΄Ετσι αποφάσισα να απομακρυνθώ από σένα...
΄Αρχισα τα ταξίδια στην "πατρίδα" μόνη μου...Μόνη μου ήμουν πάντα τελικά. Μόνη μου στο σκοτάδι, μόνη μου και στο φως. Δεν ακουω, δεν βλέπω, δεν αισθάνομαι...Είναι κι αυτός ένας δρόμος. "Τον αντέχεις?" με ρώτησες...Δεν ήξερα να σου απαντήσω..."εσύ ξέρεις καλύτερα..." μου είπες και έφυγες...
Και ξεκίνησα τον μοναχικό μου δρόμο...Η ψυχή μου όμως πάντα κοιτούσε τον ήλιο, γιατί εκεί σ' έβρισκα...Σε καλούσα, μα η ανόητη εγώ σε "έδιωξα"...Και εσύ γιατί έφυγες?
Αφού ξέρεις πως είναι όταν αναζητάς...όταν ξεχνάς!
Στην "πατρίδα" που έφτανα, έβλεπα δίπλα μου την "θέση" σου άδεια και μου έλλειπες ολοένα και πιο πολύ.
"Εδώ είναι ο χώρος της αγάπης", είπα στον μεγάλο Ιερέα..."Και εγώ θα μείνω για πάντα μέσα σ' αυτόν..."
"Θα χωρέσεις μέσα σ' αυτόν?" με ρώτησε και εγώ δεν ήξερα να απαντήσω...
΄Εψαξα να βρω τις απαντήσεις...
Μια ακτίνα από τον ήλιο μας γέμισε την ψυχή μου με φως...
"Ναι τον αντέχω" σου απάντησα..."αλλά όχι χωρίς εσένα"
΄Ενα βότσαλο, μια σταγόνα, ένα φύσημα, μία φλόγα, γέμισαν τον χώρο της αγάπης
"Ναι θα χωρέσω μέσα σ' αυτόν", σου απάντησα, "αλλά όχι χωρίς εσένα"...
΄Ετσι γέμισε ο χώρος της αγάπης από εσένα και από εμένα...Και μαζί με εμάς με όλο το Σύμπαν!!!
Μάλλον αυτό είναι έρωτας ε?
"Οχι, αυτό είναι ζωή..." μου είπες
