Το πιο ουσιαστικό πράγμα στην πορεία ενός ανθρώπου είναι να μάθει να εκφράζει τις ανάγκες του, που δεν έχουν άμεση σχέση με έναν άλλον άνθρωπο, γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τις καλύψει...
Η αυτοδιάθεσή μας καλύπτει τις ανάγκες μας, η έκφρασή τους όμως μπλοκάρει προς τα έξω, λόγω του ότι δεν θέλουμε να απόρριφθούμε, λέγοντας την αλήθεια τους.
και αυτό μέρος της εκπαίδευσής μας είναι...
δεν βρίσκω το παραμικρό ίχνος ειλικρίνειας στην συμπεριφορά του παραπάνω ατόμου...Καμιά φορά το ότι προσπαθούμε για το καλύτερο για εμάς, δεν χρειάζεται δικαιολογίες...ακόμα κι αν ακουστεί σκληρό στον άλλον...
Και εκεί παίζει ρόλο το πόσο ειλικρινείς είμαστε με τον Εαυτό μας. Χωρίς αυτήν την ιδιότητα, δεν πάμε παρά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, και όχι στο πνευματικό γίγνεσθαι...Η ανάπτυξή μας προσπαθεί να γίνει οριζόντια, αλλά αυτό μας φέρνει ολοένα και πιο κοντά στην "σταύρωση", δηλαδή στον πόνο, και αυτό δεν έχει να κάνει με την συγχρονικότητα, αλλά με την γνώση μας για εμάς και τα πεδία μας.
΄Οσο για τον όρκο, είναι μια σημαντική οριοθέτησή μας απέναντι στους Νόμους του Σύμπαντος, αν σκεφτούμε ότι ο Λόγος έχει δύναμη, όταν αφορά τον θείο Εαυτό μας.
Το δυσάρεστο είναι όμως, ότι δεν αφορά μόνο εμάς, καρμικά, αλλά και τον άλλον άνθρωπο, πάνω στον οποίον δίνονται οι όρκοι, τον οποίον "δεσμεύουμε" καταλυτικά...
Περισσότερα θα σας γράψω αργότερα, ίσως βάζοντας και ένα απόσπασμα από το 2ο βιβλίο μου, το οποίο πραγματεύεται και τον όρκο, σαν κινητοποίηση μιας δυναμικής συμπαντικής λειτουργίας που πάει πέρα από τον χρόνο...
