Όμως ας μη ξεχνάμε ότι ακόμα και η λέξη Άνθρωπος = Άνω θρώσκω, από τους Έλληνες προήλθε..
Δήμητρά μου, θα σου το χαλάσω...
Επί πολλά χρόνια η ακριβής ετυμολογική ανάλυση του όρου έχει αποτελέσει πρόβλημα και η ιστορική γλωσσολογία έχει καταλήξει σε δυο-τρεις πιθανότερες εκδοχές.
Γλωσσολόγοι όπως ο Π. Σαντρέν υποστηρίζουν πως η λέξη άνθρωπος συγγενεύει με το μυκηναϊκό "a-to-ro-qo", συνεπώς είναι πιθανόν να σχετίζεται με τη λέξη ὄψ, δηλαδή πρόσωπο.
Η ανάλυση ἄνδρ-ωπος "αυτός που έχει όψη ή πρόσωπο άνδρα" είναι αυτή που τείνει να γίνει περισσότερο αποδεκτή στη σύγχρονη γλωσσολογία. Ας σημειωθεί ότι το αρχαίο ουσιαστικό ἀνήρ, ἀνδρός σήμαινε συγχρόνως "άνδρας, άνθρωπος", πράγμα που αποτελεί κοινό τόπο για πολλές σύγχρονες γλώσσες (λ.χ. αγγλ. man, γαλ. homme, γερμ. Mann "άνδρας" - man "κάποιος (άνθρωπος)", ισπ. hombre, ιταλ. uomo κ.α.), που όλα συνδυάζουν τις σημ. "άνδρας, άνθρωπος", αντανακλώντας έτσι το γνωσιακό σύστημα των ομιλητών).
Δημοφιλείς παραμένουν ορισμένες παρετυμολογικές αναγωγές, οι οποίες δεν στηρίζονται σε επιστημονικά κριτήρια. Περισσότερο γνωστή είναι η εικαζόμενη αναγωγή σε ἄνω + θρώσκω (αναπηδώ) + ὄπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ὁρῶ, βλέπω), βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους. Η άποψη αυτή προσκρούει στους μορφολογικούς κανόνες τής Ελληνικής, διότι παρουσιάζει τονισμό που δείχνει ότι πρόκειται για παράγωγο και όχι για σύνθετο, το δε ρήμα θρώσκω δεν έχει δώσει παράγωγα επίθετα τέτοιας μορφής.
(
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE% ... E%BF%CF%82)
Γενικά αν το ψάξεις, αυτή η ετοιμολογία που λες δεν ισχύει. Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει και μία άλλη πριν καμιά 10αριά και βάλε χρόνια, που πάλι ήταν διαφορετική που και πάλι ανέλυε γιατί αυτή η ετοιμολογία που λες δεν στέκει.
Αυτό βέβαια δεν αφαιρεί τίποτα από την σημασία της λέξης...
Συγγνώμη που στο χαλάω, αλλά καλό είναι κάποια πράγματα να μπαίνουν στην θέση τους...
