΄Ισως γιατί αυτό το "οδοιπορικό" δεν αφορά παρά μια κατάσταση του είναι Μας!
΄Ισως γιατί μέσα σ' αυτό το "οδοιπορικό" εκφράζεται αυθεντικά μια Μνήμη, που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά διαρκεί αιώνια...
Δεν ξεχνιέται από την μικρή μας καθημερινότητα...Δεν λιγοστεύει, αλλά διαρκώς πληρώνεται...
Σαν αυτή η "βάρκα" που λέγεται Ζωή να κινείται μέσα στον μεγάλο ποταμό με χέρια που ενώνονται σε μια κοινή προσπάθεια...Είναι πιο εύκολο, πιο λειτουργικό, πιο θεϊκό να συνδημιουργείς μαζί με τον θεό εκείνο το όραμα Του, που δεν σε καθηλώνει σε έναν ρόλο, αλλά γίνεσαι ο υψηλότερος Στόχος Του!
Παλαιότερα αναρωτιόμουν τι έχει αξία στην Ζωή?
΄Ηταν τότε που αναζητούσα μια «γέφυρα» να με ενώσει με τον θεό, όχι με πίστη μόνο, αλλά βαθιά και ουσιαστικά…
Η Ζωή, λοιπόν, μου έχει αποδείξει ότι όταν ζητάς κάτι με ταπεινότητα, εκείνο έρχεται και σε βρίσκει…
Εκείνο που δεν βρίσκεις ποτέ, είναι αυτό που ζητάς χωρίς να ξέρεις, αληθινά, τι να το κάνεις!
Υπάρχει μια μαγεία στην Ζωή, που για να την βιώσεις χρειάζεται πρώτα να την εκτιμήσεις…Να την νιώσεις σαν πολύτιμη…
Σαν μια τελετουργία που εκφράζεται μέσα σε μια ιερότητα που στοχεύει στο απλό, σ’ αυτό που μπορεί να σε συγκινήσει και να θέσει την καρδιά σου σε κατάσταση ενότητας…
Η αλήθεια της Ζωής τελικά δεν είναι πολύπλοκη…Είναι πάντα εκεί και περιμένει να την νιώσεις σαν ΄Ερωτα που συνεπαίρνει και ανυψώνει την Συνείδηση, σε εκείνα τα πεδία του θεού, που δεν έχουν διαχωρισμό και φιλοδοξία.
το παν αφορά την αδιαλλαξία των ανθρώπων, μέρος του εγωισμού!
Αν καθίσεις να σκεφτείς, χωρίς αυτήν την αδιαλλαξία, αν μπορέσεις να μπεις στην καρδιά σου, θα νιώσεις ότι ο φόβος είναι ένα μέρος του είναι σου, πρόσθετο, απομονωμένο και κρύο, που σου προκαλεί αυτήν την εσωτερική μοναξιά και την διαχωριστικότήτα.
Αυτο το μέρος είναι που επινοεί και σκληραίνει τον κόσμο μας, αυτό είναι που προσπαθεί να επιβάλλει και να συνδεθεί με τους άλλους με προσδοκίες, συγκρινόμενο...
Ο φυσικός κόσμος βιώνει την πολικότητα με φιλοδοξία και αυτό σημαίνει ότι την χαρακτηρίζει μέσα από την απόλυτη πόλωση των συναισθημάτων σε καλά και κακά, μέσα από μια ιδέα, γιατί ουσιαστικά δεν μπορεί να νιώσει αυθεντικά την λειτουργία του διαχωρισμού!
Έχεις παρατηρήσει ότι το "καλό" και το "κακό" είναι απλά μια ιδέα, αφού κανείς μας δεν συμφωνεί ουσιαστικά στο τι είναι αληθινά "κακό" και αληθινά "καλό"?
΄Οταν η Ζωή γίνεται "καλή" μέσα από επιδίωξη, τότε και οι άνθρωποι δεν είναι αυθεντικοί, αλλά υποκρίνονται για να φτάσουν στόχους που τους αναγκάζουν να επιφυλάσσονται διαρκώς και με δέος στον "καλύτερο" από αυτούς, χωρίς να ξέρουν ποιός είναι ο καλύτερος μπροστά στον θεό...
Το να επιδιώκεις πάντα την Αγάπη, είναι ένας στόχος που ποτέ κανείς δεν μπορεί να φτάσει, χωρίς τις Μνήμες της Σοφίας…
΄Όπως ακριβώς δεν μπορείς να φτάσεις στην απόλυτη Πίστη, χωρίς Εμπιστοσύνη…
Η Εμπιστοσύνη δεν αφορά αυτό που γνωρίζεις μόνο, αλλά αυτό που κάνει τις Μνήμες Σου πολύτιμες
Και αυτές οι Μνήμες δεν έχουν λόγο να επιβληθούν, να σε κάνουν σημαντικό, να σε διακρίνουν, να σε κατατάξουν σε κάποια κατηγορία ανθρώπου, γιατί ήταν και είναι πάντα εκεί, στην Ψυχή σου, στο Πνεύμα Σου, στην Συνείδησή Σου, ω ΄Ανθρωπε…
Αγάπη και Σοφία…Αυτές είναι οι μνήμες που ζουν μέσα στην Καρδιά και την Διάνοια του θεού, μέσα σε Εσένα…΄Οσο το ξεχνάς, θα ξεχνάς ό,τι Είσαι…
Και για να θυμόμαστε πάντα…
Ότι το να Είσαι, δεν είναι η «πολυτέλεια» της στιγμής, αλλά η αιωνιότητα της Αγάπης και της Σοφίας της Ψυχής Μας…
Ιδού ο ΄Ανθρωπος!
τις υπόλοιπες θα τις βάλω στις συναντήσεις!
