Vaso έγραψε:
Ανακάλυψα την Ζωή και τον θεό ακόμα και σε έναν κόκκο άμμου, γνωρίζοντας ποιόν Σκοπό υπηρετεί το κάθε Ον….δεν το έκρινα σύμφωνα με την λίγη ή πολύ συνείδηση που είχε, ούτε με την κίνηση του…Δεν διαφοροποιούσα τα ζωικό Βασίλειο, από το φυτικό και το ορυκτό, για μένα το θέμα του «πόνου» είχε αποκτήσει άλλη σημασία…
Πονάει ακόμα και το λουλούδι που στολίζει τα βάζα μας, η ντομάτα όταν τεμαχίζεται για να γίνει σαλάτα…Ο πόνος δεν αφορά μόνο εκείνους που μπορούν να τον εκφράσουν με «ωχ», αλλά με τον σεβασμό σ’ αυτό που έχουν κλιθεί να υπηρετήσουν…
Άντεξα να δω 3 λεπτά με μεγάλη προσπάθεια...
Βασσούλα είναι αυτό που λές,να υπάρχει σεβασμός στη ζωή γενικότερα
εγώ το βλέπω από τη μεριά των ζώων...
και μια μικρή ιστορία
θυμάμαι πως κάθε φορά που κατεβαίναμε στο χωριό η γιαγιά μου
αιχμαλώτιζε ένα κόκκορα για να τον φάμε την επόμενη μέρα....
η "φυλακή"ήταν ένα τελάρο καπάκι,στο οποίο θα περνούσε το "τελευταίο" βράδυ του.
όταν η γιαγιά έπεφτε για ύπνο,εγώ πήγαινα και ελευθέρωνα το κοκκοράκι
το επόμενο πρωί η γιαγιά έβλεπε το τελλάρο άδειο και τραβούσε τα μαλλιά της
εννοείται πως με μάλωνε,αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα
Πρώτα εμείς μας φερόμαστε σαν να είμαστε ζώα κι ΄οταν το κάνουμε στον Εαυτό μας επιτρέποντάς το ασύστολα, είναι δυνατόν μετά να γνωρίζουμε πώς να σεβόμαστε τη Ζωή και τις μορφές της γύρω μας?
