Η ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΧΩΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

[CHRYSSOULA]

Η ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΧΩΡΑ

ΛΟΝ – ΤΖΟΪ «Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ» (2Ο ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ)


Όταν έφθασαν στον καταυλισμό, ο Χειρώνιος συγκέντρωσε όλους τους κενταύρους και τα παιδιά και τους ανακοίνωσε, ότι οι επόμενες ημέρες θα ήταν κρίσιμες καθώς μπορεί να δεχόντουσαν επίθεση από την Λουρένια Δεν γνώριζαν αν είχε συγκεντρώσει νέους στρατιώτες όλο αυτό το διάστημα, γιατί φυσικά επίθεση με παιδιά δεν μπορούσε να γίνει. Εκείνοι ήταν μόνοι τους και θα έπρεπε να προετοιμαστούν κατάλληλα, ώστε να είναι έτοιμοι να αποκρούσουν κάθε εισβολή από τους Δυτικούς Χαραγκωνίτες.
Κάποιοι κένταυροι ρώτησαν τον Χειρώνιο, τι είχε συμβεί και φοβόταν κάτι τέτοιο και εκείνος τους ανέφερε, ότι ο Λορέντζο είχε κατεβάσει την σκοτεινή πέτρα από την πέτρινη στήλη, που στην πραγματικότητα ήταν ένας μαγικός κρύσταλλος, και είχε αποκαλυφθεί από την Αερόγατα, την δύναμη του κρυστάλλου, ο πραγματικός ρόλος της Λουρένιας στην τελευταία μάχη μεταξύ του Λευκού και του Σκοτεινού Βασιλιά
Έτσι μετά από λίγες ημέρες έφθασε στην περιοχή των κενταύρων μια ομάδα από παιδιά από την Δυτική Χαραγκωνία, όλα ντυμένα στα μαύρα, και τους ενημέρωσαν, ότι σε 3 ημέρες θα ερχόταν η Λουρένια με την συνοδεία της, για να ενημερωθεί η ίδια από τους κενταύρους για τους λόγους παραβίασης κάποιων κανόνων που είχαν ορισθεί μετά από την τελευταία μάχη, ώστε να λάβει άμεσα τα κατάλληλα μέτρα. Η συνάντηση θα γινόταν στην πέτρινη στήλη, που ήταν το όριο μεταξύ των δύο περιοχών.
Όταν πέρασαν 3 ημέρες ο Χειρώνιος με τους άλλους κενταύρους και τα παιδιά παρατάχθηκαν μπροστά από την πέτρινη στήλη. Σε λίγα λεπτά είδαν σύννεφα σκόνης από το βάθος της απέναντι πλευράς και είδαν να πλησιάζει μια ομάδα στρατιωτών.
Στην μέση αυτής της ομάδας βρισκόταν μια μαυροντυμένη γυναικεία φιγούρα με μακριά ξανθά μαλλιά. Ήταν η Λουρένια
Μόλις έφθασαν στο όριο της δικής τους περιοχής η Λουρένια ζήτησε να μιλήσει με τον αρχηγό των κενταύρων.
Ο Χειρώνιος προχώρησε μπροστά και εκείνη τον ρώτησε, τι σκοπό είχε που κατέβασε την μαύρη πέτρα από την στήλη παραβιάζοντας τους κανόνες που είχε θέσει ο Λευκός Βασιλιάς.
Προτού προλάβει να απαντήσει ή να δικαιολογηθεί ο Χειρώνιος ο Λορέντζο έκανε ένα βήμα μπροστά και κοιτώντας με θάρρος την Λουρένια είπε:
«Δεν το έκανε αυτός Λουρένια αλλά εγώ!!!! Δεν πίστεψα ποτέ, ότι αυτή η πέτρα είχε μαγικές ιδιότητες και θέλησα να το αποδείξω. Είχα μάθει, ότι υπήρχαν και άλλα παιδιά στην Δυτική Χαραγκωνία και ήθελα να βρεθούμε όλοι μαζί και να συζητήσουμε πώς να οργανώσουμε από την αρχή αυτόν τον τόπο. Ο Χειρώνιος προσπάθησε να με αποτρέψει με κάθε τρόπο αλλά εγώ δεν ήθελα να ζω με τον φόβο. Έφυγα από την πατρίδα μου μαζί με τα αδέλφια μου από τον φόβο της λάβας του ηφαιστείου και δεν ήθελα να κάνω μια νέα αρχή σε μια άλλη χώρα κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Μέσα από τον κρύσταλλο μάθαμε, ότι εσύ δεν προκάλεσες την τελευταία μάχη αλλά αντίθετα προσπάθησες να την αποτρέψεις. Έτσι αποκαταστάθηκε η αλήθεια από κάποια λόγια που είχαν ειπωθεί άδικα κάποτε από ένα μεγαλύτερο κένταυρο και που δεν γνώριζε όλα τα γεγονότα τότε. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια Λουρένια»

