Οι ρόλοι της ζωής μας
Θα ήθελα όμως αρχικά, να διαβεβαιώσω, ότι κανένας άνθρωπος στην γη δεν μπορεί να μας βρει τον τρόπο που θα αγαπήσουμε τον εαυτό μας… Όποιος μας το πει ή μας το υποσχεθεί, ας γνωρίζουμε τουλάχιστον, ότι το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος άλλος, είναι να αγαπήσει πρώτα τον Εαυτό του και μετά να σταθεί με αγάπη δίπλα μας…Τρόποι και «μαγικές συνταγές» επί του πρακτικού, δεν υπάρχουν…και είναι ένα μεγάλο εμπόδιο αυτό, στους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν τα σεμινάρια ρέικι!
Εγώ, από αυτά που έχουν μοιραστεί οι άνθρωποι μαζί μου, έχω νιώσει ότι δεν ξέρουν βασικά πράγματα για αυτούς, για τον Εαυτό τους…
Αλλιώς, θα γνώριζαν ότι δεν γίνεται κανείς «αρνητικός» άνθρωπος, με μια ασθένεια, απλά εντείνεται ο φόβος για την ζωή του και γίνεται περισσότερο ανυπόμονος και νευρικός.
Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει, όμως, σε όλους τους ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι, και γιατί έχουν έρθει σε ενσάρκωση, και δεν προκύπτει μόνο για τους «ασθενείς», μια και όλοι οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι στις κοινωνικές ασθένειες της ψυχής τους.
Ο καθένας, θέλει να ζήσει με χαρά και αγάπη, χωρίς να «κουνήσει» το δαχτυλάκι του. Κανείς δεν θέλει να «ξεβολευτεί» από την φαινομενική θεώρηση της ζωής, που, δυστυχώς, περιέχει μόνο συναισθήματα…
Η αναζήτηση του Εαυτού μας περιέχει αφοσίωση και κυρίως πίστη στην εσωτερική δύναμη, η οποία όταν εκδηλώνεται μας απομακρύνει θεαματικά από το «μοντέλο» ζωής που έχουμε μάθει…
Η αλήθεια της «μάζας» είναι η μόνη υπαρκτή πραγματικότητα και η διαφοροποίησή μας από αυτήν, φέρνει και το πρώτο ξεκαθάρισμα με την συναισθηματική λογική μας, με την οποία οι άνθρωποι «βολεύουν» την ζωή τους, μέχρι να αποχωρήσουν…
Το συλλογικό ασυνείδητο, μας παρασύρει να ακολουθούμε σαν «πρόβατα» την συλλογική μαζική ενέργεια και για να αποκτήσουμε ορθή κρίση για την ζωή μας, χρειάζεται να «απομακρυνθούμε» από αυτήν την μαζικότητα και να την παρατηρήσουμε.
Παρατηρώντας, αναπτύσσουμε την συνείδηση, ώστε να μπορέσουμε να εντάξουμε μέσα σ' αυτήν και την ψυχική μας γνώση και να πορευθούμε αναγνωρίζοντας τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες, που δεν είναι ανάγκες και επιθυμίες όλων των ανθρώπων.
Αν θέλουμε να μην ακολουθούμε την μαζική ενέργεια, χρειάζεται να βρούμε τα όρια μας στην φυσική μας αυτοέκφραση…
Αυτά τα όρια είναι ο σεβασμός και η αγάπη για την θειότητα που βρίσκεται εν δυνάμει μέσα μας, και να συγχωνευθούμε μαζί της, διατηρώντας την ατομικότητά μας.
Αυτά δεν είναι μόνο η θεωρητική μου άποψη για την ζωή. Είναι η πρακτική βιωματική διεργασία, που κάμπτει τις απόλυτες πεποιθήσεις του συναισθηματικού μας πεδίου, και μας οδηγεί στην εμπειρία της ζωής μέσα από την πνευματική μας δράση.
