Η Ολιστική θεραπεία στην καθομιλουμένη

Όταν ξεκίνησα να εμβαθύνω στην έννοια «θεραπεία» και μάλιστα στην ολιστική θεραπεία, προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω το σύμπτωμα μιας ασθένειας, και να το συνδυάσω με κάποιο συναίσθημα, κάποια σκέψη, ή ακόμα και κάποια στάση ζωής.
Άρχισα να νοιώθω στον εαυτό μου πρώτα, τα «δύσκαμπτα» σημεία, αυτά που δυσκόλευαν την σκέψη μου, αυτά που «πίεζαν» τα συναισθήματά μου και, σαν παρατηρητής τους, τα ακολουθούσα από πεδίο σε πεδίο για να δω την κατάληξη τους στο σώμα μου.
Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα, που μου άνοιγε νέες διαδρομές ενσυναίσθησης, και τεκμηρίωνε συγχρόνως την αλληλεπίδραση αόρατων πεδίων με ορατά. Προσωποποίησα τις σκέψεις και τα συναισθήματα και τα ακολουθούσα, σαν παρατηρητής, στην διαδρομή τους, μέχρι να καταλήξουν σε κάποιο σημείο στο σώμα μου, αφού προηγουμένως είχαν περάσει από την ψυχή μου.

Άφησα τις σκέψεις και τα συναισθήματα να γίνουν κύριοι «ένοικοι» του εαυτού μου και όχι «επισκέπτες». ΄Έτσι και τα ίδια είχαν συμμετοχή στην δράση τους και φυσικά και στην αποδοχή των αποτελεσμάτων αυτής της δράσης.
«Έβλεπα» λοιπόν τις σκέψεις να δέχονται «επίθεση» από τα συναισθήματα και παρατηρούσα τις αλλοιώσεις που έφερναν αυτά στα «πρόσωπά» τους. Παρατηρούσα τις αντιδράσεις τους, το χρώμα που έπαιρναν, την πίεση που αισθάνονταν, την δυσφορία τους. Παρατηρούσα πως αντιδρούσαν στον πανικό και τι έκαναν στην προσπάθειά τους να απεγκλωβιστούν από αυτήν την δυσάρεστη κατάσταση που βρίσκονταν. Περνώντας από το «δωμάτιο» των συναισθημάτων, τα έβλεπα σε θέση μάχης και κατάλαβα ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα δεν λειτουργούν συνδυαστικά, αλλά οι «ένοικοι» του κάθε «δωματίου» είχαν τις δικές τους απόψεις και από εκεί ξεκίναγε ο «πόλεμος», για να καταλήξουν τα «πτώματα» της μάχης στο σώμα μου!
Υπήρχαν και οι «αιχμάλωτοι» αυτής της μάχης. Ανακάλυψα την συμμετοχή του εαυτού μου, σαν παρατηρητής πια, που δεν του άρεσε αυτή η μάχη και έριχνε τους «αιχμαλώτους» στα μπουντρούμια του υποσυνείδητου και τους «ξέχναγε», θεωρώντας ότι έτσι θα αποδυνάμωνε τους «ενοίκους» των δωματίων και θα έφερνε ειρήνη μεταξύ τους.

Ανακάλυψα έτσι ότι δεν αρκούσε η «θετική σκέψη». Ήταν μια παροδική κατάσταση ηρεμίας των «ενοίκων-σκέψεις», μια επιφανειακή επικάλυψη μιας βαθύτερα τοποθετημένης δομής, που λειτουργούσε παροδικά σαν «ειρήνη». Η επίδραση των «αιχμαλώτων» στο υποσυνείδητο ήταν καταλυτική, μην έχοντας άμεση ανταπόκριση με τους «ενοίκους-σκέψεις». ΄Έτσι επιδρούσαν από διαφορετικό επίπεδο στο σώμα, προσπαθώντας να εκδηλώσουν την παρουσία τους, προσπαθώντας να με κάνουν να «τους» θυμηθώ.

Παρ' όλο, λοιπόν, που οι ένοικοι-σκέψεις είχαν πάρει εντολή να δρουν θετικά, οι αιχμάλωτοι-σκέψεις δεν μπορούσαν να συμμετέχουν σ'αυτήν την εντολή, όντας απομονωμένοι. Το ίδιο συνέβαινε και με τους «ενοίκους»-συναισθήματα και τους «αιχμάλωτους»-συναισθήματα.