Τελειώνοντας ο Λορέντζο πήρε τον λόγο ο Χειρώνιος και της είπε:
« Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για λογαριασμό εκείνου του κενταύρου, που ήταν πατέρας μου, για τα λόγια που σου είπε τότε. Εγώ ήμουν αρκετά νεώτερος εκείνη την εποχή και σκέφθηκα, ότι ίσως ο πατέρας μου είχε κάποια στοιχεία. Με την αποκάλυψη της αλήθειας από την Αερόγατα δεν θέλω να υπάρχει μεταξύ των κενταύρων και εσένα καμία διαφορά πια»
Η Λουρένια κοίταξε μια το νεαρό αγόρι που έδειξε τόσο θάρρος και γενναιότητα και μια τον Χειρώνιο που έδειχνε προβληματισμένος και αληθινά λυπημένος για όσα τους χώριζαν τόσα χρόνια
Γυρνώντας τότε στον Λορέντζο τον ρώτησε αν ήθελε να έλθει και να μείνει μαζί της στην Δυτική Χαραγκωνία.
«Θα ήθελα να μπορώ να σας επισκέπτομαι» απάντησε εκείνος. Όμως δεν θέλω να αφήσω ούτε τα αδέλφια μου ούτε τους κενταύρους, που τόσα πράγματα μας έμαθαν»
Η Λουρένια τότε τους ανέφερε, ότι θα σκεφτόταν επάνω σε αυτά που της είπαν και θα τους έστελνε μήνυμα με τα παιδιά αγγελιοφόρους σε λίγες ημέρες.
Έτσι οι κένταυροι γύρισαν στην δική τους περιοχή και η Λουρένια ξεκίνησε για την δική της.

Μετά από κάποιες ημέρες ήλθε μια ομάδα παιδιών στην περιοχή των κενταύρων. Όλα φορούσαν λευκά ρούχα και έδειχναν πολύ χαρούμενα. Μεταξύ τους ήταν και η Μακέντια. Τότε ένα αγόρι που ήταν αρκετά μεγαλύτερο ανέφερε, ότι είχε μια επιστολή γραμμένη από την Λουρένια και ήθελε να τη διαβάσει μπροστά σε όλους.
Έτσι μόλις όλοι συγκεντρώθηκαν το αγόρι, που λεγόταν Φοίβος, έβγαλε την επιστολή και άρχισε να την διαβάζει:

«Κάτοικοι της Ανατολικής Χαραγκωνίας,
Σκέφτηκα πολύ πάνω σε αυτά που ειπώθηκαν στην τελευταία μας συνάντηση και αποφάσισα να μη υπάρχουν σύνορα μεταξύ των δύο χωρών. Επιθυμώ να γίνει η χώρα, όπως ήταν και στο μακρινό παρελθόν. Όσοι λοιπόν επιθυμούν να έλθουν στην δυτική πλευρά μπορούν να το κάνουν ελεύθερα. Εδώ όμως υπάρχουν κάποιοι νόμοι, που ίσως δεν ταιριάζουν στους κενταύρους που έχουν μάθει να ζουν ελεύθερα στα δάση της ανατολικής. Για αυτό προτείνω όσοι θέλουν μπορούν να μετακομίσουν εδώ δοκιμαστικά και να δουν τον τρόπο ζωής που έχουμε δημιουργήσει. Σε όσους δεν ταιριάζει αυτός ο τρόπος , μπορεί να επιστρέψουν, όποτε θέλουν, στην πατρίδα που έχουν γνωρίσει, απολύτως ελεύθεροι να μένουν εκεί χωρίς κανένα περιορισμό ή φόβο επίθεσης από εμάς, στα πλαίσια σεβασμού των αναγκών της κάθε περιοχής. Αυτό σημαίνει, ότι κανένας δεν θα υπονομεύσει τα εδάφη του άλλου και αυτό θα υπογραφεί από τους επιτρόπους των δύο περιοχών επάνω σε αυτή την επιστολή. Την αρχή κάνω εγώ και υπογράφω: Λουρένια, Επίτροπος της Δυτικής Χαραγκωνίας»

Ο Φοίβος έδωσε την επιστολή στον Χειρώνιο και τον κοίταξε στα μάτια.
Εκείνος ανέφερε, ότι θα συζητούσε αυτή την πρόταση με τους άλλους κενταύρους και θα έφερνε ο ίδιος στην Λουρένια την τελική τους απάντηση.

