ο ασύδοτος κλέφτης, βρίσκει μέσα μας δικαιολογίες για την παραβίαση των κοινωνικών κανόνων, που καταγγέλλουν την κλοπή σαν αδίκημα, και έτσι ισορροπούμε τις πράξεις με την συναισθηματική αξία που λαμβάνει χώρα μέσα μας.

Η σιωπή των αμνών διχάζει τον συναισθηματικό μας κόσμο, γιατί αποκαλύπτει την τρυφερότητα και την ευαισθησία ενός δολοφόνου, και χωρίς να ταυτιζόμαστε μαζί του, τον κατανοούμε...

Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα δεν είναι για εμάς καταστάσεις παρελθόντος, αλλά καταστάσεις που βιώνουμε την εναλλαγή των πόλων, μέσα στην συνείδησή μας.

Το να βιώνουμε την αλαζονεία, πχ., δεν είναι μια εμφανής πράξη που θα μας οδηγήσει στην κριτική του εαυτού μας, αλλά είναι μια συναισθηματική κατάσταση που αναδύεται αυτόματα. Η ταπεινότητα, το αντίθετό της, εμφανίζεται στην συνείδησή μας, σαν πράξη «αντιπερισπασμού» όσων θέλουμε να αποφύγουμε, θεωρώντας τα «αμαρτήματα».
Το να μιλήσεις για τον εαυτό σου με ταπεινά λόγια, αποτελεί μια πράξη, που οριοθετεί το συναίσθημα. Πίσω από τις λέξεις όμως υπάρχει η αλαζονική λογική, που στο υπαγορεύει... και το κατευθύνει.

Η σύγκριση με τους άλλους, είναι μέρος της αλαζονείας μας και η κριτική όσων δρουν αντίθετα με τις συνειδησιακές μας αξίες είναι έλλειψη σεβασμού στις δικές τους.
Από την άλλη, αν δεν νιώσουμε την αλαζονεία μας, αν δεν αφήσουμε τον εαυτό μας να την βιώσει σαν αποδεκτή κατάσταση του εαυτού μας και σαν μέρος της ανάπτυξής του, δεν θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τις αληθινές μας ανάγκες, που περνάνε και μέσα από αυτήν την συνειδησιακή φθορά.

Έτσι, ενώ μιλάμε για τον εαυτό μας με ταπεινότητα, υπάρχει μέσα μας η αλαζονική κατάσταση να τον θεωρούμε κάτι...
Τα επίθετα και οι προσδιορισμοί για τον εαυτό μας, είναι ακριβώς η κατάσταση αλαζονείας μας που βρίσκει τρόπο να χαρακτηρίσει τον εαυτό της.

Τα 7 αμαρτήματα δεν είναι οριοθετήσεις πράξεων, αλλά συναισθημάτων. Και αν τα επεξεργαζόμαστε με κοινές πράξεις καθημερινότητας, δεν μπορούμε να φτάσουμε στα συναισθήματα που τις προκαλούν.

Ο τρόπος που προσεγγίζουμε τον εαυτό μας είναι έτσι κι αλλιώς αλαζονικός. Αν όμως δεν το αναγνωρίσουμε, δεν θα μπορούμε να νιώσουμε και ελεύθεροι να το βιώσουμε και να το επεξεργαστούμε.

Η απόρριψη της δικής μας αλαζονείας προς τον εαυτό μας, η αντιδικία που έχουμε μαζί του, όσον αφορά το συναίσθημά μας, μας τοποθετεί συνειδησιακά στην εξωτερική ταπεινότητα, που καμία αξία δεν έχει για τον εσωτερικό μας δρόμο.

Ταπεινός φαίνεται και όποιος πράττει με φόβο θεού... Είναι όμως?

Πόση αλαζονεία κρύβει ο έλεγχος του εαυτού μας, όταν δεν μπορούμε να πάρουμε αγάπη? ΄Όταν δεν ζητάμε βοήθεια για κάποια ανάγκη μας, αλλά θεωρούμε τον εαυτό μας ικανό να ανταπεξέλθει μόνος του... Στην ουσία, αυτό το θεωρούμε ταπεινότητα, όμως ποια είναι η αληθινή φύση αυτής της ταπεινότητας, δεν θα μάθουμε ποτέ αν δεν «παραδεχτούμε» την αλαζονεία μας. Γι' αυτό είπα, ότι είναι ωφέλιμο να νιώσουμε αληθινοί και μέσα στα αμαρτήματά μας!

Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, είναι κώδικες, που αν "σπάσεις" εσωτερικά, έχεις το κλειδί της αρχέτυπης σοφίας, που δεν θεωρεί αμάρτημα, οτιδήποτε κάνει την ζωή αληθινή.

Η σιωπή, το σταμάτημα για να αφουγκραστείς τις ανάγκες σου, η εναρμόνιση με την γαλήνη και την εσωτερική αρμονία, για άλλους μπορεί να φανεί "οκνηρία"...

Το να "βαριέσαι" την καθημερινότητα και να την αφήνεις στο "τυχαίο" και στο "μοιραίο" είναι η αυθεντική οκνηρία που σε τοποθετεί στους "νεκρούς" της φυσικής ζωής.

Η οκνηρία, δεν έχει να κάνει με την φυσική δραστηριότητα...΄Εχει να κάνει με την εργασία μας εσωτερικά...
Και όσο αυτή δεν αγγίζεται, δεν μπορεί παρά να μην συνάδει με το μέσα μας, αφού αυτό δεν περιέχεται καν στις αναζητήσεις μας...

Ο εσωτερικός δρόμος, η ανάγκη να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται δράση και κίνηση...

Η εξωτερική αντίδραση στα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, δεν είναι το κλειδί για το άνοιγμα της πόρτας στα άδυτα του εαυτού μας!

Ο συμβολισμός του "ακίνητου Βούδα" είναι ακριβώς η διαδρομη από την φυσική οκνηρία, στην εσωτερική εργασία....

Ο φθόνος πχ. δεν είναι κοινωνικός κανόνας, ή θρησκευτικός, αλλά είναι ένα συναίσθημα που αν μείνει ανεξέλεγχτο σε δηλητηριάζει...

Η λαιμαργία είναι συναισθηματικό κενό, που αν δεν καλυφτεί από τον εαυτό σου και την αγάπη, θα σε οδηγήσει σε απομονωση.

Όλα αυτά τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, είναι συναισθηματικά μπλοκαρίσματα, που έχουν δημιουργηθεί από τα πρότυπα και τα στερεότυπα της φυσικής ζωής, που μας εμποδίζουν να ζήσουμε την ζωή μας με πνευματική, νοητική, συναισθηματική, και σωματική ολοκλήρωση...

Τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα, όπως σας έχω πει, δημιουργούν σκεπτομορφές στον αστικό κόσμο και από εκεί μας ελέγχουν μέσω του φόβου...

Η δική μου πρόθεση είναι να ανακαλύψουμε αυτά τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα, και να δούμε τα "παρακλάδια" τους, που έρχονται ασυνείδητα στην ζωή μας και ζητάνε το μερίδιο τους σε πόνο και διαστροφή...

Η λαγνεία πχ. δεν είναι η σεξουαλική έντονη ζωή. Αυτή είναι η πράξη... Η εσωτερική λαγνεία, εμποδίζει την βούληση της ψυχής μας να ενωθεί με το πνεύμα μέσω της σεξουαλικής ζωτικής ενέργειας και την περιορίζει σε μια μονοσήμαντη ηδονή, που μας "στραγγίζει" από τους χυμούς της ζωής.

Ο δρόμος μας περνάει μέσα από αυτά τα αμαρτήματα, όχι σαν πρότυπα ενός κοινωνικού εαυτού, αλλά όταν η ψυχή διανύει τον δρόμο της ένωσής της με το πνεύμα.

Όσο και να λέμε λοιπόν εμείς ότι δεν έχουμε αναπτύξει αυτά τα αμαρτήματα, καλό θα είναι να δούμε μονο με αλήθεια, μέσα στον συναισθηματικό μας κοσμο και να βρούμε τις "σκεπτομορφές" μας, αποδυναμώνοντας τες...

Αυτό το νόημα μονο είχε η αναφορά σε αυτά, σαν συναισθηματικό εμπόδιο και όχι σαν κοινωνική αμαρτία... Οι πράξεις μας μπορεί να υπάγονται στην κοινωνική ή θρησκευτική αμαρτία, αλλά το συναίσθημα που απορέει από αυτές, υπάγεται στην ψυχή μας.

Bάσω Νικολοπούλου


2024  Reiki Center  Site Created by Liquid Art