Ναι, είναι αλήθεια, νιώθουμε καλύτερα, μέσα απ'τα μάτια των άλλων, νιώθουμε πιο σημαντικοί, πιο όμορφοι, πιο σωστοί, πιο αποδεκτοί. Και τους χαμογελάμε για να δείξουμε πως είμαστε εντάξει και ας έχει γίνει το μέσα μας κομμάτια.
Στάνταρ κριτήρια. Όλα έχουν στάνταρ κριτήρια και μας τα φορτώσανε πριν δούμε πόσο άχρηστα ήταν. Αμέτρητα.
Ακόμα και όταν κάποιος γίνει "το λάθος" στην εικόνας τους, πάλι προκύπτει από τα μάτια των άλλων. Γιατί αυτή η εικόνα είναι που μας εξαρτά, αυτά τα κριτήρια που έχουν οι άλλοι για μας, στο τέλος γινόμαστε εμείς. Στο τέλος γίνεσαι όπως σε έχουν σχεδιάσει.
Βλέπω εκείνον τον νεαρό, που υπερεκτιμάει τα χρήματα, γιατί μεγάλωσε σε στέρηση και νιώθει πως, χωρίς λεφτά, δεν έχει καμία δύναμη, καμία αξία. Όλη του η ενέργεια είναι εκεί και η ζωή του φεύγει, για να αποδείξει κάτι στους άλλους.
Βλέπω και έναν άλλον, το αντίθετο του προηγούμενου, που μεγάλωσε μέσα στις ανέσεις και συνεχώς κρίνεται πως "δεν θα έπρεπε να έχει προβλήματα". Γιαυτό δημιουργεί έναν χαρακτήρα που δεν είναι δικός του, για να μην δείξει πως είναι το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο και ας μισεί την ζωή του, για τα μάτια των άλλων.
Βλέπω και εκείνη την κυρία, που κάνει ενέσεις κολλαγόνου, γιατί στο γραφείο της είναι η μόνη 50ρα, ανάμεσα σε 30αρες και δεν μπορεί να αντέξει το να την βλέπουν ως μεγάλη. Γιατί δεν έμαθε πως η ομορφιά δεν είναι ούτε θέμα εμφάνισης, ούτε ηλικίας και πρέπει να χωρέσει στα πρότυπα των άλλων.
Βλέπω και εκείνη την κοπέλα που, όπως και εγώ πιο παλιά, νιώθει πως οι ματιές των άλλων την χλευάζουν, για αυτά τα λίγα παραπάνω κιλά, που προσπαθεί να κρύψει πίσω από τα φαρδιά ρούχα.
Βλέπω και εκείνον τον κύριο, που μόλις κατάλαβε πως ο εγωισμός του φέρει δυστυχία, όμως ακόμα και τώρα, δεν μπορεί να κλάψει, γιατί δεν ταιριάζει στην εικόνα του.
Βλέπω και τον αδερφό μου, που νομίζει πως είναι ανίκανος να νιώσει βαθιά συναισθήματα και προτιμάει να φαίνεται κυνικός, γιατί έτσι είναι πιο αποδεκτός. Και γιατί κανείς δεν θα κρίνει το πιο ευαίσθητο κομμάτι του, ούτε καν ο ίδιος.
Και κανείς δεν ξέρει πως να κρίνει τον εαυτό του, γιατί έμαθε να τον βλέπει μόνο μέσα από τα μάτια των άλλων.
Κυρίως όμως κανείς δεν έμαθε πως, πριν οποιοσδήποτε σε αγαπήσει και σε αποδεχτεί για ότι είσαι, θα πρέπει να μπορείς να το κάνεις εσύ για τον εαυτό σου...
Και κάπου, κάπως, συμβαίνει ένα θαύμα και συναντάς έναν Άνθρωπο. Χωρίς επίκριση, χωρίς κριτήρια, χωρίς εικόνα. Και τότε, ίσως, να δεις τα πράγματα αλλιώς.
Κυνισμός στο φουλ για πολλά χρόνια και καμάρωνα κιόλας που είχα πάντα ένα σχόλιο ειρωνικό για να απαξιώσω κάθε λογής συναίσθημα, από όπου κι αν ερχόταν. Εβλεπα ανθρώπους να συγκινούνται με κάτι που έβλεπαν ή έλεγαν κι εγώ πίεζα τον εαυτό μου να γελάσει και να μην αφήσω τα δάκρυα που ήθελαν να ξεχυθούν να βγουν προς τα εξω. Γιατί ήμουν η δυνατη και η ψυχραιμη και ολοι οι αλλοι οι ανοητοι και οι αδυναμοι!!!Και η πιο αδύναμη ημουν ΕΓΩ!!! Μη φοβάσαι Σοφάκι κάποια στιγμη θα κουραστει να προσποιείται και θα αφήσει όλες του τις ευαισθησίες να ξεπροβάλλουν 
από γενιά σε γενιά...