Έτσι τα παιδιά ξεκίνησαν, για να επιστρέψουν στην δική τους περιοχή. Η Μακέντια πλησίασε τον Λορέντζο και σφίγγοντας του το χέρι με νόημα του είπε, ότι πιθανόν να βλεπόντουσαν σύντομα πάλι.

Ο Χειρώνιος συζήτησε με τους κενταύρους την πρόταση της Λουρένιας αλλά κανένας δεν έδειξε προθυμία να φύγει από την περιοχή που τόσο καλά γνώριζαν. Ούτε έδειξαν ενδιαφέρον, για να επισκεφθούν την Δυτική Χαραγκωνία.
Τα παιδιά όμως σκέφθηκε ο Χειρώνιος ίσως επιθυμούσαν να βρεθούν μαζί με άλλα συνομήλικα τους και να ήθελαν να πάνε εκεί. Έπρεπε να τους μιλήσει και να δει και τις δικές τους αντιδράσεις προτού πάρουν κάποια απόφαση.
Έτσι το επόμενο πρωί όταν τα παιδιά συγκεντρώθηκαν για το μάθημα ο Χειρώνιος τα ρώτησε εάν ήθελαν να φύγουν από εκεί και να μεταφερθούν στην δυτική πλευρά όπου έμεναν και άλλα συνομήλικα τους και να μάθουν σε ένα άλλο τρόπο ζωής.
Επειδή εκείνος τα είχε πάρει από την πατρίδα τους κάποτε για να τα γλυτώσει από την λάβα ήθελε αυτή την φορά να αποφασίσουν εκείνα μόνα τους που ήθελαν να μείνουν. Η απόφαση των κενταύρων ήταν να μείνουν στην Ανατολική Χαραγκωνία αλλά αν τα παιδιά αποφάσιζαν, ότι ήθελαν να πάνε στην Δυτική, εκείνος θα τα μετέφερε εκεί.
Τα παιδιά έδειχναν αναποφάσιστα. Τους κενταύρους τους είχαν συνηθίσει κάπως αλλά την Λουρένια δεν την ήξεραν καθόλου.
Τότε ο Λορέντζο κοίταξε τον κένταυρο και του είπε:
«Χειρώνιε, δεν γνωρίζουμε τι νόμους έχει βάλει η Λουρένια και πως είναι ο τρόπος ζωής εκεί. Η Μακέντια με το ζόρι μίλαγε κάθε φορά που την συναντούσα. Όμως επιθυμώ να μάθω αυτόν τον νέο τρόπο ζωής και μετά να επιστρέψω πίσω»
Τότε ο αδελφός του Μαξ τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: «Ορκιστήκαμε Λορέντζο, ότι δεν θα χωριστούμε ποτέ!! Αν φύγεις από εδώ θα έλθουμε μαζί σου εγώ και η Πολυξένη»
Ο Χειρώνιος κοίταξε τα παιδιά και ρώτησε αν κάποιο άλλο είχε να πει κάτι . Όμως τα περισσότερα είχαν μάθει με τους κενταύρους που τους έβλεπαν σαν γονείς πια και δεν ήθελαν να φύγουν.
Έτσι τους ανέφερε, ότι το επόμενο πρωί θα ξεκινούσαν για την Δυτική Χαραγκωνία, όπου θα παρέδιδε την επιστολή με την απάντηση τους στην Λουρένια και θα άφηνε τα 3 παιδιά εκεί. Όμως δεν έκρυβε την λύπη του για την αποχώρηση τους, ιδιαίτερα για τον Λορέντζο, που είχε γίνει η αιτία να αποκαλυφθούν κάποια πράγματα, που αυτός όλο αυτόν τον καιρό αγνοούσε.

