Ο έρωτας στη ζωή μας

[Μιχάλης]

΄Οταν η Συνείδησή μας δεν απωθεί, όταν η Ψυχή βιώνει Αγάπη και όταν το Πνεύμα εμπνέει στην εκπλήρωση του Νόμου της Ζωής, τοτε η Ανθρώπινη ΄Υπαρξη είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

"Ωραίες κουβέντες"!!

[meinall]

...αλλά νομίζω ότι ξεφύγαμε από την αρχική σύσταση του τόπικ περί έρωτα! ;)

Όχι αναγκαστικά, μπορούμε να το δικαιολογήσουμε.... ας πούμε ότι είμαι ερωτευμένη με τον εαυτό μου

Όμορφα αυτά που γράφεις, όμως θα αφήσω να ωριμάσει ότι μπορεί να ωριμάσει και θα ξαναπεράσω μια βόλτα άλλη στιγμή για να καταλάβω και τα υπόλοιπα 8)

Τί να κάνω η ξανθιά!

[Vasoula]

ας πούμε ότι είμαι ερωτευμένη με τον εαυτό μου

το ξέρω ότι το λες γι' αστείο, όμως είναι μια σοβαρή κουβέντα αυτή, Μαράκι!

Γιατί αν παρατηρήσεις πιο προσεχτικά τις αντιδράσεις των ανθρώπων, θα διαπιστώσεις ότι ναι, αυτές οφείλονται στην ερωτική σχέση που έχουν με τον εαυτό τους.

Θυμώνεις με όποιον δεν σου μοιάζει
Απορρίπτεις όποιον δεν σου μοιάζει
Κρίνεις οτιδήποτε είναι μη αποδεκτό, από το δικό σου "περιεχόμενο"

Το "εγώ" είναι το κέντρο βάρους μας για να αξιολογήσουμε την πραγματικότητα γύρω μας και να διαμορφώσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, ξεχνώντας ίσως ότι οι προσωπικές εκτιμήσεις δεν οφείλονται στην Φύση μας, αλλά σε ένα μέρος της που έχουμε απομονώσει από την ολότητά του.

Απογοητευόμαστε από τις σχέσεις μας με τους άλλους, όταν αυτές δεν "περιφρουρούν" το εγώ μας, όταν το αφήνουν εκτεθειμένο στις υποκειμενικές παρορμήσεις του, όταν το καθιστάμε ανίκανο να πάρει πιο βαθιές πληροφορίες από τα ψυχολογικά του περιεχόμενα.

Ο έρωτας για τον εαυτό μας, δεν μας αφήνει περιθώρια να ερωτευθούμε κανέναν άλλον που δεν είναι έτοιμος να υπηρετήσει αυτόν τον προσωπικό μας έρωτα.
Και ίσως σε μια πιο "ώριμη" ηλικία αναγκαζόμαστε περισσότερο να συμβιβαστούμε με μια συντροφική σχέση, κάνοντας τις απαραίτητες "εκπτώσεις" σαν αντικαταβολή για την άρση της μοναξιάς μας, όμως κανένα αίσθημα δεν είναι αληθινό, όταν πίσω από αυτό υπάρχει η υπόνοια της εκπλήρωσης της φαινομενικής ευτυχίας.

Η σχέση με τον εαυτό μας σταματά να είναι ερωτική, μόνο όταν η εκπλήρωση μεταλλαχθεί σε αυτο-εκπλήρωση, γιατί σε αυτήν την μετάλλαξη έχει παίξει σημαντικό ρόλο η αλχημεία, σαν Τέχνη θεουργική, που μετασχηματίζει τις νευρώσεις μας σε Αλήθεια!

[Paratiritis]

Και ίσως σε μια πιο "ώριμη" ηλικία αναγκαζόμαστε περισσότερο να συμβιβαστούμε με μια συντροφική σχέση, κάνοντας τις απαραίτητες "εκπτώσεις" σαν αντικαταβολή για την άρση της μοναξιάς μας,

Αυτό ξαναπές το!!

[Paratiritis]

