Σκαπανέα, δεν έχω την ίδια αντίληψη για όλους τους λειτουργούς, όπως δεν έχω αντίληψη για όλους τους ανθρώπους...
Ανάμεσα στους ανθρώπους βρήκα τον Χριστό, που δεν τον βρήκα ανάμεσα στους λειτουργούς, τουλάχιστον σ' αυτούς που ήρθαν στον δρόμο μου...Τυχαίο?
Αν μέσα σε ένα σύνολο λειτουργών υπάρχει και μια μικρή μερίδα που ενδιαφέρεται να πει την αλήθεια του θεού, εγώ προσωπικά δεν τους συνάντησα και λυπάμαι γι' αυτό...
Πριν ακολουθήσω την μοναχική διαδρομή προς την θεότητα, είχα απευθυνθεί και στους "επίσημους" εκπροσώπους της...
΄Οταν ήμουν στην ηλικία του ξεκινήματος, θεώρησα φυσιολογικό να αρχίσω από εκεί...
΄Ομως...είναι ασύλληπτη η καθοδήγηση που δίνουν στους νέους ανθρώπους, για να ανταμώσουν με την θεότητα...Απογοήτευση...
Δεν θεωρώ, Σκαπανέα, και στο ξαναείπα, ότι η θρησκεία μου δίνει κίνητρα...Τα κίνητρα τα βρήκα στην καρδιά μου πρώτα, όταν μπόρεσα να την ανοίξω για να "απορροφήσει" τον Λόγο!!!
Δεν με ενδιαφέρει καμία θρησκεία...Με ενδιαφέρει η αληθινή αγάπη, η ευγνωμοσύνη, ο θεός, ο Ιησούς, σαν τον δρόμο της αληθειας που με οδηγεί να αισθάνομαι την ενιαία πηγή των όντων και να μην τους ξεχωρίζω, ανάλογα με την "παράταξή" τους. Δεν τους ξεχωρίζω ούτε με τις πράξεις τους. Αυτό μου έμαθε...Και ήταν το πιο ουσιαστικό μου μάθημα!!!
Η ελευθέρωση από τις δεσμεύσεις, οποιασδήποτε μορφής, είναι πλέον η γέφυρα για την ανάληψη...
΄Οσους πιστούς λοιπόν συνάντησα, κανείς μα κανείς δεν με έπεισε ότι αγαπά ίδια με την θεότητα που έχει μέσα του. ΄Ολοι ήταν καλοί, γιατί έπρεπε να προσεγγίζουν τον παράδεισο μετά θάνατον...
Και το παλεύουν...
Εμένα με ενδιαφέρει ο εδώ παράδεισος...εδώ είναι τα έργα μου και η ζωή μου, η αλήθεια μου, η αγάπη μου, η επίγνωση...
Καμία αξία δεν θα είχε για την μετέπειτα ζωή, αν όλη αυτή η αλήθεια δεν έβρισκε εφαρμογή και στον φυσικό κόσμο...
Δεν πιστεύω με τίποτα ότι αυτή η ζωή που έχω τώρα, θα εξαργυρωθεί κάποτε με εισητήριο για τον παράδεισο ή για την κόλαση...
Καμία αξια δεν θα είχε για μένα, αν η συνειδητότητά μου έμενε να ακολουθεί πιστά τις εφαρμογές ενός λόγου που ειπώθηκε πριν 2000 χρόνια, χωρίς να τον κατανοεί σε βαθύτερο επίπεδο, βλέποντας μάλιστα αυτόν τον λόγο να έχει φέρει τόσο "απανθρωπιά" μέσα στους ίδιους του τους κόλπους!!!
Είναι όμως η δική μου διαδρομή...Σωστή ή λάθος, είναι δική μου!!!
Δεν πίστεψα ποτέ στην επίκτητη καλοσύνη, στην επίκτητη αγάπη, στην επίκτητη συμπόνια...Γιατι το "επίκτητη" με παραπέμπει στον φόβο του θεού, και για μένα ο φόβος δεν είναι πλέον επιλογή, σαν δρόμός!!!
Και σκέφτηκα ότι κανείς λειτουργός δεν θα δεχόταν αυτήν την φράση, γι' αυτό είπα "πως και δεν σε αφόρισε"...
Η συγχρονη πραγματικοτητα λοιπον της Εκκλησιας δειχνει οτι η κλιμακα της Σωτηριας, η Λεωφορος των Αγιων, ειναι ενας χαλαρος και διατρητος δρομος, μια και οι πιστοι δεν μεταλαμβανουν