Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μπεττούλα

[Αντρίκος]

Μπεττυ!
Αν οντως κλαινε τελικα οι ρεγγες, πρεπει να μυριζα ψαριλα απο μακρια το Σαββατο!..
και κυριολεκτικα, παροτι δεν το περιμενα, δάκρυ κορόμηλο και παροτι, ή ισως εξαιτιας(?),
του οτι αναγνωρισα πως στην επαφη μου με ενα κοριτσι που μου αρεσει πολυ (ή ετσι λεω
τουλαχιστον) οι προσδοκιες που εχω και οι αναγκες που θελω να καλυφθουν σε μια απλη
συναντηση (ποσο μαλλον σε μια υποτιθεμενη σχεση) ειναι τοσο εντονες που αλλαζουν την
αντιληψη του ποιος ειμαι, και φερομαι ειτε πολυ σκληρα, ειτε πολυ μαλακα. Φυσικα δυσαρεστουμαι
και με το ενα και μετο αλλο, και προσπαθησα να μην το κανω το βραδυ της Παρασκευης που
συναντηθηκαμε με μια κοινη παρεα. καποιες στιγμες το παρατηρουσα και το μαζευα, καποιες οχι.
Ηταν εξαντλητικο και επισης οι προσδοκιες που ειχα (πχ πως ισως κοιμηθουμε μαζι) μολις
δεν επαληθευθηκαν,με εκαναν να θυμωσω. Παλι το επιασα επιτοπου και ειπα σε μενα πως ειναι
δικο μου τουτο, αλλα η συνειδητοποιηση πως ειχα προσδοκια τοσο εντονη ωστε να εχει αυτο
το αποτελεσμα, με λυπησε. και μετα ημουν κυριολεκτικα για λυπηση. Εξ ου και οι ρεγγες!!
Νοιωθω ευγνωμων καποιες στιγμες που μου δινεται η ευκαιρια (σχετικα αναιμακτα κιολας!)
μεσα αποαυτην την ανθρωπινη (με μικρο αλφα) σχεση να ερθω αντιμετωπος με αυτες τις
προκλησεις και υπαρχουν και αλλες στιγμες που θελω κυριως να με - αλλα και να την- στειλω στο
διαολο. Ειναι η μοναδικη γυναικα μεχρι τωρα που μπορει να το καταφερει αυτο.
Και την επομενη μερα, κατα τη διαρκεια της αυτοθεραπειας μου, ξεκινησα να δακρυζω στο πεμπτο και μολις φτανω στο τεταρτο, μπηγω ενα κλαμα και αισθανομουν ενα παιδακι να φωναζει απελπισμενο ''θελω τη μαμα μου''.
Εκεινη την ωρα τρομαξα λιγο μιας και ηταν το τελευταιο πραγμα που περιμενα ομως και
στη συνεχεια, στο τριτο, το ιδιο παιδακι (δεν το εβλεπα ομως το ενοιωθα και σαν να το ακουγα), φοβισμενο και κλαίγοντας,
ελεγε ''γιατι μου το κανεις αυτο;; δεν καταλαβαινω. γιατι;;'' μαλλον στην μανα του, αν και δεν μπορουσα να τη νοιωσω ή δω
οπως δεν καταλαβαινα και τι ειχε γινει πριν. Ηταν συγκλονιστικο για μενα και μου πηρε καμια ωρα να το σκεφτομαι μετα. υπηρξε και μια παρορμηση να το υποβαθμισω και να το κανω πιο ουδετερο εκ των υστερων (το καριολακι που λεει η Μπεττυ??) ομως δεν το αφησα και, καλως ή κακως, ακομη συγκινούμαι οταν μουρχεται στο νου εκεινη η κατασταση.
Γενικα, μου τη δινει πως καποια πραγματα που νοιωθω/κανω, τα πιανω σχετικα γρηγορα ομως περα απο αυτο δεν μπορω
να το παω παρακατω. ωρες ωρες ειναι εξοργιστικο και λυπηρο.
Κρατω κατι που μου ειπε ο Κωνσταντινος το Σαββατο, δλδ πως σιγα σιγα περπατωντας το μονοπατι της ομαδας, εχω τη επιλογη να το κανω. Τοτε/Εκει να δουμε!!!!! ( Θα περασουμε ωραια Βασω μου! .. )
νομιζω και ελπιζω πως εχει μια συναφεια το μοιρασμα μου, ειδικα σε σχεση με το ανωριμο και εγωιστικο, που ανεφερε η Βασω σε μια απαντηση της στον Μανουλη.
αυτα απο μενα! Σας φιλω γλυκα και μια μεγαλη αγκαλια σε ολους!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Αντρέα αγκαλίτσες

[Ellaki]

Αντρίκο μου είναι ωραία να μπορείς να ακούς το παιδάκι σου

[Ταρούλα]

Αντρίκο μου

[Αντρίκος]

Ιωάννα, Τάρα μου
Έλλη μου, ναί, κιεγώ το νοιώθω αυθεντικό.

[Βικούλα]

Αντρίκο γλυκιέ

[Γρηγοράκος]

Αγαπημένε μου Αντρίκο!!!!!

Μου θύμισες πολύ τον εαυτό μου σε ανάλογες περιπτώσεις...! Όταν δεν μου βγαίναν τα σενάρια, στεναχωριόμουν, θύμωνα και πολλές φορές έφτανα σε σημείο να πονάω τόσο πολύ που πλάνταζα στο κλάμα!! Και όλο αυτό το θεωρούσα και φυσιολογικό...!!