Από κει και πέρα, ο αληθινός ερωτας για μένα είναι, όταν είσαι τόσο γοητευμένος από το απέναντι άτομο, το εκτιμάς, αποδέχεσαι και θαυμάζεις τόσο που το 'νοιάξιμο' για αυτό έρχεται αυθόρμητα και τείνει να αγγίζει το βαθμό του 'νοιαξίματος' για τον ίδιο τον εαυτό μας. Με τη διαφορά πάντα ότι εφόσον δεν είναι ο εαυτός μας (στο υλικό μορφικό επίπεδο για το οπίο μιλάμε πάντα), μας προσφέρει και το ''διαφορετικό''. Όταν ακούς εκείνη την κουβέντα που σε ενθουσιάζει, βλέπεις αυτή την κίνηση ή το βλέμα που σε γοητεύει, κάτι στον ήχο της φωνής σε μαγεύει.
Σε κάθε περίπτωση, για να γίνω πεζός, όλα αυτά σχετίζονται με αρχέτυπα που ήδη υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας και που βάσει αυτών ''επιλέγουμε'' ποιά/ον θα ερωτευτούμε. Απλά, όταν αυτή η επιλογή γίνεται ασυνείδητα χωρίς το φιλτράρισμα κάποιας ωφελιμιστικής λογικής που θα ήταν επηρρεασμένη από τους φόβους και τις ανασφάλειες μας, τότε θα χαρακτήριζα αυτό τον έρωτα αληθινό. Είναι σα να λές στην/ον απέναντι: ''Μάτια μου μου αρκεί να σε βλέπω και να σε ακούω, να σε θαυμάζω και να νιώθω τιμη μου να σ έχω δίπλα μου...κλπ κλπ'' όταν νιώθεις κάπως έτσι, ναι, ασχέτως πως και γιατί προήλθε αυτό (τα αρχέτυπα που λέγαμε, αλλά και κάποιες πιο συνειδητές νοοτροπίες μας, αρχές , αξίες μας κλπ), τότε αυτό ναι, θα το έλεγα έρωτα.
Σίγουρα, σπανίζει βέβαια....

[Επισκέπτης]

Βασουλιτσα εγω παντως δεν θα θελα καποια που να μου μοιαζει,ισα ισα το αντιθετο θα λεγα γιατι θα εχουμε προβλημα

[meinall]

ας πούμε ότι είμαι ερωτευμένη με τον εαυτό μου

το ξέρω ότι το λες γι' αστείο, όμως είναι μια σοβαρή κουβέντα αυτή, Μαράκι!

Το ξέρω. Για την ακρίβεια, την ώρα που το έγραφα, σα να άκουγα την απάντησή σου και το σκέφτηκα για μια στιγμούλα ότι ο έρωτας με τον εαυτό μας θα πρέπει να είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο... και ότι θα μπορούσε να είναι και μια σοβαρή απάντηση.

να συμβιβαστούμε με μια συντροφική σχέση, κάνοντας τις απαραίτητες "εκπτώσεις"

Όταν μπαίνουν οι εκπτώσεις, όταν "προσπαθείς" για κάτι, θα έρθει για μένα η στιγμή που θα κουραστείς να προσπαθείς επειδή ακριβώς θα είναι προσπάθεια. Και η λέξη προσπάθεια κουβαλάει πολύ κόπο για να χαρίζεται έτσι χωρίς αντίκρυσμα. Όταν λοιπόν δε θα πάρεις αυτά που σου αναλογούν θα έρθει και ο καυγάς.

Ξέρεις όμως, έχω αποδεχτεί την έννοια του "πάρε-δώσε". Έχω αποδεχτεί το ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αν θες να το πεις κυνικά "υπολογιστικές". Οικονομία, λογιστική, πώς το λένε!

Αρκεί να ξέρεις τί θέλεις - θα προσθέσω. Δεν μπορεί ο άλλος να μου χαρίζει, ούτε εγώ να χαρίζω κάτι (ή να στερούμαι κάτι) με την 'καλή μου την καρδιά' και μετά να εκνευρίζομαι που δεν παίρνω ανάλογα πράγματα πίσω. Δηλαδή, αν πρόκειται για έναν άγραφο νόμο, ένα άγραφο συμβόλαιο που κρατάει τις ισορροπίες, ας πούμε ότι το δέχομαι, αρκεί να είναι κοινή συναινέσει. Όχι παγίδα του ενός για χειραγώγηση του άλλου.

Αλλιώς ένας άνθρωπος που κάνει κάτι από την καρδιά του, δεν το μετανοιώνει. Όπως πχ σχέσεις που χαλάνε και μετά μετανοιώνει ο ένας για τα δώρα που έκανε στον άλλον κατά τη διάρκεια της σχέσης (γιατί το χω ακούσει και αυτό). Αν σου έλειπαν τα λεφτά, ας μην το παιρνες. Αν τότε το χάρηκες, τώρα τι γκρινιάζεις;

Ξέρω ότι ξέφυγα λίιιγο από το νόημα, αλλά ήταν μια παλιά μου σκέψη που ήθελα να τη μοιραστώ

[Vasoula]

Βασουλιτσα εγω παντως δεν θα θελα καποια που να μου μοιαζει,ισα ισα το αντιθετο θα λεγα γιατι θα εχουμε προβλημα

χμ...Τασούλη μου!

όταν λέω "κάποιον που να μας μοιάζει" εννοώ ότι μοιάζει στην ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και όχι στα πραγματικά μας "ελαττώματα", γιατί αυτά δεν τα γνωρίζουμε...

