Παρατηρώ
"Αναγνώρισε αυτό που βρίσκεται μπροστά στο πρόσωπό σου και εκείνο που είναι κρυφό από εσένα, θα σου αποκαλυφτεί. Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό που δεν θα εκδηλωθεί.
Όταν θα έχετε μάτια, μέσα στα δικά σας μάτια, τότε θα εισέλθετε στο Βασίλειο."
Η Αλήθεια, είχε πει ο Άνθρωπος, είναι μπροστά στα μάτια σας, αν θέλετε να την βρείτε, δεν είναι ανάγκη να ψάξετε, παρά να ανοίξετε τα μάτια σας...
Το να έχουμε μάτια μέσα στα μάτια μας, σημαίνει ότι καταφέραμε να πάρουμε το βλέμμα μας από το δεδομένο, το συμπτωματικό, το επιφανειακό και να το στρέψουμε μέσα μας με μεγαλύτερη κατανόηση και αγάπη...
Ένας φυσικός άνθρωπος, μη αφυπνισμένος, δεν έχει εξηγήσεις για τίποτα...
Υπάρχουν απορίες που δεν απαντήθηκαν στην παιδική του ηλικία και έτσι έμαθε να τα δέχεται όλα σαν δεδομένα...
Έμαθε να υπακούει και να σιωπά, ακόμα και στο πιο παράδοξο, να περικλείει μέσα του τις μορφές που τον καταπιέζουν και να τις πολεμά, εκεί ακριβώς που δεν ξέρει οτι υπάρχουν...
Δεν νομίζω ότι ένας ενήλικας έχει αναρωτηθεί ποτέ γιατί να φοβάται, γιατί να ντρέπεται... Το μόνο συναίσθημα που ίσως λίγο δικαιολογεί είναι ο θυμός, γιατί πάντα υπάρχει ένα εξωτερικό ερέθισμα για να τον νιώσει...
Οι περισσότεροι άνθρωποι, με το μόνο συναίσθημα που μπορούν να έρθουν σε επαφή, είναι ο θυμός...
Πραγματικά δεν ξέρουν τι είναι η χαρά, η λύπη, παρά μόνο περιστασιακά...
Να νιώσουν μέσα τους αυτήν την βαθιά γαλήνη της ευδαιμονίας, είναι κάτι αδιανόητο…
Και πάντα πρέπει υπάρχει ένα εξωτερικό ερέθισμα για να νιώσουν έστω μια μικρή μορφή ικανοποίησης…
Τον περισσότερο χρόνο τους έχουν αυτό το ψυχικό μούδιασμα, που μοιάζει με ουδετερότητα…
Όλοι περιμένουν την έκπληξη της ζωής, για να νιώσουν δραστήριοι και δημιουργικοί…
Όλοι περιμένουν κάτι, για να ξεφύγουν από αυτήν την ψυχική «ακινησία»…
Κάτι που θα έρθει να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να προκαλέσει μια κίνηση…
Ας είναι και μια τρικυμία…
Ένας καβγάς τους αναζωογονεί, τους κάνει ενεργούς στην ζωή…τους δίνει κίνητρα ότι υπάρχουν.
Ένας έρωτας τους δίνει ελπίδα
Μια επικείμενη επιτυχία στο επάγγελμα τους τούς δίνει κουράγιο να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο…
Ένας καλός λόγος, μια επιβεβαίωση, τους δίνει θάρρος
Πάντα περιμένουν κάτι απ' έξω για να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, να νιώσουν αυτήν την εσωτερική ήρεμη θάλασσα να ταράζεται, χωρίς να μπορούν να νιώσουν ότι η θάλασσα των συναισθημάτων μέσα τους, είναι διαρκώς σε αναταραχή…
Το να περπατάμε πάνω στην θάλασσα, σημαίνει ότι έχουμε γίνει «κυρίαρχοι» του εσωτερικού μας πεδίου των συναισθημάτων…
Ότι δεν αφηνόμαστε έρμαια στα συναισθήματα, αλλά τα γνωρίζουμε, γνωρίζουμε τον Εαυτό μας σ' αυτό το βαθύ του πεδίο…
Οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν στην ζωή τους την κατάθλιψη…φαίνεται στα μάτια τους! Κάποιοι νοσούν περισσότερο και φαίνεται και στην Ψυχή τους πια… Χωρίς συγκεκριμένο λόγο όμως…
Υπάρχουν λόγοι που ένας άνθρωπος είναι καταθλιπτικός?
Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι, από τα μάτια μας και έξω… όλοι οι λόγοι βρίσκονται μέσα στην ματαιότητα… Είναι η μεγαλύτερη κληρονομική ασθένεια.
Από τα μάτια μας και μέσα όμως, δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος…
Από τα μάτια μας και μέσα, παρατηρώντας, ανακαλύπτουμε τα θέατρα της ζωής…
Είναι η μόνη ευκαιρία να ελευθερωθούμε από τα σχοινιά της μαριονέτας…
Κάποιος μας ζήτησε να παίξουμε θέατρο, και ας είμαστε σίγουροι πως αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…
Κάποιος μας ζήτησε να διαχωριστούμε σε άξιους και ανάξιους, σε έξυπνους και χαζούς, σε όμορφους και άσχημους…και ας είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…
Κάποιος μας ζήτησε να κρατάμε επιφυλάξεις, να μην εμπιστευόμαστε, να μην έχουμε βαθιά Πίστη στον Θεό, να μνησικακούμε στο διαφορετικό, να μην χρησιμοποιούμε την Ελεύθερη Βούληση… και ας είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…
Αυτός ο κάποιος είναι μόνο μέσα μας… Εμείς του επιτρέψαμε να δημιουργηθεί και να μας αποπλανεί από την Ψυχή μας, να μας ρίχνει σε θλίψεις, σε αναξιότητες, σε αμαρτίες, σε οκνηρίες, σε μίση, σε πάθη, απλά και μόνο γιατί το θέατρο της ζωής μάς έμαθε ότι όποιος είναι υπάκουος και καλός άνθρωπος, θα έχει θέση κοντά στον Θεό…
Μα μέσα στον Θεό είναι όλα… ακόμα και αυτά που νομίζουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε έξω μας, ξεχνώντας ότι αυτό που μισούμε, το έχουμε περιθάλψει πρώτα μέσα μας, προετοιμάζοντας αυτόν τον «κάποιον» να πολεμά με την Αλήθεια και με τον Θεό…
Πριν λοιπόν βιαστούμε να σώσουμε και να συμπονέσουμε τους άλλους, πριν βιαστούμε να πολεμήσουμε τους εχθρούς της Ειρήνης, τους εχθρούς του Θεού, τους εχθρούς της πατρίδας, της θρησκείας, του κόσμου μας, ας παρατηρήσουμε που αρχικά προκύπτει ο πόλεμος…
Είναι μεγάλη υπόθεση να βρούμε τους εχθρούς μας… τους φόβους μας, τους θυμούς μας και τις ντροπές μας, πριν βιαστούμε να θυμώσουμε, να φοβηθούμε και να ντραπούμε για τους άλλους…
Καλημέρα