ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ...και οποιος αντεξει!
θέλω το βιβλίο!!!!
Η πληγωμένη καρδιά μπορεί να Ερωτευθεί
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
-
Επισκέπτης
Βάσω εγραψε
Γεννιόμαστε χωρίς μνήμη ΄Ετσι δεν έχουμε καμία απολύτως πεποίθηση, μια και το νοητικό μας σώμα δεν παραμένει ίδιο σε κάθε γέννηση. Οι σκέψεις που παρήγαγε ένας νους κατά την φυσική ζωή του, δεν υφίστανται στην επόμενη.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά είναι ένα άλλο θέμα, μια και δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει αυτήν την στιγμή
Μεγαλώνουμε, χωρίς ουσιαστική ψυχική φροντίδα, έτσι ώστε να νιώθουμε εσωτερικά μόνοι μας και, σιγά σιγά, να οδηγούμαστε στην αντίληψη, ότι ο άνθρωπος είναι μόνος του στο σύμπαν. Απλά ο νους μας αναπαράγει στο εξωτερικό του περιβάλλον, ότι περιέχει στο εσωτερικό.
Κανείς δεν μας μιλάει για κάποιο άλλο ον, για κάποιον άλλον κόσμο που υπάρχει μέσα στην θεϊκή δημιουργία, έτσι ο νους μας δεν έχει ερεθίσματα για να αποδεχτεί οτιδήποτε δεν βλέπει
Το μόνο που αποδέχεται ότι υπάρχει είναι ο θεός και οι άγιοι, αλλά κι αυτούς τους τοποθετεί σε μια άλλη πνευματική σφαίρα και αλίμονο σε όποιον άνθρωπο, από σύμπτωση, αντιληφθεί τις ενέργειες μέσα στον χώρο του, προτού προετοιμαστεί γι αυτό!
΄Ετσι ο φόβος του αόρατου, μας συντροφεύει σε όλη μας την φυσική πορεία, εκτός κι αν εργαστούμε προς το Ολον!
Ο φόβος δεν προέρχεται από πεποιθήσεις, αλλά από άγνοια του Εαυτού μας. Αυτόν δεν ξέρουμε και γι αυτό κάνουμε τα σενάρια στο μυαλό μας, που τον τοποθετούν σε ένα κεντρικό σημείο μέσα στο περιβάλλον του Ο εαυτός μας είναι έτσι ή αλλιώς και ανάλογα με την συμπεριφορά των άλλων, βγάζουμε και τα συμπεράσματά μας γι αυτό το μικρό μέρος της συνείδησης που αντιδρά
Συνήθως οι άνθρωποι που αναπτύσσονται νοητικά, τρομάζουν με τον ίδιο τους τον εαυτό και τις δυνάμεις που έχει, όταν χρειάζεται να υπεραμυνθούν των συμπερασμάτων τους γι αυτόν!
΄Αντε να πεις σε κανέναν μάστερ, ότι αυτά που καθορίζουν τον εαυτό του είναι μόνο εγωισμός, αν τα βαθυστόχαστα λόγια που λέει έρχονται σε αντίθεση με τις πράξεις του και τις εκδηλώσεις του
Το λιγότερο που θα κάνει, είναι να σε κοιτάξει σαν «ούφο» και να σε περιφρονήσει, αν δεν σου κάνει μήνυση
Δεν είναι ο φόβος που οχυρώνει τον άνθρωπο, αλλά η απέραντη εσωτερική μοναξιά και αποχή από τον ίδιο του τον Εαυτό.
Εχει μόνο ένα μικρό μέρος του Εαυτού του σε αντίληψη, και αυτό το περιφρουρεί γιατί είναι το μοναδικό που του δίνει αξία και το κίνητρο να προσπαθήσει να αναπτυχθεί μέσα στην ζωή
΄Όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, οι άνθρωποι έχουν προβλήματα μεταξύ τους, τόσο στις ιδιαίτερες, όσο και στις ευρύτερες σχέσεις τους, γιατί προβάλουν αυτό το οχυρωμένο μέρος τους σαν εαυτό, που υπεραμύνεται των δικαιωμάτων του
Τα δικαιώματα που αντιλαμβάνεται ο νους μας σαν δικά μας, δεν περιέχουν την ιδιαίτερη εκείνη ευθύνη της ατομικότητας και της προς τα μέσα ανάπτυξης, αλλά λόγω ακριβώς αυτής της οχύρωσης, διευρύνονται στους άλλους, σαν μέσο αξιολόγησης
Κανείς δεν θα πει απλά «δεν είμαι χαρούμενος», όλοι θα αναζητήσουν τα αίτια της χαράς τους ή της λύπης τους στα γεγονότα, στις κοινές πράξεις και στις κοινές λέξεις που αυτό το μικρό μέρος της συνείδησης τους προσλαμβάνει από το περιβάλλον του
Αν ο άνθρωπος δεν είχε περιβάλλον, δεν θα γνώριζε την δυστυχία. Οι γονείς του, ο σύντροφός του, τα παιδιά, οι φίλοι, αυτοί προκαλούν την δυστυχία και την θλίψη, γιατί απλά δεν μπορούν να εναρμονιστούν με αυτό το μικρό μέρος της συνείδησής του που έχει αναπτυχθεί μέσα σε ένα περιβάλλον, χωρίς να αξιολογεί ότι αυτό το περιβάλλον αποτελείται από τα ίδια ακριβώς μικρά μέρη των Εαυτών των άλλων
Πως λοιπόν θα φτάσουμε στην απομυθοποίηση των πνευματικών αξιών, του θεού και όσων μάθαμε ότι αποτελούν τον κόσμο της δημιουργίας, αν αυτό το μέρος της συνείδησής μας, δεν μπορεί να αντιληφθεί τον Εαυτό του?
Αν δεν αφήσουμε περιθώρια σ αυτό το μικρό μέρος της συνείδησής μας, να διευρύνει τις φαινομενικές αξίες και την ποιότητα του, να αναγνωρίσει το βάθος του, να επιχειρήσει να πειραματιστεί με ένα μεγαλύτερο μέρος του, να γίνει ανεξάρτητο και αυτούσιο?
Το να απομυθοποιήσεις την θρησκεία είναι το μόνο εύκολο
΄Ετσι κι αλλιώς το τυπικό της μέρος σου δίνει κίνητρα να το κάνεις εύκολα και γρήγορα Μα η θρησκευτική αντίληψη είναι βαθιά συνυφασμένη με τον Εαυτό σου και η σκέτη απομυθοποίηση του θεού της θρησκείας, φέρνει μεγαλύτερο εσωτερικό χάος
Δεν νομίζω ότι τα κατάφερε κανένας «οχυρωμένος» άνθρωπος να βάλει τάξη και αρμονία στον εσωτερικό του κόσμο, ακόμα και αν δηλώνει «άθεος» Και πάλι χρησιμοποιεί μια λάθος έκφραση, για να δηλώσει το μικρό μέρος της συνείδησης που δεν πιστεύει σε τίποτα εσωτερικό και βαθύτερο, αφού αυτό το βάθος είναι ανύπαρκτο, στην ουσία για την αντίληψή του
Συμπερασματικά βγαίνει το πόρισμα ότι ο άνθρωπος δεν φοβάται τον θάνατο κατ ουσία, αλλά φοβάται την ίδια την ζωή που τον καλεί να πειραματιστεί μαζί της, διευρύνοντας συνεχώς τα όρια του οριζόντια και κάθετα
Ο άνθρωπος χρειάζεται το περιβάλλον του, που δεν του «κοιμίζει» τον φόβο του θανάτου, αλλά του «κοιμίζει» την ανάπτυξή του προς την ζωή, μέσα από διάφορες τεχνικές χαλιναγώγησης του πάθους, του θάρρους και της ορμής που έχει το «βρέφος» σαν αρχική πνευματική ώθηση κατά την ενσάρκωσή του
Αυτές οι τεχνικές είναι υποκειμενικές και βιωματικές και ορίζουν την ανάπτυξή αυτού του μικρού μέρους του, που εξελίσσεται περιοριζόμενο στο μήκος και στο πλάτος της ζωής του περνώντας την δισδιάστατα, μια και το ύψος της περιλαμβάνει όλον τον Εαυτό του και αυτό δεν το γνωρίζει και ίσως δεν το γνωρίσει ποτέ σε μία ζωή
Ο φόβος λοιπόν δεν προέρχεται από τις πεποιθήσεις, αλλά από την άγνοια
Οι πεποιθήσεις απλά γίνονται το πλέγμα του, που τον «προστατεύει» από το ύψος!! Είναι το «νοητικό» του «μαξιλαράκι» που θα τον προσγειώσει ομαλά, στην περίπτωση που, θέλοντας να ζήσει, επιχειρήσει να κατακτήσει και το ύψος του!
