Είναι εκείνα τα νοητικά "μορφώματα" που δρουν μέσα στον συναισθηματικό τους κόσμο και πολλές φορές τον ορίζουν...
Η συνείδηση τις περισσότερες φορές, παραδίνεται σ' αυτά τα πρότυπα άνευ όρων, γιατί είναι ισχυροί καταλύτες των φόβων της...
Πιστεύοντας στο καλό και το κακό, στην ηθική και τον προγραμματισμό της ζωής, οι άνθρωποι θεωρούν ότι ξεπερνούν τον φόβο της επιβίωσης, όταν υπάρχει ένας "μπούσουλας" με βάση τον οποίον θα καταφέρουν να "συντηρήσουν" την ζωή και να συντηρηθούν μέσα σ' αυτήν...
Στην ανθρώπινη ζωή μας, το σίγουρο είναι, αν το παρατηρήσει κανείς, ότι ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει γίνεται περισσότερο συναισθηματικά ανώριμος, μην καταφέροντας να χρησιμοποιήσει την έμφυτη ευφυϊα του σε όλο της το δυναμικό...
Εσωτερικά, υπάρχουν πολλοί λόγοι που γίνεται αυτό...
Δεν θα αναφερθώ όμως σ' αυτούς...
Θα βάλω μια ομιλία πολύ ενδιαφέρουσα, του Ken Robinson, που προσέγγισε μια μετάλλαξη στο ανθρώπινο μυαλό, ενόσω ο άνθρωπος μεγάλωνε...
(μερικά πράγματα για να γνωρίσουμε τον Ken Robinson από Wiki)
Ο Κεν Ρόμπινσον (Sir Ken Robinson), που γεννήθηκε στο Λίβερπουλ στις 4 Μαρτίου 1950, είναι συγγραφέας και σύμβουλος σε θέματα εκπαίδευσης και καλλιτεχνικής παιδείας. Διετέλεσε διευθυντής του έργου Η Τέχνη στα σχολεία μεταξύ 1985 - 1989, καθηγητής Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Γουάργουϊκ (Warwick) και εχρίσθη ιππότης (παίρνοντας τον τίτλο του Sir) για τη συμβολή του στην εκπαίδευση.
Κατάγεται από εργατική οικογένεια, ενώ σήμερα κατοικεί στο Λος Άντζελες με τη γυναίκα του Μαρία-Τερέζα και τα δύο παιδιά του.
Έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστός λόγο 3 ομιλιών που έχει δώσει σε συνέδρια του TED το 2006 [1], το 2010 [2] και το 2013 [3] τα οποία έχουν παρακολουθηθεί πάνω από 24 εκατομμύρια φορές στις ιστοσελίδες του TED.
Ιδέες για την εκπαίδευση
Ο Κεν Ρόμπινσον έχει προτείνει ότι για να συμμετάσχουν και να επιτύχουν, η εκπαίδευση πρέπει να αναπτυχθεί σε τρία μέτωπα. Πρώτον, ότι θα πρέπει να προωθεί τη πολυμορφία προσφέροντας ένα ευρύ πρόγραμμα σπουδών και να ενθαρρύνει την εξατομικευμένη μαθησιακή διαδικασία. Ότι θα πρέπει να προωθεί την περιέργεια μέσω της δημιουργικής διδασκαλίας, η οποία εξαρτάται από την υψηλής ποιότητας κατάρτιση των εκπαιδευτικών. Τέλος, ότι θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αφύπνιση της δημιουργικότητας μέσω εναλλακτικών διδακτικών διαδικασιών που έχουν λιγότερη έμφαση στην τυποποίηση των εξετάσεων, δίνοντας την ευθύνη για τον καθορισμό της πορείας της εκπαίδευσης σε επιμέρους σχολεία και εκπαιδευτικούς. Πιστεύει ότι ένα μεγάλο μέρος του σημερινού συστήματος εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες ενισχύει τη συμμόρφωση, την υποταγή, και την τυποποίηση αντί για δημιουργικές προσεγγίσεις στη μάθηση.Ο Ρόμπινσον τονίζει ότι μπορεί να επιτύχει μόνο αν αναγνωρίσουμε ότι η εκπαίδευση είναι ένα οργανικό σύστημα και όχι ένα μηχανικό. Η επιτυχής διοίκηση του σχολείου είναι ένα θέμα της ενίσχυσης ενός βοηθητικού περιβάλλοντος και όχι θέμα "διαταγών και ελέγχου".
Δείτε πως μειώνεται η παιδική ευφυία στο μισό με τη σχολική εκπαίδευση
Τα παιδιά στο νηπιαγωγείο έχουν ευφυία ως προς τον δείκτη αποκλίνουσας σκέψης σε ποσοστό που φτάνει το 98%. Με την συνεχή εκπαίδευση πάνω σε συγκεκριμένα πρότυπα ο δείκτης αυτός ευφυίας μειώνεται στο 50%.
Άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο σε καταστροφική μεθοδολογία. Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα
(http://networkedblogs.com/VnsuV" onclick="window.open(this.href);return false;)
Ο Ken Robinson, γνωστός από παλαιότερες παρεμβάσεις του σχετικά με την εκπαίδευση, όπως αυτή με τίτλο «Το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα», επανέρχεται με ομιλία του σχετική με την Αλλαγή των εκπαιδευτικών προτύπων, την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε με υπότιτλους στη διεύθυνση: http://youtu.be/MukR5xt3s6w" onclick="window.open(this.href);return false;
Ο Κεν Ρόμπινσον προσεγγίζει ένα θέμα που απασχολεί τους εκπαιδευτικούς και τους πολίτες, δηλαδή αν υπάρχει ανάγκη αλλαγής του προτύπου εκπαίδευσης και σε ποια χαρακτηριστικά του. Η συγκεκριμένη ομιλία, με κριτική πάντοτε ματιά, μπορεί να βοηθήσει πλευρές της καθημερινής μας δουλειάς στο σχολείο, παρά τις επιμέρους διαφωνίες που αναμφίβολα έχουμε για το σύνολο των προτάσεών του.
