Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

[Skapaneas]

Καλλιοπη ειλικρινα με εκπλησσεις!

Και δεν περιμενα ομολογουμενως μια τετοια αποκαλυψη ψυχης!

Σε ευχαριστω ομως για το μοιρασμα σου!


Υπαρχουν πολλα και διαφορα στο μυαλο μου, που δεν μπορω αυτη τη στιγμη και ουτε θελω να τα ταξινομησω.

Ομως θα περιμενα απο σενα μια διαφορετικη και πιο δυναμικη σταση και πρακτικη ( γραφω οπως μου 'ρχεται).

Θεωρω οτι μαλλον καθεσαι ως ενας αδρανης παρατηρητης στα τεκταινομενα.

Και καθολου δεν σε αγγιζουν τα οσα συμβαινουν.

Διοτι το να περιμενεις απλα "παρακαλωντας" και "πιστευοντας" ειναι κατι.

Αλλά θεωρω οτι αυτο το κατι ειναι παθητικο.

Βεβαια στο "μηνυμα" που παραθετει η Βασω Στο Δημοσιο Διαλογο Παρουσια Μετεχοντων Τριτων, αναφερεται οτι πρεπει να αφηνονται οι ανθρωποι να βιωνουν το δικο τους πονο και να μη φορτωνομαστε τις δικες τους δυσκολιες.

Εδω ομως ειναι μαλλον λιγο διαφορετικα τα πραγματα.

Διοτι οχι μονο δεν φορτωνεσαι το προβλημα του γιου σου, αλλά ταυτοχρονα του "επιδεινωνεις" την κατασταση με την ηρεμια σου και την εσωτερικη σου γαληνη...

Απο την αλλη αναφερεις οτι ετσι ησουνα κι εσυ...


Αρα μαλλον αναβιωνεις μεσω του γιου σου τη δικη σου κατασταση, με σκοπο μαλλον να επιλεξεις μια αλλη και πιο σοφη στρατηγικη στο χειρισμο της καταστασης αυτης απο κεινη που ειχες επιλεξει παλιοτερα.

Δηλαδη εχοντας εγω την πεποιθηση οτι τα προβληματα μας με τους αλλους, αποτελουν στην ουσια αντανακλαση και προβολη των δικων μας εσωτερικων δυσλειτουργιων, θεωρω οτι εσυ πρεπει να "λυσεις" μεσα σου καποια πραγματα για να αποκατασταθει η ομαλη λειτουργια και στο περιβαλλον σου.

Αρα με αλλα λογια, κατα καποιο τροπο, οι αλλοι σηκωνουν σταυρο για χαρη μας μεχρι να βρουμε την ακρη εμεις ωστε να απαλλαγουν και αυτοι απο το δικο μας φορτιο.

[galazia_sfaira]

Γιατί σε εκλήσσω;Μα καταθετω παντα ότι μου συμβαίνει.ΑΥτην την εποχή συμβαίνει αυτό.
Ανέφερα ότι "συνεχίζω να παιρνω κι εγω τα μαθήματά μου"αρα σιγουρα μαθαίνω και ποτε δεν θα τελειώσει αυτό,απλά ο δρόμος λιγοστεύει όπως έιπε και η Βάσω.

Αν ήξερες με ποσους τρόπους τον προσεγκιζω εδω και καιρό!
Πιστεύει ότι καποιος αλλος εκτος απο κεινον δημιουργει το οτιδηποτε,αλλά δεν ακνει και κατι με πιστη γαι το καλυτερο.

ΑΥτο να το το αλλαξω εγω,με οποια μου παρεμβαση,λεκτική,συναισθηματική,υλική δεν εχω,δεν είναι εφικτό.
Για να ακουσεις θελιε να ανοιξεις τα αυτιά σου ΑΝτρέα.
Για να δεις θελει να ανοίξεις τα ματια σου.
Δεν ειμαι παθητική,ειμαι διπλα του σθεναρά.Απλά τωρα ,βρισκόμενος σε ενα μεταβατικό σταδιο δουλειας αλλά και εχοντας υποστεί συναισθηματική ήτα θα ελεγα,ειναι κλεισμενος στο καβουκι του.
Το να μπω στην διαδικασία να με πιασει πανικός,είναι δυσλειτουργικό.
Το να φορτωθώ ενοχές για τοτε που ειμουν κι εγω αρνητική,αλλά ποτε δεν επαθα καταθλιψη(ειπα ειμουν αρνητική αλλά μαχομενη),δεν το χρωσταω στον εαυτο μου ,με τιποτα.Οτι εκανα το εκανα την συγκεκριμενη εποχή γιατι το θεωρουσα καλυτερο με τα δεδομενα που ειχα και σαν άνθρωπος και σαν ψυχή.

Ειναι 27 χρονων.

Να μουλεγες για τον Ταξιάρχη που ειναι 12,να κανω αλλους χειρισμους ναι,αλλά ειναι μεγάλος ακόμα και για να του φωναξω.

Αν ειμουν δε μια μαμά οπως τις άλλες μαλλον θα τον ειχε μπηξει τις φωνές γιατι μονη μου καταφέρνω την ζωή μου,και θαπεριμενα απο κεινον ανταποδοση.Δεντο σκεφτηκα ομως ποτε ετσι.Ειμαι μαμά του και ειμαι διπλα του με αυτο που μπορώ με αυτο που εχω.Και είμαι η μαμα του όχι και ο μπαμπας του.

ΑΚουω όμως οτι μου λες και θα το συναισθανθώ όσο μπορω ώστε να κανω κατι που ισως δεν εχει ακόμα φανει.
Και σε ευχαριστω!
Σε ευχαριστω απο την ψυχή μου!

