Εμμούλα κοιτώντας στη ζωή μου πίσω... έζησα πολλά χρόνια διαχωρισμένη από τον πραγματικό μου εαυτό για να "ευδοκιμούν" οι εκάστοτε σχέσεις - κι όχι μόνο οι ερωτικές.
Ξέρω τι σημαίνει, να αγαπάς, αλλά να μην θέλεις να χάσεις τον Εαυτό σου και να δίνεις τέλος σε μια σχέση, που δεν σου άφηνε περιθώρια για αλήθεια...
Σήμερα που το διαβάζω θέλω να πω ότι με θυμάμαι να μην αφήνω περιθώρια να εκδηλωθεί η αλήθεια μου, να μπαίνω σε σχέσεις με μια μικρή "έκπτωση", από φόβο... για να μην τρομάξω, να μην ευνουχίσω, να μην γελοιοποιηθώ, μήπως δεν αρέσω και πληγωθώ...
Σε άλλες πάλι ενώ κατά τη διάρκειά τους εξελισσόμουν σαν άνθρωπος, ένιωθα αναγκασμένη να κρατάω μόνο για μένα ό,τι νέο αφού "διέκρινα" φόβο για ό,τι νέο έφερνα στη σχέση, έξω από το "Εμείς" κι έξω από τα ανιχνεύσιμα τμήματα του "Εγώ" του άλλου.
Και πάλι φόβος δλδ... Κι ενώ ταμπουρωνόμουνα με τρόπο εγωιστικό, κάθε βήμα εξέλιξης για μένα σηματοδοτούσε ένα βήμα απομάκρυνσης από τον εκάστοτε σύντροφο.
...
Σχεδόν όλες τις φορές που θέλησα να μοιραστώ ουσιαστικά κι ολοκληρωτικά, έλαβα την αποστομωτική απάντηση: ’λλαξες, δεν είσαι ευτυχισμένη μαζί μου;
Φόβος για την αλήθεια μου, για τη χαρά, για τη σκέψη, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα, την εξέλιξη, την αναζήτηση...
Το "ολοκληρωτικά" στις σχέσεις τείνει δυστυχώς να μεταφράζεται αλλιώς: συγχώνευση και άνθρωποι σε καταστολή
Δλδ οι χειρότεροι ξένοι χωρίς διαπιστευτήρια...
Αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω παρακολουθώντας το ποστ.
Κουκλίτσα... το ξέρεις ε; είναι λίγο δύσκολος ο δρόμος...
Όσο εξακολουθείς να θέλεις να είσαι η ενσάρκωση των ονείρων σου κι η αλήθεια σου ολόκληρη...
Μην κάνεις εκπτώσεις, δε σου αξίζει κάτι λιγότερο.
Γίνε αυτή που είσαι.
Μείνε αυτή που είσαι.
Σε κάθε βήμα.
