Οι πόλοι της ψυχής
Έχουμε ακούσει όλοι στην ψυχολογία, για το «παιδί» μέσα μας και για την θεραπεία των συναισθηματικών εγκλωβισμών και τραυμάτων στην τρυφερή ηλικία μας. Η επιστημονική τεκμηρίωση ενός τέτοιου όρου, προήρθε προφανώς από πειράματα, που απέδωσαν τον όρο «εσωτερικό παιδί», βασιζόμενα στα ανώριμα συναισθήματα που αναδύθηκαν στο «πειραματόζωο».
Εγώ, μια και δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά ερευνητής της ψυχής, δεν έχω γνώση των επιστημονικών όρων και δεδομένων, άρχισα να την γνωρίζω από την παρατήρηση, εμβαθύνοντας στον εαυτό μου, αφού η αρχική μου ένδειξη ήταν ότι η ψυχική ουσία διαφοροποιείται από τα βιώματα στην επιφάνεια και όχι στο βάθος, αντίθετα με την συνείδηση, που διαφοροποιείται από τα βιώματα στο βάθος και όχι στην επιφάνεια.
Ένιωσα λοιπόν την ψυχή με δύο πόλους, ο ένας στην επιφάνεια, ο άλλος στο βάθος. Ο μεν πόλος της επιφάνειας είχε υλική ουσία, ο άλλος πνευματική…
καθώς επίσης και την συνείδηση με δύο πόλους, πάλι ο ένας στην επιφάνεια, ο άλλος στο βάθός, όπου στον έναν βρίσκονταν τα αισθήματα και στον άλλον τα συναισθήματα.
Ο πόλος της ψυχής που ήταν στην επιφάνέια, ήταν ο πόλος έλξης της συνείδησης του βάθους, δηλαδή του υποσυνείδητου μέρους της. ΄Ετσι μετέφερε στην ψυχή τα μη επεξεργασμένα συναισθήματα, για να μπορεί να επιλέξει και την επόμενη διαδρομή της στην ενσάρκωσή της.
Ο άλλος πόλος της ψυχής, αυτός του βάθους, είλκυε το πνεύμα της, την γεννεσιουργό ουσία, και είχε σαν ανταπόκριση τον πόλο της συνείδησης που ήταν στην επιφάνεια.
Όταν εργαζόμουν εσωτερικά, αντιλήφθηκα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να ζήσω σαν ενιαία υπόσταση, αν οι πόλοι της συνείδησης μου δεν ενωνόντουσαν.
Γιατί ο πνευματικός πόλος της ψυχής, δεν θα μπορούσε να κλείσει με τον υλικό πόλο, αφού το πνεύμα, για την επιφάνεια της συνείδησης, ήταν κάτι έξω από αυτήν.
Κύριο μέλημα λοιπόν ήταν να φέρω τους δύο πόλους της συνείδησής μου σε σύγκλιση (αν όχι σε ένωση), ώστε να μπορέσει αυτός ο ενωμένος κύκλος να ελκύσει και τον πνευματικό πόλο της ψυχής και να ενωθεί με τον υλικό, σταματώντας την περιορισμένη ζωή, κάνοντας την άπειρη…
Με αυτήν την κατανόηση, ξεκίνησα την διείσδυση στο βάθος της συνείδησης, και όσο περισσότερο το επεξεργαζόμουν, τόσο περισσότερο έκλεινε και ο κύκλος της ψυχής, αυτόματα, χωρίς ειδική επεξεργασία, λες και ήταν αρχέτυπη η λειτουργία του. Και τότε κατανόήσα (με βοήθεια βέβαια) ότι η διαδικασία της πνευματικής ολοκλήρωσης της ψυχής είναι αρχέτυπη και ορίζεται από την διάνοια του θεού…ενώ η ολοκλήρωση της ανθρώπινης συνείδησης είναι συλλογική και ορίζεται από το συλλογικό ασυνείδητο. Όσο λοιπόν το συλλογικό ασυνείδητο επεμβαίνει στην ανθρώπινη συνείδηση, τόσο οι άνθρωποι στέκονται αβοήθητοι να κοιτάνε τον «ουράνιο πατέρα» ζητώντας βοήθεια. Γιατί χρειάζεται θάρρος να μπεις μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο και να δώσεις το ατομικό σου φως, ώστε να βοηθηθεί η ανθρώπινη φύση.
προσπάθησα να το αποτυπώσω, δεν ξέρω αν τα κατάφερα...
Ο Ιησούς έκανε αυτήν την υπέρβαση. Πολλοί το είδαν «θυσία», γιατί αναγνώριζαν την δυσκολία και το σθένος που θα χρειαζόταν. Ο «σταυρός» είχε την συμβολική σημασία αυτής της θυσίας, μα ήταν απόφαση και αγάπη, ατέλειωτη αγάπη για τους ανθρώπους, που εγκλωβίστηκαν μέσα στην ζωική τους φύση.
