Τασούλη μου γλυκιέ, πάρε κι από εμένα πολλές αγκαλίτσες
Θα σου θυμίσω το εξής...
Η εξέλιξη στον δρόμο, είναι κάτι που στον "μαθητή" δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό με μιάς. ΄Εχει πολλά θέματα να ξεκαθαρίσει και ο χρόνος του φαίνεται ότι περνάει αργά και χωρίς ιδιαίτερη ανάπτυξη.
Ο ίδιος, βέβαια, δεν είναι σε θέση να διακρίνει, αρχικά, το όφελος και αποθαρρύνεται...
Είναι αυτό που έχω συναντήσει συχνά πυκνά, στους ανθρώπους που ασχολούνται με το ρέικι, με αποτέλεσμα να τα παρατάνε, μόλις περάσουν οι 21 ημέρες!!
΄Ομως η δομή του ανθρώπου είναι ένα "μυστήριο", δεδομένου ότι δεν είναι εντελώς συνειδητός στην φυσική του ζωή, αλλά ελέγχεται από την συνηθισμένη "λογική"...
Χρειάζεται επιμονή, προσπάθεια, αφοσίωση και κυρίως υπομονή.
Δεν είναι εύκολη η προσέγγιση βαθύτερων πεδίων του εαυτού του και η κατανόηση αυξάνεται σταδιακά...
Πολλά θέματα που για έναν φυσικό άνθρωπο είναι δεδομένα, ανατρέπονται, πολλές σκέψεις που για έναν φυσικό νου είναι συνήθεια, μεταβάλλονται, πολλά συναισθήματα που για μία φυσική καρδιά φέρνουν αρρυθμία και άγχος ασυνείδητα, γίνονται συνειδητά...
Οι πρώτοι "καθαρισμοί" αποθαρρύνουν τον άνθρωπο να συνεχίσει τις προσπάθειες.
Του φταίνε όλα, ο δάσκαλος δεν είναι καλός, τα παιδιά ξυπνάνε νωρίς και δεν του αφήνουν χώρο, οι υποχρεώσεις είναι πολλές, η ζωή είναι δύσκολη...΄Ενα σωρό δικαιολογίες για να σταματήσουν την εργασία τους, γιατί μερικές φορές είναι επίπονη...
Αναζητούν συνεχώς νέους δρόμους, νέους δασκάλους, νέα συστήματα, νέα σεμινάρια, ελπίζοντας να έχουν απ' έξω, όση βοήθεια χρειάζονται για να ανιχνεύσουν τον εαυτό τους.
Μα όπως καταλαβαίνεις, το πρόβλημα δεν είναι εξωτερικό, δεν είναι το περιβάλλον τους εκείνο που τους απομακρύνει από την βαθιά κατανόηση του εαυτού τους και της δομής τους.
Καμία αλήθεια δεν μπορεί να μεταβιβάσει ένας "δάσκαλος"...Αυτό που μπορεί να κάνει είναι μόνο να ενθαρρύνει τον άνθρωπο να εργαστεί πιο βαθιά και με περισσότερη υπομονή για τα αποτελέσματα...
Σ' αυτήν την προσπάθεια, η θέληση του "μαθητή" είναι το κυριότερο αίσθημα. Το θάρρος να αντικρύσει κανείς τον εαυτό του και η δύναμη να αναγνωρίσει ποιός είναι και ποιός έγινε, σταματά στην δειλία και την απογοήτευση...
Το θέμα βέβαια με την προσπάθεια του κάθε ανθρώπου να προσεγγίσει τον εαυτό του, είναι να μείνει σταθερός στον εαυτό του και να μην επιτρέψει στην απογοήτευση να γίνει επίκριση, ούτε για τον εαυτό του, μα ούτε για τους άλλους.
΄Ετσι έχει περάσει ένα δύσκολο στάδιο προσαρμογής στην "μαθητεία" του! Συνήθως οι άνθρωποι επικρίνουν τους άλλους και αναζητούν συνεχώς άλλες μεθόδους για να αναπτυχθούν.
Μα, δυστυχώς, η εμπειρία μου λέει ότι σε όποιους "μεθόδους" και να καταφύγουν, αν δεν έχουν το θάρρος να δουν τον εαυτό του και τα συναισθήματά που τους ελέγχουν ασυνείδητα, κάνουν κύκλους πάνω από το ίδιο πηγάδι του φόβου τους για την ζωή...
Γι' αυτο συνιστώ επιμονη, υπομονή και αφοσίωση. Κλείνοντας την πόρτα στην προσδοκια, ανοιγουμε την πόρτα στην ελευθερία.
Μετά ανοίγει ο δρόμος για το Φως της θεότητας...
Η πλάνη των επιτευγμάτων, τότε μονο μπορεί να αποφευχθεί όταν μπορούμε με ειλικρίνεια να απαντήσουμε στο ερώτημα "τι αναζητάω"?
