Ο λόγος που με έκανε να ξεκινήσω αυτό το topic είναι μια εμπειρία μιας κοπέλας που άκουσα προχτές και ειλικρινά με έκανε να δακρύσω...
Και ευθύς αμέσως θα σας τη διηγηθώ....
Η Ζωή, (ένα τυχαίο όνομα για ευνόητους λόγους) είχε μια σχέση ένα χρόνο με έναν μεγαλυτερό της. Μια μέρα που γυρνούσε στο σπίτι της, η μητέρα της παρατήρησε (λόγω σκοταδιού) κάποια σημάδια στο πρόσωπό της, οπού όταν κοίταξε προσεκτικά είδε αίμα στα χείλη της και μελανιές. Αμέσως τη ρώτησε τι συνέβη και η Ζωή ξέσπασε σε κλάματα...
Εξομολογήθηκε στη μητέρα της οτι της είχε ρίξει μπουνιές και οτι αυτό δεν συνέβαινε πρώτη φορά!!
Η μητέρα της το είπε φυσικά στον αδερφό της μικρής και στον πατέρα της και οι δυο τους το φρόντισαν!!!!
Η Ζωή ξαναγυρνούσε αλλά μετά απο απεγνωσμένες προσπάθειες φίλων, συζητήσεις και πολύ ξύλο κατάφερε να ξεφύγει...
Θα μου πείτε συνηθισμένο φαινόμενο........μόνο ποθ η Ζωή είναι τώρα 17 χρονών και ο φίλος της 27......!
Η ΒΙΑ χρόνια δεν κοιτά......Όταν το μυαλό αρρωσταίνει απο τη ζήλια, την ανασφάλεια και άλλες πολλές επιρροές που λαμβάνει α άνθρωπος στην πορεία της ζωής του απο την οικογένεια του, τα παιδικά του χρόνια, το σχολείο, τις φιλίες θα μάθει να φέρεται βίαια..!
Όμως η αγάπη δεν σηκώνει τέτοιου είδους "εξομολογήσεις"..Η αγάπη σε μια σχέση δεν είναι "είσαι δική μου" , αλλά "σε αγαπάω για αυτό που είσαι" ..........δεν είναι "αν σε χάσω, θα πεθάνω" αλλά "κι ας φεύγεις, εγώ σε αγαπάω για αυτά που μου χάρισες"...!!!!!
Για αυτό να σεβόμαστε πρώτα τον εαυτό μας....!
Με αγάπη...