Έτσι το επόμενο πρωί ξεκίνησε ο Χειρώνιος μαζί με τον Λορέντζο, τον Μαξ και την Πολυξένη για την άλλη πλευρά της Παραδεισένιας Χώρας. Το ταξίδι κράτησε αρκετά, γιατί ο κένταυρος είχε πάρει στην πλάτη του και τα 3 παιδιά και δεν πήγαινε πολύ γρήγορα. Ίσως όμως κατά βάθος πήγαινε αργά, γιατί σκεφτόταν, ότι μετά θα επέστρεφε μόνος του και αυτό τον στεναχωρούσε.
Τότε είδαν από μακριά τα τείχη της Δ. Χαραγκωνίας. Όταν έφθασαν στην εξωτερική πύλη ο Χειρώνιος ανέφερε στον στρατιώτη- φύλακα, ότι ερχόντουσαν από την χώρα των κενταύρων και είχε μια επιστολή να παραδώσει στην Λουρένια. Ο φύλακας κοίταξε την επιστολή και τους έκανε νόημα να περάσουν. Μπαίνοντας μέσα στην πόλη έμειναν άφωνοι. Η πόλη είχε δρόμους, πέτρινα σπίτια, βρύσες με τρεχούμενο νερό και παντού μοσκοβόλαγε μια όμορφη μυρωδιά από ψημένο φαγητό. Άθελα τους έκαναν την σύγκριση με την περιοχή που έμεναν. Τα σπίτια τους ήταν χορταρένιες καλύβες, το νερό το κουβαλούσαν από το ποτάμι ή τις κοντινές πηγές και το φαγητό τους ήταν φρούτα λαχανικά και κυνήγι από κάποια πουλιά που έπιαναν οι κένταυροι.
«Μου θυμίζει λίγο την πατρίδα μας» είπε μελαγχολικά ο Λορέντζο.
Ο Χειρώνιος τα κοιτούσε όλα τριγύρω και έμενε σιωπηλός!! Η Λουρένια είχε δίκιο σκεφτόταν. Οι κένταυροι ποτέ δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τα δάση και τα λιβάδια και να ζήσουν οργανωμένα σε μια πολιτεία όπως αυτή.
Καθώς βάδιζαν αργά παρατηρούσαν, ότι οι περισσότερες εργασίες γινόντουσαν από παιδιά διαφόρων ηλικιών από 5-12 ετών και μόνο κάποιοι λιγοστοί στρατιώτες υπήρχαν που έμεναν όμως κοντά στα τείχη. Τότε φάνηκε από μακριά ένα ψηλό λαμπερό κτίριο που είχε μαρμάρινες κολώνες και κατάλευκα πλατιά σκαλοπάτια.
Απέξω βρισκόταν ένα κορίτσι και κοιτούσε σαν να τους περίμενε. Μόλις πλησίασαν η κοπέλα έτρεξε στον Λορέντζο και τον χαιρέτησε. Ήταν η Μακέντια. Μετά τους έκανε νόημα να την ακολουθήσουν, γιατί θα τους οδηγούσε στην κεντρική σάλα του κτιρίου, όπου τους περίμενε η Λουρένια.
Ο κένταυρος και τα παιδιά την ακολούθησαν και σε λίγο βρισκόντουσαν σε ένα χώρο που είχε διάφορα έπιπλα. Σε ένα μικρό γραφείο καθόταν η Λουρένια. Μόλις τους είδε σηκώθηκε και τους χαιρέτησε. Τότε όλοι πρόσεξαν, ότι η Λουρένια δεν είχε το αυστηρό και σκοτεινό ύφος, όπως τότε στην συνάντηση, αλλά έδειχνε χαμογελαστή και πολύ ήρεμη. Φορούσε ένα άσπρο μακρύ φόρεμα και είχε αφήσει λυτά τα μακριά μαλλιά της. Ο Χειρώνιος θυμήθηκε πως ήταν πριν από 10 χρόνια τότε που όλα ερήμωσαν στην Παραδεισένια Χώρα και πως ήταν τώρα. Έμοιαζε με αληθινή νεράιδα.
Ακόμα δεν μπορούσε να μη αναλογιστεί, ότι είχε μεταμορφώσει την Δυτική Χαραγκωνία εντελώς με την βοήθεια παιδιών και ίσως κάποιων πολιτών που είχε φέρει από την Ερντούπολη
Η Λουρένια ρώτησε τον Χειρώνιο αν είχε σκεφθεί την πρόταση της και τι είχε αποφασίσει.
Ο Χειρώνιος της έδωσε την επιστολή υπογεγραμμένη από τον ίδιο και της ανέφερε, ότι οι κένταυροι θα έμεναν στην Ανατολική πλευρά, που ήταν χρόνια τώρα η πατρίδα τους μαζί με κάποια παιδιά. Τα τρία αδέλφια θα έμεναν μαζί της, για να μάθουν νέα πράγματα και κάποια στιγμή, αν το ήθελαν, θα επέστρεφαν στους κενταύρους, όπως και η ίδια είχε προτείνει.
Η Λουρένια έσφιξε το χέρι του Χειρώνιου και έκανε νόημα στην Μακέντια να οδηγήσει τα παιδιά στο δωμάτιο τους. Αφού ξεκουραζόντουσαν από το μακρινό ταξίδι τους θα τους έδειχναν την πόλη.
Ο Χειρώνιος με σφιγμένη καρδιά τους χαιρέτησε όλους και πήρε τον δρόμο της επιστροφής για την Ανατολική πλευρά.

