Ο έρωτας στη ζωή μας

[Δωρουλα]

ολος αυτος ο εκχυδαϊσμός μιας ενωσης που αντι να ανελίξουμε , την κατεβάσαμε και βυθίσαμε στην ομίχλη των δικών μας προκαταλλήψεων...της δική μας αδυναμίας να χαρίσουμε ..

Αυτό το βύθισμα στην ομίχλη μας, θα φέρει την ανάδυση στο φως!!

[Vasoula]

γι' αυτόν τον έρωτα που περιγράφεις Ελένη, η ψυχή προετοιμάζεται κατά την κάθοδό της...Δεν προκύπτει σε κανένα άλλο πεδίο, εκτός από το φυσικό!

Κρίμα που τον περιφρουρήσαμε στην κοινωνική ανταλλαγή, την επιβεβαίωση και στην διαίωνιση του είδους...

Δωρούλα πολλοί άνθρωποι δεν μπορουν να βγουν από την σαρκική ομίχλη τους...Πεθαίνουν χωρίς να έχουν βιώσει τον έρωτα της ψυχής...Γιατί είναι αδύναμοι να μοιραστούν την ουσία τους!

[Ellaki]

Κατα βαθος ζηταμε να ενωθούμε με την θεότητα και γι αυτο τον σκοπό ψάχνουμε εκεινη την δόνηση που θα μας ελξει προς τα επάνω.

Δύσκολα τα πράγματα με το αρσενικό 8)

[galazia_sfaira]

Κατα βαθος ζηταμε να ενωθούμε με την θεότητα και γι αυτο τον σκοπό ψάχνουμε εκεινη την δόνηση που θα μας ελξει προς τα επάνω.

Νομίζω ότι κατα βάθος ζητάμε να ενωθούμε με τη θεότητα....ΜΕΣΑ ΜΑΣ ,ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΟΤΗΤΑ.Προβαλουμ εοπως και σε καθε τι το τελειο το υπερβατικο το αιώνιο στον αλλον γιατί αρνουμαστε να δεχθουμε την τελειότητα μεσα μας,την υπερβαση μεσα μας,την αιωνιότητα μεσα μας!!

[Vasoula]

Κατα βαθος ζηταμε να ενωθούμε με την θεότητα και γι αυτο τον σκοπό ψάχνουμε εκεινη την δόνηση που θα μας ελξει προς τα επάνω.

Δύσκολα τα πράγματα με το αρσενικό 8)

Ελλάκι....μην ξεχνάς ποιός "κινειται" εντός του...

Μην ξεχνάς τον δρόμο της θηλυκής ενέργειας, τον σκοπό...

Δεν φταίνε πάντα οι άντρες, για το ότι εμείς χάσαμε τον σκοπό μας...

΄Εχω κουραστεί να ακούω νέες κοπέλες να κυνηγάνε το "βιολογικό τους ρολόι", να τεκνοποιήσουν...

Αυτός είναι ο σκοπός μας εντέλει?

Ξεχάσαμε την ψυχή μας, στον δρόμο της κοινωνικοποίησής μας...
Γίναμε τα "αντράκια" της ζωής μας...

Μεγάλη επιτυχία..!!!

[Ellaki]

Γίναμε τα "αντράκια" της ζωής μας...

έτσι είναι .......... γι' αυτό γράφω με το αρσενικό και όχι με τους άντρες

[Δωρουλα]

Δωρούλα πολλοί άνθρωποι δεν μπορουν να βγουν από την σαρκική ομίχλη τους...Πεθαίνουν χωρίς να έχουν βιώσει τον έρωτα της ψυχής...Γιατί είναι αδύναμοι να μοιραστούν την ουσία τους!

έτσι είναι Βάσω!!!

[Madraoulas]

Η βασιλοπουλα η νεραιδα και το βασιλοπουλο του παραμυθιου που αναζηταμε σ αυτη τη ζωη στην πραγματικοτητα βρισκονται ΜΕΣΑ ΜΑΣ.
Οταν το νιωσουμε...οταν μας γινει αληθεια αυτο, συνειδητα...τοτε θα προσελκυσουμε και το αντιστοιχο του αλλου φυλου μ επιγνωση πλεον και η ενωση θα ειναι ΑΠΛΑ ΜΑΓΙΚΗ γιατι θα ειναι πλεον ΑΛΗΘΙΝΗ.

Διαφορετικα η ευτυχια μας θα εξαρταται παντα απο τις διαθεσεις του βασιλοπουλου και της βασιλοπουλας, αφου θα τους εχουμε θεοποιησει, αλλα ξεχναμε οτι και αυτοι ειναι ανθρωποι..

