Ξένοι...

[ΙΩΑΝΝΑ]

πόσο συμφωνώ μαζί σου Γιώργο αν και άργησα πολύ να το καταλάβω

[ALEXOULA]

Ετσι είναι Γιώργο μου ,
από τη μια μεριά εμείς και από την άλλη
αυτός ο Ξένος ο Εαυτός μας

[Vasoula]

συνήθως εξιδανικεύουμε μια κατάσταση και όταν απομυθοποιείται , πληγωνόμαστε, πονάμε, θυμώνουμε ....συναισθήματα που ξεκινάνε απο το εγώ.
μόνο όταν μια σχέση βασίζεται στην ανιδιοτέλεια είναι αληθινή.

πως την οριοθετείς την ανιδιοτέλεια σε μια σχέση, Joy?

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Δημητράκη όχι δεν εννοώ να φαντασιωνόμαστε ότι η σχέση είναι καλή...
Κι αυτό μπορεί, φυσικά να συμβεί, αλλά δεν εννοώ αυτό!

Εννοώ να είχαμε από την αρχή την αίσθηση του οικείου...
και αυτό΄δεν μπορούμε να το φανταζόμαστε μόνο...προκύπτει!

[/quote]
Βασσούλα μου,πιο πολύ αναφέρομαι σε σχέσεις με συγγενείς,καί "φίλους¨που όσο τους έκανα αυτά που ήθελαν ήταν όλα μια "χαρά".Αλλά,με το που σταμάτησα τις χάρες,άντε γειά.Το ξέρω πως ήταν δικό μου λάθος,γιατί δεν το σταμάτησα από την αρχή,αλλά...Μου κόστισε κάτι παραπάνω οικονομικά εννοώ,γιατί συναισθηματικά κάποια στιγμή κατάλαβα.Αυτά για τοϋς "φίλους".
Στους συγγενείς πάλι,είναι το αντίθετο.Με έχει πειράξει πάρα πολύ που κάποια πολυ αγαπημένα μου πρόσωπα έχουν απομακρυνθεί με δικία τους υπαιτιότητα και για διάφορους δικούς τους λόγους..

[Vasoula]

Βασσούλα μου,πιο πολύ αναφέρομαι σε σχέσεις με συγγενείς,καί "φίλους¨που όσο τους έκανα αυτά που ήθελαν ήταν όλα μια "χαρά".Αλλά,με το που σταμάτησα τις χάρες,άντε γειά.Το ξέρω πως ήταν δικό μου λάθος,γιατί δεν το σταμάτησα από την αρχή,αλλά...Μου κόστισε κάτι παραπάνω οικονομικά εννοώ,γιατί συναισθηματικά κάποια στιγμή κατάλαβα.Αυτά για τοϋς "φίλους".
Στους συγγενείς πάλι,είναι το αντίθετο.Με έχει πειράξει πάρα πολύ που κάποια πολυ αγαπημένα μου πρόσωπα έχουν απομακρυνθεί με δικία τους υπαιτιότητα και για διάφορους δικούς τους λόγους..

Οι σχέσεις είναι γενικά δύσκολες Δημητράκη...
Δεν έχει να κάνει με την συγγένεια, αλλά με την νοοτροπία της!

Είναι σαν να γίνεται μια σχέση υποχρεωτική και τα μέρη της αγωνίζονται να εκπληρώσουν το καθήκον τους, γιατί έτσι επιβάλλεται...

Τίποτα όμως δεν είναι αυτονόητο...καμία σχέση ποτέ δεν εκπληρώνει τίποτα άλλο, από αυτό που της ορίζουμε μέσα από την έλλειψή μας...

Ποιός φεύγει, ποιός μένει, τι σημασία έχει?
΄Ετσι κι αλλιώς όπως και να είναι, η σχέση τελειώνει, όταν η Αγάπη δεν πρόλαβε να ανθίσει...

[MARIA.Α]

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ,ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΒΑΘΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ,ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ.

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

[quote="Vaso"]
Εσείς τι νομίζετε ότι συμβαίνει στην διακοπή μιας σχέσης?
Είτε συντροφική, είτε φιλική?

Βασούλα μου,θέλω να σε ρωτήσω εσύ πότε πιστεύεις πως πρέπει μια σχέση να διακόπτεται???Υπάρχει δηλάδη κάποιο όριο,πρίν φτάσει η σχέση στην οριστική διακοπή της???

[Sofoula]

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ,ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΒΑΘΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ,ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ.

Εξαρτάται... Αν μια σχέση τελειώσει με μίσος, υπήρχε αγάπη (και αντιστράφηκε η λειτουργία της).

Αν υπήρχε κάτι άλλο, όπως οίκτος, απάθεια, συνήθεια ή φόβος, τότε θα έλεγα πως ναι, δεν είχε βάθος η σχέση... Και είναι καλύτερα να φεύγεις άμα νιώθεις τέτοια συναισθήματα, γιατί δεν πρόκειται να εξελιχθείς μέσα από αυτά, δεν μπορούν να προσφέρουν σε κανένα από τα άτομα της σχέσης... Και εδώ είναι που την πατάμε και μπερδεύουμε την ενοχή με την αγάπη, κάνουμε ταυτίσεις (συνειδητά ή ασυνείδητα) και εμμένουμε σε καταστάσεις που μας κρατάνε ακίνητους...

