Ο φόβος της ελευθερίας...

[Emmaki]

αυτό που έγραψες καταγράφεται...θα απαντήσει λοιπόν επ' αυτού...

ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!!!!!!!
μια πλακιτσα καναμε Βασουλα μου...μην το κανουμε θεμα τωρα....

(γκρρρμφχμφφφμμμμ)

[ΙΩΑΝΝΑ]

Να υποθέσω ότι θα απαντήσει η περικοκλάδα

Εμμάκι την έβαψες

[Emmaki]

Οοοοχι...αμα ειναι να την βαψω....θα την βαψουν και οσοι γελασανε με το αστειακι μου!!!!!

Ιωαννακι μου..

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ούπςςςςςςςςςςςς δίκιο έχεις

Α ρε Εμμάκι δεν την γλυτώνουμε την απάντηση με τίποτα

[Annoula]

Ψυχραιμία παιδιά. το χουμε. ότι και να μας πει αν απαντήσουμε με αλήθεια δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα...

(Έμμα )

[Δωρουλα]

’ννα!!!

[ALEXOULA]

Δημιουργήθηκα από το φως και δημιούργησα, αγαπημένη μου ψυχή, την αιωνιότητα, που την βιώνω μαζί σου στην ζωή. Με οδήγησες στην πτώση και ξανά στην ανάταση, μέσα από στοές με σταλαχτίτες, φτιαγμένους από δάκρυα. Με τρυπούσαν…
«Εδώ είναι η αρχή», μου είπες, μα εγώ δεν άντεχα τον φόβο της άγνωστης αρχής.
Σου ξέφυγα, βγήκα από το φως, σε παρακολουθούσα από απόσταση…αυτήν την απόσταση που χρειαζόμουν για να οριοθετήσω το σκοτάδι μου.
Και όσο απομακρυνόμουν, σε άκουγα που ψιθύριζες…
«αγαπημένη μου, ακολούθησε την καρδιά σου για να με βρεις…»

Περικοκλάδα μου ,

όσα και να υπάρχουν μεταξύ μας , όσα εμπόδια και να έβαλα ,
όσο μίσος υπήρξε , όσος πόνος , όση απόσταση ,
όση αντίσταση , όσο σκοτάδι , τα κατάφερα ν΄ακούσω την φωνή της καρδιάς μου και αποφάσισα να την ακολουθήσω .
Τώρα γνωρίζω πως και συ βοήθησες σαυτό
γιαυτό σε ευχαριστώ και σε καλώ μαζί μου
να προχωρήσουμε μαζί στο φως

[Λιζούλα]

Περικοκλάδα μου, από μικρό παιδί φοβόμουν το σκοτάδι,
το ξέρεις καλά, δεν άντεχα να βρεθώ στο σκοτάδι, έτρεχα γρήγορα στο φως.

Μέχρι που ήρθε η στιγμή και σκοτείνιασαν όλα , καθηλώθηκα.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε η πραγματικότητά μου και όσο κι αν πάλευα δεν μπορούσα να πάω πουθενά, έξοδος καμμία, φως πουθενά.
Τώρα;

Κι έμεινα εκεί στο σκοτάδι. Εκεί αφουγκράστηκα την ψυχή μου. Κι εκεί συνάντησα κι εσένα. Εκεί μου συστήθηκες. Εκεί διαχωρίστηκες..
'Ησουν κι εσύ τρομαγμένη κι αποκαμωμένη. Κι αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε μαζί...Και μείναμε στο σκοτάδι...

Τότε όμως μαζί περικοκλάδα μου είδαμε την θεϊκή σπίθα να ανάβει.
Καταλάβαμε καλά κι οι δύο ότι το σκοτάδι ήταν απαραίτητο για να μπορέσουμε να την δούμε. Δεν γινόταν αλλιώς. Είμασταν κι οι δύο πολύ απορροφημένες από το φως και δεν βλέπαμε τίποτα άλλο.

Με μίσησες κι εσύ, σε μίσησα κι εγώ, όμως το βλέπω καθαρά, κι οι δυο μαζί πήραμε την απόφαση να ακολουθήσουμε αυτήν την σπίθα μέσα στο σκοτάδι.
’σε αυτά που μας χωρίζουν, μείνε σ΄αυτά που μας ενώνουν.
Πρέπει κι οι δύο να εμπιστευτούμε αυτήν την φλόγα που τρεμοπαίζει μπροστά μας. Δώσε μου το χέρι σου..., σ' αγαπάω!

[Vasoula]

Κουφαλιτσα περικοκλαδα μου κανες και τη δυσκολη...αφου σε αγαπαω γμτ το κρτ μ!!!!!!!!!!!)

