το να αγαπώ κάθε δρόμο, κάθε πίστη, κάθε διαφορετικότητα, είναι μέρος της δικής μου μετουσίωσης...
είδα ανθρώπους και ανθρώπους στην πορεία της ζωής μου...
είδα ερωτευμένους να ευτελίζουν τον Ερωτα...
είδα ασθενείς να ευτελίζουν την Θεραπεία...
είδα πιστούς να ευτελίζουν την Αγάπη…
είδα το κουράγιο να θυσιάζεται στην πιο εύκολη συνθηκολόγηση
είδα φόβους που έγιναν αγάπες
είδα ντροπές που έγιναν μοναξιά
είδα συναναστροφές που πλήγωναν την καρδιά
είδα πολέμους που γίνονταν μόνο για τα λάφυρα
είδα αγριότητα στο «συμφέρον»
είδα απαξίωση στις εσωτερικές Μνήμες
είναι πολύ δύσκολο πράγμα ο ΄Ερωτας της Ψυχής…
έρχεται βίαια το «παρελθόν» και σε τσακίζει!
Είναι μια πολύ εύκολη συνήθεια η ανθρώπινη δεισιδαιμονία…
έρχεται σαν προφητεία και σε διαλύει
Για να μετουσιώσεις τα πάντα στο θείο μέσα σου, χρειάζεται μια ευθύνη και μια απόφαση…Χρειάζεται ίσως ένα «σ’αγαπώ» που δεν θα σε ντροπιάζει…κι ας ντροπιάζει όλους τους ανθρώπους της Γης…
Χρειάζεται να μην θυσιάζεις την καρδιά σου στο συμφέρον σου.. Να υπερβαίνεις τον κόσμο τούτον και να οραματίζεσαι τον Κόσμο τούτον…
Πολλές φορές έκλαψα για ένα «γιατί?»
Και όσο έκλαιγα έλιωναν οι πάγοι της ανθρώπινης ασέβειας…
Κατάφερα να αγαπήσω ότι δεν ντρόπιαζε την καρδιά μου και τον θεό…
Κατάφερα να ισορροπήσω όσα ένιωθα με όσα έκανα…κι ας ήταν ενάντια στην ανθρώπινη συνήθεια που εξετάζει τις πράξεις και τις συνθηκολογήσεις σαν χρησιμότητα της επιβίωσης…
΄Όταν αποφασίζεις ότι ήρθες για να Ζήσεις, η επιβίωση είναι κάτι αυτονόητο…μια αυτονόητη ευθύνη, όταν δεν χρειάζεσαι να σε «νταντεύουν» και ξεπουλάς ότι έχεις για να το συνεχίσεις…
Η Ζωή ολόκληρη είναι ένας Δρόμος για τον Θεό…
΄Οσο λιγότερο την ζεις, τόσο συντομότερη η διαδρομή προς τον «θάνατο»…
Σημασία δεν έχει πόσους φίλους έχεις, πόσους αγάπησες και σε αγάπησαν, πόσοι σε χρησιμοποίησαν για να καλύψουν τις ανάγκες τους, πόσους χρησιμοποίησες για να καλύψεις τις δικές σου…
Σημασία έχει πόσο Τίμια Ζεις σε μία και μοναδική Μνήμη προελεύσεως!
Ποια πατρίδα υπηρετείς, ποιο παρελθόν, ποιόν ΄Ερωτα…
Σημασία έχει να είσαι έτοιμος να χάσεις αυτούς που συνηθίζουν να ξευτελίζουν την Ζωή σου…
Ας είναι και ο μοναδικός αγαπημένος σου…
΄Ολοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού…
΄Ολοι οι άνθρωποι είναι υπόλογοι στην Ψυχή τους...
όταν πρόκειται για τον εαυτό τους! Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν…να ασεβήσουν σ’ αυτήν, όσο θέλουν…
Να πεθάνουν χίλιες φορές, να κόβουν τις ανάσες τους άλλες τόσες…
Να φοβηθούν, να συνθηκολογήσουν με αγάπες που δεν τους πάνε παραπέρα, να συμφιλιωθούν με τον θάνατο της Ψυχής τους…΄Όλα είναι δικαίωμά τους…
΄Ένα πράγμα δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν…
Να ασεβήσουν στην Ψυχή του παιδιού τους…
Ερχεται ο πιο αδυσώπητος Νόμος του Θεού και το πληρώνουν…Ακόμα και αν η κοινωνία τους υμνεί, σαν ευσεβείς και πιστούς, ο Δικαστής δεν είναι παρά ο Νόμος που υπάρχει μέσα σε κάθε Ανθρώπινη ΄Υπαρξη αυτούσιος και αυτόνομος!
Μην χρησιμοποιήσεις το όνομα του Θεού επί ματαίω…
Δεν είναι εκφοβιστική εντολή, είναι Νόμος…
Σκηνές σαν κι αυτές που έχει το βίντεο, με κάνουν να νιώθω ότι ο κόσμος τούτος που συμμετέχει σ’ αυτές, ξευτελίζει ακόμα και την πιο ελάχιστη υποψία της Αγάπης!
Γιατί δεν αφορά, παρά εκείνους που δεν έχουν δρόμο να διαφύγουν…
Είναι άδικο να κλείνεις τους Δρόμους στους αθώους…ειδικά αν τους κλείνεις στο όνομα ενός Ανθρώπου, που προσπάθησε να ανοίξει τους Δρόμους της Αγάπης…
Ω άνθρωπε...
