Το εσωτερικό παιδί
Η ψυχή ενωμένη με το πνεύμα και την συνείδηση, γίνεται το ένα αδιαίρετο τριαδικό ΕΓΩ που περιλαμβάνει σε ένα σώμα όλα τα πεδίά.
Αυτό είναι το φωτεινό σώμα. Και αυτό υπόκειται σε εξέλιξη και οι δονήσεις του συνεχώς αυξάνονται, μέχρι την θέωση, όπου αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την μετουσίωση της πόλωσης ακόμα και στον φυσικό κόσμο!
Σε τέτοια κατάσταση συνειδητότητας η ενσυναίσθηση είναι το κέντρο επικοινωνίας με τις ψυχές, σε όποιο πεδίο και αν δρουν.
Και μέσω αυτού μπορείς να νιώσεις τον άλλον, να νιώσεις τα βαθύτερα συναισθήματα καθώς και τα αισθήματα της επιφάνειας, την δυσκολία κατανόησης και γενικά την εξελικτική δυναμική κάθε όντος, ορατού και αόρατου...
Σε αυτό το επίπεδο εξέλιξης, γνωρίζεις πως θα βοηθήσεις έναν άνθρωπο, νιώθεις τι αισθάνεται, πως είναι δομημένη η συνείδησή του, νιώθεις τον φόβο, τον ανταγωνισμό, τα εμπόδια, την ασθένεια, τους λόγους που προέκυψε, νιώθεις βαθιά και εσωτερικά όλη την ανθρώπινη δομή και το ένστικτο που προσπαθεί να κυριαρχήσει μέσα από τις ταμπέλες που του βάζει η λογική.
Είναι τρομερό καμιά φορά να νιώθεις τον άλλον τόσο βαθιά, μα κάθε λόγος σου να λαμβάνεται σαν κριτική, γιατί αυτό είναι το μόνο που έχει μάθει η ανθρώπινη συνείδηση, που χρειάζεται δικαιολογίες για να επιβιώνει...
Οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να ακούν. Δεν έχουν μάθει να νιώθουν τον άλλον. ακούν μόνο τον εαυτό τους και υπεραμύνονται της δικαιοσύνης τους, χωρίς να νοιάζονται αν αυτή η δικαιοσύνη βάζει ταμπέλες στα αισθήματα του άλλου.
Καταπατούν τις αξίες του άλλου σε ένα δευτερόλεπτο, και προβάλλουν ανελέητα τις δικές τους, που είναι πλασμένες με την ηθική που έχουν μάθει να απολαμβάνουν, σαν τάχα καλοπροαίρετη κριτική και σαν συμπέρασμα, όταν κάτι που ακούν δεν τους χαϊδεύει τα αυτιά!
Δεν υπάρχει καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη κριτική. Υπάρχει μόνο η ανάγκη μας να υπερισχύσουμε και να αποδείξουμε...
Και αν κάποιος ξεφύγει από αυτό το "παιχνίδι" της ανθρώπινης ζωής, αν κάποιος νιώσει το βαθύτερο "παιχνίδι" του υποσυνείδητου, και το πει, γκρεμίζοντας το βάθρο που είχαμε τοποθετήσει τον εαυτό μας, τότε ουαί κι αλίμονο!!!!
Ξεχνάμε και την αγάπη και ότι είχαμε πιστέψει πως ήταν αυτή...
Ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι πολύ μοναχικός...Και ο δρόμος του ΕΓΩ, ακόμα περισσότερο, γιατί η ταπεινότητα και οι αξίες της αλήθειας της ψυχής μας, δυστυχώς μεταφράζονται με υλικούς όρους και εκεί απομονώνεσαι.
Κάθε ζωή μας ξεκινά με αυθορμητισμό και ανοιχτό νου. Το παιδί μέσα μας δεν σκοτίζεται από την προκατάληψη, έχει αυτήν την παιχνιδιάρικη ανεμελιά και την ελευθερία από κάθε έγνοια. Ανοιχτή καρδιά και αυθόρμητη ειλικρίνεια...