Η Μακέντια οδήγησε τον Λορέντζο και τα αδέλφια του μέσα από ένα στενόμακρο διάδρομο στο δωμάτιο τους. Ήταν ένα μεγάλο απλό δωμάτιο με 3 κρεβάτια και μικρά τραπέζια με καρέκλες. Στην άκρη του διαδρόμου ήταν το δικό της δωμάτιο που μοιραζόταν με ένα άλλο κορίτσι την Ροζάννα.
Μόλις έφυγε η Μακέντια τα τρία παιδιά αγκαλιάστηκαν μεταξύ τους. Για άλλη μια φορά βρισκόντουσαν μόνα τους σε ένα νέο περιβάλλον και θα έπρεπε να προσαρμοστούν στον νέο τρόπο ζωής όσο δύσκολος και αν ήταν αυτός.
Εύχομαι να μη μετανιώσουμε που φύγαμε από τους κενταύρους, που μας αγαπούσαν είπε ο Μαξ κοιτώντας τον Λορέντζο.
«Δεν γνωρίζω πως θα είναι τα πράγματα από εδώ και πέρα αδελφέ μου αλλά να ξέρεις, ότι δεν θα αφήσω ποτέ κανένα να σας πειράξει» απάντησε ο Λορέντζο με σιγουριά.
Τα παιδιά πρόσεξαν, ότι επάνω στα τραπέζια υπήρχε φαγητό και νερό. Αφού έφαγαν έπεσαν να κοιμηθούν με διαφορετικές σκέψεις το καθένα.

Την επόμενη ημέρα που ξύπνησαν ένοιωθαν, ότι όλη η κούραση τους είχε φύγει και ήταν έτοιμα για την καινούργια αρχή που τους περίμενε.
Τότε άκουσαν ένα ελαφρύ κτύπημα στην πόρτα. Ήταν η Μακέντια, που είχε έλθει. για να τους οδηγήσει στο μεγάλο στρογγυλό κτίριο που βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα από το ανάκτορο που έμεναν. Ήταν το σχολείο τους και η Λουρένια θα ερχόταν εκεί σε λίγο, για να τους γνωρίσει στα άλλα παιδιά αλλά και στους δασκάλους τους.
«Δασκάλους» ρώτησε με απορία ο Λορέντζο;;
«Ναι» απάντησε η Μακέντια. Έρχονται από την Ερντούπολη και μένουν μαζί μας μόνο για 5 μήνες. Μας μαθαίνουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα καθώς και πολλά αγωνίσματα. Μετά έρχονται και παρακολουθούν την πρόοδο μας.
«Ποιος κυβερνά την Ερντούπολη, Μακέντια, αν η Λουρένια μένει τον περισσότερο καιρό εδώ;;» ρώτησε ο Λορέντζο.
Η Λουρένια δεν θέλησε ποτέ μετά τον θάνατο του αδελφού της να κυβερνήσει στην Ερντούπολη» απάντησε η Μακέντια. «Διάλεξε ένα έμπιστο της πρόσωπο τον Κοσάντιο, που ήταν εξάδελφος της, και του ανέθεσε την διακυβέρνηση της πόλης. Πίστευε, ότι ο Κοσάντιος θα κατάφερνε αυτά που ο Σκοτεινός δεν πέτυχε. Πραγματικά αυτός βοήθησε με δικούς του τεχνίτες να κτισθεί και να αναπτυχθεί η Δυτική Χαραγκωνία. Ακόμα όσα παιδιά από την Ερντούπολη είχαν μείνει ορφανά τα έστειλε εδώ, για να κάνουν μια νέα αρχή. Είναι τα μεγαλύτερα που μένουν εδώ. Επίσης όταν μάθαινε ότι κάποια, από τις γύρω περιοχές, είχαν χάσει τους γονείς τους είτε από αρρώστιες είτε από εχθρικές επιδρομές, όπως έγινε με εμένα, τα έπαιρνε και τα έστελνε στην Λουρένια να τα φροντίσει. Έχει αναπτύξει πολύ την Ερντούπολη που δεν είναι η πόλη που ήταν κάποτε και αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος σε αυτόν» συνέχισε η Μακέντια
Μόλις έφθασαν στο σχολείο βρήκαν πολλά παιδιά συγκεντρωμένα σε μια μεγάλη σάλα μαζί με τους δασκάλους τους. Ο Φοίβος έτρεξε να τους υποδεχθεί με χαρά. Είχαν μάθει όλοι για το κατόρθωμα του Λορέντζου και χαιρόντουσαν, που ένα τόσο γενναίο αγόρι θα βρισκόταν μαζί τους. Σε λίγα λεπτά έφθασε και η Λουρένια.
Σύστησε σε όλα τα παιδιά τους νέους μαθητές και τους πρότεινε να τους ξεναγήσουν στο σχολείο. Οι δάσκαλοι θα αναλάμβαναν να τους εκπαιδεύσουν στο νέο τρόπο ζωής.
Έτσι τα τρία παιδιά άρχισαν να ζουν στην καθημερινότητα της Δυτικής Χαραγκωνίας.