Κατ’ αρχάς θέτει το ερώτημα, πως μπορούμε να σχεδιάζουμε με τόση σιγουριά και με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο εκπαίδευσης των σημερινών μαθητών όταν δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες του επόμενου μήνα;
Επισημαίνει ότι η σημερινή γενιά δεν έχει τις ίδιες προσδοκίες όπως παλαιότερα από την εκπαίδευση, όσον αφορά την εξασφάλιση επαγγελματικής αποκατάστασης. Παρόλα αυτά, το ανταγωνιστικό περιβάλλον πρόσβασης στην απόκτηση πανεπιστημιακών γνώσεων καταφέρνει να περιθωριοποιεί τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα των μαθητών και μάλιστα σε μια ηλικία που δεν θα έπρεπε.
Υπενθυμίζει ότι το σημερινό σχολείο, το συνέλαβαν, το σχεδίασαν και το οικοδόμησαν για μια διαφορετική εποχή και μέσα στις ανάγκες της βιομηχανικής επανάστασης. Τι αλλάζει όμως σήμερα όπου επικρατεί η ψηφιακή επανάσταση, ο καταιγισμός των πληροφοριών και της εικόνας;
Κατά τη γνώμη του, οι συνθήκες του διαφωτισμού και της βιομηχανικής επανάστασης οδήγησαν σε μια μονοδιάστατη προσέγγιση της γνώσης με βάση τις αρχές του παραγωγικού συλλογισμού και της κλασσικής παιδείας. Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης ήταν η κατάταξη των ανθρώπων σε ακαδημαϊκούς και μη ακαδημαϊκούς, κάτι που έμμεσα παρέπεμπε σε έξυπνους και μη έξυπνους ανθρώπους. Η πεποίθηση του ομιλητή είναι πως αυτό το μοντέλο έχει προκαλέσει χάος στις ζωές πολλών ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι που ωφελήθηκαν σημαντικά από αυτή την κατάταξη αλλά οι περισσότεροι δεν ωφελήθηκαν. Η παραπάνω διαπίστωση προφανώς δεν πρέπει να μας κάνει να απορρίψουμε τις βασικές αρχές τις εκπαίδευσης, την ανάγκη όλοι οι πολίτες να λαμβάνουν κάποιες βασικές γνώσεις, την καθολικότητα κάποιων γνώσεων και αξιών κλπ. Ωστόσο, θα πρέπει πράγματι να προβληματιστούμε σχετικά με τις ευκαιρίες που πρέπει να προσφέρει το σχολείο σε μαθητές που αδυνατούν να προσεγγίσουν τη γνώση με τον ακαδημαϊκό παραγωγικό τρόπο που εμείς διδαχθήκαμε στα πανεπιστήμια. Να δοκιμάσουμε επαγωγικούς τρόπους προσέγγισης της γνώσης, που να ξεκινάνε από τις κλίσεις, τα ενδιαφέροντα, τις εμπειρίες των μαθητών και γενικότερα από την πραγματική ζωή.
Ασχολείται με το φαινόμενο της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις υποστηρίζοντας ότι έχει τις ρίζες του στον καταιγισμό των πληροφοριών αλλά και σε κοινωνικές διαφορές. Όπως λέει "Τα παιδιά μας ζουν στην πιο έντονα γεμάτη με ερεθίσματα περίοδο της ιστορίας της γης. Πολιορκούνται με πληροφορίες και προκλήσεις από Η/Υ, Iphones, διαφημίσεις, από εκατοντάδες διαφημίσεις και τώρα τα τιμωρούμε επειδή δεν συγκεντρώνονται. Σε τι να συγκεντρωθούν; Στα βαρετά θέματα του σχολείου;" Επιπλέον, επισημαίνει ότι τα φαινόμενα αυξήθηκαν παράλληλα με την αύξηση των τυποποιημένων διαγωνισμάτων.
Κριτικάρει την αδυναμία του σχολείου να καλλιεργήσει την αισθητική παιδεία, να δημιουργήσει αισθητική εμπειρία και καταλήγει ότι η εκπαίδευση θα πρέπει να αφυπνίζει και όχι να κοιμίζει τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις των μαθητών. Έτσι, με τον δικό του τρόπο αναδεικνύει την ανάγκη της διαφοροποίησης της διδασκαλίας, με την έννοια της διαφοροποίησης των τρόπων προσέγγισης της γνώσης και όχι τόσο της ίδιας της γνώσης.
Τέλος, υποστηρίζει ότι, σύμφωνα με έρευνες, η εκπαίδευση αντί να διευρύνει τις ικανότητες αποκλίνουσας σκέψης και δημιουργικότητας, οδηγεί τους μαθητές στην αντίθετη κατεύθυνση, λόγω της κυριαρχίας της «μοναδικής λύσης».
Και καταλήγει ότι χρειάζεται να σκεφτούμε διαφορετικά σχετικά με την ανθρώπινη δυνατότητα, την ατομική ή την ομαδική μάθηση.
Παρακολουθήστε την ομιλία με Ελληνικούς υπότιτλους
(http://users.sch.gr/kontaxis/paidagogik ... binson.htm" onclick="window.open(this.href);return false;)
πολύ στενάχωρο είναι που δίνουν στα παιδιά με διαταραχή προσοχής φάρμακα
