![Crying or Very sad :cry:](./images/smilies/icon_cry.gif)
Ναι Ντάννυ, προκαλεί πολύ θλίψη όλο αυτό...
έγραφα σήμερα στην ομάδα για όλη αυτήν την ασάφεια που έχει μέσα του ένας άνθρωπος, που δεν ξέρει ποιό είναι το καλό και το κακό, και έτσι παραμένει άπραχτος, για να μην ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της απάθειας του...Από φόβο μήπως κάνει το κακό, το επιλέγει συνεχώς και χωρίς κρίση, για τον Εαυτό του, ενώ φαίνεται ότι για τους άλλους επιλέγει το καλό...
Η φράση "δεν βλάπτω ούτε κουνούπι" έχει νόημα και σκοπό, δεν βγήκε τυχαία...
Ο Ιησούς όμως μας είπε ότι δεν αφορά μια πράξη Συμπόνιας το να κάνεις το καλό στους άλλους από την μια, αλλά από την άλλη, τον Εαυτό σου να τον αφήνεις στα αζήτητα...
το κυριότερο που κάνουν στο παιδί, είναι να το εκπαιδεύουν πάντα, ώστε να είναι υπόλογο στα λάθη του...Έτσι και εκείνο γίνεται ένας άτολμος ενήλικας, το θάρρος του εκδηλώνεται μόνο, όταν φτάσει στα άκρα (εκεί παίζει ρόλο το ασυνείδητο)...
Το πιό δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις έναν ενήλικα να πιστέψει ότι δεν έχει πουθενά να λογοδοτήσει για τα λάθη του και τα σωστά του, γιατί ο Θεός μέσα του δεν παίρνει μεζούρες να μετράει, αλλά έχει μόνο μιαν Αγάπη να αγαπάει, και συνεχώς εκείνος να την προδίδει...
Μεγαλωμένος ένας άνθρωπος μέσα στην διττότητα του καλού και του κακού, δεν μπορεί να αποφασίσει ποτέ να είναι ο Εαυτός του, γιατί για να το κάνει αυτό, πρέπει να σταματήσει να είναι υπόλογος σε έναν θεό που δεν υπάρχει, παρά μόνο στην φαντασίωσή του...
Ο βαθύτερος λόγος αυτής της ασάφειας περί καλού και κακού είναι γιατί έχασε την επαφή με τους αυθεντικούς Νόμους μέσα του...
Ο Νόμος της Αβλάβειας πχ. δεν θα σου δώσει κανένα περιθώριο να βλάψεις τον άλλον άνθρωπο, ούτε τον Εαυτό σου όμως...
Οι αυθεντικοί Νόμοι μέσα σε κάθε άνθρωπο είναι σε ύπνωση, γιατί ακριβώς η θρησκεία του τού είπε ποιό είναι το καλό και το κακό, ενώ το Αγαθό είναι αυθύπαρκτο μέσα του.
Το να μην κάνεις τίποτα, με τον φόβο μήπως κάνεις το κακό, σε βγάζει από την Ζωή σε χρόνο dt, γιατί έτσι τρέφεις το ασυνείδητο, και το συνειδητό ζει με το λίγο του Εαυτού και όχι με την αυθεντικότητά του...
Ενας παραπέρα λόγος που οι άνθρωποι δεν τολμουν να Ζήσουν, είναι γιατί φοβούνται μην μείνουν μόνοι τους, ενώ στην ουσία είναι εντελώς μόνοι τους, αφού κανένας άνθρωπος στην γη, δεν τους καταλαβαίνει, δεν τους νιώθει, υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων...Αναγκάζεται να υποκριθεί για να ζήσει μέσα στην παρέα των άλλων, αναθεωρώντας συνεχώς τις επιθυμίες και τα θέλω του.
Και φτάνει σε μια ηλικία, που δεν μπορεί να κοιτάξει πίσω και να χαίρεται, γιατί το παρελθόν του το έχει γεμίσει με τα σκουπίδια του φόβου...
Και αν από την άλλη, επιλέξει να είναι μόνος του, για να γλιτώσει από όλο αυτόν τον φόβο να είναι υπόλογος στους άλλους, δεν μπορεί να δομήσει σταθερά την Συνείδησή του, γιατί δεν έχει τρόπο να νιώσει συναισθήματα μέσα στην φυσική του απομόνωση...
Συνείδηση, χωρίς συναισθήματα, είναι πάντα ελλιπής και δεν έχει δυνατότητα να εξελιχτεί πνευματικά...
Αυτή η πιεστική περιφρούρηση των συναισθημάτων, προκύπτει από αυτήν την ανάγκη να είναι υπόλογος γι' αυτά, μια και στην παιδική του ηλικία αποθαρρύνθηκε να τα εκφράσει και αναγκάστηκε να κρύψει τις αληθινές του ανάγκες, με αποτέλεσμα να τον ορίζει περισσότερο η μνησικακία, παρά η αυτάρκειά του...
![Zambeste :x](./images/smilies/8.gif)