Iωάννα μου ο εγωιστικός μηχανισμός αναζητά διάφορους τρόπους έκφρασης, τους οποίους δικαιολογεί ή καταδικάζει, ανάλογα με το συναίσθημα.
Δηλαδή, θέλω να ρωτήσω....Πως γίνεται να αγαπάς έναν άνθρωπο, που βαθύτερα σε απαξιώνει και σε απορρίπτει (για όποιον δικό του λόγο, αποδεκτό ή μη)???
Είναι λοιπόν η εξάρτηση, μία αδύναμη κατάσταση του εαυτού σου, που κρύβεται πίσω από την αγάπη. Η αδυναμία μας να κάνουμε σωστές και ωφέλιμες επιλογές, ενισχύεται πάντα από την ανάγκη μας να νιώσουμε ασφαλείς μέσα σε μια σχέση, απωθώντας τις ανάγκες μας, κάτι που κάναμε σαν παιδιά, για να νιώσουμε ότι μας αγαπάνε! Kαι επειδή αυτή η κατάσταση έρχεται μπροστά μας συνεχώς κατά την διάρκεια του σταδίου ωρίμανσής μας, μέχρι να την επεξεργαστούμε, αφήνουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, προσπαθώντας να ελέγξουμε τον άλλον.
Βαθύτερα, οι ανάγκες της κοινωνικοποίησης του εαυτού μας περνάνε από το στάδιο της αυτό-απόρριψης, για να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε κάθετα (πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά) και οριζόντια (φυσικά, κοινωνικά). Και επειδή ο έρωτας είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο του φυσικού ανθρώπου, μας περνάει από αυτήν την διαδικασία με πιο έντονο τρόπο, από την φυσιολογική εξέλιξη που ίσως είναι πιο αργή.
Υπάρχουν πολλά συναισθήματα αυτό-αποδοχής και αυτό-απόρριψης μέσα σε μία ερωτική σχέση, που χρειάζεται να επεξεργαστούν, όταν φτάσει η στιγμή ωριμότητας.
Σημασία έχει να παρατηρούμε το στάδιο που μας αναπτύσσει προς την ατομικότητα και να βιώνουμε το στάδιο αυτό, χωρίς απογοήτευση, ωριμάζοντας μέσα μας πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά, για να βιώνουμε και τις σχέσεις μας αρμονικά.
Κατανοώ ότι ο έρωτας μας κάνει να συμπεριφερόμαστε ασυνείδητα προς τον Εαυτό μας και γι αυτό δεν διαρκεί πολύ, εκτός από λίγες (πολύ λίγες) εξαιρέσεις.
Συνήθως τον έρωτα, ακολουθούν συναισθήματα που προσπαθούν να ελέγξουν την φύση των πραγμάτων και έτσι αντί οι σύντροφοι-εραστές να αφήνονται στην ροή της αγάπης, θέλουν να εκτονώσουν όσο πιο γρήγορα τα δυσάρεστα και απωθημένα τους συναισθήματα, ρίχνοντας τα, κυριολεκτικά, στην μούρη του άλλου!!