Δεν ανησυχώ όμως...είμαστε στο σωστό δρόμο!!!

[Ιωαννάκι]

Μπεττούλα
Αντρίκο
Γρηγοράκο

[Annoula]

Αντρίκο

Γρηγοράκο

[Vasoula]

Κρατω κατι που μου ειπε ο Κωνσταντινος το Σαββατο, δλδ πως σιγα σιγα περπατωντας το μονοπατι της ομαδας, εχω τη επιλογη να το κανω. Τοτε/Εκει να δουμε!!!!! ( Θα περασουμε ωραια Βασω μου! ..

Εγώ σίγουρα θα περάσω ωραία, Αντρίκο μου...Και από αυτό σκέφτομαι πάντα, ότι υπάρχει η δυνατότητα να περάσεις όμορφα και εσύ ή να μην περάσεις.
Το "ωραία" (για να μην παρεξηγηθώ) δεν έχει να κάνει παρά με εκείνο το βαθύ επίπεδο κάθε ανθρώπου, που όταν υπάρχει ψυχική αμοιβαιότητα και εμπιστοσύνη, ανοίγει σαν λωτός και ακτινοβολεί όμορφα την Αγάπη...

Ο λωτός όμως είναι ένα λουλούδι που ζει στα έλη και τους βάλτους...Αν εστιάσουμε στο που βρίσκονται οι ρίζες του, θα χάσουμε την ομορφιά του, γιατί ποτέ δεν θα πιστέψουμε ότι κάτι τόσο όμορφο έχει ριζώσει στην βρώμα και δεν θα αντιληφθούμε ποτέ ότι η δυναμική του είναι να αναπτύξει ένα μακρύ κοτσάνι που το ανυψώνει από την ρίζα του και το φέρνει στο Φως...

Αυτή η ανάπτυξη του "κοτσανιού" θα είναι η αμέσως επόμενη εργασία μας, Αντρίκο μου. Και όσο το "κοτσάνι" ανυψώνεται, υπάρχει η περίπτωση ή να πονέσει το λουλούδι και να φοβηθεί, σταματώντας την αυθόρμητη εξέλιξή του, ή να το θεωρήσει απαραίτητη αλχημεία του μετασχηματισμού του και της άνθησής του, ώστε να αντέξει την αυθεντική του Φύση και να πάει όπου τον καλεί...

Σε νιώθω καρδούλα...ανεξάρτητα αν χαμογελάω για τον τρόπο που βρίσκει ο άνθρωπος να ξεγελάει τον πόνο του...Είναι πολύ επινοητικό το συναίσθημα...
Και σίγουρα υπάρχουν πολωμένες καταστάσεις στο παιδί...Γιατί εκτός από τραυματισμένο παιδί, έχει μεταβληθεί και σε κακομαθημένο καριολάκι...
Οπότε χρειάζεται διάκριση στο τι σε βάζει να κάνεις κάθε φορά...

[Ταρούλα]

[konstantinos s.]

Μπεττούλα
Αντρίκο
Βασούλα

[Βικούλα]

[Μάνος]

τωρα αρχιζω να καταλαβαινω πραγματικα και πρακτικα σε διαρκεια τι σημαινει εγω βοηθαω το συναισθημα η το παιδι μεσα μου να ωριμασει.. τι σημαινει το ακουω, σεβομαι την αναγκη του για οσο την νιωθει και ταυτοχρονα προσπαθω σιγα σιγα να το δυναμωσω χωρις να το βιαζω και εγω να φυγει απο μια κατασταση αν δεν ειναι αυτη που θελει.. και ας μην ξερει τι θελει παντα, γιατι αλλα νομιζε και αλλα βλεπει.. υπαρχουν στιγμες που ξερει τι δεν θελει και υπαρχουν στιγμες που ξερει πολυ καλα τι θελει για εκεινη τη στιγμη.. και αυτο ειναι μια αρχη που μου αρκει για να παω παρακατω στην αληθεια του τωρα..

Μπεττούλα μου γλυκιά πολλές αγκαλίτσες!!!

Κρατω κατι που μου ειπε ο Κωνσταντινος το Σαββατο, δλδ πως σιγα σιγα περπατωντας το μονοπατι της ομαδας, εχω τη επιλογη να το κανω. Τοτε/Εκει να δουμε!!!!! ( Θα περασουμε ωραια Βασω μου! .. )
νομιζω και ελπιζω πως εχει μια συναφεια το μοιρασμα μου, ειδικα σε σχεση με το ανωριμο και εγωιστικο, που ανεφερε η Βασω σε μια απαντηση της στον Μανουλη.

Μου θύμισες πολύ τον εαυτό μου σε ανάλογες περιπτώσεις...! Όταν δεν μου βγαίναν τα σενάρια, στεναχωριόμουν, θύμωνα και πολλές φορές έφτανα σε σημείο να πονάω τόσο πολύ που πλάνταζα στο κλάμα!! Και όλο αυτό το θεωρούσα και φυσιολογικό...!!

Δεν ανησυχώ όμως...είμαστε στο σωστό δρόμο!!!

ΜΑΖΙ παιδάκια!!!! Κοινοί συνοδοιπόροι...


Βασούλα μου, τι όμορφος ο παραλληλησμός με τον λωτό...(!)