ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ...και οποιος αντεξει!

[ELLI]

Ευχαριστώώώώ

[margaritarenia]

[zefira]

Ο φόβος για την ζωή, που εμφανίζεται με την μορφή διαφόρων φοβιών, είναι ουσιαστικά η αποχή από τον Εαυτό μας, αφού δεν μπορούμε να τον αγαπήσουμε αγνά και αυθεντικά και δεν τον εμπιστευόμαστε.

[Επισκέπτης]

Η ζωη μας ....απο την
Βάσω



Είναι μοναχικός ο δρόμος μας προς τον θεό!
και απλή η ζωή μας εδώ, με αυτόν!

Οι δυσκολίες έρχονται από τον αποχωρισμό! Είναι οδυνηρό να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τον νου σου μόνο!

Είναι ασήκωτο το βάρος του!
Δεν έχει την ελαφρότητα του πνεύματος, την ευαισθησία της ψυχής μας!
Είναι σκληρός και αδυσώπητος, δεν αφήνει ίχνος αγάπης μέσα μας...

΄Ολα τα αξιολογεί και τα κρίνει, φοβάται ουσιαστικά να ζήσει μια ζωή χωρίς να γνωρίζει που ανήκει, δημιουργεί εστίες εξάρτησης, γιατί δεν μπορεί να αντέξει την μοναξιά του...

Είναι λυπηρό να βιώνεις μόνο τον νου σου! Και προσπαθείς να αγαπήσεις κάποιους άλλους, γιατί δεν τον αντέχεις...
Θέλεις να μοιραστείς τις σκέψεις σου για την ζωή, να μοιραστείς τον νου σου, ενώ δεν είσαι έτοιμος να μοιραστείς τίποτα, γιατί δεν ξέρεις τι έχεις να μοιραστείς...

Είναι απλή η ζωή μας, όταν όλο το είναι μας ευλογεί την ύπαρξή μας...
Γιατί τότε γνωρίζουμε τι έχουμε να μοιραστούμε, γνωρίζουμε πως να αγαπάμε και πως να υμνούμε την ζωή μας!

΄Ενας ύμνος είναι η ζωή μας...ένας ύμνος στην αιωνιότητα!
Και εκεί ανήκουμε σε όλους, γιατί όλοι είναι μέσα μας...
Οι τύχες μας εδώ διαφοροποιούνται από το βάθος μας...

΄Οσο πιο επιφανειακά συμπεριφερόμαστε στην ζωή μας εδώ, τόσο πιο επιφανειακές είναι και οι ρίζες μας...Ξεριζώνουμε την ψυχή μας, γιατί δεν γνωρίζουμε το βάθος που μπορούμε να πάμε...Και αυτό είναι ο καθημερινός μας "θάνατος"...

Υποφέρουμε, αγωνιούμε, γιατί ο νους μας αυτό έμαθε και αυτό μας επιτρέπει να κάνουμε...Να πεθαίνουμε κάθε μέρα, χωρίς να το παίρνουμε είδηση...

Είναι απλή η ζωή μας με τον θεό...Γιατί έχει ουσία! Αλλιώς η μοναξιά θα μας κάνει καθημερινά να ελπίζουμε και εδώ δεν ήρθαμε να ζήσουμε με ελπίδα, αλλά με αγάπη...

Αυτή είναι η δυναμική του θεού...Αυτή είναι η δυναμική της αγάπης!

Ευλογία, για ότι μικρό ή μεγάλο δημιουργήσαμε...Αγάπη για ότι ανήκει στην καρδιά μας...Γιατί μέσα εκεί χωράνε όλα και όλοι!
΄Ετσι απλά, όπως απλή είναι και η ζωή μας εδώ...

Ο δρόμος για τον θεό είναι ο απλούστερος! Εμείς τον κρύψαμε όμως, γιατί το απλό δεν το θεωρούμε θεϊκό...Και η αγάπη δεν είναι απλή, γιατί δεν την αντέχει ο νους μας! Δεν αντέχει ο νους μας τον θεό, γιατί φοβάται το "βάρος" και το "βάθος" του!

Ο δρόμος του θεού είναι ο δρόμος της αλήθειας και της απλότητας! Και εμείς μάθαμε στο ψέμα και στο πολύπλοκο!