Για να βιώσει το ύψος του, χρειάζεται αυτό το «μαξιλαράκι» που λέγεται συναισθηματική ασφάλεια, να πάρει την θέση του πνευματικού ορίζοντα και να νιώσει ασφάλεια μέσα στον ίδιο του τον Εαυτό
Γεννιόμαστε χωρίς μνήμη ΄Ετσι δεν έχουμε καμία απολύτως πεποίθηση, μια και το νοητικό μας σώμα δεν παραμένει ίδιο σε κάθε γέννηση. Οι σκέψεις που παρήγαγε ένας νους κατά την φυσική ζωή του, δεν υφίστανται στην επόμενη.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά είναι ένα άλλο θέμα, μια και δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει αυτήν την στιγμή
Μεγαλώνουμε, χωρίς ουσιαστική ψυχική φροντίδα, έτσι ώστε να νιώθουμε εσωτερικά μόνοι μας και, σιγά σιγά, να οδηγούμαστε στην αντίληψη, ότι ο άνθρωπος είναι μόνος του στο σύμπαν. Απλά ο νους μας αναπαράγει στο εξωτερικό του περιβάλλον, ότι περιέχει στο εσωτερικό.
Κανείς δεν μας μιλάει για κάποιο άλλο ον, για κάποιον άλλον κόσμο που υπάρχει μέσα στην θεϊκή δημιουργία, έτσι ο νους μας δεν έχει ερεθίσματα για να αποδεχτεί οτιδήποτε δεν βλέπει
Το μόνο που αποδέχεται ότι υπάρχει είναι ο θεός και οι άγιοι, αλλά κι αυτούς τους τοποθετεί σε μια άλλη πνευματική σφαίρα και αλίμονο σε όποιον άνθρωπο, από σύμπτωση, αντιληφθεί τις ενέργειες μέσα στον χώρο του, προτού προετοιμαστεί γι αυτό!
΄Ετσι ο φόβος του αόρατου, μας συντροφεύει σε όλη μας την φυσική πορεία, εκτός κι αν εργαστούμε προς το Ολον!
Ο φόβος δεν προέρχεται από πεποιθήσεις, αλλά από άγνοια του Εαυτού μας. Αυτόν δεν ξέρουμε και γι αυτό κάνουμε τα σενάρια στο μυαλό μας, που τον τοποθετούν σε ένα κεντρικό σημείο μέσα στο περιβάλλον του Ο εαυτός μας είναι έτσι ή αλλιώς και ανάλογα με την συμπεριφορά των άλλων, βγάζουμε και τα συμπεράσματά μας γι αυτό το μικρό μέρος της συνείδησης που αντιδρά
Συνήθως οι άνθρωποι που αναπτύσσονται νοητικά, τρομάζουν με τον ίδιο τους τον εαυτό και τις δυνάμεις που έχει, όταν χρειάζεται να υπεραμυνθούν των συμπερασμάτων τους γι αυτόν!
΄Αντε να πεις σε κανέναν μάστερ, ότι αυτά που καθορίζουν τον εαυτό του είναι μόνο εγωισμός, αν τα βαθυστόχαστα λόγια που λέει έρχονται σε αντίθεση με τις πράξεις του και τις εκδηλώσεις του
Το λιγότερο που θα κάνει, είναι να σε κοιτάξει σαν «ούφο» και να σε περιφρονήσει, αν δεν σου κάνει μήνυση
Δεν είναι ο φόβος που οχυρώνει τον άνθρωπο, αλλά η απέραντη εσωτερική μοναξιά και αποχή από τον ίδιο του τον Εαυτό.
Εχει μόνο ένα μικρό μέρος του Εαυτού του σε αντίληψη, και αυτό το περιφρουρεί γιατί είναι το μοναδικό που του δίνει αξία και το κίνητρο να προσπαθήσει να αναπτυχθεί μέσα στην ζωή
΄Όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, οι άνθρωποι έχουν προβλήματα μεταξύ τους, τόσο στις ιδιαίτερες, όσο και στις ευρύτερες σχέσεις τους, γιατί προβάλουν αυτό το οχυρωμένο μέρος τους σαν εαυτό, που υπεραμύνεται των δικαιωμάτων του
Τα δικαιώματα που αντιλαμβάνεται ο νους μας σαν δικά μας, δεν περιέχουν την ιδιαίτερη εκείνη ευθύνη της ατομικότητας και της προς τα μέσα ανάπτυξης, αλλά λόγω ακριβώς αυτής της οχύρωσης, διευρύνονται στους άλλους, σαν μέσο αξιολόγησης
Κανείς δεν θα πει απλά «δεν είμαι χαρούμενος», όλοι θα αναζητήσουν τα αίτια της χαράς τους ή της λύπης τους στα γεγονότα, στις κοινές πράξεις και στις κοινές λέξεις που αυτό το μικρό μέρος της συνείδησης τους προσλαμβάνει από το περιβάλλον του
Αν ο άνθρωπος δεν είχε περιβάλλον, δεν θα γνώριζε την δυστυχία. Οι γονείς του, ο σύντροφός του, τα παιδιά, οι φίλοι, αυτοί προκαλούν την δυστυχία και την θλίψη, γιατί απλά δεν μπορούν να εναρμονιστούν με αυτό το μικρό μέρος της συνείδησής του που έχει αναπτυχθεί μέσα σε ένα περιβάλλον, χωρίς να αξιολογεί ότι αυτό το περιβάλλον αποτελείται από τα ίδια ακριβώς μικρά μέρη των Εαυτών των άλλων
Πως λοιπόν θα φτάσουμε στην απομυθοποίηση των πνευματικών αξιών, του θεού και όσων μάθαμε ότι αποτελούν τον κόσμο της δημιουργίας, αν αυτό το μέρος της συνείδησής μας, δεν μπορεί να αντιληφθεί τον Εαυτό του?
Αν δεν αφήσουμε περιθώρια σ αυτό το μικρό μέρος της συνείδησής μας, να διευρύνει τις φαινομενικές αξίες και την ποιότητα του, να αναγνωρίσει το βάθος του, να επιχειρήσει να πειραματιστεί με ένα μεγαλύτερο μέρος του, να γίνει ανεξάρτητο και αυτούσιο?
