Yπάρχει ένας Δρόμος
Yπάρχει ένας Δρόμος…
ένας Δρόμος που είναι ο λιγότερο ταξιδεμένος από τους ανθρώπους, που δεν περιέχει προσευχές από ανάγκη, φιλοδοξίες, μνησικακίες, συγκρίσεις, εγωισμούς, φρούδες ελπίδες, θεούς, αγίους, αμαρτίες, ενοχές, ασθένειες, νικητές και χαμένους.
Ένας Δρόμος, που για να τον πάρει κανείς, χρειάζεται να έχει μπροστά του το Όραμα του Θεού και του Ανθρώπου και να γνωρίζει Ποιός Είναι Νικητής…
Αυτή η Γνώση του Ποιος τελικά Είναι Νικητής, σε κάνει να παίρνεις τον Δρόμο που δεν περιέχει πολλούς, αλλά τον Εαυτό σου. Αυτόν τον Δρόμο που οδηγεί η Αγάπη, έχοντας ξεχάσει όρους και ασύμβατες ανακωχές, όπλα που προκαλούν αιμορραγία στην Αθωότητα…
Συνήθως στις μάχες της Ζωής, αναζητάμε ένα «μπαστούνι» να μας στηρίξει…
Δεν δίνουμε το χέρι στον άλλον για να πορευτούμε μαζί, αλλά για να στηριχτούμε…Και ο άλλος όμως το ίδιο κάνει…Αποτέλεσμα είναι να πέσουμε και οι δύο, γιατί ο Νικητής δεν στηρίζεται στους άλλους, αλλά προχωράει μαζί με τους άλλους, με αποφασιστικά βήματα, ας μείνει και μόνος του…
Υπάρχει μέσα μας, μέσα στον κάθε άνθρωπο, ένα Βλέμμα τόσο βαθιά και ουσιαστικά χαραγμένο, που μια φορά αν το «δεις» δεν μπορεί παρά να ανοίξεις την Καρδιά σου στις Μνήμες τις Θεϊκές…Ένας Έρωτας που ανθίζει μέσα στην Ψυχή μας και μας οδηγεί στο πιο αθώο μέρος του Θεού, στο πιο ειρηνικό Σημείο μέσα μας.
Σκέφτομαι πολλές φορές πως οι άνθρωποι εστιάζονται στους χαραγμένους δρόμους, αυτούς που έχουν φωνές και εικόνες, φανταχτερές, που αγαπούν και μισούν ταυτόχρονα, που πονάνε και φοβίζουν, που δοξάζουν και δοξάζονται, μα δεν περιέχουν καμία Αλήθεια, που μπορεί να βιωθεί μέσα στον Εαυτό τους. Αυτοί οι χαραγμένοι δρόμοι, που έχουν φίλους και εχθρούς, θεούς και αγίους, περισσότερους απ' όσους μπορεί να σηκώσει η Ζωή…
Ίσως αυτό το δυσανάλογο βάρος από ταμπέλες που βάλαμε στον θεό και τον άνθρωπο, είναι η Αρχή για να πάρουμε τον πιο ταπεινό Δρόμο, που δεν κραυγάζει για νικητές και νικημένους, αλλά μας οδηγεί όσο μακρύτερα ΘΕΛΟΥΜΕ να φτάσουμε…
Υπάρχει μια ιερή Σιωπή, που μόνο μέσα στην πιο ταπεινή Στιγμή μας, μπορούμε να την βιώσουμε…Και είναι αυτή η Στιγμή που τυφλώνεσαι και κουφαίνεσαι, γιατί το μόνο που Θέλεις να νιώσεις είναι την Ψυχή Σου…
Και αυτός είναι ο Δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος…
Εκεί που οι φωνές δεν ακούγονται, οι εικόνες χάνουν το φανταχτερό, οι αγαπημένοι δεν έχουν εξουσία πουθενά μέσα μας και τα θαύματα δεν έχουν θεό για να τα κάνει…
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ακολουθούμε έναν δρόμο αυθεντίας… όποια κι αν είναι αυτή, όποιο ρόλο κι αν της έχουμε δώσει μέσα μας, δεν παύει να είναι αυθεντία, που φωνάζει γι' αυτό που «πουλάει»…
Το δύσκολο είναι να πάρουμε τον Δρόμο που δεν «πουλάει» τίποτα, γιατί όλα όσα χρειαζόμαστε μας τα προσφέρει με απλότητα και Αγάπη τόση, που δεν χρειάζεται να ξεπουλήσουμε τον Εαυτό μας, για να «αγοράσουμε» το οτιδήποτε…
Μόνο οι «ανάπηροι» της Ζωής χρειάζονται «μπαστούνια» για να προχωρήσουν στον δρόμο τους. Αυτοί που χρειάζονται τους άλλους για να στηριχτούν ή για να στηρίξουν, απλά δεν ξέρουν πώς να νιώσουν αυτάρκεις μέσα στον Εαυτό τους και να ανυψωθούν σε μια υψηλότερη Μορφή της Ύπαρξής τους, θεραπεύοντας διαρκώς τις «ανακωχές» τους…
Αυτοί που χαράζουν τον Δρόμο τους, που χτίζουν πνευματικές γέφυρες και νιώθουν την Αλήθεια της Ζωής, είναι αυτοί που δεν χρειάζονται να είναι σύμμαχοι με τον θεό και τον άνθρωπο σε μια φιλόδοξη και αλαζονική σχέση υπεροψίας, δογματισμού και εντολών, αλλά ξέρουν πολύ καλά μέσα τους τι σημαίνει «Ο Άνθρωπος»…
Ο Δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος είναι αυτός που περιέχει μόνο την Αθωότητα στην πιο αληθινή Μορφή του Θεού και του Ανθρώπου και ορίζεται από την Νοημοσύνη της Καρδιάς μας…εκεί που διαγράφονται οι αυθεντίες και ο θάνατος που μας προσφέρουν σε αντάλλαγμα για τον θεό τους, σταυρώνοντας αέναα τον Άνθρωπο, μέσα στην «πολυτελή» τους πνευματικότητα…
Η Σιωπή περιέχει όλο το Σύμπαν, όταν έχεις πετάξει από μέσα σου τον «όχλο» που για όλους και για όλα έχει μια εντολή ενοχής και κατηγορίας…
Η Ανθρώπινη Φιλία είναι η πιο Υψηλή Μορφή Ελευθερίας στον φυσικό κόσμο, και η πιο Υψηλή Μορφή Ζωής στο εξελισσόμενο Σύμπαν του Πνεύματος.
Πάντα ένας κύκλος εξέλιξης δεν σχηματίζει κύκλο, αλλά σπείρα, αν μπορέσουμε να μην βλέπουμε το τέλος αλλά διαρκώς και αέναα την Αρχή μας.
Βάσω Νικολοπούλου