Ήταν μια ενδιαφέρουσα ταινία… Γιατί έτσι μπόρεσα να εντοπίσω τον διαχωρισμό σε «δωμάτια» του οικοδομήματος του εαυτού μου, που ήταν τόσο στεγανά, ώστε να αποκλείουν την σύμπραξη και την ενότητα μεταξύ τους.

Και έτσι μου λύθηκε η απορία, πως γίνεται, αφού η «θετική σκέψη» ήταν στις άμεσες προτεραιότητές μου, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ολόκληρος ο εαυτός μου σ' αυτήν. Κατανόησα πως λειτουργεί η επιθυμία για αγάπη των «ενοίκων»-συναισθήματα, πως λειτουργεί ο θυμός, ο φόβος, που τελικά δεν ήταν ορατός στα «δωμάτια», έτσι όχι άμεσα αντιληπτός, αλλά προερχόταν από τους «αιχμαλώτους», οι οποίοι, όντας απομονωμένοι, δρούσαν από ένα άλλο επίπεδο φέρνοντας ανισορροπία στον εαυτό μου.

Και τότε μόνο κατανόησα την ανάγκη να κατέβω στο «υπόγειο». Μόνο έτσι αντιλήφθηκα τι είχα κάνει, σε πόσα «δωμάτια» είχα τεμαχίσει τον εαυτό μου, ανοίγοντας έτσι πολλαπλά μέτωπα.

Ήταν οδυνηρός ο «πόλεμος» με τους αιχμαλώτους, το ομολογώ! Αδύνατον να τον κερδίσω!
Έτσι ελευθέρωσα όλους τους «αιχμαλώτους». Γνωρίζοντας πια τι σημαίνουν τα «δωμάτια», τι σημαίνει το «υπόγειο», γκρέμισα όλους τους τοίχους που διαχώριζαν τους «ενοίκους» τους. Και βρέθηκαν όλοι μέσα σε μια ενιαία αίθουσα. Ήταν ένα πείραμα, που δεν ήξερα αν θα πετύχει, όμως ήθελα να γνωρίζω και αυτήν την εκδοχή. Ο πειραματισμός πάντα ήταν για μένα βασική διαδρομή, γιατί μόνο έτσι μπορούσα να βιώνω και να τεκμηριώνω. Επικίνδυνο, δεν λέω, αλλά τι δεν είναι στην ζωή μας επικίνδυνο? Αν δεν διακινδυνεύουμε χάνουμε όλες τις ευκαιρίες!!!

Έχοντας τους όλους τους ενοίκους σε μια ενιαία αίθουσα, άρχισα να την φωτίζω…Φως παντού, άνοιξα τα παράθυρα να μπει «φρέσκος αέρας», να μπει ο ήλιος, η βροχή, άφησα τον εαυτό μου να αισθάνεται, να σκέφτεται, να «μιλάει» με τους ενοίκους, να τους δίνει συμβουλές, να χαίρεται και να λυπάται μαζί τους, να συμμετέχει στην «ζωή» τους, να τους αγκαλιάζει με αγάπη και αποδοχή, να τους συγχωρεί για μικρά ή μεγάλα παραπτώματα, να «κουβεντιάζει» μαζί τους, να τους εξηγεί, να τους προστατεύει. Αυτό το διάστημα ήταν στάδιο μάθησης για μένα. Σιγά-σιγά δυνάμωνα τον εαυτό μου, τον «έβλεπα» να γίνεται ολοένα και πιο σοφός, ολοένα και πιο γενναίος, ολοένα και πιο «μεγάλος». Κάθε φορά όλο και πιο «μεγάλος» μέχρι που έγινε ένας Τεράστιος Εαυτός. Δεν «χώραγε» πια στην περιορισμένη αίθουσα…και άρχισε να επεκτείνεται, να επεκτείνεται μέχρι που έφτασε στο Σύμπαν, χωρίς όρια, χωρίς δεσμεύσεις. Ένας Εαυτός που ήταν ΟΛΑ!

Βάσω Νικολοπούλου