ΕΙΜΑΣΤΕ δημιουργοί του Δημιουργού...Το θυμόσαστε άραγε?

[CHRYSSOULA]

To παραπάνω με ενέπνευσε ....φύσηξε ένα αεράκι γύρω μου και ένοιωσα την πνοή Του.... συνεχίζω λοιπόν...

Ο Δρόμος του Θεού είναι απλός... όχι απλοικός.... γιατί τα περικλείει όλα... Είναι ομορφιά που σε εξυψώνει και τότε μπορείς να αντιλήφθείς το βάθος Του ...Δεν φοβάσαι να τον αντικρύσεις γιατι είναι ο εαυτός που έχει αγγίξει την Ουσία του ...Αυτήν την Ουσία όμως την νοιώθεις, την γεύεσαι καθημερινά και δεν την περιορίζεις...
Η ελευθερία σε λυτρώνει γιατί δεν είσαι πια δέσμιος καμιάς αυταπάτης...καμιά επιθυμία δεν είναι ικανή να σε σταματήσει από το να εκφράζεις το πάθος που σε ωθεί σε άλλες υψηλότερες δονητικές συχνότητες που σε φέρνουν όλο και πιο κοντά στο μεγαλείο του Δημιουργού...
Ο δημιουργός είναι η εστία, μέσα από την οποία ξεχύνεται η φωτιά όχι για να κάψει αλλά για να λιώσει όλο τον πάγο που έχουμε
εγκλωβίσει στην καρδιά, για να κάμψει όλες τις αντιστάσεις του Νου που νοιώθει φιμωμένος και ανίσχυρος σε αυτή την μάχη..
Ο Νους που ένοιωθε παντοδύναμος και αφέντης όλων των καταστάσεων.....μπροστά στην δύναμη και θέληση που εκπορεύεται από την Διάνοια δηλώνει απλά υπηρέτης στο Θέλημα Του που συνταυτίζεται πια με την δική σου θέληση.....

[margaritarenia]

Καλως την !

[Fotinoula]

Χρυσούλα

[Επισκέπτης]

Ζω επί του πρακτικού...
απο τη Βασω μας



Αυτό σημαίνει ότι έχω ενεργοποιήσει την λογική μου! Μόνο με αυτήν μπορώ να φέρω τις επιγνώσεις στην ζωή μου, ώστε να μην με "χειρίζεται" η συναισθηματική λογική από το υποσυνείδητο.

΄Οταν απομυθοποιείς τους υποτιθέμενους κινδύνους, όχι γιατί δεν μπορούν να συμβούν, αλλά δεν θα συμβούν γιατί ο άλλος είναι ατελής, τότε θα έχεις και τις επιγνώσεις για την δήθεν τελειότητα και τον χειρισμό που επιτρέπεις στον φόβο σου...

Στην προκειμένη ζεις συνειδητά, μόνο όταν η λογικη σου συνεργάζεται με την νόηση και εναρμονίζεται με το συναίσθημα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης...

Είναι μαρτύριο η ζωή, όταν νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο, αλλά από μόνη σου τον έχεις αφήσει στην μοίρα...

Είναι μαρτύριο να νομίζεις ότι θα πεθάνεις, όταν αφήνεσαι να πεθαίνεις καθημερινά μέσα στον φόβο...

Η λογική μας μάς ξεχωρίζει από τα ζώα...Το συναίσθημα όμως είναι ακριβώς το ίδιο. Δηλαδή ένα ζώο φοβάται και επιτίθεται, ένας άνθρωπος κάνει το ίδιο...

Οι κώδικες της ζωής μας έχουν λογική συνέπεια και επιλογές, και τότε μόνο υπάρχει η εσωτερική κατανόηση του Εαυτού μας που αναπτύσσεται με βάση την ουσία του και όχι το συναίσθημά του!

[ksan8oula]

Είναι μαρτύριο η ζωή, όταν νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο, αλλά από μόνη σου τον έχεις αφήσει στην μοίρα...

Είναι μαρτύριο να νομίζεις ότι θα πεθάνεις, όταν αφήνεσαι να πεθαίνεις καθημερινά μέσα στον φόβο...