[Vasoula]

Μπορει να είπα Σκαπανέα, να αφήνουμε τους άλλους να βιώνουν τις εμπειρίες τους, μπορεί να αποστασιοποιούμαι από τις εμπειρίες των άλλων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μένω αδιάφορη στον πόνο τους. Συμμετέχω με όλη μου την αισθηματική, νοητική και φυσική έκφραση, αλλά μέχρι εκεί.
Το να μην παίρνω την ευθύνη του άλλου πάνω μου, σημαίνει ότι δεν προσπαθώ να τον τραβήξω με το ζόρι από το έλος…Του δίνω όμως ένα ξύλο, για να πιαστεί και τον ενθαρρύνω να βάλει όλη του την δύναμη για να βγει μόνος του…Δεν τον αφήνω στο έλεος, εκτός κι αν πρέπει…Ξέρεις, αυτό το νιώθεις! Σου είναι κάποια στιγμή ξεκάθαρο.

Εγώ Καλλιόπη θα έπραττα αλλιώς…Και αυτό έχω κάνει μέχρι σήμερα!
Δεν συνομιλώ με τον άνθρωπο. Συνομιλώ με τον Ανώτερο Εαυτό του. Αφουγκράζομαι τις ανησυχίες και το βάθος των ρηχών πράξεων του εγώ, και το μεταφέρω σε μια άλλη δόνηση, για να μπορέσω να κατανοήσω την βαθύτερη αιτία.. Ο Ανώτερος Εαυτός κάθε ανθρώπου είναι πάντα «διαθέσιμος» και μπορείς να «συνομιλήσεις» μαζί του, αν υπάρχει πραγματική ανάγκη.
΄Όταν μετά από αυτήν την «συνομιλία» ανοίξω το στόμα μου, θα βγουν μόνο μαργαριτάρια για να δώσουν στον άλλον την λάμψη τους και την σοφία τους. Ακουμπούν κατευθείαν το πρόβλημά του και απαλύνουν τους φόβους του.
Είναι «μαγεία» αυτό που συμβαίνει εκείνη την στιγμή. Και το χαμόγελο ανθίζει ξανά, στα χείλη του ανθρώπου…΄Εχει κερδίσει την πρώτη του νίκη!!! ΄Εχει βγάλει τον έναν ώμο από το έλος, έτσι για να μπορεί πιο εύκολα να γραπωθεί από το ξύλο.
Σ’ αυτήν την προσπάθεια μπορεί και να με αρνηθεί, και να με βρίσει ακόμα, ε και?
Και εγώ το ίδιο έκανα, όταν ήμουν στην θέση του!


Καλλιόπη μου η εσωτερική ισορροπία και γαλήνη είναι πολλές φορές πρόκληση για τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Πολλές φορές, το έχω ξαναπεί, με αμφισβήτησαν και ακόμα περισσότερες με πλήγωσαν με τα λόγια τους. ΄Ισως ήμουν το «μοντέλο» που ήθελαν να αποφύγουν, παίζοντας με το «εγώ» τους. ΄Όμως εγώ ήμουν εκεί και τους το θύμιζα. Και συγχρόνως μιλούσα μέσα στον διαλογισμό μου με τον Ανώτερο Εαυτό τους. Από εκεί αντλούσα δύναμη και σοφία, για να μετασχηματίζω τις «προσβολές» με αγάπη. Και αυτή είναι η μόνη που αισθανόντουσαν…Οι συμβουλές μου θεωρήθηκαν κριτική και η δράση μου εγωισμός. ΄Όμως η αγάπη κέρδισε…Χωρίς τυμπανοκρουσίες και πράξεις αυτοθυσίας…΄Ηταν μόνο παρούσα. Σε κάθε λέξη, πράξη, σκέψη, ανάσα! Και ανάτρεψε, κατάφερε και το έκανε, την ίδια τους την ζωή!
Αυτό είναι το δικό μου φως, στον δρόμο μου!

Υπήρξαν άνθρωποι που με αγάπησαν, χωρίς να ξέρουν γιατί…Μόνο εγώ και ο Ανώτερος Εαυτός τους το ξέρει…Η βοήθεια έρχεται πάντα από το Πνεύμα, αν το προσκαλέσουμε στην ζωή μας.
Στα λέω αυτά για να προσπαθήσεις αλλιώς με τον Παναγιώτη.
Δεν είναι ωφέλιμο για εκείνον αυτήν την στιγμή να αντιμετωπίζεται με γαλήνη.
΄Όμως θα είναι χρήσιμο να νιώσεις κι εσύ τον βαθύτερό του φόβο και να οραματιστείς τον Ανώτερο Εαυτό του, ζητώντας του συγχρόνως να σου δώσει μηνύματα, που μπορεί να είναι από την σιωπή…έως οποιαδήποτε δράση…Ποιος ξέρει καλύτερα τον Παναγιώτη από αυτόν? Μην μου θυμώσεις, αλλά ούτε καν εσύ που τον γέννησες…Μόλις ολοκληρώσουμε την γνώση για τον Εαυτό μας, τότε μόνο μπορούμε να πούμε ότι γνωρίζουμε βαθύτερα τους ανθρώπους. Και τα παιδιά μας δεν μένουν έξω από αυτό!
Σου εύχομαι ολόψυχα δύναμη.
Οι προκλήσεις οι δικές μας είναι για να λιγοστεύουμε τον δρόμο!
Οι προκλήσεις των άλλων είναι για να γνωρίσουμε πως θα το κάνουμε…

[Skapaneas]

Καλλιοπη συμφωνω με τη Βασω...

