ΤΟ ΦΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΓΗ...

[Sofoula]

Εσείς? τι νομίζετε ότι θα σας βλάψει, αν τολμήσετε?

Σε αυτό το σημείο, ότι νιώθω πως με "βλάπτει", μέσα στο συναίσθημά μου, με ελευθερώνει πολύ περισσότερο... Οπότε νιώθω έτοιμη να τολμήσω, όλο και περισσότερο... Βήμα βήμα

[Θοδωράκος]

Οι εντολές έχουν κάποιον ρόλο μέσα μας...όταν τις θεωρούμε λάθος, χωρίς να φτάσουμε στην ανάγκη που μας δημιούργησαν, είναι σαν να γκρεμίζουμε, ενώ δεν μπορούμε να βρούμε λόγο να δομήσουμε από την αρχή...

τσάμπα το γκρέμισμα δηλαδή...και επικίνδυνο συνάμα...

Το έχω ζήσει αυτό. Το κενό. Πριν μερικά χρόνια πήρα την βαριοπούλα και άρχισα να γκρεμίζω, να γκρεμίζω... αλλά χωρίς να γνωρίσω πρώτα τί γκρέμιζα και, κυρίως, γιατί ήταν αρχηκά εκεί. Κατέληξα να ζω σε ένα κενό, σε μια ζωή άδεια. Μία ερώτηση: "και τώρα, τι?". Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να αλλάξω πορεία. Και ήταν τότε που άρχισα να ψάχνω στα χαλάσματα και να ανακαλύπτω πράγματα, που πριν ούτε που τα φανταζόμουνα.

Είναι λάθος να παίρνεις φόρα και να γκρεμίζεις σοριδόν. Έχουμε καμιά φορά αυτό το στυλ μέσα μας, το υπερ-μαχητικό και "όσο πονάω, τόσο λυτρώνομαι" - σας θυμίζει τίποτα από θρησκεία αυτό;

Όμως τίποτα απ'όλα αυτά μέσα μας δεν είναι "κακό", "του σατανά", "της κοινωνίας", έξωθεν. Είναι πράγματα που οι ίδιοι τα δημιουργήσαμε, είτε γιατί μας είπαν να το κάνουμε, είτε γιατί ξεχάσαμε τον Θεό μέσα μας, είτε για χίλιους άλλους λόγους. Κάποτε μας εξυπηρετούσαν, μας έκαναν να αισθανόμαστε ασφαλείς, μας γέμιζαν κάποια κενά.

Ας τα αγαπήσουμε λοιπόν, για αρχή, γιατί είναι και αυτά ένα κομμάτι μας. Και ας τα αφήσουμε να μας μιλήσουν, να μας πουν γιατί υπάρχουν. Πιάνοντας το νήμα από εκεί, μπορούμε να λύσουμε το κουβάρι του εαυτού μας. Ας τα δούμε ως συμβούλους, ως συνεργάτες/εργαλεία στο ταξίδι μας. Γιατί η Θεραπεία είναι πρωτίστως αυτο-γνωσία, και όχι αυτο-διάλυση.

Εσείς? τι νομίζετε ότι θα σας βλάψει, αν τολμήσετε?

Τίποτα απολύτως. Όλα στο μυαλό μας είναι.

Έχω παρατηρίσει ότι όσο σκέφτομαι ότι "θα υποφέρω", τόσο φρενάρει η εξέληξή μου. Και όταν συνειδητοποιήσω το πόσο ελεύθερος αισθάνομαι τελικά σε κάθε μου βήμα, τόσο αυτή συνεχίζει. Ακόμα και εάν το δω... πατριωτικά, ότι "θα πονέσω, θα σφήξω τα δόντια και θα βγω νικητής", με τίποτα δεν θα τα καταφέρω... σαν να το πάω λάθος τελείως! Ίσως γιατί και αυτό είναι μια προσδοκία, ένα πρότυπο. Αυτό το "ανώμαλο" που μας διδάξανε, όπως είπα και πιο πάνω: "πρέπει να πονέσεις για να λυτρωθείς".

Πιστεύουμε ότι αν τολμίσουμε θα μας κατακρίνει η κοινωνία, η οικογένεια, οι φίλοι μας... Αλλά στην πραγματικότητα τελικά, οι άνθρωποι που δεν θα φύγουν θα είναι τόσο αληθηνοί μαζί μας, γιατί θα είμαστε και εμείς τόσο αληθηνοί με τον εαυτό μας, που όχι μόνο δεν θα μας "λείψουν" οι άλλοι και δεν θα "πονέσουμε", αλλά θα αισθανούμε και μία τεράστεια ανακούφηση που θα μας γεμίσει με γαλήνη και ευτυχία!

