Indigo
Ένα από τα «εγκλήματα» της μοδάτης «νέας εποχής» είναι και η αναφορά στα παιδιά ίντιγκο…
Γνώρισα γονείς που ζούσαν απελπιστικά γι' αυτόν τον σκοπό… Έπαιρναν μέρος σε όλα τα ερωτηματολόγια, έψαχναν, και όπως είναι φυσικό, έπεσαν και σε «επιτήδειους»…
Προσπάθησαν να μεγαλώσουν το παιδί τους σαν τον μικρό Βούδα και έτσι χάθηκε πρόωρα η αθωότητα…
Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς είναι πνευματικά συνδεδεμένα μέχρι κάποια ηλικία…
Η κοινωνία, όμως, είναι πνευματικά μπλοκαρισμένη, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να μεγαλώσει πνευματικά οριοθετημένο…
Απλά θα βρει τον πνευματικό Δρόμο του ίσως πιο γρήγορα από άλλα παιδιά της ηλικίας του και εκεί σταματούν όλα…
Νομίζω ότι σ' αυτό κανέναν ρόλο δεν παίζουν οι γονείς…Η διαφορά έγκειται μόνο στο Σχέδιο της Ψυχής και όχι στον χαρακτηρισμό τους ή την συμπεριφορά των γονιών…
Είδα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα σε δύσκολες οικογενειακές συνθήκες, να μην ενθαρρύνονται να ακολουθήσουν τον Δρόμο τους και παρ' όλα αυτά να τον βρίσκουν και να ελευθερώνονται…
Αντίθετα είδα παιδιά να καταστρέφονται μέσα στον εγωισμό των γονιών τους, που θα ήθελαν να προσδώσουν στο παιδί τους ότι χρειάζονταν εκείνοι…
Παρεξήγηση ακόμα και στην αφύπνιση…
Τα παιδιά δεν χρειάζονται διακρίσεις.
Χρειάζονται σταθερότητα στην στάση ζωής "αγαπώ και ελευθερώνω" .
Όταν αγαπάς, δίνεις όλα τα εναύσματα στα παιδιά σου να αγαπούν κι αυτά.
Γινόμαστε πάντα καλύτεροι μέσα από την αγάπη. Και αν ακολουθείς την καρδιά σου, δεν θα κάνεις λάθος στο άγγιγμα της Ψυχής τους.
Αν οι γονείς γνωρίζουν ότι η μόνη διαδρομή είναι "σεβασμός στην ελευθερία", αυτό το μήνυμα θα δώσουν στα παιδιά τους, βάζοντάς απαλά όρια στον παρορμητισμό τους, ώστε να μην γίνουν τύραννοι από την υπερβολική αγάπη, ούτε στερημένοι από την έλλειψή της..
Ας μην μας ενδιαφέρει αν είναι ίντιγκο ή κρυστάλλινα ή ότι άλλο…
Το αν η ψυχή τους εισπράττει αγάπη και όχι εγκλωβισμό, νομίζω ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει περισσότερο.
Μας ενδιαφέρει περισσότερο να τους δώσουμε κίνητρα να εμπιστευθούν αυτήν την αγάπη. Ότι δεν έχει κανένα όφελος για εμάς… Να αναπτύξουν την δημιουργικότητά τους, όχι για να μας ευχαριστήσουν, αλλά γιατί έτσι μπορούν να βιώνουν μια μορφή πληρότητας.
Μας ενδιαφέρει περισσότερο να τους δείξουμε τις διαδρομές, ώστε όταν έρθουν σαν ενήλικες προ των επιλογών τους, να αποφασίσουν μόνοι τους για την ζωή τους, γνωρίζοντας ότι δεν θα μας στενοχωρήσουν αν επιλέξουν κάτι άλλο από αυτό που εμείς θα θέλαμε…Κανονικά δεν θα έπρεπε να θέλουμε τίποτα!
Μας ενδιαφέρει περισσότερο, να μην στηρίξουμε πάνω τους τα δικά μας όνειρα και να μην θέλουμε να κάνουν, όσα δεν μπορέσαμε εμείς ή δεν μας επιτρέψανε άλλοι να κάνουμε.
Μας ενδιαφέρει περισσότερο να είμαστε εμείς ισορροπημένοι και χαρούμενοι, για να λειτουργούμε γι' αυτά σαν παράδειγμα, όσο εκείνα οριοθετούν μέσα τους την ζωή…
Μας ενδιαφέρει περισσότερο να αγαπάμε τον Εαυτό μας, να ξεχειλίζουμε από αγάπη! Και εκείνα θα πάρουν από αυτό το ανεξάντλητο… Και θα το νιώθουν. Όπως νιώθουν, όταν παίρνουν από το υστέρημα...που μας το χρωστάνε σε όλη τους την ζωή…
Μας ενδιαφέρει περισσότερο να τους μιλήσουμε για τον Θεό, σαν Αλήθεια και όχι σαν θρησκεία…
Μέσα από αυτήν την Ζωή, όλα τα παιδιά θα είναι ίντιγκο!
Αλλά κι αυτό ακόμα μερικοί γονείς το περιμένουν «έτοιμο» από το Σύμπαν, για να μην κοπιάσουν να δημιουργήσουν όλες τις «προϋποθέσεις», «αναδημιουργώντας» τον Εαυτό τους…
Κάποια στιγμή τούτος ο Πλανήτης θα κατοικείται από Ανθρώπους…
Και αυτό είναι Υπόσχεση…
Βάσω Νικολοπούλου