Αλλα επιμενω οτι το προβλημα αποτελει αντανακλαση ενος δικου σου εσωτερικου "σκοτεινου" σημειου...
Αυτο "πρεπει" να εντοπισεις πρωτα και να αντιμετωπισεις με τη βοηθεια του δικου σου ανωτερου εαυτου...
Και στη συνεχεια θα εχεις το θαρρος και τις αντοχες αλλά και την καθοδηγηση που χρειαζεσαι για να εφαρμοσεις τα λεγομενα της Βασως.
Οπως και να εχει ομως το πραγμα, το ζητημα ειναι στα χερια σου.
Και εσυ θα αποφασισεις τον τροπο για να το χειριστεις.

Ομως πρεπει να κανεις κατι.
Ισως ( για μενα σιγουρα ) επιβαλλεται να γιατρεψεις πρωτα εσυ τον εαυτο σου απο "κατι" και μετα θα ανοιξει ο δρομος για τα υπολοιπα...

Ισως ηλθε η ωρα να αρχισεις να μιλας πραγματικα με τον Εαυτο σου προσωπο με προσωπο

[galazia_sfaira]

Mα΄πως θα μπορούσα να θυμώσω με τα οσα μου λετε;
Αντίθετα σας ευχαριστω και νοιώθω,κατανοώ τα οσα αναφέρετε.Με βοηθάς Βάσω οταναναφέρεσαι σε συνομιλία με τον Ανώτερο Ευατο του Παναγιώτη.Και φυσικά συμφωνώ ότι ακόμα κι εγω που ειμαι μανα του δεντον ξερω καλά.Τον αφουγκραζομαι,οσο μπορώ και μου επιτρεπει.
Και με σενα ΑΝτρέα μου ειμαι προσεκτική στα οσα αναφερεις για μενα.Με τον Παναγιώτη απο το ξεκινημα της ζωής του ,αντιμετώπισα προβλημα,και το ξερω.Περασε απο ολες τις δυσκολιες μου περισσοτερο απο τα αλλα μου παιδιά.Εινα κατι που το ξερω.ΕΙνα κατι που μεσα μου με ποναει οχι ως ενοχή αλλά γιατι ηταν το παιδι των εσωτερικών μου δυσκολιών και αποδεκτης όλων των αλλαγων μου ,και οσων διεργάσιών γινόταν μεσα μου,άρα αποδεκτης του δικου μου πολεμου.
Δεν ειναι για μενα ανυμπορο το να το ακουσω μεσα μου.Το αν χρειάζεται δουλεια ,ποιος θα ελεγε οχι ,γαι να πω κι εγω.Παντα νοιώθω ότι μπορεί κανείς να παει ολοκαι πιο βαθειά και να ακουσει κι αλλα κι αλλα.....
ΕΙμαι διπλα του με αγαπη,αλλά ξερω ότι δεν την βλεπει.Αλλά μπορω να καταλαβω γιατι.Ειπράττω στιγμες ότι θαθελε να ειχε μια μανα πιο απλοϊκή κι ανήμπορη,αλλά πάλι κατανοώ το γιατι,και ξερω οτι θα καταλαβει οταν ειναι ετοιμος.Τον εμπιστεύομαι σιγουρα και θελω να μπορεσει να νοιώσει οτι το χερι μου κι ο ώμος μου ειναι απλωμενα σε κεινον.Κι όχι μονο τα δικά μου αλλά κι αλλων.Τωρα ομως δεν το βλεπει.
Σας ευχαριστω πολυ γιατι με βοηθάτε στο να πάω ενα βημα πιο μπροστα σε ενα θεμα που αφορα το παιδι μου ,αρα ειναι πολλα βηματα κι οχι ενα.
Ειστε πολυτιμοι!

[Skapaneas]

Mα΄πως θα μπορούσα να θυμώσω με τα οσα μου λετε;
Αντίθετα σας ευχαριστω και νοιώθω,κατανοώ τα οσα αναφέρετε.Με βοηθάς Βάσω οταναναφέρεσαι σε συνομιλία με τον Ανώτερο Ευατο του Παναγιώτη.Και φυσικά συμφωνώ ότι ακόμα κι εγω που ειμαι μανα του δεντον ξερω καλά.Τον αφουγκραζομαι,οσο μπορώ και μου επιτρεπει.
Και με σενα ΑΝτρέα μου ειμαι προσεκτική στα οσα αναφερεις για μενα.Με τον Παναγιώτη απο το ξεκινημα της ζωής του ,αντιμετώπισα προβλημα, και το ξερω.Περασε απο ολες τις δυσκολιες μου περισσοτερο απο τα αλλα μου παιδιά.Εινα κατι που το ξερω.ΕΙνα κατι που μεσα μου με ποναει οχι ως ενοχή αλλά γιατι ηταν το παιδι των εσωτερικών μου δυσκολιών και αποδεκτης όλων των αλλαγων μου ,και οσων διεργάσιών γινόταν μεσα μου, άρα αποδεκτης του δικου μου πολεμου.
Δεν ειναι για μενα ανημπορο το να το ακουσω μεσα μου.Το αν χρειάζεται δουλεια ,ποιος θα ελεγε οχι ,γαι να πω κι εγω.Παντα νοιώθω ότι μπορεί κανείς να παει ολο και πιο βαθειά και να ακουσει κι αλλα κι αλλα.....
ΕΙμαι διπλα του με αγαπη,αλλά ξερω ότι δεν την βλεπει.Αλλά μπορω να καταλαβω γιατι.Ειπράττω στιγμες ότι θαθελε να ειχε μια μανα πιο απλοϊκή κι ανήμπορη,αλλά πάλι κατανοώ το γιατι,και ξερω οτι θα καταλαβει οταν ειναι ετοιμος.Τον εμπιστεύομαι σιγουρα και θελω να μπορεσει να νοιώσει οτι το χερι μου κι ο ώμος μου ειναι απλωμενα σε κεινον.Κι όχι μονο τα δικά μου αλλά κι αλλων.Τωρα ομως δεν το βλεπει.
Σας ευχαριστω πολυ γιατι με βοηθάτε στο να πάω ενα βημα πιο μπροστα σε ενα θεμα που αφορα το παιδι μου ,αρα ειναι πολλα βηματα κι οχι ενα.
Ειστε πολυτιμοι!