Άλλες φορές δε, μπορεί να ανακαλύψουμε αληθηνούς φίλους σε άτομα που δεν το φανταζόμασταν. Ή ακόμα και το πόσο λάθος εντύπωση είχαμε για άλλους. Ένα κάρο πράγματα... αλλά τίποτα από αυτά δεν βλάπτει, είμαι σίγουρος!

[Valia]

ούτε μία στιγμή ο κόσμος σου δεν σκοτείνιασε, γιατί δεν είχε φως! Σκοτείνιασε, γιατί εσύ παρατηρούσες μόνο το σκοτάδι με ελπίδα…

Εχουμε μάθει να ζούμε με ρόλους και να παίζουμε ένα δράμα, έχοντας πάντα την αίσθηση ότι κάπου όλο αυτό το έργο θα τελειώσει και θα επανέρθουμε ξανά στην συνειδητή μας κατάσταση, αυτήν της ευδαιμονίας και της τελειότητας.

Μία διαρκής θλίψη στην Ψυχή, για την ζωή…αναρωτιέμαι γιατί?

Προσπαθεί στην ζωή του να είναι καλός και δίκαιος, μόνο και μόνο για να «κατακτήσει» αυτήν την θέση στον παράδεισο. Τον ενδιαφέρει βαθιά και μεταφυσικά περισσότερο η «άλλη» ζωή, από αυτήν που ζει…

Είναι απλά η ζωή…
Ετσι είναι η ζωή…και με αυτήν την δικαιολογία την αντέχουμε, χωρίς να γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε, τελικά, να αντέξουμε τον Εαυτό μας!

Κανεις δεν "εξιλεώνεται" όμως απλά με την υπακοή, όπως δεν "αμαρτάνει" με την ανυπακοή...

Για να δώσεις, μου είχε πει, χρειάζεται να μπορείς και να πάρεις..΄Ετσι απλά να αφήσεις την καρδιά σου να αναπνέει με διπλή ανάσα, και τότε όλα θα θεραπευτούν…

Η Ζωή συρρικνώνεται χωρίς Αγάπη…Γίνεται βίαια και ασθενής…πολύ μικρή για να μας αρέσει…

Επικρίνοντας και λογοκρίνοντας τους άλλους, απλά επικρίνεις και λογοκρίνεις και τον Εαυτό σου και προς χάρη αυτής της λειτουργίας, «υποκρίνεσαι», χωρίς να μπορείς να αντέξεις τις πιο απλές φυσικές, ψυχικές και πνευματικές σου ανάγκες, γιατί ο κόσμος σου στο απαγορεύει και εσύ θέλεις να «ανήκεις» σε έναν κόσμο, ακόμα κι αν αυτός σε «διαλύει» καθημερινά…

Να μάθετε να εκτιμάτε την ποιότητα της Αγάπης στην Ζωή Σας ετούτη...
Να παίρνετε όταν χρειάζεστε και να δίνετε χωρίς να απαιτείτε...
Να εμπιστεύεστε το Αγαθό και να μην "υποκρίνεστε" μπροστά του...


Τόλμησε να "ομολογήσεις" τα ανείπωτα...΄Ετσι θα έχεις την ευκαιρία να αντικρίσεις κατάματα την πραγματική ασυνείδητη κατάσταση στο είναι σου και να την κάνεις συνειδητή...΄Ισως έτσι έχεις την ευκαιρία να δεις πόσο ανυπόστατοι είναι τελικά οι φόβοι σου.

Κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει, απλά γιατί το Φως του θεού είναι, ήταν και θα είναι πάντα μέσα Σου, ω ΄Ανθρωπε...

Εσείς? τι νομίζετε ότι θα σας βλάψει, αν τολμήσετε?

