ωραίο καμπανάκι αυτό ,δεν το είχα σκεφτεί :roll:.Γιατί εκτός από τραυματισμένο παιδί, έχει μεταβληθεί και σε κακομαθημένο καριολάκι...
Οπότε χρειάζεται διάκριση στο τι σε βάζει να κάνεις κάθε φορά...
ακομη και αν το ξεχνω καποιες στιγμες, οπως προχθες, κιεγω αυτο αισθανομαι! 
αυτο τοχω κατα νου συνεχεια και για τουτο εγραψα πως ''εκει (τότε δλδ) να δουμε!'' η αληθεια ειναι πως συχνα δεν μουχω εμπιστοσύνη, ομως υπαρχουν και στιγμες που νοιωθω οτι αυτη η ελλειψη εδραζεται σε κατι που φαινεται μπετον αρμε, ομως δεν ειναι. θεληση, πιστη, εμπιστοσυνη, αγαπη. Αλχημεια!Και όσο το "κοτσάνι" ανυψώνεται, υπάρχει η περίπτωση ή να πονέσει το λουλούδι και να φοβηθεί, σταματώντας την αυθόρμητη εξέλιξή του, ή να το θεωρήσει απαραίτητη αλχημεία του μετασχηματισμού του και της άνθησής του, ώστε να αντέξει την αυθεντική του Φύση και να πάει όπου τον καλεί...
Ο λωτός όμως είναι ένα λουλούδι που ζει στα έλη και τους βάλτους...Αν εστιάσουμε στο που βρίσκονται οι ρίζες του, θα χάσουμε την ομορφιά του, γιατί ποτέ δεν θα πιστέψουμε ότι κάτι τόσο όμορφο έχει ριζώσει στην βρώμα και δεν θα αντιληφθούμε ποτέ ότι η δυναμική του είναι να αναπτύξει ένα μακρύ κοτσάνι που το ανυψώνει από την ρίζα του και το φέρνει στο Φως...
να το θυμαμαι ετουτο! .. πηγα να ριξω το μοιρασμα μου στην πλακα, αν και ειμαι σιγουρος πως καταλαβες τι εννοουσα! και αυτο το συνεχεια 'πλακα' μαλλον λειτουργει αποτρεπτικα στο ανθισμα του Λωτου. ετσι δεν ειναι;Εγώ σίγουρα θα περάσω ωραία, Αντρίκο μου...Και από αυτό σκέφτομαι πάντα, ότι υπάρχει η δυνατότητα να περάσεις όμορφα και εσύ ή να μην περάσεις.
Το "ωραία" (για να μην παρεξηγηθώ) δεν έχει να κάνει παρά με εκείνο το βαθύ επίπεδο κάθε ανθρώπου, που όταν υπάρχει ψυχική αμοιβαιότητα και εμπιστοσύνη, ανοίγει σαν λωτός και ακτινοβολεί όμορφα την Αγάπη...
το καταλαβαινω ετουτο, και τοχω βιωσει, ομως εχει πιο πολυ ψωμι αποτι μπορω να βρω τωρα. Ας εστιασω στην 'διακριση'.Σε νιώθω καρδούλα...ανεξάρτητα αν χαμογελάω για τον τρόπο που βρίσκει ο άνθρωπος να ξεγελάει τον πόνο του...Είναι πολύ επινοητικό το συναίσθημα...
Και σίγουρα υπάρχουν πολωμένες καταστάσεις στο παιδί...Γιατί εκτός από τραυματισμένο παιδί, έχει μεταβληθεί και σε κακομαθημένο καριολάκι...
Οπότε χρειάζεται διάκριση στο τι σε βάζει να κάνεις κάθε φορά...
Μαζι! Εννοείται ότι κατάλαβα, Αντρίκο μου!πηγα να ριξω το μοιρασμα μου στην πλακα, αν και ειμαι σιγουρος πως καταλαβες τι εννοουσα! και αυτο το συνεχεια 'πλακα' μαλλον λειτουργει αποτρεπτικα στο ανθισμα του Λωτου. ετσι δεν ειναι;
Vasoula έγραψε: Το "ωραία" (για να μην παρεξηγηθώ) δεν έχει να κάνει παρά με εκείνο το βαθύ επίπεδο κάθε ανθρώπου, που όταν υπάρχει ψυχική αμοιβαιότητα και εμπιστοσύνη, ανοίγει σαν λωτός και ακτινοβολεί όμορφα την Αγάπη...
Ο λωτός όμως είναι ένα λουλούδι που ζει στα έλη και τους βάλτους...Αν εστιάσουμε στο που βρίσκονται οι ρίζες του, θα χάσουμε την ομορφιά του, γιατί ποτέ δεν θα πιστέψουμε ότι κάτι τόσο όμορφο έχει ριζώσει στην βρώμα και δεν θα αντιληφθούμε ποτέ ότι η δυναμική του είναι να αναπτύξει ένα μακρύ κοτσάνι που το ανυψώνει από την ρίζα του και το φέρνει στο Φως...
αυτο το επαθαΑυτή η ανάπτυξη του "κοτσανιού" θα είναι η αμέσως επόμενη εργασία μας, Αντρίκο μου. Και όσο το "κοτσάνι" ανυψώνεται, υπάρχει η περίπτωση ή να πονέσει το λουλούδι και να φοβηθεί, σταματώντας την αυθόρμητη εξέλιξή του,
αυτο επεξεργαζομαι..ή να το θεωρήσει απαραίτητη αλχημεία του μετασχηματισμού του και της άνθησής του, ώστε να αντέξει την αυθεντική του Φύση και να πάει όπου τον καλεί...