Αρα η ευτυχια μας, μεσω της θεοτητας, ειναι μεσα μας και οχι εξω απο εμας εφ οσον γνωρισουμε τον εαυτο μας

[VasilisM]

Εγώ θα ρωτήσω το εξής. Μπορεί τελικά κάποιος να είναι απόλυτα ευτυχισμένος μόνος του; Αν ναι, μήπως τελικά αυτός που αποζητά την ευτυχία στον άλλον αρνείται τον ίδιο του τον εαυτό, ή φοβάται να τον αποδεχθεί, και ψάχνει το ιδανικό σε κάποιον άλλο; Τελικά είναι απαραίτητη προϋπόθεση να βρούμε τον/την τέλεια σύντροφο, για να είμαστε ευτυχής;

[Δωρουλα]

Τελικά είναι απαραίτητη προϋπόθεση να βρούμε τον/την τέλεια σύντροφο, για να είμαστε ευτυχής;

Βασίλη μου αυτό αναφέρουμε και παραπάνω τέλειος/τέλεια σύντροφος έτσι όπως έχει οριστεί μέσα απο κοινωνικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν υπάρχει!!είμαστε εμέις τέλειοι για να προσεγγίσουμε κάτι αντίστοιχο???είναι το δεδομένο της εξέλιξής μας η τελειώτητα απο την άλλη???

ένας ερωτικός σύντροφος έρχεται στη ζωή μας για να γίνει η αφορμή να εξελιχθούμε.Θεωρώ ότι η συμπόρευση, έτσι όπως το έχω νιώσει εγώ, είναι επιταχυντής εξέλιξης όταν υπάρχει συνείδηση, συγκριτικά με το να είναι κάποιος μόνος του απο φόβο .

[Vasoula]

Εγώ θα ρωτήσω το εξής. Μπορεί τελικά κάποιος να είναι απόλυτα ευτυχισμένος μόνος του

πως εννοείς το "μόνος" και πως εννοείς το "ευτυχισμένος", Βασίλη μου?

Το "ευτυχισμένος" περιέχει κάποιους όρους προσωπικούς.

Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους να οριοθετήσουν τις ανάγκες τους, λίγοι, πολύ λίγοι θα ξέρουν με συνέπεια να τις εκφράσουν...

Γνωρίζουμε αόριστα τι θέλουμε, και όταν αυτό που θέλουμε το έχουμε τελικά, είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί θέλαμε και κάτι άλλο ακόμα, το οποίο μάλλον δεν το γνωρίζαμε εκ των προτέρων...

Κάποιος εντελώς υλιστής θα έλεγε ότι για να είμαι ευτυχισμένος, θέλω να είμαι υγιής, να έχω μια καλή γυναίκα και δύο αξιολάτρευτα παιδιά και ένα ικανοποιητικό εισόδημα...
Δεν τον ενδιαφέρει να δημιουργήσει τις εσωτερικές προϋποθέσεις γι' αυτό, όλα είναι αυτονόητα...

Κάποιος άλλος που ολοκληρώνεται στον φυσικο, συναισθηματικό, νοητικό και πνευματικό του δρόμο, θα πρόσθετε ότι για να είναι ευτυχισμένος, εκτός από τα παραπάνω, θα χρειαζόταν και ψυχική επαφή, ουσιαστικότερη επικοινωνία με τον σύντροφό του, κάτι που ο πρώτος ούτε καν είχε σκεφτεί...

Σκέψου τώρα οι δύο αυτοί άνθρωποι να έρθουν σε σχέση...

Ενώ οι εξωτερικές συνθήκες μπορεί να είναι ίδιες και για τους δύο, κανείς από τους δύο δεν θα είναι ευτυχισμένος, γιατι δεν θα μπορούν να επικοινωνούν σε όλα τους τα επίπεδα...

Αρχίζουν λοιπόν οι εκπτώσεις των αναγκών, για να μην "χαλάσουν" την επιφάνεια...αφού το βάθος δεν το γνωρίζουν και δεν μπορούν να το μοιραστούν.

Μόνοι τους δεν είναι στην ουσία? Αφού τελικά ούτε ευτυχισμένοι είναι, ούτε μαζί είναι...

Αν τώρα οι ίδιοι άνθρωποι νιώσουν ασφαλείς μέσα στον εαυτό τους, ο καθένας από τον δικό του δρόμο και φροντίσουν να αναπτυχθούν ο καθένας στο βαθμό που μπορεί με συνέπεια και σεβασμό στον εαυτό του, τότε ο ένας θα κατανοησει τις ανάγκες του άλλου και θα τον αφήσει ελεύθερο να τις εκπληρώσει, τροφοδοτώντας την σχέση με αγάπη και φροντίδα.