Δεν σου έχει τύχει να είναι πχ. και οι δύο σύντροφοι επικριτικοί και ο ένας να κατηγορεί τον άλλον γι' αυτό το ελάττωμα, γιατί δεν το αναγνωρίζει τον εαυτό του? Εμένα μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές να συναντώ τέτοια ζευγάρια...και απλά χαμογελώ!!!

Δυστυχώς, η άποψη που έχουμε για τον εαυτό μας περιέχει λίγα ελαττώματα (και μάλιστα τα πιο ακίνδυνα )...Τα πιο βαθιά, αυτά που δεν μας είναι ορατά, δεν τα αντέχουμε στον άλλον!

Αλλάζουν τα πράγματα στις σχέσεις μας, όταν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας και τις αντιδράσεις του. Κυρίως αλλάζει η σχέση με τον εαυτό μας!

[Vasoula]

Ξέρεις όμως, έχω αποδεχτεί την έννοια του "πάρε-δώσε". Έχω αποδεχτεί το ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αν θες να το πεις κυνικά "υπολογιστικές". Οικονομία, λογιστική, πώς το λένε!

όταν ένας άνθρωπος είναι ολόκληρος, τότε δεν χρειάζεται να "υπολογίζει", γιατί δεν έχει ανάγκη να εξαρτηθεί ή να ανταγωνιστεί τον άλλον ενεργειακά, απλά θα μοιραστεί μαζι του την ενεργεια...θα επικοινωνήσει με τον άλλον, χωρίς να θέλει να καλύψει κάποια ανάγκη.

Οι συντροφοι γίνονται ανταγωνιστικοί (και έτσι υπολογιστές), όταν εξαρτώνται...
Αυτή η εξάρτηση μπορεί να είναι οτιδήποτε...Κοινωνική ή συναισθηματική ή ακόμα και νοητική...

Δηλαδή, αν πρόκειται για έναν άγραφο νόμο, ένα άγραφο συμβόλαιο που κρατάει τις ισορροπίες, ας πούμε ότι το δέχομαι,

Αυτό είναι ένα φυσικό επακόλουθο της ελαττωματικής φύσης του κοινωνικού ανθρώπου..."σου δίνω και μου δίνεις", αλλά το τι θα πάρω εξαρτάται πάντα από αυτό που έχω στον νου μου ότι χρειάζομαι και με τον τρόπο που το χρειάζομαι!

Δεν είναι απλό το "πάρε-δώσε", Μαράκι! Γιατί αυτό που θέλεις να πάρεις, πρέπει να το πάρεις όπως το έχεις φανταστεί, όπως έχεις συνηθίσει να το παίρνεις. Αν ο τρόπος του "δώσε" είναι διαφορετικός, τότε δεν μπορείς να πάρεις τίποτα.

Αρκεί να ξέρεις τί θέλεις

Ποιός άνθρωπος που δεν έχει μπει στην διαδικασία της αυτογνωσίας, ξέρει τι θέλει? Νομίζω κανείς!
Αυτό που νομίζεις ότι θέλεις, η ζωή στο ανατρέπει όταν το κατακτήσεις! Και τότε θέλεις κάτι άλλο...και η ζωή συνεχίζεται μέσα σε ένα διαρκές "θέλω", γιατί η ευτυχία είναι κάτι βαθύτερο από το επιφανειακό "πάρε-δώσε".

Εξαρτάται λοιπόν πάντα, από την δική σου κατάσταση συνείδησης, στο αν θα αποδεχθείς μέχρι τέλους ένα "άγραφο συμβόλαιο"...
Οι όροι σ' αυτό το συμβόλαιο ανατρέπονται συνεχώς μέσα από την δική σου ωρίμανση!

Το να είσαι συνειδητός σ' αυτό που πραγματικά θέλεις, είναι συνέπεια της διαδικασίας εσωτερικής ενοποίησης!

[Επισκέπτης]

Βασουλιτσα εγω παντως δεν θα θελα καποια που να μου μοιαζει,ισα ισα το αντιθετο θα λεγα γιατι θα εχουμε προβλημα

χμ...Τασούλη μου!

όταν λέω "κάποιον που να μας μοιάζει" εννοώ ότι μοιάζει στην ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και όχι στα πραγματικά μας "ελαττώματα", γιατί αυτά δεν τα γνωρίζουμε...

Δεν σου έχει τύχει να είναι πχ. και οι δύο σύντροφοι επικριτικοί και ο ένας να κατηγορεί τον άλλον γι' αυτό το ελάττωμα, γιατί δεν το αναγνωρίζει τον εαυτό του? Εμένα μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές να συναντώ τέτοια ζευγάρια...και απλά χαμογελώ!!!