Ο καιρός περνούσε όταν μια ημέρα ο Κοσάντιος έφθασε στην πόλη τους μαζί με κάποιους στρατιώτες και ζήτησε να τον οδηγήσουν επειγόντως στην Λουρένια.
Μόλις βρέθηκαν μαζί της διηγήθηκε, ότι είχε πληροφορηθεί, ότι η Ερντούπολη επρόκειτο να δεχθεί επίθεση από τους Βαγγόζιους μια φυλή που βρισκόταν αρκετά μακριά από την Ερντούπολη αλλά ο αρχηγός τους ο Ντίλαχ, η σιδερένια γροθιά όπως τον αποκαλούσαν, διέδιδε, ότι η Ερντούπολη ήταν ο πρώτος του σταθμός για το πέρασμα του στην Παραδεισένια Χώρα.
«Πρέπει να οργανωθούμε γρήγορα Λουρένια, γιατί προβλέπεται πολύ σκληρή μάχη. Οι Βαγγόζιοι είναι ένας σκληρός λαός που δεν διακρίνεται για την μεγαλοψυχία του και θα θρηνήσουμε θύματα» είπε ο Κοσάντιος.
Το πρόσωπο της Λουρένιας σκοτείνιασε. Μνήμες από το παρελθόν ξύπνησαν μέσα της και με κόπο συγκράτησε κάποια δάκρια.



«Εδώ μένουν μόνο παιδιά Κοσάντιε. Πως θα αποκρούσουμε αυτούς τους σκληροτράχηλους» ρώτησε σκεφτικά τον ξάδελφο της.
«Δεν ξέρω Λουρένια απάντησε εκείνος. Ίσως με μισθοφόρους. Θα χρειαστούν όμως πολλά χρήματα» απάντησε εκείνος απελπισμένα.
Τότε πρόσεξε η Λουρένια, ότι ο Λορέντζο βρισκόταν έξω από το δωμάτιο και τους άκουγε.
«Τι κάνεις εδώ Λορέντζο, γιατί δεν είσαι στο σχολείο;;» τον ρώτησε αυστηρά.
«Με συγχωρείτε» απάντησε εκείνος «έβγαινα από το δωμάτιο μου, που είχα πάει για να πάρω κάποια πράγματα και άθελα μου άκουσα την συζήτηση σας»
«Δεν πειράζει» είπε η Λουρένια. Εξάλλου δε είναι κάτι κρυφό. Σκεφτόμαστε πώς να οργανωθούμε καλύτερα».
Η μόνη λύση Λουρένια είπε θαρρετά ο μικρός είναι να επιστρέψει εδώ ο Λευκός Βασιλιάς .
«Τι είπες» πετάχτηκαν μαζί η Λουρένια και ο Κοσάντιος.
«Ο Λευκός Βασιλιάς έφυγε για πάντα από την Παραδεισένια Χώρα και κανείς δεν γνωρίζει που έχει πάει»απάντησε τρέμοντας εκείνη.
«Το γνωρίζει η Αερόγατα» συνέχισε ο Λορέντζο, γιατί δεν την ρωτάς;; κάποτε σου έδωσε σωστή συμβουλή»
Τι λέει αυτός ο μικρός Λουρένια ρώτησε ο Κοσάντιος.
Η Λουρένια βγήκε σαν υπνωτισμένη από το δωμάτιο και γύρισε σε λίγο πίσω κρατώντας τον κρύσταλλο.
Συγκέντρωσε την σκέψη της σε αυτόν και τότε μια λεπτή ακτίνα πετάχτηκε από μέσα. Η ακτίνα μεταμορφώθηκε σε λίγο στην Αερόγατα και είπε στηνΛουρένια.:
«Η σκέψη σου με ρώτησε πως μπορείτε να προστατέψετε και τις 2 πόλεις από την εχθρική επίθεση και που βρίσκεται τώρα ο Λευκός Βασιλιάς.»