1o. Ξαναδιαβασε τα οσα γραφεις γιατι εχουν τις απαντησεις σου σε συνδυασμο με οσα εχουμε πει μεχρι τωρα.

2ο. Αν θα ηθελε να εισαι απλοϊκη και ανημπορη, τοτε γινε για χαρη του, χωρις να χασεις τον εαυτο σου.
Το ιδιο εκανε και Ο Υιος Του Θεου, ως Ο Ιησους Χριστος, χωρις ομως να χασει τη Θεϊκοτητα του και τη Θεοτητα του.

3ο. Η πειρα μου η προσωπικη 29 χρονια στην εκπαιδευση, με εχει διδαξει οτι τα δευτερα παιδια εχουν παντοτε μια ιδιαιτερη ευαισθησια και απαιτουν μια ιδιαιτερη προσεγγιση.

Συνεπως οπως τα περιγραφεις τα πραγματα, δεν ειναι προβλημα του παιδιου αλλα της σειρας που εχει γεννηθει.

Με την εννοια αυτη αποστασιοποιησαι λιγο απο το προσωπικο στοιχειο και το βλεπεις πιο αντικειμενικα.

Αρα σου ειναι πιο ευκολο να κανεις τη "θυσια" της ιδιαιτερης προσεγγισης που λεω στο σημειο 2.

Δηλαδη κατι σαν ενα "ειδος" θεραπειας μεσω συμπεριφορας, η οποια ομως οπως θα δεις γιατρευει πρωτα εσενα.

[Vasoula]

Αν θα ηθελε να εισαι απλοϊκη και ανημπορη, τοτε γινε για χαρη του, χωρις να χασεις τον εαυτο σου.

Επίκινδυνο μονοπάτι αυτό!
Δίκοπο μαχαίρι...

Τι θα πει απλοϊκή? Δεν είναι άραγε?

Και τι θα πει ανύμπορη?


Εχω περάσει από αυτό το μονοπάτι Σκαπανέα..

Με ίδιες δυσκολίες, αλλά όχι με την σειρά που αναφέρεις εσύ...

Δεν έγινα ούτε απλοϊκή, ούτε ανήμπορη...
γιατί πάντα ήμουν έτσι...

Και μέσα από αυτήν την απλοϊκότητα και την αδυναμία, τους δίδαξα την δύναμη και τό μεγαλείο της ζωής.

΄Εκλαψα μπροστά τους, έγινα μικρότερη από αυτά, τους έδειξα πως πονά ο άνθρωπος, αλλά και πως γελά, πως μάχεται, πως μαζεύει τα κομμάτια του και προχωρά, πως αρρωσταίνει, πως φοβάται, πως αγαπά, με εμένα σαν παράδειγμα.

Ποτέ δεν έδειξα κάτι που δεν είμαι...Ούτε τότε, ούτε τώρα!
Και αυτό ήταν...

Πόσο πολύ ένιωσα αυτά τα λόγια να ακουμπούν την αλήθεια μου, τώρα μόνό μπορώ να το εκτιμήσω...

Γλυκιά μου τα χρόνια πολλά για σένα είναι λίγα....
Τα χρόνια καλά είναι ξεπερασμένα....
Τα χρόνια ευτυχισμένα ακούγονται μίζερα!!!!!!!!!!!

Να έχεις χρόνια αμέτρητα,
Χρόνια απίθανα,
Χρόνια ιδανικά και όπως αλλιώς τα επιθυμείς εσύ.....

Εγώ είμαι πολύ χαρούμενη που σε έχω κοντά μου και περπατάμε πιασμένες χέρι με χέρι...μαζί...
Σε ευχαριστώ για όλα....και σε αγαπάω πάρα πολύ....

Όσο καιρό σε ξέρω (!) με κάνεις όλο και πιο περήφανη......κάθε μέρα που περνάει...
Να μείνεις πάντα όμορφη.....και ανθρωπάκι!!!!!!!!!!!!

Πως μετά από αυτό, να συμφωνήσω με την συμβουλή σου

Αν θα ηθελε να εισαι απλοϊκη και ανημπορη, τοτε γινε για χαρη του, χωρις να χασεις τον εαυτο σου.

Και αν τον χάσει Σκαπανέα? Και αν δεν μπορέσει?
Αν μαζί με το χέρι της, δώσει και το κουράγιο της?

Λεπτές οι ισορροπίες, ειδικά αν πρόκειται για τα παιδιά μας!
Ακόμα είμαστε στην σφαίρα του "ανθρώπινου" μην το ξεχνάς.

Γι' αυτό θέλει ειλικρίνεια...

Αληθινή θα έλεγα να είναι, και μπροστά στο παιδί της και μπροστά στον Εαυτό της...

Δεν συμφωνείς Σκαπανέα?
Καλλιόπη?