Το να απομυθοποιήσεις την θρησκεία είναι το μόνο εύκολο
΄Ετσι κι αλλιώς το τυπικό της μέρος σου δίνει κίνητρα να το κάνεις εύκολα και γρήγορα Μα η θρησκευτική αντίληψη είναι βαθιά συνυφασμένη με τον Εαυτό σου και η σκέτη απομυθοποίηση του θεού της θρησκείας, φέρνει μεγαλύτερο εσωτερικό χάος
Δεν νομίζω ότι τα κατάφερε κανένας «οχυρωμένος» άνθρωπος να βάλει τάξη και αρμονία στον εσωτερικό του κόσμο, ακόμα και αν δηλώνει «άθεος» Και πάλι χρησιμοποιεί μια λάθος έκφραση, για να δηλώσει το μικρό μέρος της συνείδησης που δεν πιστεύει σε τίποτα εσωτερικό και βαθύτερο, αφού αυτό το βάθος είναι ανύπαρκτο, στην ουσία για την αντίληψή του
Συμπερασματικά βγαίνει το πόρισμα ότι ο άνθρωπος δεν φοβάται τον θάνατο κατ ουσία, αλλά φοβάται την ίδια την ζωή που τον καλεί να πειραματιστεί μαζί της, διευρύνοντας συνεχώς τα όρια του οριζόντια και κάθετα
Ο άνθρωπος χρειάζεται το περιβάλλον του, που δεν του «κοιμίζει» τον φόβο του θανάτου, αλλά του «κοιμίζει» την ανάπτυξή του προς την ζωή, μέσα από διάφορες τεχνικές χαλιναγώγησης του πάθους, του θάρρους και της ορμής που έχει το «βρέφος» σαν αρχική πνευματική ώθηση κατά την ενσάρκωσή του
Αυτές οι τεχνικές είναι υποκειμενικές και βιωματικές και ορίζουν την ανάπτυξή αυτού του μικρού μέρους του, που εξελίσσεται περιοριζόμενο στο μήκος και στο πλάτος της ζωής του περνώντας την δισδιάστατα, μια και το ύψος της περιλαμβάνει όλον τον Εαυτό του και αυτό δεν το γνωρίζει και ίσως δεν το γνωρίσει ποτέ σε μία ζωή
Ο φόβος λοιπόν δεν προέρχεται από τις πεποιθήσεις, αλλά από την άγνοια
Οι πεποιθήσεις απλά γίνονται το πλέγμα του, που τον «προστατεύει» από το ύψος!! Είναι το «νοητικό» του «μαξιλαράκι» που θα τον προσγειώσει ομαλά, στην περίπτωση που, θέλοντας να ζήσει, επιχειρήσει να κατακτήσει και το ύψος του!
Για να βιώσει το ύψος του, χρειάζεται αυτό το «μαξιλαράκι» που λέγεται συναισθηματική ασφάλεια, να πάρει την θέση του πνευματικού ορίζοντα και να νιώσει ασφάλεια μέσα στον ίδιο του τον Εαυτό
Συμπερασματικά βγαίνει το πόρισμα ότι ο άνθρωπος δεν φοβάται τον θάνατο κατ ουσία, αλλά φοβάται την ίδια την ζωή που τον καλεί να πειραματιστεί μαζί της, διευρύνοντας συνεχώς τα όρια του οριζόντια και κάθετα
Όμως και θα στο πω, γιατί είναι βιωμένο, μέσα στην ανοιχτή καρδιά, αλλάζουν όλα και όλοι...
Γιατί η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει
Και αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!
Γιατί η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει
Και αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!
Νομίζω ότι όλο αυτό έχει μια σκοπιμότητα όχι από το περιβάλλον μας αλλά από το σύστημα που χρειάζεται δούλους με το κεφάλι προς τα κάτω και προσπαθούν να μας κλείσουν κάθε πρόσβαση προς το γνώθι εαυτό γιατί έτσι ακριβώς μας χρειάζονται.Ο φόβος δεν προέρχεται από πεποιθήσεις, αλλά από άγνοια του Εαυτού μας. Αυτόν δεν ξέρουμε και γι αυτό κάνουμε τα σενάρια στο μυαλό μας, που τον τοποθετούν σε ένα κεντρικό σημείο μέσα στο περιβάλλον του Ο εαυτός μας είναι έτσι ή αλλιώς και ανάλογα με την συμπεριφορά των άλλων, βγάζουμε και τα συμπεράσματά μας γι αυτό το μικρό μέρος της συνείδησης που αντιδρά
Έτσι απλώς λειτουργούμε σαν ρομπότ και βλεπεις συνέχεια στους συνανθρώπους μας απίστευτο πόνο, μιζέρια και γενικά εξαθλίωση.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΣΑ
Η ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΑΛΣΑΜΟ ΖΩΗΣ.
-
Επισκέπτης
Περι Θλίψεως
..απο την Βάσω
Αυτό το "κομβικό" σημείο που κάνει την πηγαία χαρά για την ζωή, θλίψη και ματαιότητα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά μπλοκαρίσματα της συνείδησής μας.
Είναι το σημείο που "παγώνει" την επιθυμία για ζωή και την κάνει φόβο...
Είναι το σημείο, που το εαυτός μας, από αντίδραση σ' αυτό το "πάγωμα", δοκιμάζει τα όρια του για να "υποτάξει" τον ίδιο του τον φόβο για την ζωή...
Εμείς το λέμε αυτό "εφηβεία"...Και το πέρασμά της δεν έχει να κάνει απαραίτητα με την ηλικία μας!
Η θλίψη είναι συνοδευτική στον βαθύτερο φόβο μας...
Και όσο δεν μπορούμε να νιώσουμε ασφαλείς, τόσο αντικαθίσταται ο φόβος με την θλίψη στην επιφάνειά μας...
Μέχρι που η θλίψη γίνεται πια βιωματική...Της δίνουμε ένα προσδιορισμό, για να μπορούμε να επιβιώσουμε και μετά την προβάλουμε και σε άλλους, γιατί δεν την αναγνωρίζουμε σαν δική μας κατάσταση...
όταν η ανθρώπινη μονάδα εγκαταλείψει το πνευματικό της "κουκούλι" ΄γνωρίζει ότι η πυκνότητα θα της φέρει ταραχή και ίσως πόνο. Η επιστροφή σ' αυτό το πνευματικό "κουκούλι" δεν είναι το μόνο ζητούμενο...
Το ζητούμενο είναι να βιώνει το πνευματικό αυτό "κουκούλι" σε όλες τις εκφάνσεις της ύπαρξης της, ακολουθώντας με εμπιστοσύνη τους δρόμους που ανοίγονται...
Το "αποδέχομαι την ενσάρκωσή μου" σημαίνει ότι έχω αναγνωρίσει την ζωή και την εκφράζω...
΄Ενας άνθρωπος δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ζωή, παρά μόνο μέσα από τα βιωματά του...
΄Ενας πνευματικά αναπτυγμένος άνθρωπος, δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ζωή, παρά μόνο μέσα από την αλήθεια του...
Είναι πολύτιμα και τα δύο, για τον τρόπο που θα ζήσει στο φυσικό περιβάλλον της ενσάρκωσής του.
Η υπέρβαση ενός πνευματικά αναπτυγμένου ανθρώπου, φαίνεται στους άλλους σαν "εφηβική αντίδραση", μια και δεν αναγνωρίζουν την ελευθερία του να είσαι διαρκώς ο Εαυτός σου...
Το να είσαι διαρκώς ο Εαυτός σου, δεν σημαίνει πνευματική οριοθέτηση, γιατί δεν την χρειάζεσαι...
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι αποδοχή..."ήρθα για να ζήσω και θα ζήσω"
Αυτό το κομβικό σημείο που αυτό το πάθος για την ζωή, γίνεται φόβος, ονομάζεται "εφηβεία"...
΄Οταν ο φόβος γίνεται ξανά πάθος για την ζωή, ονομάζεται "πνευματική ωριμότητα"...
Δύο σημεία, λοιπόν, είναι σημαντικά για την ζωή μας εδώ...
Το ένα, που προσλαμβάνουμε αντιλήψεις για την ζωή σε περιορισμό, το άλλο που ελευθερώνουμε αυτές τις αντιληψεις στον χωροχρόνο μας!
Μέσα από τις ίδιες σας τις περιγραφές, μπορείτε να διαπιστώσετε τους περιορισμούς, καθώς και την ελευθερία...