«Αν βρισκόταν εδώ ο Λευκός Βασιλιάς, συνέχισε η Αερόγατα τότε ο Ντίλαχ δεν θα τολμούσε να επιτεθεί, γιατί είναι δεμένος με ιερή συμφωνία μαζί του και δεν μπορεί να μη την τηρήσει.!!!
Ο Λευκός όμως βρίσκεται τώρα στην ζούγκλα της Βόρειας Χαραγκωνίας και δεν επιθυμεί να επιστρέψει πίσω ποτέ πια. Μόνο μια γενναία πράξη ίσως τον έπειθε να αλλάξει γνώμη.»

Εδώ σταμάτησε η Αερόγατα και Λουρένια κοίταξε τον Κοσάντιο. «Πως μπορούμε άραγε να τον βρούμε μέσα στην ζούγκλα και να τον παρακαλέσουμε να επιστρέψει;; τον ρώτησε Κανείς δεν έχει πάει ποτέ εκεί».
«Αν ξεκινήσω τώρα με μια αποστολή για να τον βρούμε η Ερντούπολη θα μείνει τελείως απροστάτευτη. Ακόμα δεν γνωρίζω πόσο χρόνο θα μας πάρει μέχρι να τον εντοπίσουμε και αν δεχθεί τελικά να έλθει πίσω για να σταματήσει την επίθεση από τον Ντίλαχ απάντησε ο Κοσάντιος σκεφτικά
Τότε ο Λορέντζο κοιτώντας και τους δύο πολύ σοβαρά είπε:
«Δεν νομίζω όμως ο Χειρώνιος να έχει κάποιο πρόβλημα, για να τον βρει στην ζούγκλα της Βόρειας Χαραγκωνίας. Αν δεν έχεις αντίρρηση Λουρένια μπορώ να πάω αύριο στους κενταύρους και να τους πείσω να ξεκινήσει άμεσα μια ομάδα για την εύρεση του Λευκού Βασιλιά. Αν τον βρούμε, νομίζω, ότι ξέρω πως θα τον πείσω να επιστρέψει» συνέχισε το νεαρό αγόρι..
Ο Κοσάντιος κοίταξε έκπληκτος το μικρό παιδί που μιλούσε με τόσο θάρρος και γενναιότητα.
«Πως λέγεσαι;;» τον ρώτησε
.
Με λένε Λορέντζο και προτού έλθω εδώ έμενα με τους κενταύρους στην Ανατολική Χαραγκωνία. απάντησε εκείνος.

Είναι το αγόρι που σου ανέφερα, ότι έγινε η αιτία να αποκαλυφθεί η αλήθεια για την μάχη που έγινε πριν 10 χρόνια εδώ και που με έκανε να καταργήσω τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών αποκρίθηκε η Λουρένια κοιτώντας τον Κοσάντιο.
«Τότε ίσως είναι το πεπρωμένο που μιλάει μέσα από αυτόν» είπε σκεφτικά ο Κοσάντιος

Λοιπόν Λορέντζο είσαι έτοιμος για μια νέα ηρωική προσπάθεια που θα γλιτώσει την χώρα μας από την βάρβαρη επίθεση των Βαγγόζιων;; ρώτησε η Λουρένια.

«Θα ξεκινήσω αμέσως Λουρένια απάντησε το αγόρι. Μόνο θα ήθελα να σε παρακαλέσω αν μπορώ να πάρω μαζί μου τον κρύσταλλο».

Προτού προλάβει να απαντήσει η Λουρένια μίλησε η Αερόγατα και είπε:

«Θα σε ακολουθήσω Λον-Τζόϊ» και αμέσως μπήκε μέσα στον κρύσταλλο, ο οποίος πέταξε στα χέρια του Λορέντζου.

