Μια ιστορία για γέλια

Θα προσπαθήσω να εντάξω κάποιες βαθύτερες έννοιες του εσωτερικού ανθρώπου στην καθημερινότητά μας.
Ο «βομβαρδισμός» γνώσεων πόσο μπορεί να απορροφηθεί από τον «απλό» νου?

Και τι σημασία μπορεί να έχει αυτή η γνώση στην ζωή μας? Αν μάλιστα είμαστε και «βαθειά νυχτωμένοι!!!»

Με το «βαθειά νυχτωμένοι» βέβαια εννοώ την κατάσταση που όλοι μας κάποια στιγμή βρεθήκαμε.

Που αγωνιούσαμε και φοβόμαστε, που θυμώναμε και πολλές φορές μισούσαμε ανθρώπους και καταστάσεις, χωρίς να αξιολογούμε «πνεύμα-ψυχή».

Μείναμε στο σώμα μας και το θεωρήσαμε ΒΑΣΙΛΙΑ. Του τα δώσαμε όλα και δεν κρατήσαμε για εμάς, ούτε μια στάλα αγάπης!

Βρεθήκαμε χωρισμένοι από την ψυχή μας, δεν την υπολογίσαμε, δεν την ακούσαμε και εκείνη απογοητευμένη σταμάτησε να μας μιλάει. Το πνεύμα μας λυπήθηκε. Δεν υπήρχε ενδιάμεση επικοινωνία. Τα αυτιά έκλεισαν στους εσωτερικούς ψίθυρους και άνοιξαν στους εξωτερικούς θορύβους.

Mέσα σ' αυτούς τους εξωτερικούς θορύβους μάθαμε για τον Ανώτερο Εαυτό μας.

Όλοι αρχίσαμε να τον φανταζόμαστε. Ξανθό, αγνό, με γαλάζια μάτια,… η μύτη λίγο μας διέφευγε, αλλά μετά την οριοθετήσαμε κι αυτήν στα πλαίσια του «γαλλικού στυλ»! Και ρουχαλάκια? Ε, αλίμονο…Ανώτερος Εαυτός είναι αυτός, να μην φοράει και κάτι σε χρυσό με πούλιες και στρας??
Τον «πήραμε» μαζί μας για ψώνια, τον παρακαλέσαμε να κάνει τις πιστωτικές μας κάρτες χωρίς χρέος, του δείξαμε τον «μάγκα» απέναντι και του είπαμε «αυτός πως σου φαίνεται?». Τουλάχιστον είχαμε κάποιον να τον ρωτάμε…

Ξαφνικά ο Ανώτερος Εαυτός μας έγινε καθημερινότητα. Είχαμε έναν «φίλο» πνευματικό, όμορφο, έξυπνο, είχαμε κάποιον που αντικατέστησε τον «προσωποιημένο» Θεό. Γιατί αυτόν μας τον καταρρίψανε…Δεν υπάρχει, μας είπαν, ο γέροντας με τα άσπρα μαλλιά και την άσπρη γενειάδα και εμείς εκπλαγήκαμε!

Όμως παραδεχθήκαμε, ότι ναι, δεν υπάρχει! Και τώρα? Ποιόν θα παρακαλάω? Ποιος θα με ακούει? Ε…βρήκαμε πια σημείο αναφοράς. Ξανά τα ίδια! Ο Ανώτερος Εαυτός μας αντικατέστησε όλα εκείνα που γκρεμίστηκαν, μόλις μάθαμε ότι ο Θεός δεν είναι ο γέρόντας που τόσα χρόνια είχαμε στο μυαλό μας.

Κάποιος έπρεπε να μας παρακολουθεί…μόνοι μας θα τα κάναμε θάλασσα…Κάποιος που τελικά ήταν πιο κοντά μας από τον Θεό. Ήταν δίπλα μας κάθε στιγμή!

