χι χι Πάλι τα ίδια λέμε με άλλα λόγια
Πανεπιστήμιο ο εσωτερισμός? Πως το φαντάστηκες? Υπάρχουν κανόνες νομίζεις που σε βάζουν σε πνευματική διαδρομή?
Εγώ αισθάνομαι τόσο τυχερή που δεν είχα τέτοιες επιδιώξεις. Να μάθω ναι, να ακούσω ναι...Η αξιολόγηση λειτουργούσε τόσο δυναμικά μέσα μου, που ποτέ δεν θα έβαζα ταμπέλα στην γνώση του καθενός. Γι' αυτό δεν είχα φυσικούς δασκάλους που όφειλα να υπακούω...Ευγνωμονώ για όσες πόρτες μου δείχτηκαν, αλλά το άνοιγμά τους οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε μένα. Κανείς δεν μπορούσε να μου πει, πως θα "διαχειριστώ" τα συναισθήματά μου, πως θα σκεφτώ, πως θα δράσω, πως θα σιωπήσω.. πως θα μοιραστώ...
Κι όμως...αυτό που λέω πανεπιστήμιο , είναι μια η πολλές διδασκαλίες, που δίδονται ως πληροφορίες και δεν προέρχονται απο ενα φυσικό διδάσκαλο.
Οπότε τις παίρνουμε και τις αξιολογούμε εμείς όπως θέλουμε.
Δλδ λέω πανεπιστήμιο , αυτό που εσύ λες πόρτες...
Προσωπικά δν θα μπορούσα να μπω κάτω απο την επηροή ενος δασκάλου [ προσωπολατρεία] αφου δεν αναγνωρίζω σε κανένα το αλάθητο. Δεν ξέρω καν , αν και αυτό που ονομάζουμε Θεό η θεϊκό πνεύμα είναι αλάθητο η αν και αυτό εξελίσσεται μαζί μας και μεσα απο εμάς. [ Το δέυτερο μου φαίνεται πιο λογικό].
Φυσικά και η εμπιστοσύνη δεν έχει να κάνει με τις ονομασίες και τους τίτλους, αλλά με το φως που ακτινοβολεί ο καθένας μας!
΄Ενας τίτλος κατακτιέται εύκολα πια...΄Ομως τι θα κάνεις με αυτόν, αν δεν μπορείς να νιώσεις εσωτερικά την αξία του?
Συμφωνώ και το φωνάζω, οπου μπορώ.
Η αλήθεια, αετέ, έχει να κάνει με το πόσο ελεύθερος αισθάνεσαι για την νιώσεις. Δεν είναι διαφορετικές οι αληθειες, αλλά οι διαδρομές...Απλά οι άνθρωποι μπερδεύονται, θεωρώντας πάντα την δική τους σαν μοναδική και τέλεια!
Οντως υπάρχει αυτό το μπέρδεμα και το βλέπω μια και εχω γνωστούς απο διάφορες διαδρομές. Νομίζω οτι διαλέγουμε αυτές που είναι πιο συμβατές με το αληθινό μας είναι , ακόμη κι αν καμία φορά συγκρούονται με την προσωπικότητα μας.
Ομαδικά όργια και πνευματικότητα...Γιατί αμφιβάλλεις ότι μπορεί κάποιος να βρεθεί σε ανάπτυξη και από εκεί?
Αν εννοείς ανάπτυξη την γνώση που θα απόκτήσει με αυτή τη μέθοδο , ωστε να την απορρίψει μετα , θα μπορούσαμε να το πούμε, αλλά θα είναι κάποιος που ξεκινάει απο πολύ χαμηλά..
Δεν αντιτίθεμαι στην ΄''ομαδική έκφραση
'' αν σε κάποιον αρέσει [ εμένα με αφήνει απαθή] αλλα δεν πιστεύω οτι έτσι ανέρχεται κανείς σε κατι πιο πνεματικό.
Πιο αναλυτικά , θεωρώ οτι μια τέτοια επαφή μένει μόνο στο υλικό μας σώμα,....δεν αγγίζει ούτε το αιθερικό ,και ουτε κατα διάνοια τα υπόλοιπα [ αστρικό νοητικό κλπ].
Οπότε θα περάσουμε πιθανώς καλά αλλά θα είναι το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να εχουμε αν μιλάμε για εσωτερική αίσθηση.
