Συγκατοίκηση
Όλοι έχουμε μια "εικόνα", που υπερασπιζόμαστε μέχρι εσχάτων...
το τσαλάκωμα της εικόνας είναι μια τραυματική εμπειρία...
το τσαλάκωμα της εικόνας...
αλήθεια, ποιάς εικόνας?
Η εικόνα στηρίζεται σε λανθασμένη εντύπωση, που έχουμε για εμάς...
Η εικόνα λέει "θέλω να φαίνομαι ευγενικός, καλός, υπεύθυνος, όμορφος"...και έρχεται η Ζωή και τα διαψεύδει όλα...
γιατί η εικόνα από μόνη της τίποτα δεν μπορεί να στηρίξει...
η ευγένεια, η καλοσύνη, η υπευθυνότητα, η ομορφιά, η συμπόνια, είναι ποιότητες μόνο της Ψυχής... Αν η επαφή μας με το μέσα μας είναι ελλιπής, η ποιότητες αυτές εμφανίζονται με καταπίεση των συναισθημάτων μας.
v Θέλουμε να βρίσουμε και χαμογελάμε...
v Αλλά αυτό το προσπερνάμε, γιατί έχουμε γίνει μόνο η εικόνα μας... Έχουμε την στοιχειώδη ευγένεια, την στοιχειώδη ηθική, την στοιχειώδη ομορφιά, την στοιχειώδη υπευθυνότητα, την στοιχειώδη καλοσύνη, που χρειάζεται η "συγκατοίκηση" στον Πλανήτη Γη... Για να μην "φάμε" ο ένας τον άλλον...
v Υπάρχει ένας φόβος που στηρίζει αυτό το "στοιχειώδες" που οφείλουμε για την «συγκατοίκηση» μας στον Πλανήτη...
Υπάρχει ο βαθύς φόβος της μεταφυσικής τιμωρίας, μα υπάρχουν και οι νόμοι, που διατηρούν τα επίπεδα της ισορροπίας μιας συγκατοίκησης…
Όταν όμως η ευγένεια, η καλοσύνη, η υπευθυνότητα η συμπόνια, στηρίζονται στον φόβο της τιμωρίας, από όπου και να την περιμένουμε, δεν είναι αυθεντικές ποιότητες, αλλά «επιδοτούμενες»…
Θα φαινόμαστε ότι είμαστε όλα αυτά, αλλά τον Εαυτό μας και τον Θεό βαθύτερα, ποιος μπορεί να τον ξεγελάσει?
Γι' αυτό η «συγκατοίκηση» έγινε βάρος… Γιατί όταν σου δίνεται η δυνατότητα να «κλέψεις» ή να «αδικήσεις», χωρίς να σε πάρουν είδηση, δεν ξέρεις αν και ποιόν βλάπτεις τελικά…
Οι ποιότητες του Ανθρώπου όμως δεν αφορούν τους νόμους, αλλά τους Νόμους μέσα του… Δεν είναι ποιότητες του πολιτισμού, αλλά ποιότητες του Κόσμου του Θεού, εκεί που ανήκουμε…
Ο πολιτισμός κάνει διακρίσεις, αλλά ανέχεται κιόλας…
Ο πολιτισμός αφορά την εικόνα, μα όχι την Ουσία της Ζωής μας…
Διακρίνει την Ζωή σε αυτούς που έχουν μόνο δικαιώματα και σε αυτούς που έχουν μόνο υποχρεώσεις…
Ανατρέπει τις αναλογίες της ισονομίας και της ελευθερίας των όντων, έτσι ώστε η «συγκατοίκηση» μας να γίνεται ασεβής προς την ίδια μας την Ύπαρξη…
Είμαστε πολλοί αυτοί που έχουμε τροφή, είμαστε πολλοί αυτοί που πεινάμε…
Αυτό είναι αποτέλεσμα του πολιτισμού μας, της εικόνας μας, του «στοιχειώδους» τρόπου που μάθαμε να εκφράζουμε κάποιες ποιότητες…
Οι νόμοι που έγιναν από τους ανθρώπους, μπορούν να παραβιαστούν, χωρίς να μας πάρει κανείς είδηση…
Οι Νόμοι του Θεού όμως, μπορούν να παραβιαστούν, αλλά θα μας πάρει είδηση όλο το Σύμπαν…
Γιατί ο Άνθρωπος είναι συνδεδεμένος με όλο το Σύμπαν και οι Νόμοι του λειτουργούν, είτε το παίρνουμε είδηση, είτε όχι…
Υπάρχουν θανάσιμα αμαρτήματα που δεν αφορούν τους γραπτούς νόμους, αλλά εκείνους που διέπουν τον κάθε άνθρωπο, που ξέχασε πως είναι Μονάδα της Θείας Τάξης και έγινε σκλάβος της εικόνας του και της παγκόσμιας τάξης, χάνοντας διαρκώς τον έναν και μοναδικό του Στόχο, να εκφράζει την θειότητα σε όποιον κόσμο και να Ζει…
Ο ένας και μοναδικός Στόχος που αφορά την ερμηνεία της αμαρτίας, που δεν φαίνεται μόνο από το «στοιχειώδες», αλλά από το αυτογενές αυθεντικό…
v Εκεί Στοχεύουμε… όλα τα άλλα εγώ τα ακούω βερεσέ…
Πάντα ο Άνθρωπος αφήνει πίσω του ίχνη, όταν πατά με σεβασμό στην Ζωή… για να τον βρουν όλοι οι υπόλοιποι, που πάτησαν πάνω στην Γη με αγένεια…
Όταν έρθει η ώρα να τον αναζητήσουν…
Βάσω Νικολοπούλου