Ας τελειώσει λοιπόν αυτό το μαρτύριο...Δε μου ταιριαζει το σημείο μηδέν...

[Δωρουλα]

Αυτό σημαίνει ότι έχω ενεργοποιήσει την λογική μου! Μόνο με αυτήν μπορώ να φέρω τις επιγνώσεις στην ζωή μου, ώστε να μην με "χειρίζεται" η συναισθηματική λογική από το υποσυνείδητο.

΄Οταν απομυθοποιείς τους υποτιθέμενους κινδύνους, όχι γιατί δεν μπορούν να συμβούν, αλλά δεν θα συμβούν γιατί ο άλλος είναι ατελής, τότε θα έχεις και τις επιγνώσεις για την δήθεν τελειότητα και τον χειρισμό που επιτρέπεις στον φόβο σου...

Στην προκειμένη ζεις συνειδητά, μόνο όταν η λογικη σου συνεργάζεται με την νόηση και εναρμονίζεται με το συναίσθημα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης...

[Giota2103]

Ζω επί του πρακτικού...
απο τη Βασω μας



Αυτό σημαίνει ότι έχω ενεργοποιήσει την λογική μου! Μόνο με αυτήν μπορώ να φέρω τις επιγνώσεις στην ζωή μου, ώστε να μην με "χειρίζεται" η συναισθηματική λογική από το υποσυνείδητο.

΄Οταν απομυθοποιείς τους υποτιθέμενους κινδύνους, όχι γιατί δεν μπορούν να συμβούν, αλλά δεν θα συμβούν γιατί ο άλλος είναι ατελής, τότε θα έχεις και τις επιγνώσεις για την δήθεν τελειότητα και τον χειρισμό που επιτρέπεις στον φόβο σου...

Στην προκειμένη ζεις συνειδητά, μόνο όταν η λογικη σου συνεργάζεται με την νόηση και εναρμονίζεται με το συναίσθημα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης...

Είναι μαρτύριο η ζωή, όταν νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο, αλλά από μόνη σου τον έχεις αφήσει στην μοίρα...

Είναι μαρτύριο να νομίζεις ότι θα πεθάνεις, όταν αφήνεσαι να πεθαίνεις καθημερινά μέσα στον φόβο...


Οι κώδικες της ζωής μας έχουν λογική συνέπεια και επιλογές, και τότε μόνο υπάρχει η εσωτερική κατανόηση του Εαυτού μας που αναπτύσσεται με βάση την ουσία του και όχι το συναίσθημά του!

Θεέ μου γιατί μου φαίνονται βουνό που δεν μπορώ να το ανέβω όλα
αυτά??
φόβος?

[Επισκέπτης]

Διαπίστωσα στην πορεία μου πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις στους ανθρώπους για την αγάπη.
Θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο να μιλήσεις για τον φόβο.
Αν εξηγήσουμε τι είναι φόβος, ίσως μπορέσουμε να φέρουμε την ποιότητα της αγάπης στην ζωή μας.

Ας δουμε λοιπόν τι είναι φόβος…

• Είναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι την ανάγκη να είσαι μαζί με κάποιον ή κάποιους, γιατί δεν αντέχεις την μοναξιά?
  Είναι αυτό που σε κάνει να επιλέγεις χωρίς «ψυχή», γιατί έτσι θεωρείς ότι θα είσαι αποδεκτός από το περιβάλλον σου?
  Είναι αυτό που σε κάνει να βολεύεσαι?
  Είναι αυτό που σε κάνει να παίρνεις τον «εύκολο» δρόμο?
  Είναι αυτό που σε κάνει να κλείνεις τα μάτία σου στην ζωή?
  Είναι αυτό που σε κάνει να προσαρμόζεσαι στην μετριότήτα?
  Είναι αυτό ΄που σε κάνει να μην διακινδυνεύεις?
  Είναι αυτό που σε κάνει να ονειρεύεσαι με την λογική?
  Είναι αυτό που σε κάνει να αρνείσαι το «αόρατο»?
  Είναι αυτό που σε απομακρύνει από τους ανθρώπους?
  Είναι αυτό που σε απομακρύνει από τον Εαυτό σου?
  Είναι αυτό που σε κάνει να θεωρείς τον Θεό κάτι άγνωστο?
  Είναι αυτό που σε κάνει να υποτάσσεσαι στην θρησκεία?
  Είναι αυτό που σε κάνει να μην επαναστατείς?
  Είναι αυτό που σε κάνει να προσαρμόζεσαι?
  Είναι αυτό που σε κάνει να ανέχεσαι?
  Είναι αυτό που σε κάνει να νομίζέις ότι αγαπάς…τελικά?