΄Οταν τελειώσουν οι αντιστάσεις μέσα στην σχέση, τότε ο καθένας αναπτύσσεται μόνος του μεν, αλλά συμπορευόμενος και αυτό έχει αξία... ΄Οταν δεν χρειάζεται ο ένας τον άλλον για να συμπληρώνει τα κενά του, σαν απαραίτητη προϋπόθεση αρμονίας, αλλά αποδέχεται ο καθένας τα δικά του κενά, σαν εσωτερική διαδρομή και αποδίδει στον άλλον την ευκαιρία να βρει τις δικές του ισορροπίες, τότε η σχέση αναπτύσσεται...

Σημασία έχει να μην γίνονται άνευ όρων υποχωρήσεις, αλλά να διευθετούνται τα θέματα με κατανόηση και αυτό συμβαίνει μόνο όταν οι άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στην ζωή τους...

Αλλιώς δεν τους χωράει ο τόπος! Ούτε καν η σχέση με τα παιδιά τους...

[VasilisM]

Και ενώ ξέρουν μέσα τους ότι δεν είναι ευτυχισμένοι, αρνούνται να το παραδεχτούν, γιατί μόνο στην σκέψη ότι παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, έχουν μια καλή εργασία, και δεν είναι τελικά ευτυχισμένοι, νιώθουν φόβο,φόβο κυρίως στο να αντικρίσουν τι πραγματικά τους συμβαίνει, και εκεί είναι που υπάρχει το ισχυρότατο κοινωνικό πρότυπο της οικογένειας..

Έτσι έχουν τα πράγματα Βάσω όπως τα γράφεις, και αυτό το βλέπω σε πολλές οικογένειες, αλλά και στην δική μου..
Οπότε τελικά εμείς ορίζουμε το ιδανικό, αλλά και την αναγκαιότητα για συντροφιά με έναν άνθρωπο πάλι εμείς την ορίζουμε.. και δεν είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς αυτό.

Κάποιος εντελώς υλιστής θα έλεγε ότι για να είμαι ευτυχισμένος, θέλω να είμαι υγιής, να έχω μια καλή γυναίκα και δύο αξιολάτρευτα παιδιά και ένα ικανοποιητικό εισόδημα...
Δεν τον ενδιαφέρει να δημιουργήσει τις εσωτερικές προϋποθέσεις γι' αυτό, όλα είναι αυτονόητα...

Αυτές οι προτάσεις μου θύμισαν την σχέση των παππούδων μου έντονα.. δύο άγνωστοι άνθρωποι μέσα στο ίδιο σπίτι 50 χρόνια..:shock:
Τελικά η άγνοια σε προικίζει με υπομονή.. 50 χρόνια.. πωωωω χωρίς καμία επικοινωνία πέραν της λεκτικής.. καλύτερα στην μοναξιά που λένε.. :roll:

[Ellaki]

Αν τώρα οι ίδιοι άνθρωποι νιώσουν ασφαλείς μέσα στον εαυτό τους, ο καθένας από τον δικό του δρόμο και φροντίσουν να αναπτυχθούν ο καθένας στο βαθμό που μπορεί με συνέπεια και σεβασμό στον εαυτό του, τότε ο ένας θα κατανοησει τις ανάγκες του άλλου και θα τον αφήσει ελεύθερο να τις εκπληρώσει, τροφοδοτώντας την σχέση με αγάπη και φροντίδα.

το μαγικό κλειδί των σχέσεων

[angela_al]

Αυτές οι προτάσεις μου θύμισαν την σχέση των παππούδων μου έντονα.. δύο άγνωστοι άνθρωποι μέσα στο ίδιο σπίτι 50 χρόνια..
Τελικά η άγνοια σε προικίζει με υπομονή.. 50 χρόνια.. πωωωω χωρίς καμία επικοινωνία πέραν της λεκτικής.. καλύτερα στην μοναξιά που λένε..

Μου ρθε στο μυαλό μια φοβερή ατάκα, που είχα διαβάσει πολύ παλιά (ίσως στο Να ζεις να Αγαπάς και να Μαθαίνεις, του Μπουσκάγια, δεν είμαι καθόλου σίγουρη όμως).

Το ηλικιωμένο ζευγάρι είναι τσακωμένο χρόνια κι ο άντρας έχει "ορκιστεί" σιωπή για να την ...τιμωρήσει.
Η καημένη η γιαγιούλα υπομένει τα χούγια του...
Κάποια στιγμή που... μάλλον ξεστραβώνεται για λίγο, την παρατηρεί να τον φροντίζει χωρίς παράπονο και λέει στον πάστορα περιγράφοντας τα "συναισθήματά" του:

"Είναι στιγμές που σαν τη βλέπω να με φροντίζει αδιαμαρτύρητα, ίσα που βαστιέμαι να μην της μιλήσω!"

[Danielli]

Κρατησου Πάππου!! Για έναν όρκο σιωπής ζούμε!!!