τόσο βαθιά αληθινό που δεν υπάρχουν λόγια...
ανακάλυψα πρόσφατα πόσο "τρέμω για κάθε μου συναίσθημα", πόσο φόβο ένιωθα για το παραμικρό που μπορεί να αισθανόμουν, φόβος μήπως πληγωθώ, μήπως με εκμεταλλευτούν και με πληγώσουν... με απορρίψουν..δεν μου ήταν καθόλου συνειδητό για χρόνια, γι αυτό και τα είχα παγώσει όλα. Ζούσα σε έναν "τσιμεντένιο τηλεφωνικό θάλαμο" (έτσι το ένιωσα). Και έκλαψα πολύ για το "αμάρτημα" αυτό έναντι του εαυτού μου. Αρχίζω όμως σιγά σιγά, βήμα βήμα να με αγγίζω με ειλικρίνια και είναι λυτρωτικό τελικά να μην αισθάνεσαι ντροπή γι αυτά που αισθάνεσαι. Μου είναι δύσκολο βέβαια ακόμα. Αλλά τέλος το μαστίγωμα πια, αρκετά. Γιατί να εστιάζουμε πάντα στο σκοτάδι, αφού υπάρχει και το φως και είμαστε προορισμένοι εκ φύσεως να είμαστε ευτυχισμένοι και πλήρεις, αντί να πάμε στο εύκολο "στη φυσική διαδικασία" πάμε στην "ανωμαλία", στο άρρωστο και πονάμε και α-σθενούμε...

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Βαλλακι

[Vasoula]

Γιατί η Θεραπεία είναι πρωτίστως αυτο-γνωσία, και όχι αυτο-διάλυση.

ω ναι! προσπαθούν μάταια να διαλύσουν μια προσωπικότητα, που στην ουσία δεν έχουν...Οι άνθρωποι, δυστυχώς, ζουν με τον χαρακτήρα τους και όχι με την προσωπικότητά τους...Ελάχιστα φαίνονται οι τάσεις της σε έναν μη συνειδητό άνθρωπο!

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Το Φως είναι στην Γη!

Ο παράδεισος, όσο αστείο και αν ακούγεται, σηματοδοτεί ένα πολύ μεγάλο πρότυπο μέσα στον φυσικό άνθρωπο, που ουσιαστικά υπομένει την ζωή του, για να βρεθεί ξανά κοντά στον θεό. Υπομένει την θλίψη, τον πόνο, γιατί μέσα του λειτουργεί καταλυτικά ο προγραμματισμός του παραδείσου.
Προσπαθεί στην ζωή του να είναι καλός και δίκαιος, μόνο και μόνο για να «κατακτήσει» αυτήν την θέση στον παράδεισο. Τον ενδιαφέρει βαθιά και μεταφυσικά περισσότερο η «άλλη» ζωή, από αυτήν που ζει…

Εσείς? τι νομίζετε ότι θα σας βλάψει, αν τολμήσετε?

Ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά πρότυπα,έ?
Κι`άν δεν κάνεις αυτά που λέει η εκκλησία,θα πας
στην κόλαση,ή στο πύρ το εξώτερον.

Στην ουσία όμως δεν ζεί.
Γιατί όλα τα παραπάνω τα κάνει μηχανικά,
προσπαθώντας να γεμίσει το κενό της υπαρξής του.

Από τη στιγμή που έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας
καί ότι κάνουμε είναι συνειδητά,δεν νομίζω να μας βλάψει κάτι

[Vasoula]

καί ότι κάνουμε είναι συνειδητά,δεν νομίζω να μας βλάψει κάτι

αυτό το "συνειδητά" πολύ εύκολα το λες, Δημητράκη μου!

όπως και το "εμπιστοσύνη στον Εαυτό μας"...


Στο είπα ξανά...γνωρίζεις το αποτέλεσμα, αλλά σου διαφεύγει ακόμα η διαδρομή μέχρι εκεί


για να είναι κανείς συνειδητός στην Ζωή του, χρειάζεται να έχει αυτονομία και ενότητα μέσα του. ΄Η να έχει ξεκινήσει προς τα εκεί, εγκαταλείποντας τις ασυνείδητες φοβίες που έχει για την αποδοχή - αυτο-αποδοχή!

εκείνο που χρειάζεται να απορρίψεις πρώτο είναι το ότι λες πάντα αλήθεια στον εαυτό σου, γιατί είνάι η πρώτη πλάνη!

[Ταρούλα]

για να είναι κανείς συνειδητός στην Ζωή του, χρειάζεται να έχει αυτονομία και ενότητα μέσα του. ΄Η να έχει ξεκινήσει προς τα εκεί, εγκαταλείποντας τις ασυνείδητες φοβίες που έχει για την αποδοχή - αυτο-αποδοχή!

εκείνο που χρειάζεται να απορρίψεις πρώτο είναι το ότι λες πάντα αλήθεια στον εαυτό σου, γιατί είνάι η πρώτη πλάνη!

Πόσο πολύ το νιώθω αυτό που λές, βαδίζω προς τα εκεί... "μυρίζω" τον αέρα της ελευθερίας, βλέπω... ακούω...
αισθάνομαι... το βίτσιο όμως βίτσιο αντί να τρέχω, σέρνομαι, χαίρομαι μα και πονάω, ουρλιάζω ενώ έπρεπε να γελάω...

