αυτό έκανα κι εγώ από μικρή...Δεν απογοητευόμουν, μάζευα πληροφορίες φαίνεται, και παρατηρούσα την ψυχή και την συνείδηση των ανθρώπων να μάχονται μεταξύ τους για ιδανικά και υλικά...οχι επειδή αντιδρούσα , αλλα επειδή μετα απο λίγο εβλεπα το χρήμα να ''λάμπει''.....αλλα συμφέροντα που ουτε καν φανταζόμουν.....και τότε απογοητευόμουν , θύμωνα με την βλακεία μου και αρχιζα την επίθεση μεχρι να ξεθυμάνω ....Μετα έφευγα.
΄Ετσι κατέληξα στο συμπέρασμα και πάνω εκεί δούλεψα πολύ, ότι\
όταν είσαι παιδί, κατηγορείς τους γονείς που δεν σου δίνουν ελευθερία...όταν γίνεσαι γονιός κάνεις ακριβώς τα ίδια που κατηγορούσες...
όταν είσαι μαθητής, κατηγορείς τους δασκάλους σου για αυστηρότητα και ελλιπή κρίση...όταν γίνεσαι καθηγητής κάνεις ακριβώς τα ίδια που κατηγορούσες...
όταν γίνεσαι υπάλληλος, κατηγορείς τα αφεντικά για την σκληρή στάση τους και την απανθρωπιά τους...όταν γίνεσαι αφεντικό, κάνεις ακριβώς τα ίδια που κατηγορούσες...
όταν είσαι πολίτης, κατηγορείς τους βουλευτές για την αδιαφορία τους και την αδιαλλαξία τους...όταν γινεσαι βουλευτής κάνεις ακριβώς τα ίδια που κατηγορούσες...
ακολούθησα το κύτταρο και της μνήμες του, ερεύνησα την ψυχή και τις μνήμες της και τότε είδα ότι η ανθρωπότητα βαδίζει πανομοιότυπα στην παγίδα που η ίδια έστησε στον εαυτό της...
αυτόν της μιζέριας και της μάχης, αφού κανείς δεν ξεκινάει να φτειάχνει τον κόσμο από τον εαυτό του!
γι' αυτό μακρυά από συλλόγους και συστήματα...
το μόνο που έχει μείνει για μένα όρθιο σαν συλλογικό όργανο (και θα δω μέχρι πότε, εύχομαι για πάντα) είναι η δράση ανθρώπων με κοινούς στόχους και οράματα που αποτελούν τον κόσμο του ρέικι...
Αν δω ή νιώσω όμως κάτι άλλο...χμ χμ χμ