Σεξουαλική ζωτική ενέργεια και ο Εαυτός
Όσο είμαστε ασυνείδητοι, κυρίως στην νεανική μας ηλικία, η σεξουαλική ενέργεια εκδηλώνεται με μια ζωώδη επιθυμία που είναι η αρχέτυπη γνώση μέσα μας, της δημιουργίας, της θεότητας και της ένωσης των δύο αντίθετων πόλων.
Η σεξουαλική ενέργεια παραμένει στα κάτω υλικά κέντρα μας και έτσι βιώνουμε την αγάπη μόνο στο σώμα. Η ηδονή έστω και για μερικά δευτερόλεπτα μας δείχνει τον δρόμο προς την ανάταση των αισθημάτων και της ενότητας, ανεβάζοντας αυτήν την ζωτική ενέργεια στο κέντρο της καρδιάς για να την "εξυψώσει" και να την ωθήσει προς το 7ο κέντρο, μέσα στο πνεύμα μας.
Όσο ο άνθρωπος παραμένει μέσα στα κάτω κέντρα, αναπαράγει στην σεξουαλική του συμπεριφορά τους ρόλους που κυριάρχησαν σαν παιδικά πρότυπα μέσα του και τους εκδηλώνει ανάλογα.
Μέσα από την σεξουαλική πράξη, μοιράζεται το σώμα του και ένα ανεπαίσθητο δείγμα αγάπης, που είναι το πρώτο φως της θείας αγάπης. Έτσι δημιουργεί το "σκηνικό" του έρωτα, για να βιώσει έστω και μία στιγμή την θεϊκή αγάπη και την ένωση.
Στο μυαλό του κυριαρχεί αυτή η μαγική στιγμή και έτσι πλάθεται ο μύθος της σεξουαλικής πράξης, σαν ελιξίριο της ζωής...που στην ουσία καμία σχέση δεν έχει με αυτήν και έτσι απογοητεύεται.
Οι άνθρωποι με έντονη σεξουαλική δραστηριότητα, στην ουσία έχουν χαλάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωτικής τους ενέργειας, προσπαθώντας να βρουν τον θεό, μέσα από μια μορφή συντρόφου.
Αναζητούν αποδοχή από τον σύντροφο και στην ουσία αναζητούν την αποδοχή από τον πατέρα τους, που στο παιδικό μυαλό έχει τον ρόλο του δημιουργού και του τροφού του σώματός τους. Αντίστοιχα οι άνδρες αναζητούν και αναπαράγουν την σχέση με την μητέρα τους, με κάθε σύντροφο.
Τα βιώματα του κάθε ανθρώπου, το βάρος και η ανάγκη να αναγνωρίσουν τον Εαυτό τους, ανοίγει τις εσωτερικές πόρτες για να βρουν την πνευματικότητά τους, ανατρέποντας και γκρεμίζοντας τα πρότυπα, που τους κρατούν εγκλωβισμένους στην αναπαραγωγή της ζωής, χωρίς την θεϊκή αγάπη.
Η επαφή με τον Εαυτό μας ολοκληρώνει μέσα μας την σχέση με την ζωή μας, έτσι οι σχέσεις μας είναι ειλικρινείς και η αλληλεπίδραση μεταξύ μας δεν γίνεται από το 2ο κέντρο, αλλά από το κέντρο της καρδιάς...
Αυτή η ολοκλήρωση, η δύναμη με την οποία εκδηλώνουμε πια τον Εαυτό μας, έχει επίδραση και στον άλλον που δεν αισθάνεται επιθετική εξάρτηση και χειρισμό και ή μπαίνει μαζί μας στην πνευματική αλήθεια, ή απομακρύνεται χωρίς αυτός ο χωρισμός να επιφέρει την παθιασμένη λύπη...
Η ολοκλήρωση φυσικά δεν συμβαίνει ακαριαία...αλλά έχει στάδια προσέγγισης, στα οποία κάθε φορά και περισσότερο νιώθεις ένα με τον Εαυτό σου και ο σύντροφος δεν αποκτά ρόλο απέναντί σου, αλλά γίνεται συνοδοιπόρος με τον οποίον μοιράζεσαι ένα μέρος της φυσικής σου πραγματικότητας με αλήθεια και σεβασμό.
Για να ανεβάσεις όμως την αγάπη για τον Εαυτό σου στο 4ο κέντρο, αυτό της καρδιάς, χρειάζεται τα απομυθοποιήσεις τους ρόλους σου και τις εξαρτήσεις από τα παιδικά πρότυπα, και να επιτρέψεις στην ανωριμότητα σου (παιδί) να ωριμάσει μαζί σου, παίρνοντας αρχικά την ευθύνη της ενηλικίωσης...
Όταν είσαι έφηβος, οι πράξεις σου έχουν αντίκτυπο σε κάποιον ενήλικα, δηλαδή στους γονείς.
Όταν ενηλικιώνεσαι οι πράξεις σου έχουν αντίκτυπο μόνο σε σένα...
Αυτή είναι μια κοινωνική αλήθεια, αλλά είναι και μία πνευματική αλήθεια...
Συνήθως οι άνθρωποι μεγαλώνουν ανώριμοι, έτσι πάντα αναζητούν κάποιον να φταίει για τις πράξεις τους.
Συνήθως δεν ξέρουν ότι αυτό συμβαίνει στην ουσία...
Όταν το κατανοήσουν, τότε η ζωή περνά στα χέρια τους, που σημαίνει ότι καταλύονται τα πρότυπα της οικογένειας και της θρησκείας και μένει μόνο η καθαρή αγάπη και ευγνωμοσύνη, χωρίς την παραμικρή εξάρτηση της ζωής τους, από την ζωή των γονιών τους, όχι μόνο στην επιφάνεια, αλλά και στην ψυχή...
Ακολουθούν την πορεία τους μόνοι τους...γιατί στην ουσία η εσωτερική διαδρομή είναι μοναχική, και η αλληλεπίδραση μεταξύ μας αντανακλά την πηγαία αγάπη που αναβλύζει από τον Εαυτό μας!
Βάσω Νικολοπούλου