Ματίνα και γω θέλω να ρωτήσω αλλά κάπου έχω χάσει επεισόδια και ντράπηκα να ρωτήσω τί έγινε...ίσως και να μην έχεις πει. Περαστικά του ό,τι και να είναι
Αμαλίτσα από βλακεία δική μου πήγα να σκοτωθώ. Είχα μετακινήσει τον κάδο του μπάνιου ένα τσικ πιο εκεί απ' ό,τι συνηθίζω. Μπαίνοντας για μπάνιο τον είδα και είπα "Ε θα τον θυμηθώ". Μαντεύεις φυσικά ότι δεν το θυμήθηκα κι αυτό γιατί μου ήρθε να βγω από την μπανιέρα με την πλάτη προς τα έξω αυτή τη φορά!!! Πάτησα τον κάδο και έπεσα φυσικά με την πλάτη με τον πιο άτσαλο τρόπο. Το χειρότερο είναι ότι ο χώρος είναι στενός και θα μπορούσα να χτυπήσω οπουδήποτε από τα γύρω αντικείμενα, πριν βρεθώ στο πάτωμα. Το πιο λογικό θα ήταν όπως έπεσα με την πλάτη, να βρεθεί η μέση μου στην τουαλέτα και το κεφάλι μου στο νιπτήρα. Ευτυχώς έπεσα στο πάτωμα. Αριστερά (όπως βρέθηκα) είχα μπανιέρα και πλυντήριο, δεξιά τουαλέτα, πίσω τοίχο (απορώ πώς δεν χτύπησα το κεφάλι μου που έφτασε δίπλα). Ε χτύπησα το δεξί χέρι στη γωνία της τουαλέτας που ήταν και το 'χειρότερο' χτύπημα (έχω ένα καλό νέο, έχω πολύ γερά κόκκαλα!), κάπου χτύπησα τα πόδια (το δεξί στο ποδαράκι του κάδου που το έσπασα και το αριστερό μάλλον στην μπανιέρα-δεν πρόλαβα να καταλάβω που-όλα έγιναν σε κλάσματα) και μετά από λίγη ώρα κατάλαβα ότι τράνταξα τον αριστερό μου αγκώνα γιατί με τσίγκλιζε λίγο. Μετά από πολύ ώρα, με πόνεσε το στήθος αριστερά και είναι το μόνο που εξακολουθεί να με πονάει. Ελπίζω να έχει να κάνει με το τράνταγμα...
Εν τω μεταξύ δεν έβγαλα άχνα πέφτοντας κι έμεινα να αναλογίζομαι πόσο φτηνά τη γλίτωσα (αν σκεφτείς και ότι έπεσα με την πλάτη και δεν είχα τρόπο και χώρο να προστατευτώ με τα χέρια μου). Ακούστηκε ομως όλο το ταρατατζούμ και δευτερόλεπτα αφού έπεσα, φώναξα στο φίλο μου ότι είμαι καλά γιατί υπέθεσα ότι θα έχει κατατρομάξει. Χαμπάρι όμως! Καμία απάντηση. Μετά από κάμποσα λεπτά, όταν του γκρίνιαξα ότι δεν έρχεται να δει πώς είμαι (ήθελα παρηγοριά

) με κατσάδιασε για την αμέλειά μου και πρόσθεσε: "Εγώ νόμιζα ότι σου έπεσαν τα σαμπουάν".
Ε! Είμαι και ανάλαφρη, όπως και να το κάνουμε...
Όλα καλά όμως, δεν μπορώ να πιστέψω στην τύχη μου!!! Το να σπάσω χέρι θα ήταν το πιο ήπιο. Θα μπορούσα να σπάσω τη λεκάνη μου ακόμα και στο πάτωμα που βρέθηκα γιατί τελικά εκεί στηρίχτηκα, ή να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο που βρέθηκε εκατοστά μακριά του. Ούτε γρατζουνιά όμως! Πιστεύω καμιά μελανιά αύριο στο δεξί μου χέρι και πάλι ευχαριστώ να λέω