Μπορείτε να διαπιστώσετε την συνέχιση του περιορισμού που αποδίδετε στους άλλους, μέσα από τον εαυτό σας, και την αρχή της ελευθερίας που δίνετε στον Εαυτό σας, μέσα από τους άλλους...
΄Ετσι θα γνωρίζετε πάντα τον άξονα της δέσμευσής σας, που μετακινείται από εσάς στους άλλους, παρ' όλα αυτά παραμένει άξονας της δέσμευσης...
όσο μικρότερη επιφάνεια καταλαμβάνει αυτός ο άξονας, τόσο μεγαλύτερο βάθος αναπτύσσει...΄Ετσι η ύπαρξη μας δεν μπορεί να προσδιοριστεί πια στην επιφάνεια, αλλά στο βάθος!
και είναι μια πνευματική αρχή που ολοκληρώνει την ζωή μας και αυτοπραγματώνει την ψυχή μας, μέσα στην φυσική ζωή που έχει πια "περιεχόμενο"...
..απο την Βάσω
Αυτό το "κομβικό" σημείο που κάνει την πηγαία χαρά για την ζωή, θλίψη και ματαιότητα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά μπλοκαρίσματα της συνείδησής μας.
Είναι το σημείο που "παγώνει" την επιθυμία για ζωή και την κάνει φόβο...
Είναι το σημείο, που το εαυτός μας, από αντίδραση σ' αυτό το "πάγωμα", δοκιμάζει τα όρια του για να "υποτάξει" τον ίδιο του τον φόβο για την ζωή...
Εμείς το λέμε αυτό "εφηβεία"...Και το πέρασμά της δεν έχει να κάνει απαραίτητα με την ηλικία μας!
Η θλίψη είναι συνοδευτική στον βαθύτερο φόβο μας...
Και όσο δεν μπορούμε να νιώσουμε ασφαλείς, τόσο αντικαθίσταται ο φόβος με την θλίψη στην επιφάνειά μας...
Μέχρι που η θλίψη γίνεται πια βιωματική...Της δίνουμε ένα προσδιορισμό, για να μπορούμε να επιβιώσουμε και μετά την προβάλουμε και σε άλλους, γιατί δεν την αναγνωρίζουμε σαν δική μας κατάσταση...
όταν η ανθρώπινη μονάδα εγκαταλείψει το πνευματικό της "κουκούλι" ΄γνωρίζει ότι η πυκνότητα θα της φέρει ταραχή και ίσως πόνο. Η επιστροφή σ' αυτό το πνευματικό "κουκούλι" δεν είναι το μόνο ζητούμενο...
Το ζητούμενο είναι να βιώνει το πνευματικό αυτό "κουκούλι" σε όλες τις εκφάνσεις της ύπαρξης της, ακολουθώντας με εμπιστοσύνη τους δρόμους που ανοίγονται...
Το "αποδέχομαι την ενσάρκωσή μου" σημαίνει ότι έχω αναγνωρίσει την ζωή και την εκφράζω...
΄Ενας άνθρωπος δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ζωή, παρά μόνο μέσα από τα βιωματά του...
΄Ενας πνευματικά αναπτυγμένος άνθρωπος, δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ζωή, παρά μόνο μέσα από την αλήθεια του...
Είναι πολύτιμα και τα δύο, για τον τρόπο που θα ζήσει στο φυσικό περιβάλλον της ενσάρκωσής του.
Η υπέρβαση ενός πνευματικά αναπτυγμένου ανθρώπου, φαίνεται στους άλλους σαν "εφηβική αντίδραση", μια και δεν αναγνωρίζουν την ελευθερία του να είσαι διαρκώς ο Εαυτός σου...
Το να είσαι διαρκώς ο Εαυτός σου, δεν σημαίνει πνευματική οριοθέτηση, γιατί δεν την χρειάζεσαι...
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι αποδοχή..."ήρθα για να ζήσω και θα ζήσω"
Αυτό το κομβικό σημείο που αυτό το πάθος για την ζωή, γίνεται φόβος, ονομάζεται "εφηβεία"...
΄Οταν ο φόβος γίνεται ξανά πάθος για την ζωή, ονομάζεται "πνευματική ωριμότητα"...
Δύο σημεία, λοιπόν, είναι σημαντικά για την ζωή μας εδώ...
Το ένα, που προσλαμβάνουμε αντιλήψεις για την ζωή σε περιορισμό, το άλλο που ελευθερώνουμε αυτές τις αντιληψεις στον χωροχρόνο μας!
Μέσα από τις ίδιες σας τις περιγραφές, μπορείτε να διαπιστώσετε τους περιορισμούς, καθώς και την ελευθερία...
Μπορείτε να διαπιστώσετε την συνέχιση του περιορισμού που αποδίδετε στους άλλους, μέσα από τον εαυτό σας, και την αρχή της ελευθερίας που δίνετε στον Εαυτό σας, μέσα από τους άλλους...
΄Ετσι θα γνωρίζετε πάντα τον άξονα της δέσμευσής σας, που μετακινείται από εσάς στους άλλους, παρ' όλα αυτά παραμένει άξονας της δέσμευσης...
όσο μικρότερη επιφάνεια καταλαμβάνει αυτός ο άξονας, τόσο μεγαλύτερο βάθος αναπτύσσει...΄Ετσι η ύπαρξη μας δεν μπορεί να προσδιοριστεί πια στην επιφάνεια, αλλά στο βάθος!
και είναι μια πνευματική αρχή που ολοκληρώνει την ζωή μας και αυτοπραγματώνει την ψυχή μας, μέσα στην φυσική ζωή που έχει πια "περιεχόμενο"...
Εμένα μου λες..Εμείς το λέμε αυτό "εφηβεία"...Και το πέρασμά της δεν έχει να κάνει απαραίτητα με την ηλικία μας!
Προσθέτω ότι δεν έχει να κάνει και με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια..Ευχαριστώ! Ακόμα ζαλίζομαι..Αυτό το "κομβικό" σημείο που κάνει την πηγαία χαρά για την ζωή, θλίψη και ματαιότητα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά μπλοκαρίσματα της συνείδησής μας.
Είναι το σημείο που "παγώνει" την επιθυμία για ζωή και την κάνει φόβο...
Είναι το σημείο, που το εαυτός μας, από αντίδραση σ' αυτό το "πάγωμα", δοκιμάζει τα όρια του για να "υποτάξει" τον ίδιο του τον φόβο για την ζωή...
Πολέμα και Οραματίσου
-
Επισκέπτης
Αλήθειες, απο την Βάσω
--------------------------------------------------------------------------------
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, εδώ στον φυσικό κόσμο, η οδύνη έχει γίνει μέρος της ανθρώπινης συλλογικής μνήμης.
Ανεξάρτητα από τις συνθήκες ζωής, η οδύνη του ανθρώπου είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της συνείδησής του.
Αυτή η οδύνη φαίνεται ανυπέρβλητο εμπόδιο, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να είναι χαρούμενος και συντροφικός.
Παρατηρώντας τους ανθρώπους, ακολουθώντας το βλέμμα τους, έβλεπα, σχεδόν σε όλους, ένα κενό! Ο θεϊκός σπινθήρας σχεδόν ανύπαρκτος! Η συλλογική οδύνη ήταν εμφανής ακόμα και μέσα στο γέλιο τους
Σαν να ήξεραν ότι την επόμενη μέρα, αυτό το γέλιο θα το «πληρώσουν»
Η αβεβαιότητα ενός μέλλοντος, που δεν μπορούσε να περιμένει την σειρά του, ερχόταν βαριά, σαν σκιά, να κάνει την ανθρώπινη αύρα σκούρα και μουντή.