Προσεύχομαι να ενισχυθεί η πρόθεσή μου να συνεχίσω!!!

[Sofoula]

Οι άνθρωποι, δυστυχώς, ζουν με τον χαρακτήρα τους και όχι με την προσωπικότητά τους...

Μπορείς να μου διευκρινίσεις την διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα 2, Βασούλα?

[Vasoula]

η προσωπικότητα υπάρχει με το που γεννιόμαστε, Σοφάκι...έχει τάσεις και χαρίσματα που μέσα από τα πρότυπα και τα βιώματα γίνονται ο χαρακτήρας μας (διαστρεβλωμένα χαρίσματα)...Μερικές φορές η εκπαίδέυσή μας είναι τόσο καταλυτική από΄τους γονείς και το περιβάλλον μας, που η προσωπικότητα καταπιέζεται τόσο, όσο να μην είναι εμφανής η "ταυτότητά" της...

[Sofoula]

Μμμμ, καταλαβαίνω! Ευχαριστώ

[VasilisM]

Εσείς? τι νομίζετε ότι θα σας βλάψει, αν τολμήσετε?

Έχω πάρει μια ιδέα του τι σημαίνει να τολμάς με Εμπιστοσύνη.. σιγά σιγά πιστεύω πως θα καταφέρω να τολμήσω και τους μεγαλύτερους φόβους..

Κανεις δεν "εξιλεώνεται" όμως απλά με την υπακοή, όπως δεν "αμαρτάνει" με την ανυπακοή...

[Μάνος]

Αν νιώσεις βαθύτερα εκείνο το σημείο μέσα σου που «κουβαλάει» όλη την Γη, τότε σίγουρα θα διαπιστώσεις ότι ούτε μία στιγμή ο κόσμος σου δεν σκοτείνιασε, γιατί δεν είχε φως! Σκοτείνιασε, γιατί εσύ παρατηρούσες μόνο το σκοτάδι με ελπίδα…

Το Φως δεν εγκαταλείπει ποτέ…Είναι πάντα εκεί, μέσα μας και φαίνεται σαν να μας έχει εγκαταλείψει, όταν το μέσα μας «λογοκρίνεται», από μια κοσμική συνήθεια που οριοθετεί το «σωστό» με βία…

Βασούλα μου

Μία διαρκής θλίψη στην Ψυχή, για την ζωή…αναρωτιέμαι γιατί?

Ετσι είναι η ζωή…και με αυτήν την δικαιολογία την αντέχουμε, χωρίς να γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε, τελικά, να αντέξουμε τον Εαυτό μας!

Πόσα καμπανάκια χτύπησαν σε αυτές τις δυο σου φράσεις Βασούλα μου, να ήξερες... Μέσα σε δυο προτάσεις περιγράφεις την ζωή μου πριν μπω στην όμορφη παρέα σας - στο φορουμοσπιτάκι μας, πριν σας γνωρίσω και σας νιώσω Φίλους μου! Και σε όλα αυτά η απάντηση τότε ήταν μία: τα αντικαταθλιπτηκά μου... ...όμως πάνε, τέλειωσαν αυτά!!!!!!!!!!


Έλεγχοι, σενάρια, μάταιη αναμονή μια αποδοχής που δεν έρχεται ποτέ, στερεότυπα, εντολές, επικρήσεις, ενοχές, φόβος... Τόσες έννοιες που στοιχειώνουν την ζωή μας και δεν την αφήνουν να βγει στο φως και να αναπνεύσει! Έτσι μας έμαθαν... ...Όμως τώρα ξέρουμε και ΜΑΖΙ θα τα καταπολεμήσουμε με σκοπό να τα δυαλίσουμε και να αφήσουμε το φως διάχυτο να μας λούσει... όπως τότε, πριν γεννηθούμε...

Μόνο για σήμερα νιώθω ευγνωμοσύνη που σας έχω γνωρίσει!
Δεν θα κουραστώ να το λέω αυτό!!!!
Μόνο για σήμερα, ετούτην εδώ τη στιγμή νιώθω δύναμη και μεγάλη θέληση να Ζήσω στο Φως!!!

[Vasoula]

Μάνο μου, όταν ο άνθρωπος είναι έτοιμος, όλα γύρω του τον διδάσκουν πως να βρει το Φως του...
Αυτή η Θέληση είναι τόσο δυνατή που φέρνει το Σύμπαν στα πόδια σου...

[Μάνος]