Το Internet μπορεί να δημιουργήσει εξαρτήσεις, όπως και οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα μέσο να "λάβει" κάποιος κάτι που νιώθει ότι του λείπει... Αξία, αποδοχή, αγάπη, ενδιαφέρον κτλ...
Η έκθεση στο διαδύκτιο θέλει μια προσοχή πάντως. Και όχι μόνο στα παιδιά και τους εφήβους, αλλά γενικότερα σε όλους. Όχι υστερίες και υπερβολές, απλά να γνωρίζουμε πως "τα γραπτά μένουν". Ότι πεις πως είσαι ή ισχυριστείς πως είσαι, θα είναι προσβάσιμο σε πολλούς. Και μπορεί να υπάρχουν πρακτικά θέματα όπου πρέπει να είσαι συγκρατιμένος και "υπό προσωπία".
Για παράδειγμα, δεν είναι καλή ιδέα να κάνεις τα παράπονά σου δημόσια στο facebook σου, για τους πελάτες του μέρους όπου εργάζεσαι. Είναι δυσφήμιση για τον χώρο εργασίας σου και (ακόμα χειρότερα) μπορεί να φέρει άσχημες συνέπιες αν έχεις το αφεντικό σου στους φίλους :roll:
Δεν είναι πως δεν θα είσαι αυθεντικός, αν περιορίζεις και ορισμένες κατηγορίες θεμάτων, σε ορισμένους διαδικτυακούς χώρους.
Ακόμα να πω πως, το να πέρνει κάποιος "ρόλους" στο Internet, μπορεί να φέρει και θετικά αποτελέσματα.
Πχ ο αδερφός μου κάποια φορά μπήκε με τον δικό μου λογαριασμό (εν γνώση μου, φυσικά) σε ένα chatroom για να κάνει ένα report. Και επειδή οι κοπέλες είναι "περιζήτητες" στους διαδικτυακούς τόπους, περίμενε πως θα χαίρει πλήρως σεβασμού. Επειδή όλοι θέλουν την προσοχή τους, περίμενε πως θα έπεφτε αυτό που λέμε "γλύψιμο".
Όταν μπήκε και είδε τι αισχρότητες μπορεί να ακούσουμε, ντράπηκε για τους άντρες ως ιντερνετικές οντότητες. Όσο και αν προσπαθούσα να του τα περιγράψω δεν θα τα καταλάβενε όπως όταν τα είδε μπροστά του.
Και ακόμα να πω πως η ανωνυμία μπορεί να έχει και τα θετικά της στα μοιράσματα... Όπως με ένα site όπου μπορείς να ποστάρεις ανώνυμα πραγματικά οτιδήποτε (ντάξει, σχεδόν: παιδοφιλικά και βίαια πράγματα not included) Εκεί έγινε ένα κίνημα όπου ο καθένας έγραφε ένα σημείωμα, το έβγαζε φωτογραφία κάπου στον χώρο του και το δημοσίευε. Ήταν τόσο δυνατά και συγκινητικά τα περισσότερα, που θα μπορούσα να πω πως είχαν την δύναμη να αλλάξουν το μέσα των ανθρώπων.
Γιατί, ακόμα και ανώνυμα, άνθρωποι είμαστε στο κάτω κάτω...
Πάντα ο καθένας προβάλλει κάτι διαφορετικό εκεί που βρίσκεται... Αν είναι με μια παρέα από την δουλεία, θα είναι αλλιώς, απότι στο σπίτι του, απότι στους καλούς του φίλους κ.ο.κ. Απλά στο Internet είναι πιο εύκολο. Μπορεί να μπει στην ψευδαίσθηση της μάσκας του, για μια ανάσα ζωής. Όμως, ακόμα και στην πραγματική ζωή, το ίδιο συμβαίνει πιστεύω.
Δουλεύοντας με γονείς που έχουν παιδιά εξαρτημένα από το Διαδίκτυο, άρχιζα απλά να πιστεύω πως και οι ίδιοι είναι το ίδιο και περισσότερο εξαρτημένοι από τα παιδιά τους και τους κοινωνικούς τους ρόλους... Μπροστά μου ήταν αλλιώς, μπροστά στην υπεύθυνο των παιδιών ήταν αλλιώς, μπροστά στους συγγενείς ήταν αλλιώς και μπροστά στα παιδιά... εκεί και αν ήταν αλλιώς... Τα παιδιά απλά μετατωπίζουν αυτές τις εξαρτήσεις, όπως γίνεται πάντα, στο πιο βολικό για αυτούς μέσο...
Η οπτική που έχουμε για έναν άνθρωπο πάντα ήταν περιορισμένη. Πάντα μπορούμε να δούμε μόνο ότι ο άλλος μας δείχνει. Απλά από κοντά μπορείς να δεις και να νιώσεις πολύ περισσότερα για τον άλλο. Όμως, αν κρατάμε μόνο το προσωπίο και ζούμε μόνο για αυτό, δεν γίνετε, κάποια στιγμή θα πέσει. Όσο γερά και να κρατήσει κάποιος την μάσκα του, όσο και ορίσει την αυτοεικόνα του, αν αυτή δεν συμφωνεί με το τι είναι... θα σπάσει. Ή έστω, αυτό δείχνει το 99% των δικών μου εμπειριών (οπότε μην το πάρετε και σαν δεδομένο

)
Όσο για μένα, δεν μπορώ για προσωπικούς λόγους να θέτω προσωπικά στοιχεία στο Internet... Αλλά ακόμα και το nickname μου, δεν νιώθω πως με κάνει λιγότερο αληθινή... Πιστεύω πως δείχνει κάτι από μένα, πέρα από το όνομά μου.