[Rainmaker]

Καλλιοπη.. πιστεύω ότι με τη στάση σου τον βοηθάς... ξέρω ίσως ακούγεται λίγο σκληρό..; απο τη στιγμή που αυτό που κάνεις αντιπροσωπεύει αυτό που είσαι.. αυτό που νοιώθεις χωρίς μητρικές ενοχές.. να είσαι αληθινή όπως λέει και η Βάσω.. ξέρω ότι όλα θα φτιάξουν όπως το ξέρεις και εσύ.. πολλά χρόνια τώρα έβαζα εμπόδια στο δρόμο μου.. πολλά απο τις συνέπειες αυτών που έκανα στον εαυτό μου υποφέρω ακόμα χρόνια ρυνίτιδα... πονοκεφάλους ημικρανίες.. πόνους στη μέση .. τελικα απο τους δύο μου γονείς.. ο ένας ήταν μες στον πανικό και το αγχος και ο άλλος πιο ήρεμος αλλα αληθινός.. εε αυτός με βοήθησε περισσότερο.. όχι απόλυτα.. αλλα πιο πολύ.. το μόνο που χρειάζεται είναι να σε νοιώσει αληθινή.. μην πας να τον προστατέψεις από κάτι ούτε όμως και να τον σπρώξεις προς τα εκεί..

[galazia_sfaira]

Ήλία μου σε ευχαριστώ ιδιαίτερα,Περίμενα να σουπω την αληθεια την δική σου άποψη γιατι εισαι και στην ηλικία του αλλά και με οσα γραφεις καταλαβαίνω την δυσκολία που περασες.Είμαι αληθινή απέναντί του.Είμαι ήρεμη οχι γιατι δεν τον νοιάζομαι ή γιατι δεν πονάω για οσα βιώνει(ειναι μλοκαρισμενος απο παντου αυτην την στιγμή συναισθηματικά,σωματικά,πνευματικά και επαγγελματικά).Ειναι ψυχοσωματικός αλλά αρνειται πεισματικά οτι ολα ειναι απο την εσωτερικότητα του και θεωρεί οτι "αρρωσταίνει",γιατι εχει κατι σωματικό, κι αυτο τον κανει να νοιώθει ασχημα.Περιττο να πω ότι απο μικρος η ευαισθησια του ειναι και παραμενει στον λαιμο του,προστεθηκε πονοκέφαλος,και νευρωση.
Την ίδια τακτική ακουλυθω σε ολους,γιατι αυτο πιστεύω.Ο Παναγιώτης όμως ότι κι αν κανω απο μικρο,θεωρεί ότι υπολείπεται των αλλων.Ενα ειναι γαι μενα κατανοητό ότι σαν μάνα του δεν ειναι ευκολο να τον κανω να Δει.Μπρώ να τον συμπαρασταθώ ,μπορω να τον κάνω να με εμπιστευτεί και να μιλησει,(αυτο το εχασε τελευταια,ξερω ότι θα επανελθει)επισης ξερω ότι ειμαι όπως καθε μανα ο "σκουπιδοτενεκες" του.
Εχω μιλησει ανοιχτά και του εχω εμπιστευτεί και τις αγωνίες που ειχα,τους φοβους μου,τα παθηματα μου.Δεν τους εχω κρυψει τιποτα,(ακομα και οσα αλλες μανες γυναικες δεν θα τολαμαγαν να αναφερουν).Του έχω πει ότι ηταν το παιδι τωνδυσκολιών κι ότι ακομα κι οταν τον συνελλαβα ηθελα να κανω εκτρωση.ΕΙμουν ετοιμη να χωρισω ,ηξερα οτι θα χωριζα με τον πατερα του,ακόμα κιαυτο του το είπα.ΤΟυ εκμηστηρεύτηκα όλες μου τις ενοχές απέναντί του,του ειπα οσα λαθη εκανα,οτι σε σχεση με τον αδελφο του μπορεί να εκανα λαθη(Ο Βασιλης ητανπαντα ενα παιδι μεγαλο κι ώριμο,άριστος μαθητής,αθλητής σε σχεση με κεινον και η συγκριση ηταν αναποφευκτη τοτε)αλλά ειμουν μια μαμα με δυο παιδια στα 21 μου χρονια με ενα πατερα βαναυσο και ανευθυνο(Ηταν ο πρωτος ερωτας της ζωής μου κι αυτος μικρος και ανώριμος).Για ολα εχω μιλησει μαζι τους.
Πιστεύω ότι θα περασει κι αυτο.Θελει υπομονή και πιστη.
Εκεινο που σημερα σε ενα διαλογισμο "ειδα"ειναι να σταματησω να μιλω για το τι του συμβαινει σωματικά,(εκει δηλαδή που εκείνος τοποθετεί το θεμα) και να του μιλησω για οσα νοιώθει και αντιλαμβανομαι άσχετα αν δεν τα εξωτερικευει.(για αλλη μια φορα απλά τωρα τελευταια εχω επικεντρωθει στο σωματικό ελπιζοντας ότι αφου κανενας γιατρός δεν του βρίσκει τιποτα,θα εφτανε να δει το συναισθημα του......αμ δε......ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ,προς το παρόν)

Ηλια σε ευχαριστω πολύ πολυ πολύ καρδιά μου.Απαντησα πρωτα σ εσενα γιατι ενοιθα αυτην την αναγκη,τωρα παω στους συνομηλικους 35ρηδες.

[Spyros]

Καλλιόπη, η αγάπη και το χαμόγελό σου φτάνει μέχρι εδω κάτω.
Είμαι βέβαιος ότι η ισορροπία θα έρθει, ακόμα κι αν καθυστερεί!

[Vasoula]

"Αληθινά απέναντι στον Εαυτό μας!"

Πόσοι άραγε μπορούν να το αξιολογήσουν?

Αυτό το "αληθινά"...