Σε εκείνη την ηλικία με προβλημάτισε αυτή η οδύνη. Η φιλοσοφία, η θρησκεία, η επιστήμη, η πολιτική έδιναν κίνητρα στον άνθρωπο να αναζητήσει τα ιδανικά και την αυθεντικότητα που του έλειπε, μα οι ερωτήσεις πολλές και το κενό μεγάλωνε, αντί να μικραίνει
Θέλησα να μπω μέσα σ αυτήν την οδύνη, ήταν απόφαση να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, ίσως για να αξιολογήσω την συλλογική της μνήμη και να την ερευνήσω από μέσα και όχι παρατηρώντας την
Σε πρώτη φάση αξιολόγησα τον δρόμο του Χριστιανισμού.
Η παλιά και η καινή διαθήκη ήταν η αρχική προσέγγιση αυτού του δρόμου. Βρήκα γνώριμα στοιχεία μέσα εκεί. Στοιχεία που μέσα από τις επικοινωνίες μου, είχαν ήδη αναπτυχθεί μέσα μου. Μα ήθελα όμως να καλύψω και αυτό το κενό, που αφήνει ο θεός μεταξύ αυτού και των ανθρώπων Και άρχισα να ρωτάω τους «ειδικούς»
Κανείς δεν είχε απάντηση για μένα
«Πίστευε και μη ερεύνα»
Μια συναισθηματική προσέγγιση που για μένα πρακτικά δεν είχε αξία
Το πρώτο πλήγμα στην συνείδησή μου είχε γίνει
Η φιλοσοφική/εσωτερική προσέγγιση μου έδειξε έναν άλλον δρόμο, που φαινόταν πιο πλήρης Μερικές φορές γοητευτικά ακατανόητος, δύσκολος και μάλλον ονειρικός. Οι ερωτήσεις μου δεν έβρισκαν απάντηση και έτσι στράφηκα στην ζωή των φιλοσόφων/εσωτεριστών. ΄Ηθελα να διαπιστώσω το βαθύ και αυθεντικό αγαθό, να έρθω σε επαφή μέσω των μεγάλων λόγων τους με την ίδια τους την ζωή
Κανείς όμως δεν μπορούσε να συμπράξει με το τρίπτυχο «γνώση-επιθυμία-πράξη»
Μια νοητική προσέγγιση που για μένα πρακτικά δεν είχε αξία
Το δεύτερο πλήγμα στην συνείδησή μου είχε γίνει
Η πολιτική ήταν ένας άλλος δρόμος. Και ενώ στην αρχή φαινόταν ανθρωποκεντρικός, στην συνέχεια διαπίστωσα ότι περιείχε ιδανικά και ιδεώδη του πραγματικού αγαθού Ενότητα, ισότητα, αγάπη, σύμπνοια, δικαιοσύνη
Παθιάστηκα και αγνόησα και την ίδια μου την ζωή Με συνεπήρε το πρακτικό μέρος του αγαθού, αυτό που έρχεται ενεργά στην ζωή μας και την κάνει ουσιαστική Λίγο πριν πέσω στον «γκρεμό» όμως, ανακάλυψα ότι το αγαθό δεν υπήρχε στις ψυχές των ανθρώπων, αλλά στο συναίσθημα και στις σκέψεις τους.
Διαχώριζε, αντί να ενώνει Μισούσε, αντί να αγαπάει δικαιωνόταν, αντί να δικαιώνει
Μια νοητική και συναισθηματική προσέγγιση που για μένα πρακτικά δεν είχε αξία
Το τρίτο πλήγμα στην συνείδησή μου είχε γίνει
Και μέσα από αυτά τα πλήγματα, μπήκα ενεργά στην οδύνη του κενού
Αρρώστησα
Και τότε βρήκα τον τέταρτο δρόμο, της επιστήμης και της τεκμηρίωσης
Το σώμα μου έγινε πειραματόζωο, μαζί με την ψυχή μου Κανείς δεν μπορούσε να μου απαντήσει, γιατί είμαι άρρωστη. Οι ενέσεις και τα χάπια δεν κάλυπταν το κενό, αντίθετα το έκαναν τεράστιο Δεν συνάντησα σ αυτόν τον δρόμο το άγγιγμα, την ανθρωπιά, το ψυχικό χάδι, την ομορφιά του αγαθού που προσπαθεί να πάρει την οδύνη από τους ανθρώπους. Τα χάπια ήταν η μοναδική τεκμηρίωση του δρόμου αυτού. Συντηρούσαν τον οργανισμό μου για να μην «κλατάρει» εντελώς Υποστυλώματα, τόσο πρόχειρα βαλμένα, που με ένα φύσημα θα κατέρρεαν, μαζί με όσα στήριζαν μέχρι τότε
Και λίγο, πολύ λίγο, πριν φυσήξει αυτός ο αέρας, λίγο πριν παρασύρει όλο το «οικοδόμημα» μου, θυμήθηκα γιατί ξεκίνησα αυτήν την διαδρομή
Για να γνωρίσω την οδύνη από μέσα Για να γίνω μέρος της Για να γνωρίσω την δημιουργία και την καταστροφή, μέσα από τον ίδιο μου τον Εαυτό! Για να κατανοήσω ότι ο θάνατος δεν είναι η απουσία ζωής, αλλά αυτό το καθημερινό δηλητήριο, που στάζει στον οργανισμό μας λίγο λίγο, δίνοντας του την απαραίτητη δόση για να μπορεί να «αντέξει» την νοητική και συναισθηματική μάζα
Η ανάκαμψη ήταν ραγδαία Με το που θυμήθηκα, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση να ξεχάσω όλους τους δρόμους. Αυτήν την παρηγοριά που τελικά γίνεται μέρος του δηλητήριου και σε τοποθετεί στον φανατισμό και τον διαχωρισμό, τόσο ύπουλα, που γίνεσαι «εξαρτημένος», χωρίς καν να το καταλάβεις
Η μοναδική μέριμνα είναι η απεξάρτηση από το δηλητήριο Από τα μεγάλα και ωραία λόγια της θρησκευτικής, φιλοσοφικής, πολιτικής, επιστημονικής συνείδησης
Η επιστήμη του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, αυτή περιλαμβάνει το αυθεντικό αγαθό εσωτερικά
Και είναι η πέμπτη διαδρομή που ενώ δεν έχει τελειώσει (και δεν ξέρω αν τελειώσει ποτέ) περιέχει όλη την ουσία της οδύνης και κάνει την ζωή αυθεντική, έτσι όπως όφειλε να είναι για την κάθε θεϊκή μονάδα, που βιώνει την ύλη, σαν ένα μικρό μέρος του ΟΛΟΥ
Αρκεί να ξέρει τι είναι αυτή, τι είναι το ΟΛΟ, τι είναι η ύλη, τι είναι εντέλει αυτή η οδύνη της ανθρώπινης ζωής Χωρίς μεγάλα λόγια Απλά, αγνά, αυθεντικά να βιώσει αυτό που της υπολείπεται Την οδύνη της πυκνότητας, που μέσα από το βάθος και την ουσία της ίδιας της θεϊκής μονάδας, κάνει την φυσική ζωή ξεκάθαρη και αγνή.
Τα λόγια ανήκουν σε έναν «πλαστικό» κόσμο που δηλώνει αξίες και γνώση
Ο Λόγος όμως ανήκει στον καθένα μας, γιατί περιέχει το αυθεντικό αγαθό που δεν σε ξεγελάει με το «πλαστικό» του περιτύλιγμα, όσο πυκνό και να είναι
Δεν ζεις ονειρικά, μέσα από την ελπίδα
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την αλήθεια
Δεν αντιδράς παρορμητικά, μέσα από την σκέψη
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την νόηση
Δεν αισθάνεσαι, μέσα από την συγκίνηση
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την αγάπη
Έτσι ακριβώς όπως θα ήθελε και ο θεός
--------------------------------------------------------------------------------
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, εδώ στον φυσικό κόσμο, η οδύνη έχει γίνει μέρος της ανθρώπινης συλλογικής μνήμης.
