Αυτό που μας κάνει ανεπαρκείς στην βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στους άλλους, είναι ότι δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την ατέλεια του άλλου, που συγκρούεται με ότι έχουμε ορίσει εμείς σαν τελειότητα.
Το να αγαπήσει κάποιος κάτι που αγαπάμε εμείς, να το αποδεχθεί όπως το αποδεχόμαστε εμείς, το να ακούσει τις συμβουλές μας και να λειτουργήσει άμεσα σ' αυτές, είναι μία αιτία σύγκρουσης που απογοητεύει την αυτο-ικανοποίησή μας. Είναι επικίνδυνο να μην μπορείς να εκφράζεις αγάπη, μέσα στην αποδοχή και κυρίως στην σιωπή, γιατί σε κάνει "σκληρό" στον πόνο των άλλων...
Για παράδειγμα, δεν μπορούσε να κάτσει σε οποιαδήποτε καφετέρεια γιατί η αγοραφοβία της είχε συγκεκριμένα κριτήρια. Δεν μπορούσε καν να πάει μόνη της και να σε περιμένει. Δεν μπορούσε να φάει λάδι το βράδυ γιατί το στομάχι της δενόταν κόμπος, έλεγε ότι την απασχολούσε τί δουλειά να κάνει αλλά όταν της έλεγες κάτι για δουλειά κατέβαζε μούτρα (σωστά, δε δούλεψε ποτέ της γιατί έχει ψυχολογικά) και έκανε και ΠΟΛΛΑ άλλα παλαβά που αν σας τα πω δε θα τα πιστέψετε.
Εγώ "διαβάζω" για έναν άνθρωπο που χρειάζεται μια "εξειδικευμένη" φροντίδα, Μαράκι, για όσα έγινε και δεν φταίει...
Οι νευρώσεις και οι φοβίες δεν είναι παρά ψυχικά "περιεχόμενα" που δεν μπορούν να εκφραστούν, γιατί οι άνθρωποι αντιδρούν σ' αυτά μέσα από το υποκειμενικό τους πλαίσιο!
Ο καθένας αναπαράγει τον πόνο του, ενόσω δεν είναι ώριμος να αντιληφθεί τις αιτίες του...Απλά δεν βλέπουμε την δική μας αναπαραγωγή, γιατί ο πόνος μας έχει διαφορετική έκφραση και ηθική ποιότητα.
Η ωρίμανση μόνο μας κάνει να γνωρίζουμε ότι ο τυφλός δεν μπορεί να οδηγήσει έναν άλλον τυφλό, γιατί και οι δυό θα πέσουν στο τέλος!
Και έχει μεγάλη σημασία στην εσωτερική μας ζωή, να αντιλαμβανόμαστε την δική μας κατάσταση συνείδησης, από το να επεξεργαζόμαστε αυτή των άλλων...
Γι' αυτό έχει νόημα αυτό που λέει ο Βασίλης...
Τελούσες και εσύ καθήκοντα ψυχολόγου; Welcome βρε.. Ευτυχώς το πήραμε το μάθημα μας..
![Zambeste :x](./images/smilies/8.gif)