΄Εχω δει στην ζωή μου, αυτό το "αληθινά" να περιέχει τόσο πολύ εγωισμό, που ντράπηκα για την αλήθεια του!!!

Αληθεια, αληθινός...
Τι σημαίνει άραγε?

Θα μπορούσαμε να του δώσουμε "σχήμα"...

Λες Σκαπανέα, ότι ο Ιησούς έγινε απλοϊκός και ανήμπορος, χωρίς να χάσει την θεϊκότητά του.
Αυτό μου θυμίζει "άλλο δηλώνω, και άλλο είμαι..."
Εγινε? ΄Η ήταν αληθινός ακόμα και στον πόνο?

Δεν έγινε ανήμπορος για εμάς...Απλά ένιωσε τον σωματικό πόνο, μοιραίο νόμο της ύλης, στην οποία επέλεξε να βρεθεί.

΄Ετσι ακριβώς, όπως κι εμείς...

Δεν είναι αλήθεια να λέμε..."δεν πονάμε"!
Δεν είναι αλήθεια να λέμε..."εγώ είμαι", χωρίς να πονάμε
Δεν είναι αλήθεια να λέμε..."εγώ είμαι ο Εαυτός μου", χωρίς να πονάμε!

Γιατί τότε δεν είμαστε αληθινά άνθρωποι, αλλά άνθρωποι που προσπαθούμε να γίνουμε πνεύμα...

Το "ανήμπορος" που λες, κρύβει όλη την αλήθεια του Εαυτού μας. Η δύναμη δεν έρχεται από την αντίσταση στον πόνο!
Η δύναμη έρχεται από την κατανόηση...
Και η κατανόηση έρχεται από την γνώση...

΄Ολοι πονάμε εδώ στην ύλη...
Και όσοι αναζητούν, και όσοι βρίσκουν, και όσοι μπορούν να εναρμονίζουν την ύλη με το πνεύμα...

Ο Θεός μπορεί να μην πονάει, όμως το "σώμα" του βιώνει αυτό που έχει επιλέξει να βιώσει...Αλλωστε γι' αυτό είναι εδώ!!!

Αν λέγαμε λοιπόν "εγώ θεός ειμί", και αν αυτό το "εγώ ειμί" δεν μπορούσαμε να το βιώσουμε στο πεδίο που το εκφράζουμε, τότε θα λέγαμε "εγώ θεός θα ήθελα να είμαι, και αυτό προσπαθώ"

Κάθε προσπάθεια λοιπόν περιέχει και πόνο...

Αυτό που δεν χρειάζεται να περιέχει, είναι μόνο ο φόβος...

Απλά μεταξύ του "εγώ ειμί" και του "θα ήθελα να είμαι" υπάρχει η αλήθεια της ύλης, που στην ουσία, αυτήν πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε για να "αντιληφθούμε" τι είμαστε!

Μή με ρωτήσεις πως έγραψα όλο αυτό...Ούτε εγώ δεν ξερω!

[galazia_sfaira]

1o. Ξαναδιαβασε τα οσα γραφεις γιατι εχουν τις απαντησεις σου σε συνδυασμο με οσα εχουμε πει μεχρι τωρα.

2ο. Αν θα ηθελε να εισαι απλοϊκη και ανημπορη, τοτε γινε για χαρη του, χωρις να χασεις τον εαυτο σου.
Το ιδιο εκανε και Ο Υιος Του Θεου, ως Ο Ιησους Χριστος, χωρις ομως να χασει τη Θεϊκοτητα του και τη Θεοτητα του.

3ο. Η πειρα μου η προσωπικη 29 χρονια στην εκπαιδευση, με εχει διδαξει οτι τα δευτερα παιδια εχουν παντοτε μια ιδιαιτερη ευαισθησια και απαιτουν μια ιδιαιτερη προσεγγιση.

Συνεπως οπως τα περιγραφεις τα πραγματα, δεν ειναι προβλημα του παιδιου αλλα της σειρας που εχει γεννηθει.

Με την εννοια αυτη αποστασιοποιησαι λιγο απο το προσωπικο στοιχειο και το βλεπεις πιο αντικειμενικα.

Αρα σου ειναι πιο ευκολο να κανεις τη "θυσια" της ιδιαιτερης προσεγγισης που λεω στο σημειο 2.

Δηλαδη κατι σαν ενα "ειδος" θεραπειας μεσω συμπεριφορας, η οποια ομως οπως θα δεις γιατρευει πρωτα εσενα

.