Ο πνευματικός μας δρόμος δεν είναι απλά προς γνώση…Το θάρρος και η δύναμη κάνουν αυτόν τον δρόμο «εμπειρία» και αυτή η εμπειρία αυτοπραγματώνει την ψυχή μας, έτσι ώστε να βιώνει τις επιλογές της με εναρμόνιση της θειότητάς της, με την φυσική της εκδήλωση.
Και θα πω και δύο λόγια επί του πρακτικού!!!
Ένα καθαρό σπίτι, σιδερωμένα ρούχα και καλομαγειρεμένο σπιτικό φαγητό, δεν αυτοπραγματώνουν την ψυχή μας, σε καμία περίπτωση.
Η «υποδούλωση» στα παιδιά μας, δεν επιτρέπει στην πνευματικότητα μας να δράσει μέσα στην αγάπη.
Η δέσμευση στις πεποιθήσεις των άλλων, δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον Εαυτό μας και τις ανάγκες μας.
Η επιρροή μας στην κριτική των άλλων, μας βάζει συνεχώς σε μια συναισθηματική «ταραχή», που από την μια μας προσαρμόζει στην μάζα, από την άλλη μας πιέζει ψυχικά.
Βρίσκουμε λοιπόν κάποιον άνθρωπο, να σπρώξουμε την ευθύνη για όλα αυτά που θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε.
Η δική μας ευθύνη για την ζωή μας, πολύ εύκολα παραδίδεται σε κάποιον άλλον, είτε για να του φορτώσουμε τον «σταυρό» μας, είτε για να τον παρακαλέσουμε να μας απαλλάξει από αυτόν…
Η πιο απλή κίνηση, του «κατεβάζω τον σταυρό από την πλάτη μου», δεν γίνεται αποδεχτή από την συναισθηματική λογική των ανθρώπων, μια και στο βάθος του υποσυνείδητου μας λειτουργεί το πρότυπο του «σταυρού» σαν δικαίωση για τις αμαρτίες των ανθρώπων…
Κάποια φορά ζήτησα από κάποια γυναίκα, με σοβαρά προβλήματα στην μέση, να μου περιγράψει μια μέρα της…
Ολόκληρη η ημέρα της ήταν αφιερωμένη στις δουλειές του σπιτιού. Το βράδυ που ξάπλωνε αποκαμωμένη, δεν την «χώραγε» το κρεβάτι της από τους πόνους στην πλάτη.
Τα παιδιά της έμεναν μαζί της, μα παρ' όλο που ήταν στην ηλικία της ωριμότητας, δεν μπορούσαν να φροντίσουν τον εαυτό τους, ούτε στα πιο απλά καθημερινά πράγματα, όπως η ετοιμασία της τροφής τους, η φροντίδα των ρούχων τους, το καθάρισμα του χώρου τους. Για όλα αυτά υπήρχε εκείνη, αυτός ο ρόλος της άρεσε και συνέχιζε να τον παίζει, γκρινιάζοντας και θυμώνοντας με τους άλλους, που τάχα την «εκμεταλλεύονταν»… Όμως διαπίστωσε στην πορεία, ότι αυτός ο «ρόλος» έδινε νόημα στην ζωή της και έπαιρνε την αξία της μέσα από αυτόν, όση αξία δεν είχε πάρει από τους γονείς της.
Η σκυτάλη της μαζικότητας παραδόθηκε, μια χαρά, από τους γονείς στα παιδιά, που και εκείνα με την σειρά τους θα την παραδώσουν στα δικά τους. Ετσι η ζωή γίνεται «κληρονομιά» και μεταδίδεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από γενιά σε γενιά, κάνοντας την ανθρωπότητα «σκληρή» και αδυσώπητη, να προσπαθεί ο ένας να φορτώσει τον «σταυρό» του στον άλλον, κρίνοντας μόνο τους άλλους, αφού τον εαυτό του δεν τον «βλέπει» εσωτερικά.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι όλοι οι άνθρωποι εναλλάσσουν μεταξύ τους, τους ρόλους «θύτη» και «θύματος»…
Και από εκεί ξεκινά ο εσωτερικός «πόλεμος», που εκδηλώνεται και στην πραγματικότητά μας, αφού «όπως μέσα, έτσι και έξω»…
Βάσω Νικολοπούλου