Έχω το σύνδρομο περθιωριοποίησης... Έχω μια αίσθηση πως δεν ανήκω πουθενά. Πως είμαι σε λάθος μέρος. Πως κανένας δεν με καταλαβαίνει, πως είμαι ανεπιθύμητη παντού... Πως η παρουσία μου και μόνο αποτελεί βάρος, πρόβλημα...
Νιώθω πως τα βλέματα των άλλων με κοιτάνε μόνο για να με κρίνουν. Νιώθω ενοχές και μόνο που υπάρχω. Και νιώθω έτσι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Είναι φανερό πως ανήκω σε μια "μη-φυσιολογική μειονότητα". Έχω κάποιο χαρακτηριστικό που δεν είναι αποδεκτό και μισώ τον εαυτό μου. Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Ακμή στο πρόσωπο, μεγάλη μύτη, περισσότερα ή λιγότερα κιλά, παράξενα ρούχα... Μπορεί να είμαι πιο έξυπνος ή πιο ευαίσθητος, όμως δεν είμαι "φυσιολογικός" και αυτό προκαλεί αντιδράσεις. Μπορεί να είμαι παιδί χωρισμένων γονειών και να νιώθω υπεύθυνο για την διάλυση της οικογένειάς μου. Μπορεί να μου αρέσουν τα άτομα του ίδιου φύλου. Μπορεί να έχω λιγότερα λεφτά από τους γύρω μου. Μπορεί να έχω κατάθλιψη. Μπορεί να είμαι μετανάστης. Μπορεί να έχω και να είμαι οτιδήποτε.
Το σίγουρο είναι πως δεν αντέχω αυτό που είμαι. Και όταν αυτή η αδικία είναι κάτι το συνηθισμένο και τα λόγια μου, τα συναισθήματά μου δεν μπορούν να αγγίξουν κανένα, τρελαίνομαι! Θυμώνω, πονάω και γίνομαι καταστροφική. Δεν έχω υπομονή με κανέναν και τίποτα, προσπαθώ να βρω το δίκιο μου εκεί που αυτός ο κόσμος με απορρίπτει.
Αν βρω ανθρώπους με κοινά χαρακτηριστικά, μπορεί να νιώσω ανακούφιση. Να ισορροπήσω λίγο. Όταν όμως βρεθώ μόνη μου ή ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, πάλι χάνω την ψυχραιμία μου... Γίνομαι παρανοϊκή, μπαίνω σε απίστευτα σενάρια για το πως με βλέπουν οι άλλοι και τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για μένα. Ξανά ενοχή για την ανεπιθύμητη ύπαρξή μου. Δεν αντέχω άλλο και με περιθωριοποιώ ξανά.
Κρύβω τις πληγές μου. Μουδιάζω μέσα μου και τις αγνοώ, μήπως και πάψουν να πονάνε. Αναζητώ την ένταση και την αδρεναλίνη, μήπως και νιώσω λίγη πληρότητα, λίγη ζωή, αφού δεν αντέχω τον εαυτό μου.
Δεν έχω σεβασμό για κανέναν. Σιχαίνομαι αυτό το σύστημα, που δεν με αποδέχεται όπως είμαι και με περιθωριοποιεί. Που με έχει κάνει να έχω το σύνδρομο περιθωριοποίησης κάθε στιγμή, όπου και αν είμαι. Φοβάμαι και έτσι γίνομαι όπως με βλέπουν, κάτι το άσχημο, το καταστροφικό. Μία απόβλητη, που δεν έχει τίποτα να χάσει, ένα άσχημο πλάσμα που κοιτάει τους πάντες με μίσος. Κάθε στιγμή το βλέμμα μου λέω "άντε χάσου από μπροστά μου πριν φρικάρω!"
Με το ζόρι με έκαναν να νιώθω σαν το ασχημόπαπο, κανείς δεν μου είπε πως μπορώ να γίνω κύκνος, να μεταμορφωθώ σε κάτι όμορφο. Κανείς δεν μου είπε πως οι πληγές θεραπεύονται.
Αλλά πρέπει να ρισκάρω. Να ρισκάρω να εμπιστευτώ τον εαυτό μου, ακόμα και όταν όλοι λένε πως είμαι λάθος. Να ρισκάρω να μην είμαι αποδεκτή από κανέναν, αλλά και να μην έχω την προσοχή κανενός. Να πετάξω την εικόνα μου (καλή ή κακή) στα σκουπίδια, να παλέψω το τι έχω γίνει. Να βρω την ψυχή μου, την αλήθειά μου, να αγαπήσω.
Να φύγω εγώ από την φυλακή των στερεοτύπων, αντί να περιμένω οι άλλοι να αλλάξουν τα στερεότυπά τους. Να φύγω από την γωνία μου, να αδιαφορίσω για την υποκρισία τους, την αδικία τους, τους κανόνες και τα "πρέπει" τους...
Και να εκτελέσω το μόνο μου ηθικό χρέος, του να είμαι ο Εαυτός μου
