Αυταπάτη

Στην φυσική μας ζωή, είτε γιατί μερικοί ήρθαμε «αφυπνισμένοι», έχοντας αυτό που λέμε «ψυχικά χαρίσματα», είτε γιατί κάποια γεγονότα μας έστρεψαν στην αναζήτηση του πνευματικού μας μέρους, η πραγματικότητά μας είναι και η μόνή επιβεβαίωση της ουσιαστικής μας «αλλαγής», προς το θεϊκό…

Η πορεία προς τα μέσα, χαρακτηρίζεται με ολοκλήρωση των φυσικών συναισθημάτων και η ενσωμάτωσή τους στο βαθύτερο είναι μας οδηγεί προς την αυτοπραγμάτωσή μας. Η φυσική ζωή μας αποκτά το νόημά της που είναι η άντληση εμπειρίας, και συναισθήματα που στον φυσικό κόσμο χαρακτηρίζονται «αρνητικά» ισορροπούν με το θεϊκό στοιχείο που περιέχει την εναρμόνιση των αντιθέτων, αφήνοντας να εισχωρήσει το ένα στο άλλο.

Αν αυτό δεν βιωθεί εσωτερικά, θα παραμείνει μια γνώση επιφανειακή και από εκεί αρχίζει η «απάτη» που πολύ σωστά αναφέρεις.

Γνωρίζοντας το θεϊκό με επιφανειακούς όρούς, του προσδίδουμε ιδιότήτες που λειτουργούν για εμάς σαν έννοια και σχήμα του τέλειου…και έτσι κρίνουμε οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με αυτήν την «πλασματική» τελειότητα που είναι ο στόχος μας να φτάσουμε.

΄Όμως η επιφάνεια μας διαχωρίζει πάλι… Έτσι οι «άγιοι» και τα πνευματικά όντα είναι όσοι πέτυχαν την τελειότητα σε ενσάρκωση και η επικοινωνία μαζί τους χαρακτηρίζεται από το βαθμό συνειδητότητας που έχουμε αναπτύξει κατά την διάρκεια της εσωτερικής πορείας, θεωρώντας τους συνεχώς "ανώτερους" από εμάς, αφού εμείς είμαστε σε "δυσάρεστη" θέση ενός "μικρού" ανθρώπου...

Παίρνουμε μηνύματα και «εντολές» να υπηρετήσουμε το φως, να αγαπάμε χωρίς όρους, να αφοσιωνόμαστε στον θεό, να έχουμε καλοσύνη, ταπεινότητα και προσφορά προς τους συνανθρώπους μας, και σ' αυτήν την διαδρομή «ξεχνάμε» τον εαυτό μας, προσπαθώντας να πετύχουμε κι εμείς την θεϊκή τελειότητα, με «δανεικούς» όρους!

Όταν, λοιπόν, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του φυσικού κόσμου, όλες αυτές οι παράμετροι που λειτουργούν μέσα μας δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, αφού εμείς δεν είμαστε η αλήθεια, και έτσι περνάμε από την διαδικασία της «αυταπάτης» με όσα ιδανικά έχουμε τροφοδοτήσει το εγώ μας.

Η συμπόνια, η καλοσύνη, η βοήθεια, αν δεν έχουν ολοκληρωθεί σαν έννοιες με το τι είναι η σκληρότητα, το μίσος, ο εγωισμός, θα παραμένουν φανταστικές αρετές που θα μας διαχωρίζουν πάντα, από αυτούς που τα εκδηλώνουν στον φυσικό μας κόσμο!

Και όπως είπες κι εσύ, θα αρκεί μια στιγμή που κάποιος θα «βλάψει» ότι αγαπάμε ιδιαιτέρως, για να δραστηριοποιήσει μέσα μας ότι «αρνητικό» θεωρήσαμε ότι έχουμε εγκαταλείψει… Και αυτή η στιγμή μας φέρνει αντιμέτωπους με τον δαίμονα του εαυτού, που δεν έχει γίνει κι αυτός θεϊκός, αλλά παραμένει έξω από τον κύκλο εξέλιξης μας και έτσι κάτι "εξωτερικό"...

Η αποκωδικοποίηση της ζωής δεν γίνεται γιατί απλά «μας το είπαν» και το πιστέψαμε… Γίνεται γιατί εμείς οι ίδιοι «σπάσαμε» τους κωδικούς του φόβου της ζωής και αγγίξαμε οι ίδιοι το θεϊκό μας κύτταρο.
Και όσο αυτό δεν συμβαίνει μέσα μας, τόσο η ζωή μας φαίνεται ανεξήγητη, δύσκολη και βαριά…

Η δύναμή μας εξαντλείται στην φυσική μας εμπειρία, με αποτέλεσμα να φθειρόμαστε και να αρρωσταίνουμε…επιζητώντας ότι φοβόμαστε…το τέλος της ενσάρκωσής μας!

Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι το πεδίο που έχουμε επιλέξει να βρεθεί ένα μέρος του εαυτού μας, είναι και η μερική πραγματικότητα και η ζωή εδώ μας απορροφά θεωρητικά ολικά, αφού το όλον για εμάς είναι πλασματικό και δεν το έχουμε βιώσει, παρά βιώνουμε ότι αισθανόμαστε ότι είμαστε...ένας απλός άνθρωπος με πάθη!

Μίλησα με όρους ανάληψης, και δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αλλά αυτό που θέλω να πω, είναι ότι η "θείωση" δεν γίνεται για την μετέπειτα ζωή μας, αλλά για την ζωή μας, σε όποιο πεδίο κι αν εκδηλώνεται...

Bάσω Νικολοπούλου


2024  Reiki Center  Site Created by Liquid Art