Εκτός από την συμμετοχή του δικού μου παιδιού είχα και προετοιμασία μαθητών και ασφαλώς αλληλεπίδραση με άλλους καθηγητές, γονείς και μαθητές.
Γονείς να περιμένουν με τις ώρες έξω από τα εξεταστικά κέντρα. Να βγαίνουν τα παιδιά κουρασμένα και να αρχίζουν να τα πυροβολούν με ερωτήσεις. Γονείς να τρέμουν και να τραυλίζουν από το άγχος. Να υπολογίζουν ξανά και ξανά τους βαθμούς από τις απαντήσεις των παιδιών και να ζητούν διαβεβαιώσεις ότι πέρασαν.
Παιδιά έτοιμα να λιποθυμήσουν με πρόσωπα κόκκινα και την σφραγίδα της αποτυχίας στο πρόσωπό τους. Να συζητούν μυστικά μεταξύ τους και να κλείνονται στον εαυτό τους όταν δεν έχουν πάει καλά. Νεύρα, θυμοί, απογοήτευση, άρνηση.............
Καθηγητές να πιέζουν συνεχώς χωρίς ένα μπράβο αλλά να βλέπουν μόνο ελλείψεις και να υπολογίζουν την ψυχή των μαθητών με τα μόρια.
Έχω θυμώσει με όλο αυτό και παρότι προσπαθώ να κρατώ την ψυχραιμία μου, υπήρξαν στιγμές που την έχασα. Μα τι νομίζουν πια, ότι η ζωή τελειώνει με τις πανελλήνιες? Ότι η αξία των παιδιών μας είναι οι βαθμοί? Μιλάνε όλοι για την ταλαιπωρία που περνάνε οι γονείς αλλά κανείς δεν αναφέρεται στο ότι οι γονείς επιλέγουν την ταλαιπωρία και τραβάνε και τα παιδιά τους με το ζόρι.
Οι γονείς διοργάνωσαν γιορτή αποφοίτησης στο λύκειο και ήθελαν να φτιάξουμε και κεράσματα. Θάθελα νάξερα είναι οι γονείς που αποφοίτησαν ή τα παιδιά?
οφου, οφου