Το συλλογικό ασυνείδητο λειτούργησε σαν «χωράφι», όπου εκεί σπάρθηκε ο σπόρος του φωτός, για να μπορέσει ο καθένας μας να δρέψει τους καρπούς του, όταν έρθει η ώρα. Να υπερβεί τα κύτταρά του. Την ύλη!!! Και έτσι μέσα από αυτήν την υπέρβαση να συνεχίσει το έργο του Ιησού, δίνοντας το ατομικό φως στο συλλογικό ασυνείδητο.
Η δεύτερη παρουσία, δεν έχει το νόημα άλλης μίας ενσάρκωσης, αλλά έχει το νόημα της ένωσης με την συμπαντική ψυχή του, ώστε να μπορέσει αυτό το έργο να ευοδωθεί, δίνοντας την ώθηση στην ανθρωπότητα να φύγει από τον εγκλωβισμό της αστρικής διάστασης. Και αυτή η εποχή είναι η πιο σημαντική στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γιατί εκτός από την ατομική εργασία του καθενός μας, δίνεται και εξαιρετική βοήθεια από τις πνευματικές διαστάσεις, για να γίνει συλλογικά η «διάνοιξη» της πύλης για την 5η διάσταση, όπου εκεί λαμβάνει χώρα η πρώτη ουσιαστική ένωση ψυχής-συνείδησης-πνεύματος.
Καταλαβαίνεις λοιπόν, πόσο ουσιαστικής σημασίας είναι ένωση των πόλων της συνείδησης, και αυτό δεν γίνεται με την νόηση μόνο. Ωραία που τα γνωρίζουμε…
Παρακάτω?
Ο συναισθηματικός «πόνος» είναι η εγκατάλειψη των ασυνείδητων και υποσυνείδητων προτύπων της ανθρώπινης ζωής, ώστε αυτή να έχει την ουσία που θα την οδηγήσει στην υπέρβαση.
Για όποιον ενδιαφέρεται για τον θεό, και την ολοκλήρωση του σχεδίου του, έχει σημασία η αναγνώριση της πνευματικής ηθικής και η εργασία του προς τον εαυτό του αρχικά, όχι για να κερδίσει την θέση στον παράδεισο, αλλά για να ολοκληρώσει την εμπειρία της φυσικής διάστασης.
Η θρησκεία δεν βοηθά τον άνθρωπο να εξευγενίσει την ζωώδη φύση του, γιατί αυτό δεν γίνεται μέσα από τον φόβο του θεού. Η ωριμότητα αυτής της φύσης έρχεται όταν την ξεγυμνώσουμε από τα πρότυπα, την αντιληφθούμε και την αποδεχτούμε σαν παράμετρο της επιβίωσης μας εδώ στον φυσικό κόσμο. Η εμπιστοσύνη σ' αυτήν την φύση, μας βάζει και στην επεξεργασία της πνευματοποίησής της, μέσα από την ψυχική αγνότητα, ώστε οι επιλογές μας για την φυσική μας ζωή, να μην βασίζονται σε κανόνες, αλλά να έρχονται πηγαία από την εσωτερική ένωση των πόλων, ώστε να γίνουμε η «μητέρα» της δημιουργίας, που γονιμοποιείται από τον «πατέρα» της διάνοιας, ώστε να γεννηθεί ο «υιός» του φωτός!
Παραμένοντας σταθερά σε πρότυπα, δυστυχώς δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε το βάθος της συνείδησης, αφού αυτό βασικά το αφήνουμε στην επιφάνεια της αγάπης, της καλοσύνης, της ευσπλαχνίας και της συγχώρεσης, φοβούμενοι να διαφέρουμε…ενώ βασικά θέλουμε να διαφέρουμε…Η ποιότητα της αγάπης της επιφάνειας, γίνεται ποιότητα κατά παραγγελία, και ξεχνιέται στην πρώτη ευκαιρία που έρχεται αντιμέτωπη με τον άλλο πόλο, αυτόν του «κακού»…
Εκεί ξεχνιούνται όλα τα πρότυπα του εξευγενισμού του ανθρώπινου ενστίκτου, και λειτουργεί μόνο το βάθος του…
Πολλοί άνθρωποι, επειδή νιώθουν την έλξη στον πνευματικό πόλο της ψυχής, θεωρούν ότι η ενασχόλησή τους με συστήματα που είναι πνευματικά, τους εξευγενίζει και τους βάζει στο φως της ένωσης…
Πόσο ονειρικό είναι αυτό, το βλέπουμε καθημερινά από την πνευματική ποιότητα μετάδοσης της αλήθειας… Επαγγελματικός προσανατολισμός και η πνευματικότητα, που αγγίζει τα όρια ενός άλλου εγωισμού, αυτόν της άγνοιας!!! Και είναι πιο οδυνηρός από την άγνοια…
Βάσω Νικολοπούλου