Αποτομη και ησυχη η αποχώριση. Χωρις πόνο.
Ανθρωπος του καθήκοντος. Καλός με όλους. Το μεγάλο προβλημα.
Πιστευω ποια ξεκαθαρα ότι ειναι επιλογή του καθε ανθρώπου η ώρα που θα "φύγει". Μπορώ να βρω και γιατί εγινε τώρα νομίζω.
Ως εδω καλά.
Γυρω βλέπεις τα πάντα. Απο αυτούς που δεν μπορούν να βγουν καθόλου απο την καθημερινότητα τους και μιλάνε για τον εαυτό τους, μεχρι αυτούς που με ειλικρίνεια λένε τι θα απογίνω εγώ τώρα ή υπολογίζουν τι θα χάσουν και πόσο "κανιβάλισαν".
Το σημαντικό όμως είναι το μέσα. Γιατί ολος αυτός ο πόνος αφου υποτιθεται ότι είναι ξεκαθαρα τα πράγματα; Αφου ηταν επιλογή του ανθρώπου να φύγει εγω γιατί πονάω; Για το κενό που εμεινε, για αυτά που ζησαμε μαζί; Και είναι αυτό εγωισμός;
Ενα κομμάτι νιώθω ότι είναι μπλοκάρισμα. Μια θλίψη που με ρίχνει χωρίς να μπορώ να βγω απο αυτό.
Ενα αλλο κομμάτι όμως νιώθω ότι είναι ευαίσθητο και καθαρό.Το δευτερο γιατί έρχεται (και προσπαθώ να το αφησω κιόλας να έρθει);
Για το πρώτο μπορώ να πω πιο ευκολά. Μεσα στο παγωμα των συναισθημάτων αυτή η θλίψη που σε μπλοκάρει και σε ακινητόποιεί "είναι μια καποια λύση".Νομίζεις ότι είσαι ζωντανός.