Ο Λορέντζο ξαφνιάστηκε και ρώτησε την Λουρένια, γιατί τον φώναξε Λον-Τζόϊ

Εκείνη τότε του απάντησε χαμογελώντας, ότι στην κρυσταλλική γλώσσα της Αερόγατας το όνομα αυτό σήμαινε: «ο Γενναίος» και αφού του το είχε δώσει εκείνη ίσως αυτό να ήταν το αληθινό του όνομα

«Δεν νομίζω, ότι είμαι γενναίος Λουρένια απλά ακολουθώ αυτό που μου λέει η καρδιά μου» αποκρίθηκε ο Λορέντζο

Το βράδυ όταν βρέθηκε με τα αδέλφια του τους εξήγησε, ότι η Λουρένια του είχε αναθέσει μια σοβαρή αποστολή. Η Δυτική Χαραγκωνία και η Ερντούπολη κινδύνευαν από μια εχθρική επίθεση και η μόνη ελπίδα τους ήταν να επιστρέψει ο Λευκός Βασιλιάς. Το πρωί θα ξεκίναγε να πάει στους κενταύρους, για να ψάξουν όλοι μαζί να τον βρουν στα δάση της Βόρειας Χαραγκωνίας..
Εκείνα κούνησαν το κεφάλι τους λυπημένα. Δεν είχαν προλάβει να συνηθίσουν καλά καλά στη νέα τους ζωή και ο αδελφός τους έμπλεκε πάλι σε μια νέα περιπέτεια, που κανένας δεν γνώριζε που θα τους οδηγούσε αυτή την φορά!!!

Τότε τον πλησίασε η Πολυξένη και αγκαλιάζοντας τον του πέρασε ένα φυλακτό στο λαιμό λέγοντας του, ότι ήταν από την μητέρα τους και θα τον προφύλαγε από κάθε κακό.

Έτσι έπεσαν να κοιμηθούν, γιατί την επόμενη ημέρα ο Λορέντζο θα ξεκίναγε πρωί για την Χώρα των Κενταύρων

ΤΕΛΟΣ 2ου ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ

[CHRYSSOULA]

Φίλοι μου,

Αυτό το παραμυθάκι, θα το ξαναπώ, σίγουρα δεν μοιάζει με τις τελευταίες ιστορίες που συνήθιζα να ανεβάζω σε αυτή την σελίδα.
'Εχει όμως τρυφερότητα και άρωμα νοσταλγίας μιας άλλης εποχής.
Μιας εποχής που διαβάζαμε τότε παραμύθια ή εβδομαδιαίες εκδόσεις με την οικογένεια Ντακ ,την Μικρή Λουλού, αργότερα τον Λούκυ Λουκ κλπ
Τότε περιμέναμε με αγωνία να κυκλοφορήσουν και τρέχαμε στα περίπτερα με το χαρτζιλίκι μας να τα αγοράσουμε.
Σήμερα την εποχή των video games και των ταινιών κινουμένων σχεδίων το παραμύθι έχει περάσει σε άλλη ...πίστα!!!!!!!

Έτσι διαβάζοντας το παραπάνω παραμύθι ξανά μαζί σας και μέσα από την δράση και τα αγνά συναισθήματα δεν μπόρεσα να μην συγκινηθώ αναπολώντας μια εποχή που ίσως κάποιοι δεν έχουν ζήσει!!!

Σε σας τι φέρνει στο νου η παραπάνω ιστοριούλα ;;;;

[Ellaki]

Μου θυμίζει το περιοδικό <Ο μικρός ήρως>

Για να δούμε τι θα γίνει παρακάτω

[Ταρούλα]

[Annoula]

[Vasoula]

ε ναι αλλά μην αργείς ε?

[ALEXOULA]

Ναιιιι

[Δεκατριούλης]

Εμένα μου αρέσει πολύ που έχει "πρωταγωνιστές" παιδιά!
Μου θυμίζει που όταν ημουν μικρός διαβασα μια σειρά παιδικών βιβλίων που λεγόταν "ΟΙ πέντε φίλοι" ή καπως έτσι. Οι τιτλοι ήταν οι πέντε φιλοι στο τάδε νησι, οι πέντε φίλοι ξανα σε περιπέτειες κλπ. Δεν ηταν πολύ διασημα, καπως είχε πεσει το πρώτο στα χερια μου, αλλα εγω τα διαβαζα μανιωδώς!!!!!
Εμένα παντως πολύ μου αρέσει που έχει αυτή την "παιδικότητα" που περιγράφεις! Παραμύθι είναι βρε αδελφέ!!!!

Παω στο 3ο μέρος τρεχοντάς!!!!!

[Θοδωράκος]