Το σίγουρο είναι ότι μεγαλώσαμε σαν άνθρωποι...Το θλιβερό είναι ότι αυτό θεωρείται καλό...
Όμως αν καθίσει κανείς και σκεφτεί λίγο παραπάνω, θα διαπιστώσει ότι αυτό το "καλό" τελικά δεν επιτέλεσε τον σκοπό του. Αυτό το "καλό" δεν μας οδήγησε στην Ενότητα, στην Αγάπη, στην Καλοσύνη, στην Γενναιότητα...Δεν μας οδήγησε πουθενά...
Αιώνες τώρα ο άνθρωπος έχει χάσει τον Δρόμο του...Είναι θλιμμένος και μόνος...
Είναι μια Αιτία που χρειάζεται ο καθένας μας να διαχειριστεί, κάποια στιγμή, μέσα του, για όλες τις ελλείψεις της ανθρωπότητας, προτού βγει να επικρίνει τους άλλους για όση αγάπη δεν πήρε, για όση ειρήνη δεν βίωσε και ίσως τότε φτάσει στην πιο βαθιά του αλήθεια...ότι μεγάλωσε σαν άνθρωπος και από αυτό χρειάζεται να απαλλαχθεί...
Από αυτό το "καλό" και το "σωστό" που αγριεύει την Ψυχή μας, αντί να την γαληνεύει...
Πως είναι δυνατόν να αγριεύει η Ψυχή μας με το "καλό"? Να σκίζεται στα δύο με το "σωστό"?
Αν δεν αναρωτηθούμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θεωρήσουμε ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν μεγάλωσαν σαν άνθρωποι...Θα διαφοροποιηθούμε, θα διαχωριστούμε, θα επικρίνουμε, θα πολεμήσουμε, απλά γιατί θα νομίζουμε ότι οι άλλοι άνθρωποι κάνουν την Ψυχή μας και αγριεύει, γιατί δεν μεγάλωσαν σαν άνθρωποι...
Ο κάθε ένας μας ζει μέσα σε μια υποκειμενική πραγματικότητα και ίσως δεν φτάσουμε ποτέ στην αντικειμενική αλήθεια αυτού του "καλού", μέσα στο οποίο γίναμε άνθρωποι...
Αυτό το "καλό" έχει τόσο ελαστικά όρια, που χωράει τις πεποιθήσεις του καθενός μας, τους φόβους μας, τους θυμούς και τις ντροπές μας, την μοναξιά και το λάθος μας, τους θεούς μας, την ηθική μας, τις πληγές μας, όλα αυτά που μας έκαναν ανθρώπους...
Μα ο Άνθρωπος έχει Λογική, έχει Συνείδηση, έχει Ψυχή, έχει Πνεύμα...
όχι ένας, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά όλοι οι Άνθρωποι...
Άραγε ποιός γνωρίζει αυτήν την αντικειμενική Αλήθεια? ή μάλλον καλύτερα, ποιός την Πιστεύει στην σημερινή εποχή, ώστε να την ερευνήσει? Να ερευνήσει την ομοιότητα, χωρίς να τρομάξει από αυτό που θα δει?
Ότι όλοι (ή σχεδόν όλοι) μεγαλώσαμε μέσα στο "καλό" και το "σωστό", χωρίς Λογική, χωρίς Συνείδηση, χωρίς Ψυχή και χωρίς Πνεύμα...και χωρίς αυτά, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να φτάσουμε στην Ενότητα, την Αγάπη και την Ειρήνη, γιατί όλα αυτά τα ερμηνεύουμε σύμφωνα με τα ελαστικά όρια του "καλού"...
Η ηθική που μεγαλώσαμε μας έφτασε μόνο στην διάκριση να θεωρούμε ότι θα γλιτώσουμε από τους Νόμους του Ανθρώπου, επειδή δεν τους γνωρίζουμε...ή μάλλον επειδή τους ξεχάσαμε, γιατί μεγαλώσαμε μέσα στο "καλό"...
Και αυτό το "καλό" λέει να ανέχεσαι το "κακό" για να δείξεις ότι είσαι καλός άνθρωπος...Να κάνεις το "σωστό" για να λέγεσαι άνθρωπος. Να αφήνεσαι στις υποδείξεις και να κρύβεσαι πίσω από τις ηθικές τους, γιατί θα σε κρίνουν...Και δεν πειράζει που νιώθεις κενό...τόσα πράγματα υπάρχουν για να το γεμίσεις...
Μα..
Δεν έχει μα...διάλεξε κάτι από όλα και γέμισε τα κενά σου...αυτό είναι ο άνθρωπος
Αυτό το "καλό" δημιούργησε τους σωτήρες, σαν χαρακτήρες της κοινωνίας μας, που βιάζονται να επικρίνουν το κάθε τι που τους βγάζει από την καλή τους πεποίθηση και το ήθος τους...
Όλοι ξεχνάμε ότι δεν ήρθαμε εδώ για να βιώσουμε την ηθική του ανθρωπάκου, που προσπαθεί να γίνει τέλειος, αλλά για να γίνουμε και εδώ αυτό που Είμαστε πάντα...Αληθινοί Άνθρωποι...με Λογική, Συνείδηση, Ψυχή και Πνεύμα...
Κάτι από όλα ή και όλα μαζί δεν χρησιμοποιήσαμε...
Μην σταυρώνεις αυτούς που δεν σε ενοχλούν, μην πιστέψεις ότι μπορείς να "σώσεις" κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό σου, μου έλεγε ο Δάσκαλός μου...
Το μερίδιο του καθενός μας στην θεραπεία της ανθρωπότητας, ξεκινά και τελειώνει στην δική μας απώλεια...
Όταν κλείνεις τα μάτια σου, εκεί να εστιάζεις πάντα...Ποιός ήσουν και ποιός έγινες...
Αν υπάρχει μέσα μας έστω και μια μικρή σπίθα θεϊκή, δεν θα γίνει φλόγα από τους άλλους, αλλά από Εκείνον τον Αληθινό που ξεχάσαμε, μέσα στην αγωνία μας να γίνουμε τέλειοι και σωστοί...
Είσαι Άνθρωπος!