Και είπε η περικοκλάδα…

"Το ξέρω ότι με αγαπάς άνθρωπε…το νιώθω κάθε μέρα το πόσο με αγαπάς! Τόσο ώστε σου κόβεται η ανάσα κάθε στιγμή, που προσθέτεις και έναν όρο σ’ αυτό που αισθάνεσαι για μένα…
Στην αρχή όλα μεταξύ μας ήταν πόλεμος…Επειδή όμως δεν τον άντεξες, βρήκες τρόπο να δικαιολογήσεις τον εγωισμό σου…Και είπες ότι με αγαπάς…
Τι ξέρεις εσύ από αγάπη?
Πότε ήσουν γενναιόδωρος μαζί μου?
Ούτε καν ταπεινός δεν ήσουν…Κυνήγησες μόνο την ματαιοδοξία σου και με έβαλες και εμένα στο «παιχνίδι»…Και αφού με έκοψες στα δύο, πήρες το ένα μου κομμάτι και το έκανες «άβυσσο»…Νόμιζες ότι μπορώ να σ’ αγαπώ χωρίς καρδιά?
Πως το φαντάστηκες ότι μπορείς πια να με ξεγελάσεις?
Τρέμω στην ιδέα να σε εμπιστευθώ…Και αυτό εσύ μου το έμαθες! Να μην εμπιστεύομαι κανέναν, όπως κι εσύ δεν εμπιστεύεσαι κανέναν!
΄Εχεις μόνο μια ευκαιρία άνθρωπε μαζί μου…Να μην φοβάσαι τις πληγές σου! Να τις δέχεσαι με «αξιοπρέπεια», όση δεν μπορείς να δείξεις στην μικρή ζωή σου…"




Μεγάλε Ιερέα, κοίτα τις παλάμες μου…μάτωσαν!
Με έστειλες στα τέσσερα σημεία της γης, να βρω την αγαπημένη μου ψυχή…Μου έδωσες κλειδιά και σύμβολα και μου είπες «ψάξε»…
Με άφησες να κοιτάξω κάτω, και εγώ κοίταξα πιο κάτω από το κάτω…
Και βρέθηκα εκεί, που δεν ήθελες…
Σ’ έχασα, Μεγάλε Ιερέα…Τα κλειδιά σου δεν άνοιγαν καμία πόρτα…Τα σύμβολα δεν έδειχναν κανέναν δρόμο…Δεν το ήξερα…Εσύ που το ήξερες, δεν μου το είπες…
Με άφησες να σηκώνω κάθε πέτρα, για να δω το σημάδι της σκιάς της…
Με άφησες να ευλογώ τον ωκεανό για να μπορέσω να φτάσω στον βυθό του…
Με άφησες να ερωτευθώ τον αέρα για να ταξιδεύω με κάθε ανεμοστρόβιλο…
Δεν μου είπες ποτέ γιατί…γιατί με άφησες…
Και τώρα, τώρα που γνώρισα την σκιά κάθε πέτρας, τώρα που ο βυθός του ωκεανού έγινε πατρίδα μου, τώρα που βίωσα τον ξεριζωμό κάθε ανεμοστρόβιλου, τώρα, Μεγάλε Ιερέα, μπορώ να σε ρωτήσω, γιατί?
«Αφού ρωτάς γιατί, σημαίνει ότι η σκιά της κάθε πέτρας παρέμεινε σκιά, ο βυθός του ωκεανού παρέμεινε βυθός, ο ανεμοστρόβιλος του αέρα παρέμεινε ανεμοστρόβιλος…»
«Και τι θα μπορούσαν να είναι?»
«Εσύ…»

Ξαναγύρισα στην αρχή, αγαπημένη μου ψυχή, και δημιούργησα την πέτρα, τον βυθό, τον ανεμοστρόβιλο.
Η πέτρα είχε την μορφή σου, ο βυθός την σκέψη σου, ο ανεμοστρόβιλος την αγάπη σου…
Σε βρήκα ξανά μέσα στον σκληρό πυρήνα της γης και έπλασα το κάθε σου δάκρυ και το έκανα πέτρα…
Εσύ το φως και εγώ η σκιά…
Σε άγγιξα στον αέρα, και βρήκα την καρδιά σου μέσα σε κάθε του κατεύθυνση…
Εσύ ο άνεμος και εγώ ο ανεμοστρόβιλος…
Σε είδα στον ωκεανό και ένιωσα την σκέψη σου ελεύθερη…
Εσύ η θάλασσα και εγώ ο βυθός…

Τα χέρια σου άγγιξαν τα χέρια μου…
«΄Ετσι κλείνουν οι πληγές», μου είπες

Κοίτα, Μεγάλε Ιερέα, κοίτα τις παλάμες μου, μόνο τα σημάδια έμειναν…σε λίγο ούτε αυτά!