Και άντε πάλι από την αρχή…Προσωποποίηση του Ανώτερου Εαυτού μας , που είχε ότι δεν είχαμε, ή νομίζαμε πως δεν είχαμε, εμείς! Είχε όλα τα καλά, που δεν είχαμε εμείς, είχε αγάπη, που δεν είχαμε εμείς, είχε γνώση, που δεν είχαμε εμείς! Κοινώς, ήταν ένα μοντελάκι 3 σε 1!!!

Το κυριότερο ήταν που τον βάλαμε να μας ορίζει και την διαδρομή μας. Σ' αυτό το σεμινάριο να πας, σ' αυτό όχι, αυτό να κάνεις, αυτό όχι… Έλεος, όχι πια άλλη αστυνόμευση. Αρκετή είχαμε τόσα χρόνια από τον Θεό. Που, αμάν πια, κι αυτός, λες και δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει παρά να προσέχει και να ελέγχει αν εγώ δίνω λεφτά στους φτωχούς, ή αν είμαι καλός Χριστιανός!!! Αν κοινωνάω, αν εξομολογούμαι, αν φιλάω τις εικόνες (άσχετα αν τις γέμιζα κραγιόν!)

Φτάσαμε λοιπόν στο σεμινάριο ρέικι, μετά από προτροπή του Ανώτερου Εαυτού μας, και άντε βρήκαμε λύση σε όλα τα προβλήματά μας. Φωτιστήκαμε, πήραμε και το δωράκι μας και το βάλαμε στο ράφι μαζί με τα υπόλοιπα διακοσμητικά!!!
Μα βρήκαμε και μια διέξοδο, να δηλώσουμε ότι ναι, είμαστε πνευματικοί κι εμείς, ναι έχουμε πάρει «παραμάσχαλα» τον Ανώτερο Εαυτό μας και δεν αφήνουμε σεμινάριο για σεμινάριο, γιατί …όχι εμείς…, αλλά εκείνος το θέλει…!!!

Βρήκαμε και σκοπό στην ζωή μας! Άντε να θεραπεύσουμε τους άλλους…εμείς μια χαρά θεραπευμένοι είμαστε!!! Το ρέικι λειτουργεί…μας θεράπευσε! Έτσι μοναδικά, χωρίς να ανοίξει μύτη! Ξαφνικά γίναμε άλλοι άνθρωποι…είδες τι κάνει το ρέικι τελικά?

Και πάνω στην θεραπεία της «κυρίας Μαρίκας», ξαφνικά μας έπιασε η τέλεια απογοήτευση. «Τι κάνω εγώ εδώ, με τα χέρια απλωμένα?» Αναρωτηθήκαμε γιατί μας έρχεται κλάμα, γιατί αισθανόμαστε βάρος, γιατί τελικά δεν είμαστε ευτυχισμένοι, όπως οφείλαμε, αφού τώρα πια και ρέικι έχουμε και παρέα είμαστε με τον Ανώτερο Εαυτό μας!

Πριν μπορέσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει θεραπεία, αποφασίσαμε ότι η θεραπεία δεν μας πάει και πολύ, καλύτερα να γίνουμε δάσκαλοι. Πιο εύκολο από το να κάθομαι μία ώρα με τα χέρια πάνω σε ένα σώμα, να τεντώνομαι και να κουράζεται η μέση μου. Πιο άνετο είναι να γίνω δάσκαλος και να κάνω σεμινάρια…
Μαθαίνουμε όλη την θεωρία απ' έξω, σιγά το δύσκολο, και το δηλώνουμε δεξιά και αριστερά. «Παιδιά, μπορώ να σας δώσω εγώ το σεμινάριο. Τώρα ξέρω, έγινα δάσκαλος»! Και έρχεται κόσμος, και φεύγει κόσμος, και είναι τόσο μεγάλη η χαρά μας, τελικά εύκολο ήταν! Και ο Ανώτερος Εαυτός μας ευχαριστημένος. Επιτέλους μας έβαλε στον ίσιο δρόμο… Έχουμε ένα σκοπό στην ζωή μας. Τέλεια.