Ακόμα θα έλεγα πως το μίσος είναι καλύτερο. Είναι πολύ κοντά στην αγάπη τα όριά του (την συναισθηματική αγάπη λέω εδώ). Είναι πολύ πιο πιθανό να αγαπήσεις κάποιον που μισείς παρά κάποιον που λυπάσαι, φοβάσαι ή δεν σου προκαλεί το ενδιαφέρον...

Προσωπική άποψη πάντα, ε? Να μην παρεξηγούμαστε

[Vasoula]

Βασούλα μου,θέλω να σε ρωτήσω εσύ πότε πιστεύεις πως πρέπει μια σχέση να διακόπτεται???Υπάρχει δηλάδη κάποιο όριο,πρίν φτάσει η σχέση στην οριστική διακοπή της???

αχ Δημητράκη μου!
Τα όρια του κάθε ανθρώπου είναι εντελώς διαφορετικά...

εγώ λέω πως ποτέ δεν "πρέπει"...
τίποτα δεν "πρέπει" στην Ζωή Μας...
όλα έχουν να κάνουν με την πιο βαθιά μας κατανόηση για τον Εαυτό μας...

Κα ξέρεις? όσο πιο πολύ σέβεσαι τον Εαυτό σου, τόσο πιο όμορφα ξεδιπλώνεται η αλήθεια μέσα σου, ώστε να δίνεις σε μια σχέση εκείνα τα περιθώρια που αντέχετε και οι δύο...΄Ετσι δεν υπάρχουν κατηγόριες...

[Vasoula]

Εξαρτάται... Αν μια σχέση τελειώσει με μίσος, υπήρχε αγάπη (και αντιστράφηκε η λειτουργία της).

Σοφάκι...
Αν μια σχέση τελειώσει με μίσος, τότε υπήρχαν ασεβείς διεκδικήσεις πιο πίσω από τα συναισθήματα, που βασιζόντουσαν στον φόβο και μόνο...

Η Αγάπη δεν έχει μίσος σαν αντίπολο, παρά μόνο τον φόβο!

΄Ετσι ο φόβος προκαλεί όμοια συναισθήματα...δηλαδή βαριά και μη λειτουργικά (τα ονομαζόμενα "αρνητικά"), που σημαίνει ότι ποτέ δεν επέτρεψε στην Αγάπη να είναι εκεί...

[Sofoula]

Ναι, ισχύει.... Αλλά είναι πολύ εύκολο να μισήσεις αυτόν που αγαπάς, μιας και αυτή η συναισθηματική αγάπη μπορεί να σε γεμίσει ή μπορεί να σε αδειάσει... Και αυτή η εξάρτηση μπορεί να σε κάνει να αιωρείσαι στα όρια αυτών των συναισθημάτων ^_^

[Vasoula]

μα δεν ήταν ποτέ Αγάπη...Σοφάκι!

αυτή είναι η παρανόήση, που κανένας δεν παραδέχεται!

τουλάχιστον να ξέρουμε σε τι κατάσταση είμαστε μέσα μας, γιατί όλα ξεκινάνε από το παραμύθι που λέμε στον εαυτό μας!

Πως μπορείς να έχέις αγαπήσει και μετά, αν δεν σου γίνουν τα όνειρα, να μισήσεις?

Αν ξέρουμε πόσο απέχουμε από την Αγάπη, τουλάχιστον θα μικραίνουμε τον δρόμο προς αυτήν!

[Sofoula]

Μα ναι, δεν μιλάω για την Αγάπη, την κατάσταση πληρότητας, την έκφραση του Θεού στο υλικό επίπεδο ^_^
Το συναίσθημα δεν ξέρει παρά μόνο να ζητάει, σαν ένα μικρό παιδάκι... Και όταν δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε καθόλου τις ανάγκες αυτού του μικρού παιδιού (και απλά του δίνουμε ή το αγνοούμε) τότε σαφώς και απέχουμε από κάθε πραγματική αγάπη και κάθε αλήθεια...

[Vasoula]

το κατάλαβα Σοφάκι, τι εννοείς...

όμως ας μην ονομάζουμε Αγάπη ότι περιέχει συμπάθεια, έλξη και μια απλή προσωπική ικανοποίηση...Ας ξεκινήσουμε να λέμε τα συναισθήματα με την αλήθεια τους και όχι με ότι μας μάθανε ότι είναι...

Γιατί στο τέλος μπερδευόμαστε και εμείς οι ίδιοι..

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Βασσούλα μου,σίγουρα ο καθένας μας έχει άλλες αντοχές και διαφορετικά όρια.Εκτός από το να σέβεσαι τον εαυτό σου,πρέπει να σέβεσαι και τον/την άλλο/η,όπως και να εισπράτεις τον ανάλογο σεβασμό.Τι γίνεται όμως όταν σταματάει να συμβαίνει αυτό??Τι κάνεις όταν αρχίζουν η γκρίνια και οι καυγάδες,με και για το παραμικρό??Όταν σου εμφανίζει μία τελείως διαφορετική συμπεριφορά,χωρίς λόγο???