αν ειναι λεει...Είναι πολύ επινοητικό το συναίσθημα...
το ιδιο ειναι λοιπον?Και σίγουρα υπάρχουν πολωμένες καταστάσεις στο παιδί...Γιατί εκτός από τραυματισμένο παιδί, έχει μεταβληθεί και σε κακομαθημένο καριολάκι...
Οπότε χρειάζεται διάκριση στο τι σε βάζει να κάνεις κάθε φορά...
καποτε ηθελα και εγω απο την πρωτη να παω στην εκτη.. και ξεκινας απο την πρωτη ισως πας δευτερα και μετα ξαναγυρνας στην πρωτη αμα χρειαζεται και ουτω καθεξης καταλαβα για μενα.. γιατι υπαρχουν ελλειψεις που χρειαζονται να αντιμετωπιστουν και στοιχεια που χρειαζεται να ισχυροποιηθουν για να προχωρησεις στο επομενο σταδιο..ΑΝΔΡΕΑΣ έγραψε: δεν σκεφτομαι πως δεν μπορω να παω απτην πρωτη δημοτικου στην εκτη κατευθειαν..
η αληθεια ειναι πως συχνα δεν μουχω εμπιστοσύνη, ομως υπαρχουν και στιγμες που νοιωθω οτι αυτη η ελλειψη εδραζεται σε κατι που φαινεται μπετον αρμε, ομως δεν ειναι.
χτες μου συνεβη το εξης: ειναι γενικα μερες τωρα συνηδητοποιησεων και το συναισθημα βαραει απο παντου.. η αληθεια ειναι οτι εστω κατι μικρο που για μενα δεν ειναι καθολου μικρο φαινεται οτι αλλαζει στον τροπο που το αντιμετωπιζω.. το συζητουσα εδινα οτι επειχειρηματα ειχα προσπαθουσα να παω πιο κατω ερχοντουσαν απαντησεις καποιες με καλυπταν καποιες τις ενιωθα μουφα και υπηρχε μια εξελισσομενη διαδικασια..Vasoula έγραψε: Και η πλάκα καθόλου δεν λειτουργεί αποτρεπτικά, θυμάμαι τον καιρό της δικής μου εργασίας που πήγαινε το "σκάσε" στο ανισόρροπο μέσα μου, σύννεφο..
Αλλά αυτό που θα μάθουμε ακόμα καλύτερα είναι να γελάμε με την καρδιά μας...
Μαζί, παιδάκια γλυκά
Δημοσια?? απο τωρα?? και μετα με τα βιβλια, την ταινια κτλ τι θα εχει να περιμενει το κοινο μας? ..Αλλά αυτό που θα μάθουμε ακόμα καλύτερα είναι να γελάμε με την καρδιά μας...
Μαζί, παιδάκια γλυκά
Κώδικας: Επιλογή όλων
ηταν να σαν καταλαβαινα για λιγο οτι αυτο που υπαρχει στο τελος ο μεγαλος φοβος-εμποδιο ειναι οτι απαξ και αποφασισεις να υπηρετησεις το θελημα της Ψυχης σου που το εχεις νιωσει πια και το συνηδητοποεις ολο και πιο πολυ μετα δεν υπαρχει επιστροφη. δεν υπαρχουν δικαιολογιες δεν υπαρχει κανενας αλλος για να ριξεις την ευθυνη για οτι σου συμβαινει.. υπαρχει μονο και εξολοκληρου η ευθυνη του εαυτου σου και της ζωης σου. σαν ο φοβος να μην ηταν για αυτο που εγινα αλλα για αυτο που αληθινα ειμαι.. και φυσικα οτι χρειαζονται σταδια να πας πισω για να τα δουλεψεις ενα ενα αλλα σαν αυτη να ηταν η μεγαλη εικονα. ξαναπροσπαθησα να βαλω την ταινια και μια χαρα επαιξε και το συναισθημα της αδυναμιας ξεφουσκωσε.. το βραδυ ξαπλωνοντας συνειδητοποιησα τι εκανα και τι εγινε..
Ο λωτός όμως είναι ένα λουλούδι που ζει στα έλη και τους βάλτους...Αν εστιάσουμε στο που βρίσκονται οι ρίζες του, θα χάσουμε την ομορφιά του, γιατί ποτέ δεν θα πιστέψουμε ότι κάτι τόσο όμορφο έχει ριζώσει στην βρώμα και δεν θα αντιληφθούμε ποτέ ότι η δυναμική του είναι να αναπτύξει ένα μακρύ κοτσάνι που το ανυψώνει από την ρίζα του και το φέρνει στο Φως...
Αυτή η ανάπτυξη του "κοτσανιού" θα είναι η αμέσως επόμενη εργασία μας, Αντρίκο μου. Και όσο το "κοτσάνι" ανυψώνεται, υπάρχει η περίπτωση ή να πονέσει το λουλούδι και να φοβηθεί, σταματώντας την αυθόρμητη εξέλιξή του, ή να το θεωρήσει απαραίτητη αλχημεία του μετασχηματισμού του και της άνθησής του, ώστε να αντέξει την αυθεντική του Φύση και να πάει όπου τον καλεί...
Και σίγουρα υπάρχουν πολωμένες καταστάσεις στο παιδί...Γιατί εκτός από τραυματισμένο παιδί, έχει μεταβληθεί και σε κακομαθημένο καριολάκι...
Οπότε χρειάζεται διάκριση στο τι σε βάζει να κάνεις κάθε φορά...
Αλλά αυτό που θα μάθουμε ακόμα καλύτερα είναι να γελάμε με την καρδιά μας...
παιδακια 