Βρε παιδιά, καλά όλα αυτά! Εύκολα, όμορφα, γρήγορα!
Με εκείνο το αίσθημα «ανταγωνισμού» τι γίνεται? Με τον φόβο, τι γίνεται?
Με εκείνη την βαρεμάρα που όλη μέρα σέρνομαι, τι γίνεται? Και πάλι ζηλεύω, γιατί όμως? Και πάλι αισθάνομαι μόνος, γιατί όμως? Δεν χαίρομαι, γιατί όμως?
Και «ο Μήτσος» δεν με αγαπάει, λες να πήγε με καμιά άλλη?» ή «η Μαρίκα» αντίστοιχα…
Και γιατί οι άλλοι με θεωρούν «λίγο»? Γιατί μου την λένε συνέχεια?
Τι δεν έκανα καλά?

Και από εκεί ξεκινά η πραγματική διαδρομή.
Η διαδρομή με το ρέικι!
Που αποφασίζουμε επιτέλους να πάρουμε το δώρο μέσα από το κουτί, αφού σχίσουμε το περιτύλιγμα…
Που αποφασίζουμε επιτέλους να κρατήσουμε το φως και να κατέβουμε στο «υπόγειό» μας!
Για να δούμε τι δεν πήγε καλά…Γιατί δεν μπορούμε ακόμα να χαρούμε? Να παίξουμε? Τι μας εμποδίζει?
Μέσα στο «υπόγειο», ναι, υπάρχει σκοτάδι, αλλά πόσα δεν βρίσκουμε…μέσα στο ημίφως…παρέα με το ρέικι! Παρέα με εμάς, για εμάς!
Ούτε άνθρωποι, ούτε Ανώτερος Εαυτός! Εμείς μόνοι μας με εμάς!
Αληθινοί, χωρίς «πρέπει», χωρίς «θέλω», μόνο με απόλυτη ταπεινότητα! Χωρίς απαιτήσεις και κυρίως χωρίς ταμπέλες! Τι να τις κάνω τις ταμπέλες εκεί κάτω?
Ας τις βγάλω…Ας πω επιτέλους «ναι δεν είμαι ο πιο καλός άνθρωπος του κόσμου, ναι δεν είμαι ο πιο έξυπνος, ούτε ο πιο όμορφος, ούτε ο πιο χαρισματικός, ούτε ο πιο συμπονετικός, ούτε ο πιο θαρραλέος». Ας πω «ΕΙΜΑΙ ΑΠΛΑ!»
Εγώ είμαι! Παρουσία, αποδοχή, ελευθερία, επίγνωση. Εγώ είμαι, απλά, η αγάπη!
..Και τότε γινόμαστε ρέικι!

Που σημαίνει ότι δεν είμαστε «φυτά»! Δεν χαμογελούμε όταν μας προσβάλλουν. Δεν υποχωρούμε όταν ανακαλύπτουμε το θράσος των ανθρώπων. Που ναι, θυμώνουμε όταν πρέπει! ΄Ομως χαιρόμαστε κάθε στιγμή της ζωής μας, κάθε σήμερα, χωρίς να περιμένουμε τίποτα από το αύριο, γιατί ξέρουμε ότι ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ, ΖΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ!

Και μέσα στην σημερινή ημέρα, χαίρομαι! Και μέσα στην σημερινή ημέρα, είμαι Πνεύμα! Και μέσα στην σημερινή ημέρα, ενώνομαι! Και μέσα στην σημερινή ημέρα, δεν κρίνω! Και μέσα στην σημερινή ημέρα, είμαι δημιουργός! Και μέσα στην σημερινή ημέρα ανασαίνω και αγαπώ! Και μέσα στην σημερινή ημέρα, είμαι για πάντα μαζί με τον Θεό!

Βάσω Νικολοπούλου


2024  Reiki Center  Site Created by Liquid Art