Πόσο αληθινοί είμαστε με τον Εαυτό μας? Φοβόμαστε την ζωή, μα ακόμα και εκεί του λέμε ψέματα, ότι τάχα φοβόμαστε τον θάνατο!
Την ζωή όμως?
Επιλέγουμε την ασφαλέστερη οδό για την ζωή μας, αυτήν την οδό που την βρήκαμε έτοιμη, στρωμένη με «άσφαλτο» από άλλους. Και όταν βρεθούμε σε έναν χωματόδρομο, φοβόμαστε να τον διαβούμε και αλλάζουμε δρόμο. ΄Ετσι δεν διακινδυνεύουμε…αλλά χάνουμε τις ευκαιρίες!
Τι ευκαιρίες μπορεί να έχει ένας «χωματόδρομος»?
Μα την ευκαιρία της αποκλειστικά δικής μας επιλογής…και εντέλει και της ευτυχίας να γνωρίσουμε έναν δικό μας «δρόμο», και ας είναι και χωματόδρομος!!

[ΧΡΥΣΑ]

και αν σε πιάσει ταχυπαλμία τι θα γίνει?

φοβάσαι και να κλάψεις Μαράκι?

την ώρα που σε πιάνει η κρίση, σκέψου ότι

ΕΣΥ είσαι πιο δυνατή από τον νου σου, που την δημιουργεί...

Προκάλεσέ τον επιτέλους!!!

Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ειναι "θρασύδειλος"...
΄Οταν καταλάβει ότι δεν μπορεί πια να σε ελέγχει, θα χαλαρώσει και θα σ' αφησει ησυχη...

Χωρίς "μάχη" Μαράκι δεν κινείται η ζωή...
Κάνε την τουλάχιστον έξω από εσένα...Για να μπορέσεις μέσα σου να έχεις αγάπη...

[Επισκέπτης]

Χαρίσματα και ατραπος απο την
Βάσω



Στην αρχή του δρόμου δεν μπορεις να επικεντρωνεσαι μονο στα χαρίσματα ...


Δεν μπορείς να επικεντρώνεσαι στα χαρίσματα των ανθρώπων, γιατί αυτό δεν γίνεται με γνώση, αλλά με υποβολή...και ναι, είναι πολυ επικίνδυνο!


΄Ομως προχωρώντας, αναπτύσσεται η διάκριση. ΄Αλλο είναι να γνωρίζω και να νιώθω τις ανθρώπινες αδυναμίες και να τις κατανοώ σαν δίκές μου, και άλλο είναι να αναγνωρίζω μόνο τα χαρίσματα των ανθρώπων, χωρίς να έχω διακρίνει τα δικά μου...

Στην πρώτη περίπτωση, έχω ερευνήσει αρκετά το βάθος μου και αναπτύσσομαι προς τον Εαυτό μου. ΄Εχω αναγνωρίσει και υπερβεί τα δικά μου εμπόδια και τις δικές μου μικρότητες, προτού σκεφτώ καν να αναγνωρίσω και να κατανοήσω τις μικρότητες των άλλων...
Κυρίως έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου και τις εμπειρίες μου, που δημιούργησαν μια δυσάρεστη κατάσταση μέσα μου, προτού εκφράσω αλήθεια για τις εμπειρίες και τα καταπιεσμένα συναισθήματα των άλλων...

Για να έχω αναπτύξει την διάκριση, χρειάζεται να έχω ανακαλύψει τον Εαυτό μου, στο μέτρο που μπορώ να εμπιστευθώ την πνευματική μου κρίση, αλλιώς θα σιωπήσω...Γιατί ότι εκφράσω δεν θα είναι κρίση, αλλά κριτική...