Ανεξάρτητα από τις συνθήκες ζωής, η οδύνη του ανθρώπου είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της συνείδησής του.
Αυτή η οδύνη φαίνεται ανυπέρβλητο εμπόδιο, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να είναι χαρούμενος και συντροφικός.
Παρατηρώντας τους ανθρώπους, ακολουθώντας το βλέμμα τους, έβλεπα, σχεδόν σε όλους, ένα κενό! Ο θεϊκός σπινθήρας σχεδόν ανύπαρκτος! Η συλλογική οδύνη ήταν εμφανής ακόμα και μέσα στο γέλιο τους
Σαν να ήξεραν ότι την επόμενη μέρα, αυτό το γέλιο θα το «πληρώσουν»
Η αβεβαιότητα ενός μέλλοντος, που δεν μπορούσε να περιμένει την σειρά του, ερχόταν βαριά, σαν σκιά, να κάνει την ανθρώπινη αύρα σκούρα και μουντή.
Σε εκείνη την ηλικία με προβλημάτισε αυτή η οδύνη. Η φιλοσοφία, η θρησκεία, η επιστήμη, η πολιτική έδιναν κίνητρα στον άνθρωπο να αναζητήσει τα ιδανικά και την αυθεντικότητα που του έλειπε, μα οι ερωτήσεις πολλές και το κενό μεγάλωνε, αντί να μικραίνει
Θέλησα να μπω μέσα σ αυτήν την οδύνη, ήταν απόφαση να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, ίσως για να αξιολογήσω την συλλογική της μνήμη και να την ερευνήσω από μέσα και όχι παρατηρώντας την
Σε πρώτη φάση αξιολόγησα τον δρόμο του Χριστιανισμού.
Η παλιά και η καινή διαθήκη ήταν η αρχική προσέγγιση αυτού του δρόμου. Βρήκα γνώριμα στοιχεία μέσα εκεί. Στοιχεία που μέσα από τις επικοινωνίες μου, είχαν ήδη αναπτυχθεί μέσα μου. Μα ήθελα όμως να καλύψω και αυτό το κενό, που αφήνει ο θεός μεταξύ αυτού και των ανθρώπων Και άρχισα να ρωτάω τους «ειδικούς»
Κανείς δεν είχε απάντηση για μένα
«Πίστευε και μη ερεύνα»
Μια συναισθηματική προσέγγιση που για μένα πρακτικά δεν είχε αξία
Το πρώτο πλήγμα στην συνείδησή μου είχε γίνει
Η φιλοσοφική/εσωτερική προσέγγιση μου έδειξε έναν άλλον δρόμο, που φαινόταν πιο πλήρης Μερικές φορές γοητευτικά ακατανόητος, δύσκολος και μάλλον ονειρικός. Οι ερωτήσεις μου δεν έβρισκαν απάντηση και έτσι στράφηκα στην ζωή των φιλοσόφων/εσωτεριστών. ΄Ηθελα να διαπιστώσω το βαθύ και αυθεντικό αγαθό, να έρθω σε επαφή μέσω των μεγάλων λόγων τους με την ίδια τους την ζωή
Κανείς όμως δεν μπορούσε να συμπράξει με το τρίπτυχο «γνώση-επιθυμία-πράξη»
Μια νοητική προσέγγιση που για μένα πρακτικά δεν είχε αξία
Το δεύτερο πλήγμα στην συνείδησή μου είχε γίνει
Η πολιτική ήταν ένας άλλος δρόμος. Και ενώ στην αρχή φαινόταν ανθρωποκεντρικός, στην συνέχεια διαπίστωσα ότι περιείχε ιδανικά και ιδεώδη του πραγματικού αγαθού Ενότητα, ισότητα, αγάπη, σύμπνοια, δικαιοσύνη
Παθιάστηκα και αγνόησα και την ίδια μου την ζωή Με συνεπήρε το πρακτικό μέρος του αγαθού, αυτό που έρχεται ενεργά στην ζωή μας και την κάνει ουσιαστική Λίγο πριν πέσω στον «γκρεμό» όμως, ανακάλυψα ότι το αγαθό δεν υπήρχε στις ψυχές των ανθρώπων, αλλά στο συναίσθημα και στις σκέψεις τους.
Διαχώριζε, αντί να ενώνει Μισούσε, αντί να αγαπάει δικαιωνόταν, αντί να δικαιώνει
Μια νοητική και συναισθηματική προσέγγιση που για μένα πρακτικά δεν είχε αξία
Το τρίτο πλήγμα στην συνείδησή μου είχε γίνει
Και μέσα από αυτά τα πλήγματα, μπήκα ενεργά στην οδύνη του κενού
Αρρώστησα
Και τότε βρήκα τον τέταρτο δρόμο, της επιστήμης και της τεκμηρίωσης
Το σώμα μου έγινε πειραματόζωο, μαζί με την ψυχή μου Κανείς δεν μπορούσε να μου απαντήσει, γιατί είμαι άρρωστη. Οι ενέσεις και τα χάπια δεν κάλυπταν το κενό, αντίθετα το έκαναν τεράστιο Δεν συνάντησα σ αυτόν τον δρόμο το άγγιγμα, την ανθρωπιά, το ψυχικό χάδι, την ομορφιά του αγαθού που προσπαθεί να πάρει την οδύνη από τους ανθρώπους. Τα χάπια ήταν η μοναδική τεκμηρίωση του δρόμου αυτού. Συντηρούσαν τον οργανισμό μου για να μην «κλατάρει» εντελώς Υποστυλώματα, τόσο πρόχειρα βαλμένα, που με ένα φύσημα θα κατέρρεαν, μαζί με όσα στήριζαν μέχρι τότε
Και λίγο, πολύ λίγο, πριν φυσήξει αυτός ο αέρας, λίγο πριν παρασύρει όλο το «οικοδόμημα» μου, θυμήθηκα γιατί ξεκίνησα αυτήν την διαδρομή
Για να γνωρίσω την οδύνη από μέσα Για να γίνω μέρος της Για να γνωρίσω την δημιουργία και την καταστροφή, μέσα από τον ίδιο μου τον Εαυτό! Για να κατανοήσω ότι ο θάνατος δεν είναι η απουσία ζωής, αλλά αυτό το καθημερινό δηλητήριο, που στάζει στον οργανισμό μας λίγο λίγο, δίνοντας του την απαραίτητη δόση για να μπορεί να «αντέξει» την νοητική και συναισθηματική μάζα
Η ανάκαμψη ήταν ραγδαία Με το που θυμήθηκα, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση να ξεχάσω όλους τους δρόμους. Αυτήν την παρηγοριά που τελικά γίνεται μέρος του δηλητήριου και σε τοποθετεί στον φανατισμό και τον διαχωρισμό, τόσο ύπουλα, που γίνεσαι «εξαρτημένος», χωρίς καν να το καταλάβεις
Η μοναδική μέριμνα είναι η απεξάρτηση από το δηλητήριο Από τα μεγάλα και ωραία λόγια της θρησκευτικής, φιλοσοφικής, πολιτικής, επιστημονικής συνείδησης
Η επιστήμη του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, αυτή περιλαμβάνει το αυθεντικό αγαθό εσωτερικά
Και είναι η πέμπτη διαδρομή που ενώ δεν έχει τελειώσει (και δεν ξέρω αν τελειώσει ποτέ) περιέχει όλη την ουσία της οδύνης και κάνει την ζωή αυθεντική, έτσι όπως όφειλε να είναι για την κάθε θεϊκή μονάδα, που βιώνει την ύλη, σαν ένα μικρό μέρος του ΟΛΟΥ
Αρκεί να ξέρει τι είναι αυτή, τι είναι το ΟΛΟ, τι είναι η ύλη, τι είναι εντέλει αυτή η οδύνη της ανθρώπινης ζωής Χωρίς μεγάλα λόγια Απλά, αγνά, αυθεντικά να βιώσει αυτό που της υπολείπεται Την οδύνη της πυκνότητας, που μέσα από το βάθος και την ουσία της ίδιας της θεϊκής μονάδας, κάνει την φυσική ζωή ξεκάθαρη και αγνή.
