Αφύπνιση
Είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην Ζωή μας, να θυμηθούμε την εποχή που Πατέρας μας και Μητέρα μας ήταν μόνο ο Θεϊκός Σπινθήρας, η Ψυχή μας…
Αυτά τα επίπεδα Μνήμης, σηματοδοτούν το αδιαίρετο από την Αγάπη…
Μετά στην ζωή μας, δυστυχώς, η αγάπη «διαιρείται»… σε φυλές, σε πατρίδες, σε θρησκείες.
Σε χιλιάδες φόβους… και άλλες τόσες εξαρτήσεις!
Ο πολλαπλασιασμός στη Γη, έχει αντιστοιχία στην διαίρεσή μας!
Όμως το αρχικό μας Φως δεν διαιρείται, παρά μόνο από μια ελλιπή αντίληψη!
Αυτήν την αντίληψη κληρονομούμε…
Κανείς δεν χρειάζεται να πείσει κανέναν, για να αλλάξει την αντίληψή του! Η αλλαγή σηματοδοτεί έναν εσωτερικό μετασχηματισμό, που είναι ένα εντελώς προσωπικό στοιχείο πνευματικής ωρίμανσης.
Υπάρχουν εκείνοι που είναι ικανοποιημένοι από τον τρόπο που ζουν, γιατί δεν μπορούν να υποψιαστούν κανέναν άλλον…
Υπάρχουν εκείνοι που δεν είναι ικανοποιημένοι, αλλά προσαρμόζονται στον κοινό τρόπο ζωής, βρίσκοντας υποκατάστατα…
Υπάρχουν εκείνοι που διαρκώς παλεύουν να ικανοποιηθούν…
Υπάρχουν εκείνοι που δεν ικανοποιούνται με τίποτα…
Τόσες πολλές αντιλήψεις…όσες και οι αλήθειες…
Κάποιος ματαιώνει…κάποιος δοξάζει την ματαίωση…Κάποιος την κυνηγάει…Κάποιος την απορρίπτει…
Κάποιος λέει «ξύπνα», κάποιος λέει «είστε τρελοί»…
Η αφύπνιση είναι ένα τίποτα μέσα σε τόσα υποκατάστατα διαίρεσης και πολλαπλασιασμού…Χάνει κάθε νόημα στην πιο βαθιά Ευφυΐα του Ανθρώπου.
Ποιόν να πείσεις ότι δεν βλέπει σωστά τα πράγματα και γιατί να το κάνεις? Ο κάθε ένας είναι υπερήφανος για κάτι που θεωρεί ότι «υπηρετεί»… Ότι κι αν είναι αυτό…
Υπάρχει ένας βαθύς ασυνείδητος τομέας στον άνθρωπο, που δημιουργεί την αντίληψη του «Κυρίου» και του «Υπηρέτη»… Αυτός ο ασυνείδητος «Κύριος» που έχει δημιουργηθεί μέσα στο ασυνείδητο κάθε ανθρώπου, χρειάζεται «υπηρέτες»… Όσο πιο πολλοί, τόσο καλύτερα… Και από εκεί ξεκινά ο φανατισμός να φέρουμε στον «ίσιο δρόμο» όλους τους άλλους… Να τους βάλουμε να υπηρετήσουν τον δικό μας «Κύριο», μην γνωρίζοντας ότι και αυτός ακόμα είναι μια πλάνη μας, η αιτία μιας εσωτερικής διαίρεσης που χρειάζεται να πολλαπλασιάσουμε για να εισπράξουμε κάποιο αποτέλεσμα…
Όμως ο θεός δεν είναι «Κύριος» και δεν έχει «υπηρέτες»… Δεν έχει ανάγκη από λαούς να τον τιμούν, ούτε πολεμιστές να τον υπερασπίζονται… Ούτε πατρίδες να τον ορίζουν, ούτε θρησκείες να τον υμνούν… Δεν διαιρείται και δεν πολλαπλασιάζεται… Είναι πάντα το πιο Αγνό Βάθος μέσα σε κάθε Ανθρώπινη Ύπαρξη… ακέραιο, ατόφιο και αληθινό… Δεν διαιρείται σε νόηση, συναίσθημα και πράξη, αλλά ενώνει τις Αξίες του Ανθρώπου, σε μια πνευματική Ακεραιότητα…
Η σχέση μας μαζί Του, αντικατοπτρίζεται από κάθε σχέση στην ζωή μας… Τις περισσότερες φορές αντέχουμε μια δυσλειτουργική σχέση, γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας… Δημιουργούμε υποχρεώσεις, πατρίδες, θρησκείες, δρόμους, υπηρεσίες, σχέσεις, πολέμους, για να πειστούμε ότι υπηρετούμε κάτι ανώτερο, μα το ανώτερο είναι μόνο μέσα μας, μέσα στον Εαυτό μας… Όταν η Αγάπη δεν διαιρείται, τότε ο Σκοπός εμφανίζεται…
Πολλαπλά τα μηνύματα της Ψυχής…
Όμως δεν τα παίρνεις εύκολα είδηση, γιατί υπάρχουν πολλά χάπια που «θεραπεύουν» τα μηνύματά της… Πολύχρωμα χάπια, το κάθε ένα για να επιφέρει λειτουργικότητα, σε μια δυσλειτουργία…
Χάπι για την απόρριψη, χάπι για την εξάρτηση, χάπι για τις φοβίες, χάπι για την αναξιότητα, χάπι για την αγάπη, χάπι για τις προσδοκίες...
Ασ' τον τρελό στην τρέλα του, δηλαδή...
Σκέφτομαι πολλές φορές ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να πιστεύεις στον θεό…
Οπότε έχω έρθει στο συμπέρασμα ότι η Ζωή απλώνεται κατά πως την σέβεται κανείς! Τυχαία? ή με επίγνωση?
Εδώ είναι η ελεύθερη βούληση...Ποιόν θα επιλέξεις να Σε δονεί...
και μόνο!
Όταν οι επιλογές δεν διαιρούνται, τότε ο Δάσκαλος εμφανίζεται…
Αλλιώς διδάσκεσαι ερήμην σου…
Είναι κι αυτός ένας τρόπος, του οποίου την αποτελεσματικότητα κρίνει ο καθένας μας μόνος του… Να ανοίξει την Συνείδησή του, μεταβάλλοντας τις πιο συνηθισμένες του «αγάπες», και τα συνηθισμένα του «μίση», σε πιο βαθιές επιγνώσεις…
Αν μπορέσει…
Βάσω Νικολοπούλου