Είχες δίκιο, αγαπημένη μου ψυχή, ήμουν αυτό που μπορούσα να είμαι, και ξέχασα αυτό που είσαι εσύ…
Εσύ το φως…εγώ η σκιά
Εσύ η κατεύθυνση, εγώ ο στόχος
Εσύ η αγάπη…εγώ η καρδιά.
Δεν γίνεται το ένα χωρίς το άλλο, κι έτσι ξαναβρεθήκαμε…
Γιατί δεν μπορούμε να μην είμαστε μαζί…το είχαμε υποσχεθεί

[Ellaki]

Είχες δίκιο, αγαπημένη μου ψυχή, ήμουν αυτό που μπορούσα να είμαι, και ξέχασα αυτό που είσαι εσύ…
Εσύ το φως…εγώ η σκιά
Εσύ η κατεύθυνση, εγώ ο στόχος
Εσύ η αγάπη…εγώ η καρδιά.
Δεν γίνεται το ένα χωρίς το άλλο, κι έτσι ξαναβρεθήκαμε…
Γιατί δεν μπορούμε να μην είμαστε μαζί…το είχαμε υποσχεθεί

Κτίζω τις γέφυρες ψυχή μου, προσπαθώ να θυμηθώ.
Βοήθα με κι εσύ, σε παρακαλώ....................

Να μην φοβάσαι τις πληγές σου! Να τις δέχεσαι με «αξιοπρέπεια», όση δεν μπορείς να δείξεις στην μικρή ζωή σου…"

[Fotinoula]

Στην αρχή όλα μεταξύ μας ήταν πόλεμος…Επειδή όμως δεν τον άντεξες, βρήκες τρόπο να δικαιολογήσεις τον εγωισμό σου…Και είπες ότι με αγαπάς…
Τι ξέρεις εσύ από αγάπη?
Πότε ήσουν γενναιόδωρος μαζί μου?
Ούτε καν ταπεινός δεν ήσουν…
.....

Πως το φαντάστηκες ότι μπορείς πια να με ξεγελάσεις?
Τρέμω στην ιδέα να σε εμπιστευθώ…Και αυτό εσύ μου το έμαθες! Να μην εμπιστεύομαι κανέναν, όπως κι εσύ δεν εμπιστεύεσαι κανέναν!
Εχεις μόνο μια ευκαιρία άνθρωπε μαζί μου…Να μην φοβάσαι τις πληγές σου! Να τις δέχεσαι με «αξιοπρέπεια», όση δεν μπορείς να δείξεις στην μικρή ζωή σου…"


Σ’ έχασα, Μεγάλε Ιερέα…
...
«Αφού ρωτάς γιατί, σημαίνει ότι η σκιά της κάθε πέτρας παρέμεινε σκιά, ο βυθός του ωκεανού παρέμεινε βυθός, ο ανεμοστρόβιλος του αέρα παρέμεινε ανεμοστρόβιλος…»
«Και τι θα μπορούσαν να είναι?»
«Εσύ…»

δεν με εμπιστεύεσαι...και πως να με εμπιστευτείς, αφου και εγω η ίδια δεν με εμπιστεύομαι αφου όσο σε πολεμώ ότι αγγίζω πληγώνεται και τώρα που σε καμουφλαρα καλα καλα, ότι και καλα σε αγαπω και σε αγκαλιάζω πάλι ότι αγγίζω πληγώνεται

γιατι τα χέρια μου έχουν πληγές

θα σου πω όμως ότι για πρωτη φορά ίσως βρέθηκα να κοιτάζω τις πληγές στα χέρια με ηρεμία και αποδοχή παρόλο που ένοιωθα ότι είχα ακουμπησει και προδώσει όλο τον εαυτό μου με αυτα και τους ανθρώπους

[Vasoula]

Φωτεινή σ' αγαπώ...

[Fotinoula]

κοτώντας τις πληγές στα χέρια δεν έπαψα να νοιώθω την Αγάπη σου

και εκει ενοιωσα το αχωρο και αχρονο

μεσα στις πληγες

ότι η Αγάπη στο κενο δεν χάνεται, ηταν και αυτο καινούργιο για εμενα

ότι ακόμα και να χάσω τον φίλο μου σε πρακτικό επίπεδο η Αγάπη δεν χάνεται ποτέ!

[Danielli]

[Ellaki]

ότι η Αγάπη στο κενο δεν χάνεται, ηταν και αυτο καινούργιο για εμενα

ότι ακόμα και να χάσω τον φίλο μου σε πρακτικό επίπεδο η Αγάπη δεν χάνεται ποτέ!