Αντρέα θα εξηγήσω τι εννοώ απλοϊκή κι ανήμπορή.Εϊναι προτυπο.
Θα ήθελε να ειμαι απο κείνες τις μανες που εχουν αρνηθει τον εαυτο τους,την προσωπικότητα τους,την ψυχική τους ηρεμία ,την σωματική τους ευεξία,και την σεξυαλική τους επιθυμία.
Θα ήθελε το προτυπο της μαμάς μου -γιαγιάς του και της γειτόνισσας την κυρίας Μαρίας ποου εμεινε με 4 κοριτσια και αφιερωσε την ζωή της στο μεγαλωμα τους.Θα ηθελε να μην κρατησω τιποτα για τον εαυτο μου και να ειμαι μονο μια μαμα που ολη μου η σκεψη και το συναισθημα θα περιστρεφεται γυρω απο εκείνους(αυτο το εχει μονο ο Παναγιώτης).Δεν θα αναφερθω γιατο ποσο δεν καταλαβαίνει αυτο τι θα σημαινε για κεινον,δηλαδή τοτε ισως κι εγω ζηταγα απο κεινον,οπως η δική μου μητέρα αλλά και η κυρια Μαρία απο τα παιδιά της,αλλά θα αναφερθώ σε μενα .Αρνουμαι να ειμαι μονο μανα,αρνουμαι να εξωφλησω τον εαυτο μου μονο σε αυτον τον ρολο και ειμαισιγουρη και κανεις δεν μου αλλαζει αυτην τηνάποψη ότι μια μανα εχει να προσφερει στα παιδια της αν πρωτα εχει για τον εαυτο της.Ανδεν ειμουν εγω καλα,κι αν δεν ειχα την δυναμη που βρηκα για τον εαυτο μου ,ολοι θα δυσκολευονταν περισσοτερο,οχι τωρα σαν παιδια μονο αλλα κυριως σαν ενηλικες.ΑΥτο δεν σημαινει οτι δεν ειχαμε ,εχουμε και δεν θα εχουμε προβληματα,αλοιμονο,αλλά εχω την δυναμη να τα αντιμετωπισω χωρις να γινω νευρασθενής,καταθλιπτική,αγχώδης και δυστυχής.Οτι αντιμετωπιζω ειναι για μενα προκληση,και το αντιλαμβανεστε στην πραγματική του διασταση.Πιστεύω ότι μεσα μας ειναι ολα.
Ο Παναγιώτης πολυ σωστα λες,σαν δευτερο παιδι,εχει μια αλλη ψυχολογία,.Ναι ηταν το παιδί που υπεστη μαι συγκριση με τον μεγαλο,και συνετέλεσα σε αυτο.Τοσο ήξερα στα 22 στα 25στα 30 αν θες.....Θυμαμαι όμως παντα να τον κρατώ απο το χερι και να του λεω ότι εχει ενα μεγαλο προτερημα εναντι του αδελφου του,δεν εχει τον κάλο του,εχει ένα ανοιχτό μυαλο κι ελευθερο.Ηταν παντα ο Παναγιώτης και ειναι με μια αισθηση ελευθερίας και αγνότητας ταυτοχρονα.
Θελω όμως σε αυτο τοσημειο να αναφέρω ότι η αδελφη μ ου που ειναι δυετερη,πολύ συχνά μου λεει,πω ςνοιωθει τυχερή γιατι η μαμα μου την ειχε ξεχασει κι ασχολιόταν μόνο με μενα.ΚΙ αυτο ξερω πολυ καλα τι σημαινει γιατι το πηρωσα πολυ ακριβα ώς πρωτο παιδι.
Αρα και η σειρα εχει να κανει με το πως κανείς το αντιλαμβανεται.Βεβαια αυτο και η αδελφη μου το ειπε πλεον ενηλικιωμενη,ως μικρη ενεοιθε ότι την πηραν απο τους τσιγκανους (ειναι μελαχροινή πολυ)και ζηλευε φοβερά εμενα κιε γω κρυφα εκεινη :lol:
Οποτε αυτο που ειπα απλοϊκή κι ανημπορη,περιλαμβανει τα παραπανω.Στον όρο δε απλοϊκή πειλαμβάνεται και το να μην ξερω το τι συμβάινει σε κεινον.Το απολαμβανε οταντον βοηθάει να κατανοήσει την συμπεριφορά των αλλων,συμφωνεί απολυτα μαζί μου οταν αποκωδικοποιώ τους αλλους ωστε να μπορεί κι εκεινος να νοιωσει απο που προερχεται η επιθετικότητα,ο θυμός αλλααααααααα να μην καταλαβαινω τον δικό του,"του τη βιδώνει".

Χαραματα εκανα διαλογισμο και Ρεικι.........
Υπαρχει ενα τριγωνο που ακόμα δεν μπορω να παω σε βαθος του αλλα ............εχω πιασει μια πλευρα του.

Η μητερα μου παντα ειχε την ιδια αποψη με τον Παναγιωτη(ειναι ο αγαπημενος της εγγονός)Παντα θυμωνε με το καλα μου ,και παντα συνεκρινε τον εαυτο της και τις θυσιες της για τα παιδιά της σε σχεση με μενα που τα προλαβαινα ολα,αλλά εκεινη θα ηθελε το ΟΛΑ το δικο μου να ειναι οπως το δικο της ,ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

Εγω παντα ειχα μια κοντρα με την μητερα μου,σε ολα,αφότου επαψα να ειμαι το καλο της το παιδάκι και μην μπορώντας να με πιασει απο πουθενα,οταν τα παιδιά μου πηγαιναν σπιτι,το μονο που εκανε ήταν να με υποτιμαει και να λεει οτι εκεινη τους μεγαλωσε ,για τα 7 χρονια που ηλθα στην Μυτιληνη χωρισμενη ,και δουλευα στον ιδιωτικό τομεα,πρωί κι απογευμα.Οτανδε καποτε της ειπα οτι προτιμω να παρω γυναικα και να τα εχει η γυναικα,ωστε ναμην μουρμουραει,μου ειπε οτι στο σπιτι της (τα πρωτα 3 χρονια μέναμε στο ιδιο σπιτι,γιατι μετα τα μαζεψε στην κυριολεξία κι εφυγα ενα Σαββατο βραδυ φορτώνοντας τα πραγματα σε ενα φορτηγό)δεν επιτρεπει να μπει ξένος άνθρωπος κι αυτα να τα κάνω οταν θα παω σε δικο μου σπιτι.(τι θα ελεγε ο κόσμος ........ :roll: αν επαιρνα γυναικα για τα εγγονια της)
Σημειωτεον οτι η πεθερα μου ηταν και ειναι παντα διπλα μου με τον πιο γλυκο της λογο.