Πολλοί άνθρωποι έχουν σύγχυση μεταξύ αυτών των δύο...

Στην δεύτερη περίπτωση, δηλαδή να επικεντρώνομαι μόνο στα χαρίσματα των ανθρώπων, χωρίς να έχω ερευνήσει το βαθύτερο δικό μου επίπεδο, θα απογοητεύομαι ασυνείδητα, χωρίς να μπορώ να βρω τις αιτίες αυτής της απογοήτευσης. Θα εμπλέκομαι με τα συναισθήματά μου και θα νιώθω ενοχές για αυτό που νιώθω και έρχεται σε αντίθεση με αυτό που αισθάνομαι...
Δεν θα μπορώ να αναπτύξω την αντικειμενική αντίληψη, αφού μέσα μου θα έχω διχασμό, έτσι η κρίση μου θα είναι υποκειμενική και θα εκφράζεται σαν κριτική, ακόμα και προς τον εαυτό μου...

Στην εσωτερική εργασία παραμένουμε συνειδητά στην υποκειμενική μας αντίληψη και ερευνούμε τα συναισθήματα μας, τις αιτίες τους, τις εμπειρίες μας, επιτρέποντας στο Πνεύμα μας να μας εμπνεύσει τα πνευματικά ιδεώδη μέσα από το νοητικό μας πεδίο, ώστε να μην στήνουμε τον εαυτό μας στον τοίχο, αλλά να τον αγκαλιάζουμε με αγάπη.

Δυστυχώς τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι έχουν δύο επιλογές...ή να μην αντιληφθούν τις δυσάρεστες καταστάσεις που έχουν δημιουργήσει στον εαυτό τους, ή να τις αναγνωρίσουν και να τον κρίνουν αυστηρά, αυτο-μαστιγωνόμενοι...

Ούτε η μία, ούτε η άλλη επιλογή είναι το ζητούμενο της εσωτερικής μας εργασίας, γιατί καμία από τις δύο δεν φέρνει επιγνώσεις...
Καμία από τις δύο επιλογές δεν στηρίζεται στην κατανόηση, έτσι μοιραία η κριτική γίνεται τρόπος έκφρασης της υποκειμενικής αντίληψης που έχουμε για τον εαυτό μας!

Για να κατανοήσουμε την οδύνη, αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα που καλύπτει όλόκληρη την ανθρωπότητα, χρειάζεται να έχουμε αναγνωρίσει την δική μας οδύνη και να την έχουμε "θεραπεύσει"...Ο σκοπός μας είναι η "θεραπεία" μας, γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό (για μένα) το ρέικι και η εργασία μας με την πνευματική ενέργεια, χωρίς να υποτιμώ βέβαια άλλα πνευματικά εργαλεία...

΄Οταν οι σκέψεις μας δεν είναι επικριτικές για τους άλλους, δεν δημιουργούμε και τις δυσάρεστες σκεπτομορφές, που επηρεάζουν ασυνείδητα το περιβάλλον μας.
΄Ομως για να το καταφέρουμε αυτό, χρειάζεται μια εσωτερική πειθαρχία στην εσωτερική δράση, που κινεί όλον τον "οργανισμό" μας.

Κι αυτή η εσωτερική δράση, χαρακτηρίζεται από σιωπή, ώστε να μπορούμε να ακούμε την φωνή μέσα μας που μας καθοδηγεί χωρίς να μας κρίνει...Οι επιγνώσεις που προέρχονται από τον εσωτερικό μας δάσκαλο, δεν έχουν ίχνος κριτικής ή απόρριψης, αλλά έχουν αγάπη, φροντίδα και γνώση...Και έτσι δεν υπάρχει σύγχυση με την φωνή του νου μας! Αυτός κριτικάρει συνεχώς και μας την έχει φυλαγμένη στην γωνία...και σε εμάς, μα και στους άλλους...και αυτή είναι μια ειδοποιός διαφορά για την αρχική μας αντίληψη...

Μέσα στην σιωπή, άκουσε Με!

