Η Θέληση των ανθρώπων έχει πιάσει πάτο. Δεν μπορώ να βρω καμία Πίστη, μόνο ματαιότητα, βαρεμάρα, απαξίωση, μια βουβή απελπισία... Έχουν την αίσθηση πως δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Αλλά κυρίως δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει μέσα τους.
Οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, οι θρησκευτικοί ηγέτες λένε συνεχώς ψέμματα, ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτούν με φόβο, χειρίζονται, χειραγωγούν, ελέγχουν και μοιράζουν κολακείες και εύσημα ο ένας στον άλλον.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι να αγανακτήσει κανείς. Και όμως είναι απίστευτη η απάθεια που βλέπω κάποιες φορές. Με εξοργίζει.
Με εξοργίζει που οι άνθρωποι πιστεύουν πως η οικογένειά τους τους προστατεύει, όταν εκεί μέσα γίνεται η χειρότερη ζημιά.
Που υποστηρίζουν μηχανικά μια θρησκεία που πήραν επιβολικά με την ελλιπή και διεφθαρμένη μόρφωση που τους δόθηκε.
Που ελπίζουν χωρίς να ονειρεύονται. Που θέλουν τα πράγματα να αλλάξουν, χωρίς εκείνοι να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι.
Που η πολυπόθητη ελευθερία είναι ένα άπιαστο όνειρο, αφού οι σχέσεις εξουσίας δεν έχουν ανατραπεί μέσα μας.
Που οι απέραντες, απεριόριστες, μεγαλειώδεις προοπτικές του Ανθρώπου περιορίζονται μέσα στην κανονικότητα, την ρουτίνα, τη μηχανική ζωή, τα "πρέπει", τον φόβο, την επιβίωση, την εικόνα, την γνώμη των άλλων.
Που οι ενήλικοι κλέβουν την παιδικότητα και την αθωότητα των παιδιών.
Που αυτός ο κόσμος λες και αυτοκαταστρέφεται, αλλά κανείς δεν δηλώνει ένοχος, γιατί ο καθένας εκτελεί το καθήκον του.
Που ο "ζωντανός" μέσα στους "πεθαμένους" δεν μπορεί να ακουστεί... Λες και μόνο αν φτάσει να σταυρωθεί θα μπορέσουν να τον δουν οι "πεθαμένοι".
Που είμαστε εγκλωβισμένοι σε προγραμματισμούς, κοινωνικά και θρησκευτικά πρότυπα, παράλογες ενοχές, μια ψεύτικη ηθική και είναι τόσο γαμημένα δύσκολο να τα πετάξουμε από πάνω μας.
Που νομίζουμε πως μας προσφέρουν επιλογές, που τις ακολουθούμε, που δεν επιλέγουμε να Ζήσουμε στο Εδώ και Τώρα.
Που η εκμετάλλευση είναι τόσο δεδομένη, ώστε αν δεν την ασκεί κάποιος είναι και κατακριτέος.
Και αυτή η οργή είναι που μου έχει δώσει την ενέργεια να επαναστατήσω. Να βάλω φωτιά σε ότι μου φθείρει την ψυχή, να οργιστώ με τους οργισμένους, με τους αδικημένους, με τους καταπιεσμένους, με τους πληγωμένους. Φυσικά δεν μιλάω για λυσσαλέα, τυφλή οργή, αλλά για εκείνη την ουσία που σε κάνει να θες να φωνάξεις "αρκετά, φτάνει, όχι άλλο!" Που σου δίνει την ορμή να πολεμίσεις.
Σήμερα έχουμε περισσότερο ανάγκη από μια «ατομική» παρά «συλλογική» επανάσταση. Η ανατροπή θα είναι πρώτα κάθετη, πριν γίνει οριζόντια...
Θα κλείσω για απόψε με το "Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο" λέει ο Γκάντι... Και φυσικά το "Μη νομίσετε ότι ήρθα να φέρω ειρήνη, αλλά σπαθί", που λέει ο Ιησούς