Ο Παναγιώτης ηταν και είναι το αγαπημενο εγγονι της μαμας μου (και του μπαμπά μου),παντα τον ενοιωθε παραμελημενο,οπως ο εαυτος της,παντα μου εφυστουσε την προσοχή στον "καϋμενο "τον Παναγιώτη.Τον περιποιόταν ιδιαίτερα,τονπροσεχε ειδιαίτερα και πάντα ένοιωθε ότι ηταν το κακομοιρο της οικογενειας.Γιατι δεν ξερω.Ειχαν τα ιδια με τον αδελφό του,ενοιωθα παντα την ιδια αγαπη κι εκανα ότι καλυτερο μπορουσα.Ηταν παντα μαζι μου και τα δυο,δεν αφησα ποτε τον εναν και να παρω τον αλλον.Ηταν δυο διαφορετικά παιδακια που ειμουν περηφανη γιαυτους και ειμαι και τωρα .
Μεσα σε αυτην την σχεση παιζεται και η ψυχολογια του Παναγιώτη.
Τα γραφω γιατι κ εμενα βοηθανε και ξερω οτι κιεσεις οταν τα δειτε ,θα με βοηθείστε σε πολλες πλευρες.
Κατι παω να δω αλλα δεν εχω αυτην την στιγμη την ηρεμία,ΕΙμαι πολυ κοντα ομως και θα το βρω σιγουρα.Το ακουμπάω αλλα δεν μπορω να κάνω κορδελακια.

Δηλαδη κατι σαν ενα "ειδος" θεραπειας μεσω συμπεριφορας, η οποια ομως οπως θα δεις γιατρευει πρωτα εσενα

Αυτο το κρατώ γιατι χρειάζεται σε πολλα!
Είναι το πιο σημαντικό μαθημα που πηρα απο τον Παναγιώτη,απλά γιατι ήθελε διαφορετική προσεγκιση και αυτο ηταν για μενα σωτηριο,όχι μονο σαν μανα αλλα και σαν άνθρωπο.Τωρα ισως χρειάζεται να το δω απο αλλη οπτικήισως .....το κρατώ ως πολυτιμο.
Σε φιλω!

[galazia_sfaira]

Καλλιόπη, η αγάπη και το χαμόγελό σου φτάνει μέχρι εδω κάτω.
Είμαι βέβαιος ότι η ισορροπία θα έρθει, ακόμα κι αν καθυστερεί!

Σπυρο μουυυυυυυυυυυυ καλημερουδια!
Κι εγω ειμαι σιγουρη και σε ευχαριστω πολυ!
Εδω ειμαστε ολοι και θα τα λεμε.σε ευχαριστω πουλάκιμου σε ευχαριστω.
Καλε πωπω πως νοιωθω!!!!!!!!!
Με συγκινησατε γαμωτο

[galazia_sfaira]

Και αν τον χάσει Σκαπανέα? Και αν δεν μπορέσει?
Αν μαζί με το χέρι της, δώσει και το κουράγιο της?

Λεπτές οι ισορροπίες, ειδικά αν πρόκειται για τα παιδιά μας!
Ακόμα είμαστε στην σφαίρα του "ανθρώπινου" μην το ξεχνάς.

Γι' αυτό θέλει ειλικρίνεια...

Αληθινή θα έλεγα να είναι, και μπροστά στο παιδί της και μπροστά στον Εαυτό της...

Δεν συμφωνείς Σκαπανέα?
Καλλιόπη?

Βάσω.............ήδη εχεις διαβασει με οσα εγραψα ότι δενμπορεί να μην ειμαι αυτο που ειμαι,που πιστεύω ,αυτο που τοσα χρονια ζω και που τοσα εχω υποστεί για χαρη του,Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ.
Αυτη ειναι η αληθεια μου.
Ξερω και να ποναω
Ξερρω και να κλαιω
Ξερω και να μοιράζω τον πονο μου και την "αγωνία" μου όπως κανω με την χαρά μου με την ευθυμια μου με την αισιοδοξία μου.
ΑΥτη ειμαι και ειμαι περηφανη γιατι ετσι μονο μπορω να χω και να δινω.Αν καποιος ακομα και το παιδι μου δεν μπορει να το νιωσει τωρα ,ξερω να περιμενω,οχι για να το αναγνωρισει σε μενα ,αλλα να το νοιωσει και να παρει οτι του ειναι καλο και λειτουργικο.
Στεναχωριεμαι μηπως κατι δεν το βλεπω,δεν το αντιλαμβανομαι,μηπως κατι κατι .....και γιαυτο και μοιράζω τις σκεψεις μου τα βιώματα μου γιατι νοιωθω ότι ολοι μαζι μπορουμε να δουμε καλυτερα,να νοιώσουμε καλυτερα.
Για μενα η αλήθεια δεν εχει φοβο,δεν εχει ενοχή,εχει μόνο μοιρασμα κι αγαπη.Αυτο κανω σε σας αυτο κανετε σε μενα.
Σας αγαπω ολους και με συγκινησατε.Κλαίω απο χαρά γιατι ειναι όμορφο πραγμα να βιώνεις την αγαπη.Κλαίω απο χαρά γιατι στην ζώη μου οσα κι αν αντιμετώπιζα,παντα αυτο που εισεπραττα ήταν ανεκτιμητο και πολυτιμο.Κλαίω απο την χαρα μου γιατι ξερω οτι ολα τα "προβληματα"εχουν δυο οψεις,της αγαπης και του φοβου,εγω απολαμαβανω την αγαπη.
Ευχαριστω!

[galazia_sfaira]

Ουτε κιεγω ξερω πως εγραψα οτι εγραψα και καταληγω στην Αγαπη έναντι του φοβου,αλλά τωρα διαβασα οσα γραφεις ........