Τα λόγια ανήκουν σε έναν «πλαστικό» κόσμο που δηλώνει αξίες και γνώση
Ο Λόγος όμως ανήκει στον καθένα μας, γιατί περιέχει το αυθεντικό αγαθό που δεν σε ξεγελάει με το «πλαστικό» του περιτύλιγμα, όσο πυκνό και να είναι
Δεν ζεις ονειρικά, μέσα από την ελπίδα
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την αλήθεια
Δεν αντιδράς παρορμητικά, μέσα από την σκέψη
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την νόηση
Δεν αισθάνεσαι, μέσα από την συγκίνηση
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την αγάπη
Έτσι ακριβώς όπως θα ήθελε και ο θεός
Μέχρι ένα σημείο είναι σαν να διαβάζω για εμένα..
Καταλαβαίνω απόλυτα..!
Καταπληκτικά δοσμένα όλα..ευχαριστούμε.
Αυτήν την παρηγοριά που τελικά γίνεται μέρος του δηλητήριου και σε τοποθετεί στον φανατισμό και τον διαχωρισμό, τόσο ύπουλα, που γίνεσαι «εξαρτημένος», χωρίς καν να το καταλάβεις
Καταλαβαίνω απόλυτα..!
Και είναι η πέμπτη διαδρομή που ενώ δεν έχει τελειώσει (και δεν ξέρω αν τελειώσει ποτέ) περιέχει όλη την ουσία της οδύνης και κάνει την ζωή αυθεντική, έτσι όπως όφειλε να είναι για την κάθε θεϊκή μονάδα, που βιώνει την ύλη, σαν ένα μικρό μέρος του ΟΛΟΥ
Καταπληκτικά δοσμένα όλα..ευχαριστούμε.
Πολέμα και Οραματίσου
Αν και όταν καταφέρει κανείς να ζει ουσιαστικά μέσα στην αλήθεια ,πιστεύω οτι ζει και με νοηση και με αγαπη .Οποτε η αλήθεια ειναι αυτη που χρειαζεται να δουλευτει μεσα μας.Δεν ζεις ονειρικά, μέσα από την ελπίδα
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την αλήθεια
Δεν αντιδράς παρορμητικά, μέσα από την σκέψη
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την νόηση
Δεν αισθάνεσαι, μέσα από την συγκίνηση
Ζεις ουσιαστικά, μέσα από την αγάπη
Ας φορέσω τα αθλητικα παπουτσακια,εχω αρκετο δρομο μπροστα μου...
Κανείς δεν θα σου απαντήσει τι είναι αλήθεια, γιατί αυτό που θα σου πει είναι μόνο η δικιά του!Βάσω Νικολοπούλου
-
Επισκέπτης
Συνειδητότητα απο την
Βάσω
Το σημαντικότερο είναι να διαπιστώνουμε την εσωτερική ανάπτυξή μας...Καμιά φορά μας διαφεύγει...
΄Εχουμε χαρακτηρίσει τον εαυτό μας σαν... και είναι πολύ δύσκολο να φύγουμε από αυτόν τον χαρακτηρισμό΄!
Νομίζω ότι είναι ένα σημαντικό εμπόδιο στην πορεία μας, αυτό της συνειδητοποίησης... Αυξάνει μεν η κατανόηση, αλλά η συνειδητοποίηση παραμένει στο παρελθόν. ΄Ετσι είμαι...
Η συνειδητοποίηση λαμβάνει χώρα εντός μας, στο παρόν, όταν διαπιστώνουμε ότι η κρίση μας έχει μεταβληθεί σε διάκριση...
΄Οταν η θλίψη έχει γίνει μέρος της συνείδησής μας, είναι αυτονόητη...Μετά, το πιο πιθανόν είναι να την εντάσσουμε σε όλο το φάσμα των σχέσεων της ζωής μας, αυτόματα...
Γι' αυτό όμως δεν υπάρχει "υπεύθυνος"...Δεν είναι ότι κάποιος μας την δημιουργεί, αλλά έχουμε μάθει ότι ο εαυτός μας είναι αυτό!
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο εαυτός μας δεν είναι μόνο αυτό!
Δεν έχουμε ξεκάθαρα νιώσει ότι μπορούμε να "παίξουμε" με το φάσμα των συναισθημάτων μας και να διευρύνουμε την οπτική για τον εαυτό μας...
Και αυτή η μη συνειδητοποίηση αλλοιώνει και την εκάστοτε συμπεριφορά μας, που προσαρμόζεται στα ερεθίσματα των άλλων, αλλά στην ουσία προβάλλουμε αυτό που μας είναι γνώριμο...αυτό που ξέρουμε για τον εαυτό μας...
Αν η θλίψη κυριαρχεί μέσα μας, δεν θέλει παρά ένα μικρό εξωτερικό ερέθισμα για να εμφανιστεί...Και αυτό το ερέθισμα μπορεί να προέρθει από οπουδήποτε και από οποιονδήποτε...
από τον σύντροφο, από τα παιδιά μας, από τον εργοδότη μας, από τον φίλο μας, από τον γείτονα που μας στραβοκοίταξε...
Ο εαυτός μας έχει μάθει ότι είναι αυτό και έτσι αντιδρά με την οικεία του συμπεριφορά για να μην χάσει τα όρια του...Είναι η άμυνά του αυτή και η προστασία του...
Η ανάπτυξή μας περιλαμβάνει την διαφορά...Δεν αλλάζει κανείς συμπεριφορά, απλά παρατηρεί στην αρχή το ερέθισμα...
΄Οταν την ώρα που κάνουμε ρέικι, παρατηρούμε το ερέθισμα που μας λύπησε, μας θύμωσε, μας απαξίωσε...΄Οταν την ώρα που βρισκόμαστε σε αρμονία, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας που πληγώθηκε, λυπήθηκε, θύμωσε, απαξιώθηκε και αναγνωρίσουμε στην ουσία ότι αυτό το ερέθισμα ήταν τελικά μηδενικό...ανάξιο λόγου...
Εκείνη την ώρα που έχουμε το "δικαίωμα" να είμαστε ο Εαυτός μας και αφηνόμαστε στα ιδανικά του, εντάσσουμε στο είναι μας μια λεπτοφυέστερη ουσία, που διαφοροποιεί την κατανόησή μας...
Αυτή η διαφοροποίηση δεν έρχεται με μιας στην συνείδησή μας, αλλά την βρίσκουμε κάθε φορά που θέλουμε να αμυνθούμε ή να προστατευθούμε από κάτι ή κάποιον...
Διαπιστώνουμε ότι "άλλαξε" ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το ερέθισμα...γιατί άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας...
Αν δεν πέσουμε στην "παγίδα" του τυχαίου, αν δώσουμε χώρο σ' αυτήν την διαφοροποίηση να γίνει μέρος της συνείδησής μας, θα έχουμε αντίληψη και της "αλλαγής" μας...
΄Ετσι "παραγράφονται" τα παρελθοντικά "βάρη"...Αυτά που επιβάλαμε στον εαυτό μας να κουβαλάει, γιατί νομίσαμε ότι αυτό είναι το έργο μας εδώ στην γη...
Ο κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιαίτερες ποιότητες του...ο Εαυτός μας περιβάλει τα χαρίσματα της προσωπικότητας μας με θεϊκή αγάπη, ώστε να εκφραστούν με συνέπεια και ολοκληρωμένη άποψη στο εδώ και τώρα...