[Επισκέπτης]

Περι συμπόνιας απο την
Βάσω





Το θρησκευτικό ασυνείδητο πρότυπο της συμπόνιας, μας αποπροσανατολίζει από την δική μας θέση για τον εαυτό μας.
Η υποχωρητική μας διάθεση, όταν ο άλλος κλαίει, μας κάνει να νιώθουμε και οι δυό χάλια, χωρίς να γνωρίζουμε τις αιτίες.
Είναι ο λόγος που πολλές φορές κρατάμε μια σχέση, είτε φιλική, είτε συντροφική, γιατί δεν αντέχουμε τον πόνο του άλλου, παρ’ όλα αυτά είμαστε σίγουροι ότι θα αντέξουμε τον δικό μας, πράγμα που πολλές φορές μας προδίδει με τον χειρότερο τρόπο.
Γι’ αυτό θεωρούμε σκληρότητα, όταν ένας άνθρωπος μας εγκαταλείπει προχωρώντας στον δρόμο του, νιώθοντας απόρριψη, χωρίς να μπορούμε να εμβαθύνουμε στις πραγματικές μας ανάγκες, που ίσως από ένα άλλο βαθύτερο επίπεδο αναζητούσαν αυτόν τον χωρισμό!

΄Όταν κάποια κατάσταση μας πιέζει και μας κάνει δυστυχισμένους, δεν είναι η προσωπικότητα που επεμβαίνει για την θεραπεία αυτής της κατάστασης, αλλά ο Εαυτός μας που αναζητά τρόπους να μας υποστηρίξει για την ολική μας ανάπτυξη.
Η επαφή μας με την ψυχή μας, μας κάνει να είμαστε συνειδητοί σ’ αυτό που συντελείται στο πρακτικό μας επίπεδο και να αναγνωρίζουμε την εκδήλωσή του, που δεν γίνεται ερήμην μας, αλλά συμμετέχουμε και εμείς ενεργά σ’ αυτήν. Αλλιώς το χαρακτηρίζουμε «μοιραίο» ή το σπρώχνουμε στην ευθύνη των άλλων, που συμμετέχουν.

Συνήθως οι άνθρωποι κλαίνε από εγωισμό, γιατί αυτό που τους συμβαίνει θα τους ξεβολέψει…Λυπάμαι που θα το πω, αλλά ακόμα και σε έναν «θάνατο», πολλοί μη συνειδητοί άνθρωποι κλαίνε «ιδιοτελώς»...
Μια κατάσταση θανάτου είναι κάθε αποχωρισμός από την συνήθεια και το βόλεμα, που αυτό οι άνθρωποι το ονομάζουν αγάπη, κρύβοντας μέσα σ’ αυτήν τους βαθύτερους φόβους τους. Γι’ αυτό και η απελπισία…

Το πρακτικό μας επίπεδο δεν είναι μια μεμονωμένη κατάσταση εκδήλωσης, αλλά μία εφαπτόμενη ολική εμπειρία που μας αναπτύσσει μέσα στην αυτοδυναμία μας!
Αν δούμε την φυσική ζωή μας σαν μεμονωμένο συμβάν, τότε η δύναμή μας γίνεται τροχοπέδη των αξιών μας και η θέλησή μας αναπτύσσεται μονομερώς και με ιδιοτέλεια.

Το να αποδεχτείς την ενσάρκωσή σου, περιέχει εκείνη την γνώση της ολικής εμπειρίας, για την οποία είσαι υπεύθυνος και ο κύριος συμμετέχων. Και αυτό εκφράζεται με εμπιστοσύνη στις συνειδητές επιλογές σου…

Δεν χρειάζεται να απομακρύνεσαι από κάθε δυσάρεστη κατάσταση… αν συνειδητά (ενεργοποιώντας τον πνευματικό σου Εαυτό) έχεις επιλέξει να μείνεις, δεν θα είναι πια δυσάρεστη, αλλά θα ανταποκρίνεται αρμονικά και στο πρακτικό σου μέρος. Και αυτό θα φανεί και επί του φυσικού, μα και επί του ψυχικού σου πεδίου (νόήση-συναίσθημα), μια και θα έχεις αντίληψη της αιτίας και όχι μόνο του αποτελέσματος…