Δυστυχώς, η άποψη που έχουμε για τον εαυτό μας περιέχει λίγα ελαττώματα (και μάλιστα τα πιο ακίνδυνα )...Τα πιο βαθιά, αυτά που δεν μας είναι ορατά, δεν τα αντέχουμε στον άλλον!

Αλλάζουν τα πράγματα στις σχέσεις μας, όταν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας και τις αντιδράσεις του. Κυρίως αλλάζει η σχέση με τον εαυτό μας!

Αν μου εχει τυχει λεει :-~
Το ελατωμα μου ειναι οτι δεν εχω ελατωματα.
Πλακιτσα..


Χμμ εγω παλι γιατι πιστευω οτι ξερω τα ελατωματα μου?
Ασχετα του οτι μερικες φορες εγωιστικα να μην θελω να τα ονομασω.

Χμμμ δεν ξερω ισως ενοεις ποιο βαθεια ελατωματα που δεν παει ο νους μου ακομα..

[Vasoula]

Αυτό που προκαλεί "ελαττώματα" είναι η διαστρέβλωση της έμφυτης αρετής του ανθρώπου, σύμφωνα με τον νόμο της πόλωσης του καλού και του κακού.

Αυτό που εσύ γνωρίζεις σαν ελάττωμα, είναι μόνο μια άποψη της πόλωσης, Τασούλη, που συμφωνεί ή αντικρούει τα ηθικά σου πρότυπα, όσα δηλαδή διαμόρφωσε η οικογένεια, η θρησκεία και η κοινωνία και δημιούργησαν ασυνείδητα συναισθήματα και μέσω αυτών και ασυνείδητες συμπεριφορές!

Η εμπειρία βασίζεται σε μια a priori γνώση της ψυχής μας, καταγραμμένη στα πνευματικά μας αρχέτυπα!
΄Οσο όμως ο νους μας "συμπεριφέρεται" σαν άγραφος χάρτης, τότε αποκτά γνώση μόνο με την φυσική εμπειρία και έτσι η συνείδησή μας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί πνευματικά και ψυχικά, γιατί της λείπει η εσωτερική ενότητα, δηλαδή δεν έχει την εσωτερική υποδομή να συνθέσει τις πληροφορίες.

Τόσο απλά!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Βασούλα

[ΙΩΑΝΝΑ]

Αυτό που προκαλεί "ελαττώματα" είναι η διαστρέβλωση της έμφυτης αρετής του ανθρώπου, σύμφωνα με τον νόμο της πόλωσης του καλού και του κακού.

Αυτό που εσύ γνωρίζεις σαν ελάττωμα, είναι μόνο μια άποψη της πόλωσης, Τασούλη, που συμφωνεί ή αντικρούει τα ηθικά σου πρότυπα, όσα δηλαδή διαμόρφωσε η οικογένεια, η θρησκεία και η κοινωνία και δημιούργησαν ασυνείδητα συναισθήματα και μέσω αυτών και ασυνείδητες συμπεριφορές!

Η εμπειρία βασίζεται σε μια a priori γνώση της ψυχής μας, καταγραμμένη στα πνευματικά μας αρχέτυπα!
΄Οσο όμως ο νους μας "συμπεριφέρεται" σαν άγραφος χάρτης, τότε αποκτά γνώση μόνο με την φυσική εμπειρία και έτσι η συνείδησή μας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί πνευματικά και ψυχικά, γιατί της λείπει η εσωτερική ενότητα, δηλαδή δεν έχει την εσωτερική υποδομή να συνθέσει τις πληροφορίες.

Τόσο απλά!

Βασούλα μου απλά για σένα ,για ρώτα και μας που μας φαίνονται κίνεζικα και τα κατανοούμε μετά από μήνες
τώρα αμά πω ότι δεν κατάλαβα ούτε τα μισά θα φανώ πολύ χαζή

[Vasoula]

όχι βρε Ιωαννάκι...γιατί να φανείς χαζή?

΄Ισως δεν έχεις ακόμα κατανοήσει βαθιά την τριπλή μας Φύση.
Αυτό δεν αποτελεί ένδειξη "χαζομάρας", αλλά συμφωνεί με τον "άγραφο χάρτη του νου μας"...΄Οσο πιο πολύ εμβαθύνουμε στον εαυτό μας, τόσο πιο πολύ διευκολύνεται η κατανόηση για την κάθε πληροφορία που παίρνουμε...

Το σημαντικό είναι να συνθέτουμε την πληροφορία και να μην την καταπίνουμε "αμάσητη"...Και αυτό προϋποθέτει να παίρνουμε τον χρόνο μας! Αλλιώς κάθε πληροφορία είναι δεσμευτική προς την πηγή της και αυτό μάλλον δεν είναι υγιές!

Γι' αυτό πάρε χρόνο...!!!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ναι σίγουρα θα πάρω γιαυτό έγραψα οτι τα κατανοούμε μέτα από μήνες

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