Δεν είμαστε ένα συναίσθημα που ζητάει κατανόηση από τους άλλους...Είμαστε ένα ον που θέλει να εκφραστεί ολοκληρωμένα...
Κι αυτή η πράξη της ζωής χρειάζεται να κατανοηθεί με την δική μας συνείδησή και όχι των άλλων...
Να μείνει σταθερά μέσα μας σαν δικό μας "επίτευγμα", σαν δική μας "νίκη", που δεν περιμένει να αναγνωριστεί μέσα από την αποδοχή των άλλων...
Είναι η ψυχή μας που αναπτύσσεται δυναμικά, μέσα από την δική μας παραχώρηση του χώρου και του χρόνου, με συνείδηση αυτής της ανάπτυξης...
Δεν είναι τυχαία η συνειδητοποίηση, αν δεν την χαρακτηρίσουμε έτσι εμείς πρώτοι...
Δεν είναι τυχαία η ανάπτυξή μας, η έκφρασή μας, η ζωή μας!
Είναι αλήθεια, είναι δρόμος, είναι τελικά αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε με πιο βαθιά υποδομή, από ένα επιφανειακό "εγώ" που ζητάει να γίνει, ενώ έχει την δυναμική να είναι...
Βάσω
Το σημαντικότερο είναι να διαπιστώνουμε την εσωτερική ανάπτυξή μας...Καμιά φορά μας διαφεύγει...
΄Εχουμε χαρακτηρίσει τον εαυτό μας σαν... και είναι πολύ δύσκολο να φύγουμε από αυτόν τον χαρακτηρισμό΄!
Νομίζω ότι είναι ένα σημαντικό εμπόδιο στην πορεία μας, αυτό της συνειδητοποίησης... Αυξάνει μεν η κατανόηση, αλλά η συνειδητοποίηση παραμένει στο παρελθόν. ΄Ετσι είμαι...
Η συνειδητοποίηση λαμβάνει χώρα εντός μας, στο παρόν, όταν διαπιστώνουμε ότι η κρίση μας έχει μεταβληθεί σε διάκριση...
΄Οταν η θλίψη έχει γίνει μέρος της συνείδησής μας, είναι αυτονόητη...Μετά, το πιο πιθανόν είναι να την εντάσσουμε σε όλο το φάσμα των σχέσεων της ζωής μας, αυτόματα...
Γι' αυτό όμως δεν υπάρχει "υπεύθυνος"...Δεν είναι ότι κάποιος μας την δημιουργεί, αλλά έχουμε μάθει ότι ο εαυτός μας είναι αυτό!
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο εαυτός μας δεν είναι μόνο αυτό!
Δεν έχουμε ξεκάθαρα νιώσει ότι μπορούμε να "παίξουμε" με το φάσμα των συναισθημάτων μας και να διευρύνουμε την οπτική για τον εαυτό μας...
Και αυτή η μη συνειδητοποίηση αλλοιώνει και την εκάστοτε συμπεριφορά μας, που προσαρμόζεται στα ερεθίσματα των άλλων, αλλά στην ουσία προβάλλουμε αυτό που μας είναι γνώριμο...αυτό που ξέρουμε για τον εαυτό μας...
Αν η θλίψη κυριαρχεί μέσα μας, δεν θέλει παρά ένα μικρό εξωτερικό ερέθισμα για να εμφανιστεί...Και αυτό το ερέθισμα μπορεί να προέρθει από οπουδήποτε και από οποιονδήποτε...
από τον σύντροφο, από τα παιδιά μας, από τον εργοδότη μας, από τον φίλο μας, από τον γείτονα που μας στραβοκοίταξε...
Ο εαυτός μας έχει μάθει ότι είναι αυτό και έτσι αντιδρά με την οικεία του συμπεριφορά για να μην χάσει τα όρια του...Είναι η άμυνά του αυτή και η προστασία του...
Η ανάπτυξή μας περιλαμβάνει την διαφορά...Δεν αλλάζει κανείς συμπεριφορά, απλά παρατηρεί στην αρχή το ερέθισμα...
΄Οταν την ώρα που κάνουμε ρέικι, παρατηρούμε το ερέθισμα που μας λύπησε, μας θύμωσε, μας απαξίωσε...΄Οταν την ώρα που βρισκόμαστε σε αρμονία, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας που πληγώθηκε, λυπήθηκε, θύμωσε, απαξιώθηκε και αναγνωρίσουμε στην ουσία ότι αυτό το ερέθισμα ήταν τελικά μηδενικό...ανάξιο λόγου...
Εκείνη την ώρα που έχουμε το "δικαίωμα" να είμαστε ο Εαυτός μας και αφηνόμαστε στα ιδανικά του, εντάσσουμε στο είναι μας μια λεπτοφυέστερη ουσία, που διαφοροποιεί την κατανόησή μας...
Αυτή η διαφοροποίηση δεν έρχεται με μιας στην συνείδησή μας, αλλά την βρίσκουμε κάθε φορά που θέλουμε να αμυνθούμε ή να προστατευθούμε από κάτι ή κάποιον...
Διαπιστώνουμε ότι "άλλαξε" ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το ερέθισμα...γιατί άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας...
Αν δεν πέσουμε στην "παγίδα" του τυχαίου, αν δώσουμε χώρο σ' αυτήν την διαφοροποίηση να γίνει μέρος της συνείδησής μας, θα έχουμε αντίληψη και της "αλλαγής" μας...
΄Ετσι "παραγράφονται" τα παρελθοντικά "βάρη"...Αυτά που επιβάλαμε στον εαυτό μας να κουβαλάει, γιατί νομίσαμε ότι αυτό είναι το έργο μας εδώ στην γη...
Ο κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιαίτερες ποιότητες του...ο Εαυτός μας περιβάλει τα χαρίσματα της προσωπικότητας μας με θεϊκή αγάπη, ώστε να εκφραστούν με συνέπεια και ολοκληρωμένη άποψη στο εδώ και τώρα...
Δεν είμαστε ένα συναίσθημα που ζητάει κατανόηση από τους άλλους...Είμαστε ένα ον που θέλει να εκφραστεί ολοκληρωμένα...
Κι αυτή η πράξη της ζωής χρειάζεται να κατανοηθεί με την δική μας συνείδησή και όχι των άλλων...
Να μείνει σταθερά μέσα μας σαν δικό μας "επίτευγμα", σαν δική μας "νίκη", που δεν περιμένει να αναγνωριστεί μέσα από την αποδοχή των άλλων...
Είναι η ψυχή μας που αναπτύσσεται δυναμικά, μέσα από την δική μας παραχώρηση του χώρου και του χρόνου, με συνείδηση αυτής της ανάπτυξης...
Δεν είναι τυχαία η συνειδητοποίηση, αν δεν την χαρακτηρίσουμε έτσι εμείς πρώτοι...
Δεν είναι τυχαία η ανάπτυξή μας, η έκφρασή μας, η ζωή μας!
Είναι αλήθεια, είναι δρόμος, είναι τελικά αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε με πιο βαθιά υποδομή, από ένα επιφανειακό "εγώ" που ζητάει να γίνει, ενώ έχει την δυναμική να είναι...
Η θλίψη είναι και έμφυτη και διδάσκεται έτσι δεν είναι?Αν η θλίψη κυριαρχεί μέσα μας, δεν θέλει παρά ένα μικρό εξωτερικό ερέθισμα για να εμφανιστεί...Και αυτό το ερέθισμα μπορεί να προέρθει από οπουδήποτε και από οποιονδήποτε...
από τον σύντροφο, από τα παιδιά μας, από τον εργοδότη μας, από τον φίλο μας, από τον γείτονα που μας στραβοκοίταξε...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΣΑ
Η ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΑΛΣΑΜΟ ΖΩΗΣ.
-
galazia_sfaira
- Δημοσιεύσεις: 10143
- Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
- Τοποθεσία: Μυτιλήνη