Δεν ασχολούμαι με αυτό που θα έλεγε κανείς συμβατική ηθική.
ερώτησή σου για τον βιασμό ενός παιδιού βασίζεται σε σωματικό επίπεδο μόνο? Γιατί τον βιασμό της ψυχής του δεν μπορούμε ίσως να τον αναγνωρίσουμε...
Πόσες γυναίκες παραμένουν σε έναν γάμο και αφήνουν τα παιδιά τους να εισπράτουν ψυχική βία από τον πατέρα, μόνο και μόνο να μην διαταράξουν την οικογενειακή θαλπωρή τους?
Η βία στο σώμα μόνο μας ενδιαφέρει? Αυτή στην ψυχή?
Είναι ότι πιο οδυνηρό μπορείς να φανταστείς, αλλά αυτό κανείς δεν το αναγνωρίζει...
Γι' αυτό και η κοινωνία δικάζει τους βιαστές, αλλά τους πραγματικούς "βιαστές" τους αφήνει ελεύθερους να δημιουργούν μια κοινωνία σαν κι αυτήν που αγωνιζόμαστε να διαμορφώσουμε με αγάπη...
Ετσι είναι αλλά αυτό δεν είναι αλλο θέμα?
Λέγαμε για τους φονιάδες και ποσο τους ''ευλογούμε''....
Και σκέφτηκα οτι σε θεωρητικό επίπεδο εχει καλώς...αλλά αν εμένα μου πειράζαν το παιδί μου η έμένα η τους γονείς μου θα ορμούσα αμεσα σε επίθεση χωρίς να φιλοσοφήσω ούτε στιγμή. Εσεις τι θα κάνατε?
Με την αυτογνωσία δεν κοιτάμε απλά να δούμε το τι είμαστε... αυτογνωσία για μένα σημαίνει πολλά περισσότερα..
Αναγνωρίζω τα συναισθήματα.... τις πράξεις... τις επιλογές μου.. και όσα κρύβονται απο πίσω τους... τα αίτια τα γιατί.. τους φόβους.. τα πρότυπα...
Τα αποδέχομαι ως κομμάτια μου.. ως μέρος του εαυτού μου σαν ολότητα και απο εκεί και πέρα απλά εκφραζω τα συναισθή ματα μου και εκδηλωνω τα κομάτια του εαυτού μου με πλήρη συνειδητότητα του γιατί κάνω κάτι και πλέον δεν είναι αντίδραση το ότι κάνω σε κάποιο ερέθισμα.. αλλα δραση την οποία επιλέγω εγω...
εστω και αν αυτό είναι ο θυμός... ή η θλίψη.. ή ακόμα και το σεξ με όσους συντρόφους και να είναι.. (όχι ότι προσωπικά με εκφράζει το τελευταίο αυτό απλά λέω.. ότι υπάρχει κόσμος που τον εκφραζει..)
Οταν γνωρίζουμε τι κάνουμε , δεν κάνουμε κάτι δυσαρμονικό αφού οπως λές κι εσύ εχουμε πλήρη συνειδητότητα.
Οι εντάσεις είναι αντίδραση σε ενα συναίσθημα , δεν είναι δράση επιλογής.
Η δυσαρμονία μεταξύ των σωμάτων μας [ υλη , ψυχή , πνεύμα] η [ σκέψεις , αισθήματα, πράξεις] είναι αποτέλεσμα άγνοιας.
Δλδ αν κάποιος μπορεί και ακούει την φωνή του ανώτερου εαυτού του [ πραγμα που προυποθέτει υψηλό κραδασμό] δεν θα κάνει κάτι που θα είναι αντίθετο αυτής της υπέροχης αίσθησης. Είναι σαν να συνδέεται με την ίδια την Θεϊκή συνείδηση.
Οσον αφορά εμένα , μακάρι να μπορούσα να είχα μόνιμη σύνδεση με αυτή την αναλαμπή αλήθειας. Μόνο ελαχιστα ψήγματα εχω αλλά φτάνουν για να ξέρω τι άναζητώ.
Ο εσωτερισμός και η αυτογνωσία δεν είναι μέθοδοι που ακολουθώντας 'τες διώχνουμε τα "κακα" απο την ψυχή μας.. απο τον εαυτό μας και οι δονήσεις μας γίνονται υψηλότερες...
Τι θέλεις να πείς?