Και είναι το στάδιο της ανωριμότητας, των βιωμάτων και του παρορμητισμού που σιγά σιγά εγκλωβίζεται σε ένα μοναδικό φόβο...Να με αποδεχτούν!
Η εμπειρία μας γίνεται συμπαγής ενέργεια που μας δυσκολεύει, γιατί δεν την νιώθουμε σαν δυναμική εξέλιξης, αλλά σαν εμπόδιο στο δρόμο μας.
Η επαφή μας με την πνευματική ενέργεια, δραστηριοποιεί ξανά την παιδική μας αθωότητα. Θέλουμε να ζήσουμε, χωρίς να διεκδικούμε την αποδοχή. Και έτσι ξεκινά η βαθύτερη αναζήτηση που έχει στόχο το κέντρο της ύπαρξής μας. Το ΕΓΩ!
Κλείνουμε τα μάτια και ονειρευόμαστε την στιγμή που είμαστε παιδιά. Που κουτουλάγαμε στα ντουβάρια, χωρίς να σπάμε το κεφάλι μας. Και προπάντων κλείνουμε τα αυτιά μας στην φωνή που μας λέει … «μη…μη παίξεις παιδί μου, θα λερωθείς…»
Αν την ακούσουμε, χαθήκαμε! Είναι σαν το τραγούδι των σειρήνων που μάγευε τους συντρόφους του Οδυσσέα…Τους έκανε πιόνια στις σειρήνες, πειθήνια όργανα στα θέλω τους…Μαγικός ο φυσικός κόσμος…μα έχει και σειρήνες!!!
Η πνευματική ενέργεια, αν το θελήσουμε, μας κλείνει τα αυτιά! Για να ακούμε μόνο την εσωτερική φωνή να μας καθοδηγεί και να την εμπιστευόμαστε. Και μας οδηγεί να βιώνουμε τον βράχο της δυσκολίας, αγγίζοντάς τον, και όχι αποφεύγοντάς τον.
Να χτυπήσουμε πάνω του, να σκοντάψουμε, να σηκωθούμε να βρούμε τι είναι αυτό που κάνει τον βράχο δυνατότερο από εμάς…Να πιστέψουμε στην δύναμή μας, να εμπιστευθούμε την ζωή μας, να ελευθερωθούμε από την δέσμευση «μην λερωθούμε», να παίξουμε βρε αδερφέ και να ακολουθήσουμε την ψυχή μας στο ταξίδι της, έτσι χωρίς «βαλίτσες»…
Ήρθαμε για να ζήσουμε…Τα συμβόλαια που υπογράψαμε με την ψυχή μας είχαν έναν όρο μόνο… «Εγώ είμαι το πνεύμα σε ενσάρκωση, μην με ξεχάσεις και εγώ θα ζω κάθε στιγμή μαζί σου…»
Μα ξεχάσαμε, και η ψυχή «βολεύτηκε» στην λήθη και άρχισε να φοβάται μην χάσει και χαθεί…
Δεν χάνεται τίποτα, όσο γνωρίζεις την ενέργεια, τόσο περισσότέρο γνωρίζεις την ζωή!!!
Νιώθω ξανά την αγνότητα του παιδιού, μόνο που αυτήν την φορά δεν ακούω τις σειρήνες…Ακούω τον ήχο του σύμπαντος που δεν με δεσμεύει σε «θέλω», γιατί απλά δεν θέλει τίποτα από εμένα!!!! Και τελικά, ούτε εγώ θέλω τίποτα από αυτό! Γιατί απλά ΕΙΜΑΙ αυτό!!!
Όλοι μπορούμε να το βιώσουμε...Απλά να ακούμε τους ήχους που κάνει η ενέργεια όταν έρχεται από το σύμπαν...
Βάσω Νικολοπούλου